Tesadüf~

Konu: Tesadüf~ Çarş. Haz. 09, 2010 12:38 pm

Güneş ışınlarını üzerimde hissedebiliyordum. İçimi basan sıkıntıdan kaçmak için her türlü yola başvurabilirdim. Bu bunaltıcı havada bana en iyi gelecek şeyi biliyordum, buz gibi bir dondurma, Çikolata-böğürtlen-vişne! Hayali bile insana güzel geliyordu. Diagon Yolu'nun bildik sokaklarından geçip Florean Fortescue'nin Dondurma Dükkanı'na gittim. Kapıda biraz bekledim, belki biriyle karşılaşırım diye. Tam o sırada tahminlerimin ne kadar kuvvetli olduğunu anladım çünkü karşımda Rochelle Lawrence duruyordu! Onu burada görmeyi beklemiyordum.

Konu: Geri: Tesadüf~ Çarş. Haz. 09, 2010 12:59 pm

Normal biriymiş gibi davranmayı özlemiştim. Ah, tanrım! Ne zor günlerdi ama. Malice, Eolyn, Jennifer! Öldürme arzusu. Damarlarımda kayarak ilerleyen öldürücü istek! Korkutucu anılarımın kısa bir an için zihnimde asılı kalmasıyla ürperdim. Halbuki hava ne kadar da sıcaktı? Kendi kendimi rahatlatmaya çalışmadım bu sefer. Bu kötü anıların, geldikleri gibi geri döneceklerini biliyordum. O günler geri de kalmıştı ve Malice bir daha hiç gelmeyecekti. Gelmesine izin vermeyecektim! Eolyn için, Javier için... En önemlisi kendim için. Güçlü kararlarım, geri dönmeye çalışan saçma ve tehlikeli isteklerimi bastırdı. Şimdi yoluma devam edebilirdim. Gerçi nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. Okul açılmadan önce moral depolayabilmek için dışarı çıkmak istemiştim; ancak yanlış zamanı seçmiş olacağım ki, gidecek bir yer bulamıyordum. Bu bunaltıcı hava da ne yapılırdı ki? Bunaltıcı hava. Sıcak. Soğuk bir şeyler. Dondurma! Birdenbire oluşan çağrışımlar birbirlerini kovalarken zaten Diagon yolunda olduğumu fark ettim. Sanki başından beri bunu istiyormuşum gibi, ayaklarım beni doğru yere getirmişti. Bu şaşılacak bir şey değildi aslında. Bir şeyler isteyebilirdik; ama isteyeceklerimize kendimiz karar veremezdik, değil mi? Bu tuhaf ikilemin bugün için beni doğru yola çıkarmasına sevinerek dükkânlara göz attım. On yedi yaşındaydım ve Diagon yolunu oldukça iyi biliyordum. Karanlık köşelerinden, büyücüleri mutlu etmek için açılmış hoş dükkânlarına kadar. Bu yüzden gideceğim adres elbetteki belliydi. Florean Fortescue. Okul açılmadan önce son ihtiyaçlarını karşılamak isteyen öğrenciler ve onların aileleri yüzünden kalabalık olan sokakta, hızımı arttırmaya çalıştım. Dondurmaya ne kadar çabuk ulaşırsam, sıkıntım o kadar çabuk geçecekti. Ayrıca şanslı günümde olabilirdim. Sohbet edecek bir arkadaşa rastlamak günü onurlandıran bir etken olurdu. Florean tabelasını görünce gülümsedim. Bu gerçek bir gülümsemeydi ve ben uzun zamandır gülmüyormuşum gibi, yüz kaslarımın gerildiğini hissettim. Bunun nedenini geçmişime bakınca rahatlıkla görebiliyordum tabii; fakat geçmişte olanlar, geçmişte kalmıştır, mantığımla onları irdelemiyordum. Benim için önemli olan gelecekti. Geçmişimde ders almamı gerektirecek bir şey yaşamamıştım, aksine geçmişimden kurtulursam mutlu olabileceğimi biliyordum. Derin düşüncelerim bedenimi ele geçirmeden önce, dükkânın içine adım attım. Dışarıya oranla fazlasıyla soğuk olan bir hava dalgası yüzümü yalayıp, beni rahatlatırken, gelişmiş koku alma yeteneğimle dondurmaların izini sürüyordum. Ne istediğim belliydi; her zaman aynısını yerdim. Sadece çikolata! Şu dünyada beni mutlu edecek şeylerin sayısı azdı; çikolata ise bu sayısı az şeylerin içine rahatlıkla giriyordu. Çikolatalı dondurmamı sipariş ederek boş bir masaya geçtim. Yanına iki adet sandalye konulmuş küçük, kare masa tarafımdan ele geçirilmişti. Karşımdaki sandalyenin dolu olmasıyla ilgili düşünüp, dondurmamı beklerken, dükkânın camından Diagon yolundan gelen geçenleri izliyordum. Dikkatim tamamen genç cadılar da olduğundan, beni izleyen bir çift gözü yeni fark ediyordum. Bu... Bu Emma idi. Yani adını öyle duymuştum; ancak gerçekten kim olduğu konusunda bir fikrim yoktu. Yayıldığım sandalyede sırtımı dikleştirerek ona doğru baktım. Onun beni izlediği gibi, benimde onu izlediğimi fark edince sıkılmış gibi bakışlarını farklı bir yöne çevirmeye çalıştı, ben ise gülümsedim. Tahminimce üçüncü sınıfa başlayacak olan bu kızı daha önce de görmüştüm; ve o zamanda bana aynı şimdi olduğu gibi bakıyordu. Belki bugün aklından geçenleri öğrenebilirdim. Yüzümde fazla abartılı olmayan bir gülümseme eşliğinde ona bakıyordum. Canı isterse gelip karşıma oturabilirdi; buna itirazım olmazdı.

Konu: Geri: Tesadüf~ Çarş. Haz. 09, 2010 1:09 pm

Rochelle bir kenarda oturmuş dondurmasını yalıyordu. Onu gördüğümü anlamaması için o anda yerin dibine girmek istiyordum ama çok geçti! Rochelle'in gözünden kaçmamıştı! Ama o bana bakıp gülümsedi, ben ise her zamanki gibi gözlerimi kaçırmakla yetindim! Öyle aptal hissediyordum ki. Tabi Rochelle ile tanışmayı çok istiyordum. Kuzenimin erkek arkadaşının kız kardeşiydi, ama hakkında bildiğim tek şey buydu. Üzücü bir kayıp olduğunu düşünüyorum. Yanına gitmeye cesaret edebilecek miydim? Ama çok da sinirli görünmemesine karşın, büyük sınıf olmasınının bende verdiği bir saygı izlenimi vardı. Ne olursa olsun, yanına yaklaşacaktım. Yanında arkadaşı yoktu, yalnızdı. Evet, karar verildi. Yanına yaklaşmaya karar verdim. Ona doğru yürürken artık çok geç diyordum kendime artık geri dönemezdim. Yanına gittiğimde hemen konuşmaya başladım "Merhaba Rochell, ben Emma, oturabilir miyim acaba?" Bu cesareti ben nasıl kendimde bulmuştum?

Konu: Geri: Tesadüf~ Çarş. Haz. 09, 2010 1:29 pm

Kendiyle savaşıyormuş gibi bir izlenim yaratıyordu bende Emma. Bir şeyler düşünüyordu; fakat bunları bana söyleyecek kadar cesaretli değildi. Ya da ` cesaret ´ yanlış bir kavramdı. Belki de sadece istemiyordu. Düşüncelerini kendine saklamak isteyebilirdi. Veya hakkımdaki izlenimleri iyi olmayabilirdi; bunları söylememesi akıllıca olurdu. Kesinlikle bu davranışlarının ilginç bir tarafı yoktu. Bazen insanlar, sırf tuhaf davranışlarım yüzünden beni izliyordu. Bir gün çok sıcak bir cadı olabilirken, diğer bir gün kimseyi tanımıyor, gibi davranabiliyordum. Tabii ki bu davranışlar için geçerli sebeplerim vardı; ama onlar bu geçerli sebepleri nereden bileceklerdi ki? Bakışlarım kızın üzerine odaklanmıştı; ancak gözlerimin gerçekte onu görmediklerini biliyordum. Dalmışlardı. Tüm bu zaman süreci içersinde bir şeyler kaçırmış olacaktım ki, Emma hareketi geçti. Onun bu davranışıyla beraber bende kendime geldim. Ne yapmak istiyordu? Düşüncelerim bu soru etrafında şekillenmeye başlarken, Emma aramızdaki kısa mesafeyi kapatıp, yanıma gelmişti. Belki de söyleyeceklerini duymak istemezdim. Beni bir ` ucube ´ olarak nitelendirmek çok zor bir eylem olmazdı sanıyorum ki. Şimdi yanı başımda durup, konuşmaya çalışan küçük Slytherin'li ile göz teması kurmak bile istemiyordum. Sahi küçük bir kızın söyleyeceklerinden neden bu kadar korkuyordum? Görmek istemediğim anıları mı geri getirecek diye mi? Eh, bu hiç olmazsa mantıklı. Küçük cadının dedikleri aklımdan geçenlerle hiç uyuşmuyordu. O son derece normal bir giriş yaparken, benim karışık beynim kuruntulara dalmıştı. Ne diyeceğimi bilemez bir hâlde birkaç saniye yüzüne baktım. Konuşmam gerektiğini anlamam çok uzun sürmemişti neyse ki. Küçük bir öğrencinin beni bu denli afallatması da ilginç bir durumdu tabii. `` Merhaba Emma. Ah, elbette oturabilirsin. Bundan memnuniyet duyarım. ´´ Neyse ki ses tonum, donuk duruşumla orantılıydı. Soğuk bir şekilde konuşmamıştım; ancak sıcakkanlı olduğum da söylenemezdi. Bu ince ayrıntıların üzerinde fazla durmamaya çalışarak, geleli bayağı olan dondurmamdan küçük ve dondurucu ısırıklar aldım. Benim diyecek bir şeyim yoktu, o nedenle bekliyordum ya.

Konu: Geri: Tesadüf~ Çarş. Haz. 09, 2010 1:42 pm

Oturmam konusunda itirazı yoktu demek, bu güzeldi ama beni biraz korkutan bir şey de bir insanın peşine düşüp, onu sıkmaktı. Ben Rochelle'i kesinlikle tanımak istiyorum ama onu boğmak istemiyordum. Kendi kendime kabalık ediyorsun Emma, deyip durdum çünkü boş boş baktığımı hissetmiştim. Hemen Rochelle''in karşısındaki masaya oturdum. Keşke biraz daha düşünüp mantıklı bir şeyler söylemeye fırsat bulabilseydim dedim ama hemen bir şeyler söylemeliydim ve konuşmaya başladım "Ee, bugünlerde neler yapıyorsun Rochelle?" Aslında söylediğim şey çoğu kişiye mantıklı olabilirdi ama şu anda bana çok saçma geliyordu. Duygularımı, merak ettiklerimi, Rochelle ile konuşmak istediklerimi ifade etmiyordu bu sözcükler ne yazık ki! Yani kısaca söylediklerim mantıksızdı. Kesinlikle. Derin bir nefes aldım ve dondurmamı yemeye başladım ben de.

Konu: Geri: Tesadüf~ Çarş. Haz. 09, 2010 1:57 pm

Belki de yanılmıştım. Emma'nın benim hakkımda kötü bir şeyler düşündüğü sanmıyordum. Hareketleri çok çocuksu ve masumdu. Aslında şu an bana o kadar iyi geliyordu ki. Fena hâlde normal olması bir yana, telaşlı davranışlarında tuhaf bir sempatiklik vardı. İstemeden gülümsedim. Rahatlamıştım; ayrıca merak ediyordum benim için ne düşündüğünü. Belki de onu konuşturabilirdim. Çünkü konuşmaya istekli görünüyordu. Hiç olmazsa bana öyle gelmişti. Bekledim. Birkaç saniye içersinde konuşacağını biliyordum. Rahatlayınca normal düşünmeye de başlamıştım. On yedi yaşındasın kızım, Rochelle! Eh, biraz mantıklı davran istersen! İçimdeki ses her zaman olduğu gibi mantığını konuşturmuştu. Ona katılıyordum; mantıklı olması gereken taraf ben olmalıydım, hem de küçük bir çocuk karşısında. Dondurmamı yemeye devam ettim, arada dışarıdaki büyücülere göz attım, fakat konuşmadım. Konuşmak için bir konu bulamamak değildi mesele. Er ya da geç Emma'nın konuşacağını biliyordum. O bir konu arayış içersindeydi. Ve bu tuhaf bir şekilde hoşuma gidiyordu. Çocuksu bir heyecandı bu. Onun örnek alması gereken bir model değildim belki; fakat iyi bir ablanın yapacaklarını yapabilirdim; elbetteki bana abla demesine gerek yoktu. Arkadaşı olarak görebilirdi. Sonunda düşündüklerim beni doğrulayacak şekilde gerçekleşti. Emma konuşurken, bende gülümseyerek ona baktım. Bugünler de neler yaptığımı mı merak ediyordu gerçekten, yoksa söyleyecek bir şey mi bulamamıştı. Bana ikincisi daha mantıklı gibi gelmişti; çünkü bugünlerde neler yaptığımı anlatsam bile anlamazdı; o kadar yakın değildik. Yine de kibar ve sıcakkanlı olmaya çalıştım, küçük bir tebessüm eşliğinde cevap vermek üzere ağzımı açtım. `` Okul başlamak üzere seninde bildiğin gibi. Son senem için heyecanlıyım. Arkadaşlarımı özledim. Son günleri yaşamamıza rağmen hâlâ birkaçına mektup atıyor ve onlardan mektuplar alıyorum. Güzel bir şey. ´´ Samimi bir cevaptı benimkisi. Ayrıca kesinlikle gerçeklikten izler taşıyordu. Eolyn'e mektup atıyordum ve sonra Jennifer'la Magnolia'yı ihmâl etmemeye çalışıyordum. Onlarla konuşmak güzeldi. Dondurmamı bitirme çabası içersine girerek, konuşma sırasını Emma'ya bıraktım. Aklından geçenleri ne zaman söyleyecekti?

Konu: Geri: Tesadüf~ Çarş. Haz. 09, 2010 2:05 pm

Yanıtı oldukça samimi gelmişti bana. Gülümseyip "Bence de çok güzel, insanın arkadaşları gibisi yok. Hep sana moral verirler." Artık asıl söylemek istediklerimi söylemeliydim. Çünkü konuşmanın monotonlaşmasını istemiyordum. Hemen cesaretimi toparlamaya çalıştım. En kötü ne olabilirdi? Ops! Bu iyi bir düşünce olmamıştı. Ona artık sormalıydım "Rochell, sanırım sana söylemek istediklerimi anlıyorsundur... Ben seni çok iyi tanımıyorum...yani tabi ki henüz Hogwarts'a geleli 3 senecik oldu ama ben seninle ilgili çok ufak tefek şeyler öğrendim. Seni daha yakından tanımam gerekiyormuş gibi hissediyorum. İstersen deli diyebilirsin ama benim seninle ilgili birtakım ayrıntıları öğrenmem gerek! En azından öyle hissediyorum. En merak ettiğim şeyse; seni boğuyorum değil mi? Tanrım çok gevezeyim!" Bunları söyledikten sonra dilimi ısırdım.

Konu: Geri: Tesadüf~ Çarş. Haz. 09, 2010 2:28 pm

Bekledim. Bu bekleyiş sırasında dondurmam bitmişti. Erimiş çikolatalı dondurmanın tadı damağımda kalmıştı. O kadar güzeldi ki. Sahi çikolatayı bu kadar güzel yapan neydi? Hayatımda o kadar büyük bir yer kaplıyordu ki, onu canlı bir varlıkmışçasına kabul ediyordum. Halbuki yediğim bir şeydi ve ben canlı şeyleri yemezdim. Normal bir büyücüydüm yani. Arkadaşlarımı yemiyordum. Düşüncelerimin saçmalığı ile boğuşurken, Emma'nın yine kendiyle savaşır hâline büründüğünü fark ettim. Bir şeyler demeye çalışıyordu. Düşüncelerinin beni sinirlendireceğini filan mı zannediyordu? Ne düşünüyorsa düşünsün, sinirlenmeyecektim. Bunu belirtmem mi gerekiyordu? Ağzımı açmaya yeltendim; fakat Emma söyledikleri ile beni susturdu. Hoş bir konuşma ortamıydı bu. Arkadaşlıkların güzel oluşundan bahsediyorduk. Onların hayatımıza kattığı değerler vs. Fakat bir şey gelecekti, hissediyordum. Bu da tuhaf oluşumdan kaynaklanıyordu belki de. Gerizekâlı düşüncelere sahip olduğum gibi, azıcık ileri görüşlü olabilirdim. Bu düşüncelerle boğuşurken, Emma bir kez daha konuşmaya başladı. Sesi titriyor muydu yoksa bana mı öyle geliyordu? Beni mi tanımak istiyordu? Ayrıca benim hakkımda ne duymuştu? Burası önemli bir noktaydı. Benim hakkımda ortada bir şeyler mi dönüyordu yani? Bunlar sırlarımla mı ilgiliydi? İstemeden gerilmiştim. Ne bilmek istiyordu? Ne duymuştu? Eolyn'le mi ilgiliydi? Ahh. Sorular çok fazlaydı ve bunlara tek başıma cevap verebileceğimi sanmıyordum. Soğukkanlılığımı korumaya çalışarak biraz bekledim. O konuşmasını bitirince gülümsedim. Bu zorla oluşmuş bir gülümseme idi. `` Benim hakkımda bir şeyler mi duydun? Gerçekten mi? Ne gibi şeyler bunlar? ´´ Sesim sakindi; ancak düşüncelerim ve hislerim konusunda aynı şeyi söyleyemezdim. Onlar son derece korkutucu bir hâl almışlardı. `` Öğrenmek istediklerini bana sorabilirsin; ancak başka kişilere benim hakkımda bir şey sormamanı tercih ederim. ´´ Bir gülümseme daha sıkıştırdım; fakat bunlar gerçek değillerdi.

Konu: Geri: Tesadüf~ Çarş. Haz. 09, 2010 2:41 pm

Hemen yanlış anlaşılmayı gidermek için konuşmaya başladım "Hayır, hayır. Ben sadece seni gördüklerimle tanıyorum. Örneğin erkek kardeşinin Javier olduğunu daha yeni öğrendim! Bunu kastediyorum. Yoksa inan ben kimseyi kimsenin sırlarını öğrenmek için sorguya çekmiyorum! Ahh, Tanrım! İşte ben senin böyle düşünmeni istemediğim için hep içim içimi yiyerek dolandım ortalarda... Yoksa benim tek istediğim seni sıkıp boğmamak -sorularımla-! Ve kimseye de sormadım! Aslında benim en merak ettiğim şey-sence çok geveze ve çok meraklı olup olmadığım? Çünkü sen böyle düşünüyorsan susacağım. Seni sıkmak ve boğmak istemiyorum inan ki." Hemen sustum. Tamamen yanlış anlamıştı. Ben kimseye onunla ilgili bir şeyler sormamıştım. İnanmasını istiyordum ama ya inanmazsa? Tanrım, SUS EMMA SUS!

Konu: Geri: Tesadüf~ Çarş. Haz. 09, 2010 5:53 pm

Şu an için duymak istemesem de, genelde benim hakkımda ne konuşuluyor merak ederim. Rochelle Lawrence, deyince akıllara gelen kelimeler ne? İyi. Kötü. Tuhaf. Hoş. Berbat. Ondan nefret ediyorum! Meselabir sınıfa girdiğimde, akıllardan geçen her şeyi bilmek istesem de, bu teknik açıdan mümkün değil. Eğer bunu yapabilen biri varsa, ondan ders almak isterim, o ayrı tabii. Emma telaşa kapılmış gibiydi. Yüzünü çevreleyen o çocuksu sima, korku ve heyecana bulanmış, alnında ufak ter damlacıkları birikmişti sanki. Gerçekten benden bu kadar çok korkuyor muydu? Demek ki duydukları korkutucuydu. Bunun başka bir açıklaması olamazdı. Ama şimdi düşününce, umursamıyordum. Başkalarının hakkımda ne düşündüğü önemli değildi. Her zaman olduğu gibi yani. Beni ilgilendiren kişiler belliydi; ve umursadığımda elbetteki onların düşünceleriydi. Derin bir nefes aldım. Bu hâli kabullenmiş rahat tavırlarımla, Emma'yı süzmeye devam ettim. Yine kendiyle savaşıyor gibi duruyordu. Geldiğinden beri bu tavrının içinden çıkmamıştı aslına bakılırsa. Hadi ama kızım, ne düşünüyorsan söyle, diye düşündüm. Bu kadar acı çekmeye gerek yoktu. Kimseyi yemiyor ve öldürmüyordum ya. Ben bu düşünceler içersindeyken, o çocuksu tavrıyla konuşmaya başladı. Onu yanlış anladığımdan bahediyordu sanırım. Beni daha yakından tanımakla ilgili bir şeyler söylemişti. Çok hızlı konuştuğu için söylediği şeyleri anlamam mümkün olmamıştı ne yazık ki. Gülmeme engel olamayarak, elimi kaldırdım ve dur işareti yaptım. `` Çok hızlı konuştun, Emma. Hiçbir şey anlamadım desem yeridir. ´´ Soğuk konuşmamaya özen göstermiştim; bunda yeterince başarılıydım bence. Sonuçta kendim değilmişim gibi davranmaya o kadar alışmıştım ki. Beş ya da altı sene boyunca bir maskenin arkasına saklanan biri için, sıcakkanlı biri gibi davranmak zor değildir. `` Seni yanlış anladığımı düşünüyorsun, sanırım. ´´ Sorgular bir tavırla onu baştan aşağıya süzdüm. Bu genç cadıyı korkutmak gibi bir niyetim yoktu; fakat düşündüklerinin gerçekten söylediği gibi olup olmadığını anlamam gerekiyordu. Herhangi birinden benimle ilgili bir şey duyduysa öğrenmeliydim. Sonuçta öğrendiği şey tehlikeli olabilirdi ve ben onu öldürmek zorunda kalabilirdim. Tabii ki böyle bir şey yapmazdım. Düşüncelerim bir an için Malice gibi bir yaratıklı paralel gitse de, hayır, ben isteyerek kimsenin ölümüne sebep olmazdım. `` Ah, hayır tatlım. Beni sıktığın filan yok. Ve bu kadar heyecanlanmana da gerek yok. Yani bana heyecanlanmışsın gibi geldi de. ´´ Gülümsedim. Kendi rahatlığımdan bir parça ona da vermek istiyordum. Karşımda o kadar kasılmış bir hâlde oturuyordu ki, dışarıdan biri onu burada zorla tuttuğumu filan düşünebilirdi. `` Beni uzun zamandır tanıyormuşçasına davranmanı tercih ederim. Ayrıca merak ettiğin bir şeyler varsa sormaktan çekinme. Dondurma ister misin, Emma? Ben çikolatalı dondurmalara bayılırım da. ´´ Aynı siparişi bir kez daha verdim, dondurmanın tadı ağzımda kaybolur gibi olunca anlamıştım birkaç top dondurma daha istediğimi.

Konu: Geri: Tesadüf~ Perş. Haz. 10, 2010 5:36 pm

Biraz hızlı ve tez canlı olduğum çok doğruydu. Hızlı hızlı konuşurdum, soluk alıp vermezdim heyecanlanınca, tekrar tane tane konuşmaya başladım "Benim hayatta en çok korktuğum şey yanlış anlaşılmaktır. Bu yüzden hep yanlış anlaşılmara mahal verince hızlı konuşurum. Şeyy, senin hakkında en çok merak ettiğim şey şu; sence ben nasıl biriyim? Biraz kaçık olduğum doğru ama çok fazla olduğunu düşünmüyorum." Bunu sormak zorundaydım çünkü insanların görüşlerini ben çok önemsiyorum. Onlar benim hakkımda kötü düşünüyorsa ben kötüyümdür! Benim için öyle basit işte. Rochelle benim hakkımda ne düşünüyordu peki? Ben kaçık mıydım, geveze ve aptal mı? Yoksa meraklı, sorgulayıcı ve sabırsız mı? Ya da tam tersi miydim? İyi, hoş ve zeki miydim? Hangisiydi ki? Ben her zaman iyi, hoş ve zeki olmak istedim ama bunu başarabilmiş miydim ki? Emma Sus artık Tanrı aşkına! İçimdeki sesi konuşturmak istemiyordum ama gerçek Emma'dan daha hızlı akıyordu bu Emma'nın kanı Tanrım!

Konu: Geri: Tesadüf~ Cuma Haz. 11, 2010 5:43 pm

Bana göre Emma fazla konuşuyordu; fakat bu kötü bir şey değildi. Sıcakkanlı ve sevimli bir kızdı; biraz meraklı olduğuda söylenebilirdi. Bu özelliklerin hiçbiri onu kötü yapmıyordu. Sadece bu kadar hızlı konuşmasa daha iyi olabilirdi. Eh insan karşısındaki kişi çok hızlı konuşunca, söylenenleri yakalamakta zorlanıyor ve aptal bir duruma düşüyordu. Tabii ben, Emma'nın bunu bilerek yapmadığına emindim. Çok çabuk heyecanlanıyordu o kadar. Yüzüme yayıldığını hissettiğim tatlı bir gülümsemeyle konuşmaya başladım. Düşündüklerimi bilmeye hakkı vardı. `` Biraz hızlı konuşuyorsun. Öncelikle bunu düzeltsen iyi olur; çünkü çok samimi bir şekilde söylüyorum ki, cümlelerinden bir anlam çıkarabilmek için beynimi zorluyorum. ´´ Düşünceli bir tavırla Emma'ya baktığım. Hâlâ heyecanlı mıydı, yoksa o çocuksu korkuyu üzerinden atmış mıydı? `` Başka... Imm. Ben seninle otururken sıkılmadım; fakat diğerleri, senin açık olamamandan rahatsızlık duyabilir. Demek istediğim, cümlelerin daha açık ve net olsun; lafı dolandırmadan konuş. ´´ Sesimi olabildiğince yumuşak tutmaya çalışıyordum. Karşımdaki genç büyücüyü korkutmak ya da kırmak gibi bir amacım yoktu. Aslında tek amacım yardım etmekti. Belki söylediklerimi uygulamaya çalışır ve bir dahaki karşılaşmamızda daha iyi bir durumda olurdu. `` İçinde yükselen merakı görebiliyorum. Konuşmayı seven, tatlı bir Slytherin'lisin. ´´ İltifat etmeye çalışmıştım ancak başarılı olup, olamadığım konusunda bir fikrim yoktu. Aramızda neredeyse dört yaş vardı ve bu hiç az sayılmazdı. Onun çağında nasıl olduğumu hayal etmeye çalıştım; fakat bunu yapamadığım bir gerçekti. Ben her zaman olgun davranmak zorunda kalmıştım. Eğer lanetliyseniz, bundan başka ne yapabilirsiniz ki zaten? `` Çatlak olduğunu düşünmüyorum. Daha doğrusu kaçıkmış gibi görünmüyorsun. Bence tam yaşını yansıtıyorsun! ´´ Küçük bir kahkaya patlattım ve Emma'ya göz kırptım. Başka ne söyleyebilirdim, bilmiyordum.

Konu: Geri: Tesadüf~ Cuma Haz. 11, 2010 6:13 pm

Vay canına, cümleleri beni rahatlatıyordu. Daha önce böyle hissetmemiştim. Benden 4 yaş büyük biriydi ve ben bu yaştaki kişilerle iletişimimin hep kıt olduğunu düşünürdüm. Kuzenim Dio dışında elbette! Çok soluk görünmüyordu dışardan ama bayağı açık sözlüydü, benim en sevdiğim insan tipidir. Hemen yavaşça konuşmaya başladım "Lafı niyeyse hep dolandırırım ben. Aslında... sanırım benim asıl sıkıntım ailemden kaynaklanıyor denebilir. Onlarla kavgalı bir şekilde ayrıldık. Üç-dört yıldır kuzenim Dio'ların evinde yaşıyorum. Onları tanıyorsun zaten. Benim kafam hep bu yüzden karışıktır." Üzüntüyle iç çektim "Onların eksikliğini duyuyorum elbette, ama ben kimseye bağlanmayı sevmiyorum. Ailem bile olsa istemiyorum, yapamıyorum. Onlarla tartışma nedenim de saçma." bir an duraksadım. Cidden anlatmalı mıydım? Niyeyse Rochelle anlayacak gibi geliyordu. Tekrar başladım konuşmaya "Onlar gibi olmamdan -yani karanlık olabilmemden- şüphe duydular ve ben böylece çıldırdım. Sonra olanlar oldu işte. Ben de artık Diolar'ın evinde kalıyorum. Bu yüzden hiç açık sözlü olamadım ben. Ve bunu sanırım bir tek sen biliyorsun." İç çektim, bunu ilk defa birine anlatmış ve güvenmiştim. Gerçeği bir tek ailem ve -artık- Rochelle biliyordu. Sırlarımı bir anda döküvermiştim. Bu tuhaftı.

Konu: Geri: Tesadüf~ Cuma Haz. 11, 2010 8:10 pm

Emma'nın rahatladığını hissedebiliyorum. Yüz hatlarındaki sinir bozucu gerginlik gitmiş, onun yerine tatlı bir gülümseme gelmişti. Ah, bu kıza gülümsemek gerçekten yakışıyordu. Geleceğinde yakışıklı erkeklerin olacağını görmek çok zor değildi; belki zorlanacağı tek bir konu olurdu ki, erkeklerden hangisini seçeceği. Belki de bunu ona söylemeliydim; ancak bunu şimdi yapamayacağımı biliyordum. Düşüncelerinin ağırlığıyla birlikte bakışlarının verdiği anlamda değişiyordu. Bir konuyu bana açıp, açmamakta kararsız olabilirdi. Tabii bu sadece bir tahmindi. Emma'nın aklından ne geçtiğini konusunda bir fikrim yoktu. O bana benimle ilgili şeyleri söylerken, ikinci dondurma siparişim çoktan gelmişti. Bugün çok fazla dondurma yediğimden dolayı kilo alacağımı düşünmüyor değildim. Formumu korumam gerekirken, ben çikolatalı dondurmalar yiyordum. Ne kadar güzeldi. Karşımda oturan genç bayan konuşmaya başlayınca, bende zaman geçireyim diye oyalandığım saçma işleri bırakıp, onu dinlemeye koyuldum. Lafı dolandırmasını, lafı dolandırışının sebeplerini anlatıyordu. Bunları o kadar ciddi anlatıyordu ki, bahsettiği daha çok karanlık bir sır gibi gözüküyordu dışarıdan. `` ...sanırım benim asıl sıkıntım ailemden kaynaklanıyor denebilir.´´ Üzüntü ile içine çekti. Bu iç çekiş benimde canımı acıttı. Nedenini bilmiyordum; ancak bu kıza karşı aniden oluşan bir merhamet duygusu hissetmeye başlamıştım. Bana göre ne olursa olsun ailesini özlüyordu. Ve bu çok normal bir şeydi. On üç yaşındaki bir kızın kuzeninde kalması, doğal ihtiyaçlarını karşılayamazdı ki. Anne sevgisinden uzak bir şekilde büyümüş ben rahatça söylebilirim ki, annemi çok arıyorum. Babam bana her zaman yardım etmeye çalışırdı-tabii içinde bir yaratık yokken-ancak annemin yerini dolduramazdı. Kimse kimsenin yerini dolduramaz zaten. Acı bir şekilde yüzümü buruşturdum; onu o kadar iyi anlıyordum ki. `` Anne ve babanın sana bu konu hakkında baskı yapması çok acımasızca.´´ Taraf konuları hakkında hiç düşünmeyen ben, Emma'nın neler çektiğini anlamaya çalıştım. Benim bu yaşlardayken, hatta geçen seneye kadar, çok daha değişik problemlerim vardı. Canımı ve arkadaşlarımı korumam gerekiyordu. Gerçekten yaşayabilmek için kendimi keserken, onun bu yaşadığı çok basitti; ama basit olmasına rağmen Emma'yı derinden incittiğini görebiliyordum. Bu hiç hoş değildi. `` Senin kendi aklın ve iraden var. Anne ya da babanın ne istediği veya söylediği önemli olmamalı. Kalbinin sesine kulak ver, Emma. Bana kalırsa o her zaman doğru kararı veriyor. ´´ Kendini nereye ait hissettiğini ondan başka kim daha iyi bilebilirdi? Eğer içinde iyilik tohumları varsa, onları karanlığa çevirmeye kimin hakkı vardı peki? Bunların tümü saçmalıktan ibaretti. `` Neyi istediğine ancak sen karar verebilirsin, tatlım. İyilik ya da kötülük. Herkesin içinde eşit derece de iyilik ve kötülük bulunur. Hangisini daha fazla kullanacağın sana bağlıdır. ´´ Özlü sözler söyleme meraklısı biri değildim; fakat söylediklerim doğruydu. Bir tarafa ait olmadığım için mutluydum. Tarafsız olan kişilere ilginç bakanlar olmuyor değildi. Onları önemsediğimi kim söylebilirdi ki?

Konu: Geri: Tesadüf~ Cuma Haz. 11, 2010 8:30 pm

Söylediği her kelime beni rahatlatıyordu ama ona böyle birdenbire açılıvermem çok fazla kafamı karıştıyordu. Kendi kendime düşündüm de 'Aslında niçin canımı bu kadar sıkıyorum?' Onlar şu anda beni mi düşünüyorlar yoksa başka şeyler mi yapıyorlar? Kesinlikle ikinci şık. Bu yüzden hemen konuşmaya başladım ama artık sözcükler ağzımdan güzel güzel, anlaşılırlıkla çıkıyordu "Hmm, aslında onların şu anda beni düşündüklerinden bile emin değilim Rochelle. Ben... ben sadece ben kafama takıyorum sanki onları. Ya da bana öyle hissettiriyorlar. Bu çok üzücü değil mi? Sen olsan... sen de üzülürdün herhalde? Belki de çok kafama takıyorumdur." Onların umrunda olmadığımı düşünmek içimi yakıyordu, canımı çok çok acıtıyordu ama bu acımı pekiştiren bir şey de onları özlemememdi. Bir insan ailesi olmadan nasıl yaşar ki? Ama ben onlarsız soluk alıyorum işte! Önemli olan da bu. "Biliyor musun Rochelle, onlarsız nefes alıyorum işte, demek ki onlarsız da olabiliyormuş. Onlar şu anda havuzlu evlerinde ayaklarını uzatmış gülümsüyorlardır. Ama benim acı çekmem zaten gereksiz değil mi? Bence öyle." Dondurmamı yalarken gözüm saatime takıldı "Tanrım, zaman ne çabuk geçmiş! Rochelle, seninle burada takılmak inan çok eğlenceliydi ama artık gitmeliyim!" Duraksadım ve ayağa kalktım "Seninle açık konuşabildiğim için teşekkürler. Hogwarts'da görüşürüz." dedim, el salladım ve kapıya yönelip dışardaki mis gibi havayı soludum.

Konu: Geri: Tesadüf~ Cuma Haz. 11, 2010 8:52 pm

Rp bitmiştiiir. (:

» Tesadüf
» Tesadüf?
» Ne Tesadüf Ama.
» Tesadüf
» Tesadüf