Ne Tesadüf Ama.

Margeaux'ta onun gibi Hogwarts'ın açılmasını dört gözle bekliyordu. Okulunu çok seviyordu Luciana. Bütün o gizli geçitler ve odalar, zindanlar, partiler, okulun düzenlediği etkinlikler, sürekli değişerek onların kafasını karıştıran merdivenler, kuleye çıktığında gördüğü gün batımı manzarası, seralar... Hepsini çok seviyordu. Sevmek belki hafif kalırdı, bu büyülü okula tapıyordu. Ömrünün sonuna kadar burada yaşayabilirdi ama bir gün bu okuldan mezun olacağını biliyordu. Artık onu çocukları gidecekti Hogwarts'a. Belki profesör olarak görev yapabilirdi ama ileride ne olacağına pek bir kafa yormamıştı. Bir Ravenclaw öğrencisi olarak geleceğini düşünmemek biraz sorumsuzca olabilirdi ancak o anı yaşamayı tercih ediyordu daha çok. Bu sorunlarını daha çok unutturan bir yöntemdi. Sonra birden çok fazla düşündüğünü anladı. Şu an karşısında bir dostu duruyordu onun bu düşünceli halinden bir sorunu olduğunu anlamıştı belli ki. "Tatlım, bir sorun mu var? Dertli görünüyorsun." Luciana ne diyeceğini bilemedi. Başkalarını kendi sorunlarıyla boğmak istemezdi çünkü herkesin kendine göre bir derdi vardı ama birine anlatırsa daha çok rahatlayacağını düşünüyordu. "Bana her şeyi anlatabileceğini biliyorsun, değil mi?" dedi Margeaux. Çok içten görünüyordu ona anlatmak iyi olabilirdi. Derin bir nefes alarak söze başladı. "Annemin beni terk ettiğini biliyorsun." Margeaux evet anlamında başını salladı. Ona daha önceden anlatmıştı. Sözüne devam etti. "O gittikten sonra haliyle babam çok üzüldü ama zamanla onu unuttu. Yani ben öyle düşünüyordum en azından. Şimdi o kadını tekrar aramak istiyor çünkü kendi iradesi dışında kaçırıldığını düşünüyor. Ama ben hiç de öyle düşünmüyorum tabii." dedi. Bütün bunları sesli bir şekilde anlatınca gerçekten çok rahatlamıştı. Her zaman sorunlarını içine atmayı tercih etmesi yanlış olmalıydı demek ki. Bunu anlaması iyi olmuştu onun için.