" Matt & Jane "

Konu: " Matt & Jane " C.tesi Mayıs 09, 2009 8:47 pm

Evin dışarıdan görünümü
Spoiler:

Evin içeriden görünümü

" Jane & Matt "

Ev 3 katlı ve dublextir. Evin ilk katı salon mutfak vb. ortak alanlar içindir. 2. katı Matt'e 3. katıda Jane'e aittir. Salon siyah deri koltuk takımı, koyu kahverengi bir sehpa ve siyah bir yemek takımından oluşur. Dekorları ve süslemeleri tamamen Jane'in zevkinden oluşmuştur. Bütün evin yerleri tahtadandır ve genelleme yağtığımızda çoğu yerde kilimler bulunur. Evde çok fazla tablo vardır ve her katta mutlaka banyo vardır. Evlenene kadar Jane ve Matt'in oadaları ayrıdır, bu karar ortak alınan bir karardır. Evin mutfağı kırmızı ve siyah renklerden oluşur. Çok geniş ve refah bir mutfaktır, Jane günün çok azını burada geçirir çünkü Matt Jane'i yemeğe çıkarmaya bayılılır. Odaların dekoru ise şöyledir;

Madison (Jane) : Oda çok dolu ve karışıktır, genelde dağınıktır. Odanın tavanı siyah yan duvaları ise kırmızıdır. Odanın çoğu bölgesinde ayna vardır. Tam ortada ise kırmızı renge büzüşmüş çift kişilik bir yatak vardır. 6 kapaklı devasa siyah gardorap ise yatağın tam solundadır. Dolabın kenarları renkli şallar, fotoğraflar, süsler ve yapıştırmalarla doludur. yatağının tam karşısında ise Jane'in iş konusunda olan başarıları için verilmiş ve özenle çerçeve edilmiş belgeler vardır. Yerler çoğu zaman giysilerle doludur, odanın toplu olduğu tek zaman Matt' ile beraber orada geçirdiği gecelerdir.

Matthew: Bu oda genelde topludur ve sade bir dokoru vardır. tavan siyah ve duvalar turkuazdır. Yumuşacık yatağı ise pencerenin hemen önünde bulunur. 6 kapaklı gardorap, odaya girince ilk göze batan eşadır. Odada 3 tae renkli tablo vardır; biri Jane'in fotoğrafı, biri beraber bulundukları ve özenle çerçeve edilmiş bir fotoğraf diğeri ailesinin fotoğrafı ve sonuncusu Jane'in en sevdiği çiçek olan bir Papatya fotoğrafıdır. Bunlar düzenli bir şekilde dizilmiştir. Bu geniş odanın en gözdesi ise Matt'in mükemmel çaldığı pianosudur. Üzerinde sade bir gül bulunur, Jane bu pianoyu taparcasına çok sever ama hiç çalmak istememiştir. Pianonun yanlarında ise çok nadir göze baatn iki tane komidin vardır. Matt'in değerli eşyaları bu komidinlerde saklıdır.

Victorina ;Odaya pek giremesekte, oda oldukça karanlık ve kasvetlidir. Yerler siyah fayans, perdeler siyah, yatak örtü siyah… Hemen her şey siyahtır. Oda genelde topludur. Odanın tam ortasında yuvarlak bir yatak, yatağın karşısında yine yuvarlak, büyükçe bir ayna bulunur. Kapıya doğru alışma masası ve kütüphanesi gelir. Masanın üzerindekiler ve oldukça çok sayıdaki kitaplarını taşıyan kütüphanesi belli bir düzen içinde döşenmiştir. Bunlar Vicky’nin görünen eşyalarıdır. Kıyafetleri ve özel eşyaları için kendi hazırladığı gizli bölmeleri kullanır. Bu bölmeleri sadece kendi ayırt ettiği gibi, bir başkasının bulması imkansızdır.

RO İn !..

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Haz. 10, 2009 2:03 pm

Evimde ki o rahat koltuğa kendimi bırakırken yakama yapışan narin ellere karşı koymadım. Zaten sarhoş denilebilecek bir nahoşluğa sahiptim. Her şeye açık bir yapım vardı şu an. Evlenmeden önce girilen ilişkileri pek tasvip etmezdim gerçi Ama şimdi durum farklıydı. Yaklaşık iki hafta sonra düğünümüz olacaktı. O yüzden hiç bir şeyden korkmuyordum. Aklıma takılan bazı şeyler olmuyor değildi. Daha doğrusu beni rahatsız eden şeyler… Küçükken yaşadığım o talihsiz olay hayatımı zorlaştırmış olsa da ilk defa bir erkeğin yanında mutluyum. Simsiyah gözlerini bana çevrelemiş olan Matt’a baktım. Bir süre sonra eşim sıfatını taşıyacaktı. Matt’ın kollarına doğru kayan ellerimi engelleyemiyordum. Oradan aşağıya beline doladım kollarımı. Ve o dolgun dudaklara yapıştım. O anda hiçbir şey düşünmek istemedim. Sadece yaşanmış güzel şeyler olsun istedim hayatımda. Öpücüklerimi kesmedim. O muhteşem dudakları hissetmeye devam ettim, o tapılası adamın dudaklarını. Üzerimde bulunan şifon gömleği çıkarttım. Aceleci davranıyor gibiydim. Ama bu kimin umurundaydı ki. Elimde tuttuğum gömleği yere fırlatıp atmak istemedim. Bedenimi Matt’n üzerinden kaldırdım ve ayağa kalktım. Üstsüzdüm ama bu beni rahatsız etmiyordu. İlk defa gördüğüm odaya baktım. Oldukça düzenliydi. Matt’in titizim sözlerine aldırış etmiyordum, hatta inanmıyordum. Ama şimdi söylediğinin ne kadar doğru olduğunu anladım. Odanın başında duran oval yatağa baktım. Krem rengi bir örtüyle örtünmüştü. Bir yatağa bir koltuğa baktım. Yatak daha iyi değil miydi? Gömleğimi gardırobun üzerine bıraktım ve koltukta beni hayran hayran seyreden adama döndüm. Ellerini yakaladım ve onu doğruca yatağa götürdüm.

Misafir

Ne olduğunu anlamadan odamın kapısının önündeydim . Jane kollarımdaydı ve hala ağırlığını vücudumda hissedebiliyordum . Neden onu salona değil de odama getirdiğimi ben de bilmiyordum ama buradaydık işte . Kapıyı açıp , hala sevgilimi kollarımda taşıyarak içeri girdiğimde bilindik mekan karşıladı beni . Önce meyve kokusuna benzer güzel bir koku karşıladı bizi , asamı hafifçe sallayıp odayı ışıklandırdığımda ise defalarca gördüğüm ferah mekan görünür hale gelmişti . Hala Jane'i belinden kavramış şekilde tutuyordum , bırakırsam düşeceğinden korkuyordum ama o düşündüğümün aksine vücudunu kollarımdan kurtarıp önüme geçti . Şimdi gözlerini net bir şekilde görebiliyordum . O masmavi , muhteşem gözleri ... Gözler aynı olsa da bakışlar çok farklıydı , şaşırmıştım . Acaba içkiyi fazla mı kaçırdı , diye düşünmeden edemedim . Fakat birkaç saniye içinde Jane'in ıslak dudaklarını dudaklarımda hissettiğimde karşı koymadım . Jane'in evlilik öncesi ilişkiyle ilgili düşüncelerini biliyordum , saygı da duyuyordum ama biz zaten evli sayılırdık ... Yatağımın hemen yanındaki zarif koltuktaydık . Jane'in bedenini üstümde hissedebiliyordum , dudakları da hala dudaklarımdaydı . Ortam aşırı derecede ısınmıştı sanki , terlediğimi hissedebiliyordum ve bütün duyularım aşırı derecede hassaslaşmıştı . Jane dudaklarını çekip üzerimden kalktığında terden sırılsıklam olmuştum ve hafiften titriyordum . Gözlerim karşımda duran güzel siluletteydi , yerimden kıpırdamadan sadece izliyordum . Jane'in üzerindeki gömleği çıkarıp gardrobun üzerine koyuşunu izledim . Şimdi yarı çıplaktı , içimin daha da ısındığını hissediyordum ama bakışlarımı bir saniye bile sevgilimden çekmedim , öyle güzeldi ki ... Bana yaklaşıp elini elime uzattığında hiç itiraz etmeden oturduğum koltuktan kalktım . Bir saniyeliğine elimi elinden çekip üzerimdekileri hızlıca sıyırdım ve Jane'in aksine , az önce oturduğum koltuğun üstüne fırlattım . Şimdi beni içten içe yakan sıcaklık yetmiyormuş gibi bir de heyecan hissediyordum ve bu başımın dönmesine neden oluyordu . Yine de Jane'in güzel bedenine yaklaşıp belinden kavradım ve onu yatağa doğru iteledim . Heyecanım daha da artmıştı ve şimdi hissedilebilir derecede titriyordum ama aldırış etmedim . Jane'in narin bedenini bedenimin altında hissedebiliyordum . Ellerimi Jane'in vucudunun yanına bastırmış vaziyette yataktan destek alıyordum . Yüzüm yüzüne çok yakındı , birkaç saniye içinde dudaklarımız yeniden birleştiğinde ise adeta bütün olmuştuk . Onun bedeni benim bedenimdi , nefes alışlarını , verdiği tepkileri , herşeyi herşeyi hissedebiliyordum ve mutluydum . Şimdi sadece Jane vardı , sadece o muhteşem kadın ...

Konu: Geri: " Matt & Jane " Perş. Haz. 11, 2009 10:18 pm

Yanaklarıma doğru kayan dolgun dudakları hissediyordum. Kulağımda hissettiğim fısıltı kalbime, ruhuma üflenmiş bir şifa gibi geliyordu bana. Sıkıca sardım o uğruna ölebileceğim bedeni. Hayatımda ilk âşık olduğum adamdı, uğurumdu Matt. Ondan önce yaşadığım ilişkilerin en ufak bir değeri bile yoktu gözümde. Zihnimden bu düşünceleri tamamen silerek sadece Matt’ı düşünüyor, hissediyor, yaşıyordum. Dudaklarımın her kenetlenişinde kalbimde ender hissettiğim o sevgiyi tadıyordum, defalarca. Dudaklarım ayrıldıktan sonra soluksuz bir şekilde o pürüzsüz cilde öpücükler kondururken bir kez daha anladım. Matt vazgeçilmezimdi! Aradan geçen yıllara rağmen sevgimde bir gram dahi eksilme hissetmiyordum. Saçlarıyla oynamayı sürdürüyordum. O siyah iplikler parmaklarımın arasından su gibi kayarken dudaklarımı yeniden birleştirdim. Dudaklarım sızlıyordu, ama bırakamıyordum. Öpücüklerim şehvetleşmiş, dokunuşlarım yoğunlaşmıştı… Yatağa doğru ilerlerken dahi öpüşmeyi sürdürüyorduk. Şamdanlarla aydınlatılmış olan ve odanın tam ortasında bulunan oval yatağa attı beni Matt. Üzerimde yatan ve bana anlamsız anlamsız bakan Matt, hareketlerini hızlandırmıştı. Tamamen çıplaktık. Tabir-i caizse anadan doğma gibiydik. Matt, üzerimde bir yılan gibi kıvrılıyordu, bense onu izliyordum. Elleri buz kesilmiş, soluk alıp verişi hızlanmıştı – ya da azalmıştı.- Ama ben gayet sakindim. Bir erkek olarak onun titremesi bana tuhaf gelmişti. Acaba onun içinde mi ilkti? Daha önce hiç bu konuları konuşmamıştık. Ama bu duruma bakılacak olursa eğer; sanki ben daha önce ilişkilere girip çıkmış gibiydim. Hafiften gülümsedim. Ama bunu Matt’n fark etmediğini biliyordum. İşini bir an önce bitirmek isteyen bir ameleye benziyordu. Ama bu amele biraz ürkekti. Erkeğimin tutku dolu dokunuşları ve öpücüklerine karşılık veriyordum artık. Elleri bacaklarıma kaydığında da yüreğim çıkacak gibi oluyor, o son hamlenin heyecanını yaşıyordum içimde. Altımda ki beyaz çarşafın yavaşça kayıp gittiğini anımsıyordum.

Mathew Jack Derope öldüğünden Rp bitmiştir. Hamile olduğumu biliyorsunuz zaten Razz

Konu: Geri: " Matt & Jane " Cuma Tem. 24, 2009 5:24 pm

Yeni Ro! ~

Öldü ve her şey bitti. Abimin ölümü yengemi sarstığı gibi, beni de etkilemişti. Düğünden sonra olan olaylar sihir dünyasını yeniden karıştıracak gibiydi. Hep bizim aileden mi çıkar böyle olaylar diye düşünmeden edemiyorum hani bazen... Kimlerin yaptığı belliydi birde; ama benim dışımda sebebi bilen yoktu. Sebebi ise basitti, ailemdekilerin hepsi, ben dışında, aydınlık olmuşlardı! Yüce Lord ve Lady'ye ihanet etmişlerdi ve bu affedilemezdi hiç bir şekilde! Hatırlıyorum hala, hem de oldukça net... Okul için ön hazırlık yaptığım günlerden birinde, birden bire kapının kırılması ile başım dersten kalktı ve kapıma doğru yönelmeye başladım; fakat ben kapıyı açmadan ellerinde asa, karanlığın bekçileri geliverdiler odama. Korkmamıştım bu ani ziyaretten, bekliyordum zaten bunu! Güümsediğimi ve büyük bir soğuk kanlılıkla:

"Hoşgeldiniz!"

dediğimi hatırlıyorum. Şaşırmışlardı bayağı; ama bu şaşırma çabuk geçti ve benim kılıma bile dokunmadan çekip gittiler. Onlar gittikten sonra emin adımlarla salona doğru yürümüştüm, salona geldiğimde ise, o kadar acı çektirmeme rağmen manzara korkunçtu! Ailemden herkes ölmüştü, abim hariç... O da beni odamda bırakıp, kaçıp gitmişti korkakça ya da bu akşam, her akşam olduğu gibi, evde yoktu. Umrumda da değildi zaten, hepsine iğrenerek baktıktan sonra odama çıkmış, kitaplarımı, kıyafeterimi ve diğer gerekli eşyaları toplayıp süpürgeme binerek Londra'ya gitmiştim.

Abimin öldüğünü düşünüp, hayatımı yaşarken birden bire müdür ve müdürelerin beni çağırması ve abimi odada, karşımda görmem rahatımı yeniden kaçırmıştı. O da aydınlık taraftaydı ve ondan da aynı derecede nefret ediyordum! Odanın ortasında durmuş, o kadar zamandır beni aradığını, özlediğini ve evleneceğini söyleyip duruyordu! bundan bana ne diye düşünmeme ve bunu belirtmek istememe rağmen kolumdan çekiştirip evlerine götürdüğünü sinirlerime hakim olmaya çalışarak hatırlıyorum. Abimle ev içinde sadece para ve okul için konuşuyordum. Evin içinde asi kızı ynuyordum bir nevi... Abimin ölümüne de yengem gibi onu sevdiğimden değil, yine rahatım kaçtığından ve para alamayacağımdan dolayı üzülüyorum. Yoksa hiç umrumda olmadılar ki!

Valizime son kıyafetimi de yerleştirdikten sonra odamın kapısına doğru ilerledim ve kapıyı açarak:

"Elveda tüm rahatlığım..."

diye mırıldanarak valizimi çekiştirmeye başladım. Merdivenlerden nefret ediyordum bu ev sayesinde; çünkü üç katlıyı ve bu beni oldukça zorluyordu. Çekiştire çekiştire en alt kata inmeyi başardıktan sonra kapıya doğru ilerliyordum ki, yine, hıçkırık sesleri duydum.

"Ahh, Jane! Yine mi?! Sıktın ama!"

diye homurdandım; fakat işin garibi, bunları söyledikten sonra hıçkırık sesleri kesildi ve ardından *Pat!* diye bir ses geldi. Hemen valizi yere indirdim ve odaya doğru ilerlemeye başladım. Neden ona yardım edecektim, bundan emin değildim; ama yine de içimden bir ses bunu yapmamı söylüyordu.

Odaya geldiğimde Jane vahim bir haldeydi. Koltuğa düşmüş, gözleri yarı kapalı ve eli karnındaydı. Bu, doğumu yaklaşmış biri için hiç iyi değildi. Hemen başının altına bir yastık koyup ayaklarını da koltuğun üzerine taşıdıktan sonra:

"Jane, iyi misin?"

demek aklıma gelebilmişti!

Konu: Geri: " Matt & Jane " Cuma Tem. 24, 2009 7:28 pm

Kaç saat olmuştu? Bir önemi var mıydı artık geçen dakikaların. Hayır benim için artık hiçbir şey önem taşımıyorlardı. Hayatımda en çok önem verdiğim insan gitmişti çünkü, yok olmuştu. 3 gün. 3 gündür yatağımda tek başına yatıyordum gözümü dahi kırpmadan yanıma bakıyordum, sonsuza dek boş kalacak olan yanıma… Televizyonda tek kelimesini dahi dinlemediğim spiker kadın muggle dünyasında ki bir cinayet soruşturmasını, sanki haberlerin çabuk bitmesini ister gibi hızlı hızlı anlatıyordu. Salon tamamen dağınıktı tıpkı benim kafam gibi. İzmaritler ise önümde ki sehpada sanki belli bir düzende atılmış gibi duruyordu. İçki şişeleri de yanı başımdaydı, her iki dakika da bir birkaç yudum alıyordum. Sağ elim bu işe yararken sol elimde karnımda ki 8 aylık bebeği okşuyordu. Bizim bebeğimizi. Yukarıdan sesler geliyordu, anlaşılan Victorina abisinin ölümüne aldırış etmeden yine saçma sapan şeylerle uğraşıyordu. Nasıl bu kadar gaddar olabildiğine akıl sır erdiremiyordum. Bütün ailesini kaybetmişti ama bu onun zerre kadar umurunda değildi.

Karanlığın Bekçileri. Yeni ün salmıştı bu grupta. Umarım kapımı bir daha çalarlarda beni de yollarlar Matt’imin yanına. Yerde ki içkiden biraz daha aldım, önce ağzımı ardından da boğazımı yaktı. Ama bana unutturuyordu, her şeyi. Matt’in cesedi daha bulunamamıştı, onu son defa öpememiştim ne kadar da kötü bir durum bu… İçkiden, diğerine oranla daha büyük bir yudum alırken merdivenlerden birinin indiğini fark ettim. Olamaz! Victorina yine gelip anlamsızca konuşup, abisini deli gibi sevdiğim için bana hakaretler yağdırıp gidecekti. Yani umarım gidecekti. Zaten sadece bu işe yarıyordu. O merdivenin son basamağına geldiğinde salondan uzaklaşmak için ayağa kalkmayı denedim, ama birkaç saniye sonra koltuğa düştüm. Belim ağrıyordu, başım dönüyordu ve göz kapaklarımı açamıyordum. Kolumu bile kaldıramıyordum. Biri, yani büyük olasılıkla Vicy başımın altına yastık koymuştu, boynum daha rahattı. Ayaklarım ise önümde ki sehpaya doğru uzatılmıştı. Evet eski halime göre daha rahat nefes alıyordum. Soluklarımı bir düzen haline sokunca Viky’nin sesi geldi ama bu kez hakaretler eşliğinde ve kaba bir ses tonu yardımcılığı ile değil. Bu ses zarif ve yardımsever bir ses tonuydu sanki. Bu Vicky miydi? Ama evde bizden başkası yoktu. Ona ses vermeye çalıştım. Birkaç dakika kendimi zorladıktan sonra ağzımdan birkaç kelime çıkmıştı; ”Su… Su verir misin Vicky?”

Konu: Geri: " Matt & Jane " Ptsi Tem. 27, 2009 3:41 pm

Ahh, ne hale gelmişti Jane... Acıyor muydum yoksa ona? Hayır hayır, acıyor olamazdım; birincisi o pis aydınlıklardandı, ikincisiyse... İkinci sebebim yok muydu yani?! Karanlıktım, evet; ama onun aydınlık olmasıyla aynı şeye denk geliyordu bu! Hemen ayağa kalkıp kapıya doğru ilerlemeye başladım. Victoria görse nasıl dalga geçerdi benle bee! Zaten bunları yaptığıma da inanamıyordum ya, neyse... Birden Jane bir şeyler mırıldanmaya başladı. Kapıya doğru ilerlemeye devam etsem de kulağım ondaydı. Jane ağzını biraz daha aralayıp:

"Su... Su verir misin Vicky?"

dedi. Bedenim böyle bir şey yapmamı çok aşağılayıcı ve itici gelse de, içim ona yardım etmemi istiyordu. Tamam, abim ve Jane bir hata yapmışlardı; ama doğacak bebeğin ne suçu vardı ki? Hem ona yardım edersem, bebek karanlık olabilir miydi?Öff, ne çok soru soruyordum be! Gidim yardım etsem ellerim kırılmayacaktı. Jane'e doğru ilerledim, bardağa biraz su doldurduktan sonra yere çömeldim. Jane'in başını tutup biraz kaldırdıktan sonra suyu ağzına götürüp zorlamadan vermeye başladım. Oldukça susamış gibi miydi? Bu kadar içkiden sonra hemde... Suyu ona içirdikten sonra bardağı masaya indirip başını yavaşça yastığa koydum ve ayağa kalktım. Bu biraları falan kaldırmalıydım ortalıktan; yoksa Jane hem kendini, hem de bebeği ziyan edecekti. Hemen elime aldım, mutfağa oşturarak hepsini sihirli çöpe atıp yok ettim. Geri döndüm ve sigaraları da aynı şekilde yok ettim. Jane'in bu kadar ileri gideceğini düşünememiştim! Sigara, içki... Bebeğe bir şeyler olabilirdi ve ilk defa Jane onu düşünmüyordu! Jane'in yanına oturup kumandayı elime aldım ve televizyonuda kapattım. Sonra Jane'e dönüp:

"Şimdi kendini rahat hissediyor musun? Problem varsa, doktor çağırayım... Ayrıcaa, ne demek oluyor içkiler, sigaralar bilmem neler?! Kendini düşünmüyorsun hadi, bebeğin var senin!"

dedim çabuk çabuk. Eğer ağırdan alırsam susturabilirdi Jane beni...

Konu: Geri: " Matt & Jane " Salı Tem. 28, 2009 2:10 pm

Evet su iyi gelmişti, az önce boğazımı yakan içkinin yerini şimdi soğuk su donduruyordu. Rahattım. Biraz başım dönüyor ve midem bulanıyordu, ama yinede iyiydim. Barda ki suyun yarısına kadar içince Vicky bardağı elimden aldı ve önümde ki sehpaya koydu, az önce izmaritlere bürünmüş sehpadan eser yoktu şimdi. Anlaşılan hepsini temizlemişti. Bu kadarla da kalmamıştı, bir de bana ders vermeye gerek duymuştu. Haklıydı aslında. Bebeğim vardı benim. Berbat bir hayatı bekleyen bebeğim. Vicky bana ilk kez yardım ediyor, ilk kez bebek hakkında soru soruyordu. Bu ilginçti. Üzerimde ki paçavra kokmaya başlamıştı, duş almam gerekiyordu fakat ayağa kalkacak halim yoktu, belki daha sonra alabilirdim. Vicky’nin dediklerinin bitmesini bekledim ve sonra haklı olduğunu anladım. Bana ilk kez bu kadar sert davranıyordu o? Demek ki gerçekten düşündüğü şeyler vardı fakat şimdi önemli olan bu değildi. Soluk alıp verme işlemimi bir düzene soktuktan sonra bene konuşmaya başladım;

“Bunu söyleyeceğim hiç aklıma gelmezdi ama sanırım haklısın. Fakat dayanamıyorum Vicky! Anlasana ! Onun yok olması, daha bir hafta önce ellerimi tutan beni asla bırakmayacağını söyleyen varlığın şimdi yok olmasına dayanamıyorum! Üstüne üslük bir ay sonra bok gibi bir hayata gözünü açacak bebeğim var karnımda. Ne yapacağım ben? Koca hayatta resmen yalnız kaldım! Onu özleyeceğim hem de çok… Abin gittiğine göre kısa süre sonra sende gitmek isteyeceksindir. Evin senin olmadığını düşüneceksin. Sana gitme diyemem, sonuçta senin kararın ama… Ama işte… “

Daha yeni gelmeme rağmen çok konuşmuştum hem de hepsini tek solukta söylemiştim. Yorulmuştum. Kafamı yastığa koyup onun söyleyeceklerini beklerken düşünüyordum; onun gitmesini istemiyordum. Zaten gitse de reşit olmadığı için bakanlık onu yurda verirdi. Kaçak olarak yaşamına devam ederse de bir kıza olarak başına gelmeyen kalmazdı. Bunları oda biliyordu, beni yalnız bırakmazdı değil mi? Umarım… Saatlerdir hatta günlerdir içki içtiğim için beş dakika bile bırakmak iyi gelmemişti bana. İçki istiyordum. Hissetmemek istiyordum. Uyuşturucu istiyordum… Yok olmak istiyordum. Karnımda ki şey olmasa çoktan silerdim kendimi bu hayattan. Ama… O var …

Konu: Geri: " Matt & Jane " Salı Tem. 28, 2009 7:11 pm

Bu yaptıklarım tamamen duygularımla mıydı; yoksa mantıkla mı yürüyordum, hep olduğu gibi? Sanırım bu sefer, o lanet olasıca duygularımı kullanıyorum! İnanamıyorum kendime, bu kadar değişememkısa bir sürede?! Jane yapmıştı tüm bunları ya da bebeği... Bebek daha ağır basıyordu, neden Victoria kadar duygusuz olamıyordum? Bir an önce kalbimin alınması gerek!

Saçmalıklarımın ardı arkası kesilmiyor yine... Tüm bunlar yetmezmiş gibi, bir de ona ders veriyordum! Hah, bu hep yaptığım şeydi; ama yumuşak bir ses tonuyla değildi. Değişime uğruyordum, ağır ağır; ama abim öldüğüne göre, değişime, onu, uğratabilirim. İşe geçme vakti de işte şimdi? Tam sinirliyken... Söylemeliyim, evet:

"Ja..."
Birden Jane sözü aldı, beni duymamıştı bile...

"Bunu söyleyeceğim hiç aklıma gelmezdi ama sanırım haklısın. Fakat dayanamıyorum Vicky! Anlasana ! Onun yok olması, daha bir hafta önce ellerimi tutan beni asla bırakmayacağını söyleyen varlığın şimdi yok olmasına dayanamıyorum! Üstüne üslük bir ay sonra bok gibi bir hayata gözünü açacak bebeğim var karnımda. Ne yapacağım ben? Koca hayatta resmen yalnız kaldım! Onu özleyeceğim hem de çok… Abin gittiğine göre kısa süre sonra sende gitmek isteyeceksindir. Evin senin olmadığını düşüneceksin. Sana gitme diyemem, sonuçta senin kararın ama… Ama işte… "

Düşünüyorum da, benim deliler gibi sevdiğim biri olsaydı? Haklı değil miydi Jane? Hem de her lafında... En basit örneği, Kevin! Onunla yaşadıklarımı unutamıyorum hâlâ, işin garibi bunları daha önce de yaşadım. Peki neydi problem? Aşıkta olmuyorum ya da... Olamam aşık falan! Kalpsiz olmaya çalışırken, bu fazla gelir bana; ama şimdi içimdeki, o garip ses, bana ne söylemek istiyorsam onu dememi istiyor! Zorlanıyorum bunu yapmaya sanki, yine de yapacağım:

"Haklısın Jane... Sonuna kadar... Tamam, abimi veya ailemi sevmiyorum. Dönek oldukları için olabilir ya da ihanetlerinden dolayı; ama bunda senin suçun olmadığını hüç düşünemedim! Sen hep böyleydin ve öyle kalmaya devam ediyorsun. Abim de hep bu tarafta olsaydı, sadece uzak durudum, o kadar... İnan bana, böylesi daha iyi olacak."

dedim. Bunları ben mi söylemiştim? Ellerim kayıyordu, Jane'in ellerine doğru... Hayır, bunu yapmak istemiyordum; ama onun buna ihtiyacı olduğu kesindi. ellerini tuttum yavaşça ve:

"Eğer abime zarar gelmeseydi, evi basıp hepinize zarar verirlerdi. Tamam, abimi nasıl deliler gibi sevdiğini, sen bilmesen de, en iyi ben bilirim; ama ya çocuğun olmasaydı? Kendimi daha rahat öldürürdüm, desen de; o abimin de bir parçası... Ona çok iyi bakmak zorundasın, sana hep abimi hatırlatacak tek şey o olacak! Gitme meseleme gelince... Evet, gitmeyi dşünüyorum; ama seni bu halde bırakmaakk... Sanırım bir süre daha burada halacağım Jane, izin var mı?

Birdee... Çok kötü görünüyorsun be Jane! Hadi kalk, tabii kalkabilirsen, yukarı çıkıp toparlan da St.Mungo'ya gidelim. Olmayacak böyle, belki iğne falan yaparlar da kendine gelirsin..."

der demez ağzımı ellerimle kapattım hemen! Ne diyordum ben? Jane ve iğne haa! Üstelik bunu direk söylemiştim! Hatırlıyorum da, bebeğin oluşum dönemindeki kusmlar yüzünden Jane St.Mungo'ya gitmişti de, kan tahlilleri sırasında orayı birbirine katmıştı! İğne sayesindeydi üstelik bu! İşi, hep olduğu gibi, garibi, bunları yine ben söylemiştim ve yine isteksizce... Saçmalık işte!

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 12:01 am

Sonunda kafasında bir şeyler dank etmişti sanırım. Vicky’nin kötü biri olmaktan vazgeçeceğini hiç sanmıyordum ama sonuçta ben onun akrabasıydım. En azından bana karşı daha alçakgönüllü olmalıydı. Bunu da yeni fark etti, geç olmuştu ama sevinmiştim. Aslında bundan daha çok sevindiğim şey gitmeyecek olmasıydı. Fakat eninde sonunda gidecekti. Benimle yaşamak istemiyordu bu barizdi. Acaba onu burada kalması için ikna edebilir miydim? En azından deneyebilirdim…

İğne ve ben? Aman tanrım! Daha kötüsünü düşünemiyorum. 8 bebeği aynı günde doğurmak bile daha iç açıcı bir durum olmalı! Asla olmaz ! Gitmem hastaneye filan. Bir şekilde Vicky’i hasta olmadığıma ikna etmek zorundaydım. Bugün Vicky’i ne çok şeye ikna ediyordum ben ya? Düşünmeyi kesip konuşmak sonunda aklıma gelmişti. Zaten biraz daha beklersem, Vicky beni tutup St. Mungoya cisimlenecekti. Tanrı aşkına!

“Saçmalama Vicky! Benim iğneye gittiğimi ne zaman gördün sen? Tanrı aşkına kafayı mı yedin? Ayrıca ben iyiyim. Her ne kadar seni birkaç tane görsem de. Birazcık midem bulanıyor ve hatta başım dönüyor olabilir ama iyiyim”

Saçmalığın doruklarındaydım sanırım ama hiçbir şekilde beni Hastaneye götürmemeliydi. İyi olduğumu ispatlamak için; kafamda ki yastığı attım ve ayaklarımı toparladım, hatta daha de delirerek tekrar ayağa kalkmayı denedim. Daha iyisi olamazdı! Anında yere kapaklanmıştım. Şimdi bacağımda acıyordu! Ne lanet gündü bu ya! Bütün rezilliklerin daniskası. Şimdi kesin hastaneye götürecekti. Hemen konuşmalıydım;

“Ya şey… Tamam dedim ya… Off ! Peki ama hastaneye gitmem, bir hemşire çağırabilirsin ama… Mümkünse iyi biri olsun. Arkadaşın filan.”

Daha ne kadar tırstığımı belli edecektim acaba? Az önce sehpaya vurduğum bacağım şimdi kanıyordu. Cidden kabus gibi bir akşamdı. Sözcükleri söylerken bu saatte şifacı olmamasının olasılığını kafamda kurmadan edemiyordum. Aslında büyük bir olasılıktı bu. Yani süper!

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 12:25 am

Al işte... Biliyordum bunların olacağını, hemen paniklemişti Jane! E, iğneyi duydu ya, durur mu artık? Gözleri bir süre bir oraya bir buraya gidip geldikten sonra:

“Saçmalama Vicky! Benim iğneye gittiğimi ne zaman gördün sen? Tanrı aşkına kafayı mı yedin? Ayrıca ben iyiyim. Her ne kadar seni birkaç tane görsem de. Birazcık midem bulanıyor ve hatta başım dönüyor olabilir ama iyiyim.”

dedi hızlı hızlı... Hah, iyiye bak sen! Midesi bulanıyor, benden bir kaç tane görüyor ve tüm bunlar yetmezmiş gibi başı da dönüyor! Ne iyilik hali ama! Saçmalığın doruğuna ulaşmayı başarabilmişti yine ve devam da ediyordu! Aklınca bana iyi olduğunu göstermek için; yastığı başının altından fırlattı, ayaklarını üzerimden alıp topladı ve gerçek bir zekasız gibi ayağa kalkmaya çalıştı! Bir iğne insanın başına neler getiriyo, diyecektim ki yere kapaklandı! E, mugglelar *Akıl yaşta değil başta...* diye boşuna dememişler. Öf, ben ne saçmalıyorsam?!

“Ya şey… Tamam dedim ya… Off ! Peki ama hastaneye gitmem, bir hemşire çağırabilirsin ama… Mümkünse iyi biri olsun. Arkadaşın filan.”

dedi tekrardan. Sinirimi zorluyordu ama artık! Biraz daha saçmalarsa ben getirip iğne yapacaktım, haberi bile yoktu. Ayrıca... Al, bir bu eksikti. Bacağı kanıyordu, ne muhteşem bir gece; sorma gitsin hani!Ayağa kalktım, kolundan tutup eski yerine yatırdım ve başının altına yastığı koydum. Ayaklarını uzattıktan sonra:

"Ne iyisiiin! Sorma gitsin hani! Yahu ne delisin sen yaa, St.Mungo yetmedi, şimdi de ev mi? Sen gitmezsen, dediğin gibi iğne ayağına gelir küçük hanım! Sen burada, uzanmış vaziyette, bekle. Ben hemen bir mektup yazayım ve iyilik halinin eseri olan ayağına pansuman yapayım. Kıpırmada sakın bir yere! Biraz daha uğraşırsan, bebek elden gidecek!"

diye söylendim hızlı hızlı. Koşarak odadan çıkıp kendi odama koştum. Kapıyı kırarcasına açtıktan sonra masama geçip bir parşomen kağıdı ile tüğ kalemimi çıkardım. Mürekkebe batırdıktan sonra yavaşça parşomenin üzerine götürdüm. Kimi çağıracağımı çok iyi biliyordum, Roxana!

"Üzgünüm;

Roxy, bu saatte seni rahatsız ediyorum; ama Jane'i ve durumunu biliyorsun. Son yaşananlardan sonra... Oldukça rahatsız, eğer müsaitsen acil buraya gelebilir misin? Evin içine cisimlenebilirsin. Çok acil, lütfen!

Vicky..."

Geri çekilip okudum. Olmuştu, zaten bunu bana Jane öğretmişti. Mektubu kıvırıp bağladıktan sonra baykuşun bacağına doladım ve baykuşu pencereden saldım.

Sıra Jane'deydi. Yine koşarak aşağı indim, valizimin üzerindeki asamı aldım. İlk iş olarak valizi tekrar odama yolladıktan sonra, hızla Jane'in yanına geldim.

"Eveet, her şey tamam! Şimdi bacağına bir yara sihiri... İşimiz bitiyor."

dedikten sonra sessizce sihirli sözcükleri mırıldandım. Gözlerimi açtığımda Jane'in bacağı mükemmeldi. Bu da bittiğine göre, Jane'in yanına oturup Roxy'i beklemeye başladım.

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 1:09 am

Her zaman ki bilindik oda, her zaman ki gece… Ay yine penceremden en mükemmel şekilde gözüküyordu. Bende yatağımın üzerinde saten geceliğim ile oturmuş, fotoğraf albümüme bakıyordum. Ne kadar da tatlı Montaé ! 2. sayfa 3. sayfa derken, belki otuzuncu kez baktığım albümü bitirmiştim. Artık yatmalıydım, geç olmuştu saat. Albümü, komidimin ilk çekmecesine koydum ve yatak örtümü açtım. Kafamı yastığa koyar koymaz, bir haftadır silinmeyen pencerelerimden ‘tık’ diye bir ses geldi. Bu saate ne oluyordu? Yataktan bir hışımla kalkarak, sağ tarafta bulunan asamı aldım. Pencereye doğru ilerlerken, içimde ki ürpertiyi kesemiyordum. Asamı daha da kavrayarak pencereyi açtım. İçeriye sarımtrak bir baykuş girdi. Bu saatte? Millet delirmiş olmalı. Ayağına iyice bağlanmış olan ufka not kağıdı aldım ve baykuşun gitmesi için pencereyi tuttum. O çıkar çıkmazda kağıdı açtım. Bu yazıyı tanıyordum! Vicky’dendi. Hogwarts’ta en çok sevdiğim öğrencilerdendi. Hiç sevmediği Jane’in hasta olduğunu söylüyordu. Niye bu kadar ilgiliydi ki? Hogwarts’ta ona sövdüğü kadar kimseye sövmemişti. Hiç sevmiyordu onu. Tanrı aşkına bu kız değişime mi uğradı? Neyse bu saatte bu mektup geldiğine göre durum acil olmalıydı. Dolabımdan aldığım ilk elbiseyle ve yatağımın yanında ki acil durum için hazırladığım çantayı aldığım gibi cisimlendim. Boşluğa çekilme hissi… Karanlık sokak ve yine aynı ay. Kapılarının önündeydim. Mimarisi çok dikkat çekici olan bu evi çok seviyordum, daha öncede bir kez Vicky için gelmiştim buraya. Şimdi ise onun çok nefret ettiği için Jane için. İlginçti. Kapıyı tıklattım. “Tık… Tık …. Tık” kapıyı açan Vicky oldu. Yine o sevimli yüzü ve onun en çekici yanı olan gözleri. Bana gülümsedi ve eliyle içeri gösterdi. Soğuk havada beklemeye hiç niyetim yoktu, hemen adımlarımı salona yönelttim.

İçeri girdiğimde, yüzü kreç gibi olan Jane’i gördüm. Gayet rahat gözüküyordu ama sanki biraz ürkmüş ya da sinirlenmişti. Sanırım bir sorun vardı. Açıklaması için kapıdan yeni giren Vicky’e döndüm. Elimde ki çantayı koltuğun üzerine bırakırken Jane gözlerini dahi kırmadan çantaya bakıyordu. “Vicky, sorun ne tatlım?”

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 2:24 pm

Roxy gecikmiş miydi ne? Öff, daha 5 dakika önce yolladım mektubu, gecikme ihtimali ne kadar ki? Yok, oturarak beklemek zor benim için... Hemen ayağa fırladım ve tam Jane'in paraleline geçip bir yukarı bir aşağı yürümeye başladım. Zavallı Jane kireç gibi olmuş bir suratla beni izliyordu. Zavallı, bir iğne yüzünden başına neler geldi! Cık, cık, cık... Ah, eski ben dönüyordu yine; ama içimdeki hisler onu zaptediyordu! Dövecektim kendimide...

Ben böyle yürürken bir anda kapı çaldı. Hemen döndüm, hızlı adımlarla odadan çıkıp kapıya yöneldim. Kapıyı açtığımda, tahminlerim doğruydu; Roxy! Gözlerimi ona diktim ve elimi içeri doğru salladım. Soğukta beklemeyemeraklı olmadığı için, zaten al al olmuş yüzü ve morarmış parmaklarıyla aceleyle içeri girdi. Anlamışçasına odaya doğru yürüdü. Bir sonra da ben odadaydım. Girer girmez soru geleceğini kesitiroyrdum; ki öyle oldu zaten:

"Vicky, sorun ne tatlım?"

dedi Roxy, yumuşak sesiyle. Ufak bir öksürmeyle gırtlağımı temizleyip Roxy'ye döndüm ve:

"Durum apaçık ortada... Kireç olmuş suratı korkudan öncelikle! Abimin ölümünü bilirsin. Tüm Sihir Dünyası'nı çalkaladı gerçi... Onun ölümü dolayısıyla hanımefendimiz sadece kendiyle ilgilenip bebeği unutmuş veee içkiyle sigaraya başlamış! Ne müthiş değil mi? Üstelik ben bunu fark etmesem uyuşturucuya bile başlardı bu gözü pek!"

dedim. Bunları soluk almadan söylediğim için nefesim tıkanmıştı. Biraz nefes alıp verdim, sonra:

"Ya, işte odaa bir girdim. Önünde içki şişeleri mi dersin, sigara izmaritlerimi dersin, hepsi vardı. Birde şu anki durumu... Üstelik sırf seni çağırmayayım diye kendi, iyilik, halini göstermek isterken bacağını kanattı. İğneden korkuyor; ama sanırım yaptıkları iğneye teşvik!"

diye devam ettim. İyi konuşmuştum, ehh iğne yiyip yiyemeyeceği belli değil; ama bugün yaşadıkları ona ders olur umarım...

Roxy'ye biraz daha yaklaştım ve Jane'in duyamayacağı bir fısıltıyla:

"Biliyorum, şaşkınsın Roxy... Yani, onu pek sevmem; ama onun için değil, bebek içi bu mücadelem! Abimin ölümesi iyi oldu, evet... dönekti o, olması gereken oldu. Jane ise doğuştan iyi ve hiç değişmedi. bu kinimi ona sarmam, abim gibi biriyle evlenmiş olmasından kaynaklanıyordu, o da gittiğine göre..."

dedim.

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 3:07 pm

Hemşirenin çok sempatik ve tatlı bir yüzü vardı, üzerindekilere bakılırsa da acil bir durum olduğunu varsayarak hemen gelmişti. Bu kadar yaygara çıkarmaya ne hacet vardı Vicky! Aptal kız, hemşire gider gitmez göstereceğim ben sana! Hemşirenin kulağına ne fısıldadığını duymamıştım, ama ondan önce daha sinir bozucu şeyler söylemişti zaten. Lanet olası bacağımda hala kanıyordu! Of buradan hemen gitmeliydim! Yattığım yerden, bu sefer akıllı bir biçimde doğruldum ve tatlı yüzlü hemşireye döndüm;

“Ihm. Bu saate sizi boş yere rahatsız ettiğimiz için üzgünüz, bayan hemşire. Vicky hayatında ilk kez benim, daha doğrucu bebeğim için endişelendi, oda boş yere. Ben gayet sağlıklıyım. Herhangi bir kötü durumum yok. Şimdi odama gidip yatmalıyım. Tabi yatmadan önce Vicky’e de söyleyeceklerim var !”

Umarım, Vicky’e olan sinirimi bu bayanda kullanmamışımdır. Bu sefer daha temkinli bir şekilde sehpaya da tutunarak ayağa kalktım. Hala başım dönüyor ve midem bulanıyordu ama bunu söyleyerek bir kez daha aptallık yapamazdım. Karnımı birazcık ovuşturdum ve sadece kendimin duyabileceği bir şekilde “ Hadi bebeğim, kurtuluyoruz bu hemşirenin ellerinden!” dedim. Sonrada gülümseyip Vicky’nin suratına çemkirmeye başladım;

“Tanrı aşkına ne yapmaya çalışıyorsun sen! Çabuk bana yarım et, odama gitmeliyim. Uyuyacağım ben! Bayandan da özür dileyerek eve yolla! Bir daha böyle bir olay istemiyorum! Yürü şimdi!”

İyiliğimi düşünüyor olabilirdi, fakat yaptığı şey hem beni korkutuyor hem de sinirimi bozuyordu. Şimdi yürütmeliydi beni, tek başıma yürürsem kesin merdivenlerden yuvarlanırdım. Kanayan bacağım sızlarken Vicky’i çekmeye çalşıyordum.

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 3:19 pm

Jane! Saçmalamaya devam edersen sana büyü yapmak zorunda olacağımı nasıl anlamazsın?! Merlin'in sakalı aşkına, Roxy'le çok iyiymiş gibi konuşmaya başladı ve bu da yetmezmiş gibi ayağa kalkmaya yeltendi. Hemen ellerimle yüzümü kapattım. Düşüşünü görmek istemiyordum; ama hâlâ ses yoktu. Yavaşça parmaklarımı araladım. Karnını okşuyordu ve bana doğru ilerliyordu. Yavaş yavaş geriye gitmeye başladım. Çok kötü olacaktı ve Jane sinirliydi! Roxy ise, ortada yok gibiydi, şaşkın bakışları dışında... Jane bana biraz daha yaklaştıktan sonra:

“Tanrı aşkına ne yapmaya çalışıyorsun sen! Çabuk bana yardım et, odama gitmeliyim. Uyuyacağım ben! Bayandan da özür dileyerek eve yolla! Bir daha böyle bir olay istemiyorum! Yürü şimdi!”

dedi, hırlayarak! Emir haa? Hem de bana? Daha deminki korkumdan eser yoktu. Jane'in kolumdan tutup beni çekiştirmeye çalışması üzerine Jane'i düşürmeden kolumu çektim ve:

"Saçmalama Jane! İyi falan değilsin ve şimdi tedavi o-la-cak-sın! Küçük çocuklar gibi davranmayı kesip yerine geçer misin?!"

dedim hızlı hızlı; ama anlaşılan hanımefendimizin buna niyeti yoktu! Derin bir nefes aldım, hâlâ elimde olan asamı iyice kavrayıp ona doğru kaldırmaya başladım. Biraz daha kaldırdıktan sonra Jane'in korku dolu gözlerine bakarak:

"Kusura bakma, bunu istemezdim; ama sen zorladın! Petrificus Totalus!"

diye bağırdım. Ayakta olduğu için bacakları birbirine, elleri de gövdesine yapışıp yere doğru düşmeye başladı. Hemen uzanıp omuzlarından tuttum ve onu incitmeden koltuğa kadar getirdim. İlk başta gövdesini, sonra bacaklarını koltuğa yatırdıktan sonra Roxy'ye dönerek:

"Çok özür dileri-z! Dedim ya, korkuyor. Sen muayene falan edersin, bir süre kıpırdamaz hiç değilse..."

deyip geri çekildim Jane'in ne kadar kızgın olduğunu tahmin ediyorum; ama yapacak bir şey yok.

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 3:40 pm

Jane için üzülmüştüm. Yaşadıkları kolay değildi ve karnında olanlardan habersizce dünyaya gelmeyi bekleyen bebeği vardı. Ama o bunlardan haberi yok gibi hem bebeğine hem de kendine zarar verecek davranışlar sergiliyordu. Matt’i kaybetse de bebeği için yaşamla mücadele etmeyi göze almalıydı. Vicky’nin de bu kadar Jane’e karşı olumlu davranması akıl alıcı şey değildi. Daha geçen gün bana sızlanan Vicky şimdi Jane’in hayatı için onunla mücadele ediyordu. Vicky ile Jane’in tartışması biraz sürse de Vicky’nin yaptığı ‘Petrificus Totalus’ büyüsü Jane’in hareketsiz kalmasını ve benim işimi kolaylaştırmıştı. Ardından çantamı açarak içinden işime yarayacak birkaç malzemeyi elime aldım ve Jane’e doğru ilerliyordum. Jane’in bakışları hiçte iç açıcı değildi ama onu muayene edip iyileştirmeliydim. Yanına gittiğimde gözlerinden çıkan sinir karşısında titredim. Yanına oturarak onu muayene etmem gerektiğini söyleyecektim.

Jane’i muayene etmem gerek. En azından bebeğin durumunu öğrenmeliyim. Olanlar karşısında ne olacağı belli olmayabilir.

Vicky tedirgin bir şekilde beni izliyordu. Jane ise ona dokunmamam için bana yalvarırmış gibi bakıyordu. Öncelikle bebeğin ne durumda olduğunu öğrenmek için bazı tetkikler yaptım ve bebeğin durumunun gayet iyi olduğunu gördüm. Ama Jane sigara ve içkiye ayrıca kendini yıpratmaya bu kadar devam ederse bebeğinin durumu son 1 ay kala kötüleşebilir.

Bebek gayet iyi ama bu içki ve sigaraya devam edersen bebeğini kaybetme riskin büyük. Ayrıca kendini yıpratmaman gerek. En azından bebeğin için bu mücadeleyi vermelisin. Ve ben bunu yapacağına güveniyorum. Bir de sakinleştirici bir iğne yapmam gerekli. Olanlardan sonra sakinleşmeniz için gerekli. En azından sabaha kadar uyursun ve rahatlarsın.

Bunları söylerken Jane’in bana bakışları ve Vicky’nin bunu yapmamı istemesi beni zor durumda bırakmıştı. Jane benden nefret etse de bunu bebeği ve kendisi için yapmalıydım. Belli ki korkuyordu ama alışmalıydı. Eğer alışamazsa bebeğini nasıl doğuracaktı ki. Jane’in cevap vermesini ve Vicky’nin bir şeyler söylemesini bekliyordum.

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 4:10 pm

Ah Jane! Neden bu kadar zorlaştırıyorsun her şeyi? Tedavi olmak senin için çok iyi olacak. Bir dakika, bebeğin içinde!

İlk Jane'i düşünmüştüm, hayatımda ilk defa! Jane'e bir anda bu kadar yaklaşmak... Garip, ayrıca ben bebeği düşünmüyor muydum? Ah, kafam karıştı. İşin kötüsü değişiyordum. Artık bu odanın içinde duygularıyla düşünmeyi öğrenmiş, kalbi ve duyguları olan bir ben vardım. Ben normal ben değildim yani... Değişmiştim demek ki; sevdim mi peki bu değişimi? Sanırım evet! Jane'e yardım etmek hoş oluyor, o her ne kadar sinir olsa da buna... Kıkırdadım ve Roxy'nin yaptıklarına dikkatle bakmaya başladım. Yumuşak bir dille onu muayene etmesi gerektiğini söylüyordu. Jane'e doğru yaklaştı ve Jane'in korku dolu bakışlarına aldırmamaya çalışarak onu muayene etmeye başladı.

Az sonra geriye çekildi ve:

"Bebek gayet iyi ama bu içki ve sigaraya devam edersen bebeğini kaybetme riskin büyük. Ayrıca kendini yıpratmaman gerek. En azından bebeğin için bu mücadeleyi vermelisin. Ve ben bunu yapacağına güveniyorum. Bir de sakinleştirici bir iğne yapmam gerekli. Olanlardan sonra sakinleşmeniz için gerekli. En azından sabaha kadar uyursun ve rahatlarsın."

dedi. Haklıydı; ama Jane'in bana kötü kötü bakması onu da etkilemişti. İşte mahvolduğumun belgesi! Roxy bir süre Jane'e baktıktan sonra bana dönd. Ben kekelercesine başımı aşağı yukarı salladım. Yapmak zorunda Jane...

"Ee, şey... Yapmak zorundaysan, yapmalısın Roxy, öyle değil mi?"

dedim nefes almadan. Alamıyordum da zaten! Jane'in öldürücü bakışları nefeimi kesiyordu; ama bu durumdan kurtulmalıydım bir an önce! Başımı iki yana salladım ve titreyerek:

"Peki, sen malzemelerini hazırlarken ben de Jane'i düzelteyim ve gerekli konuma getireyim."

dedim. Jane, biliyorum beni öldüreceksin; ama mecburum. Jane' doğru yaklaştım. Hani elimi uzatsam ısıracak cinstendi, hiç bir hareketimi kaçırmamaya ve gözlerime dik dik bakmaya devam ediyordu. Roxy malzemeleri ile uğraşırken Jane'i kollarından tutup yana doğru çevirdim. Karnını yavaşça koltuğa yasladıktan sonra sıra eşofmanlarını çıkarmaya gelmişti. bu bölüm komiğime gidecek gibiydi! Ayakları da kapalı olduğu için zorlanacaktım. Alt eşofmanını tutup çekiştirmeye başladım. Kolaydı ve daha iyisi iç çamaşırı da gelmişti! Sıra Roxy'deydi artık!

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 4:26 pm

Daha kötüsünü düşünemiyordum! İğnenin kalçama girişini ve enjekte edilişini daha dün gibi hatırlıyordum zaten! Off ne kımıldayabiliyor ne de konuşabiliyordum! Sinirden, gözlerimde ki kırmızı damarlar ortaya çıkmış olmalıydı. ikinci kez aynı duyguyu yaşamak bana ölüm gibi geliyordu. Vicky beni pozisyonuma sokmuştu bile! Salak kız karnım acıyor! Biraz dikkat etsene! Eşorfmanımı indirdiğinde ise kalbim neredeyse duracaktı. Neredeyse mi? Çoktan durmuş olmalıydı! Off keşke asam elimde olsaydı! Şimdi ikisinin de beynini uçurmuştum! Bu dakikadan sonra yapabileceğim birşey yoktu ama. Gözlerimi yumdum ve kendimi sıkmaya başladım. Bunun acısı fena olacak Vicky!

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 4:54 pm

Vicky'nin başı derde girecek gibiydi; ama ben bunun suçlusu değildim. Evet, yapmak zorundaydım, da sen böyle davrandıkça yapamayacaktım! Jane ise tüm kızgınlıkla Vicky'e bakıyordu. Vicky'nin suçu yoktu, bu iğne, yaptıklarının cezasıydı. İçki ve sigara olmasaydı, sadece ilaçla hal olacaktı.

Vicky'nin yardımı ile ben iğneyi ve ilacı çıkartırken o Jane ile ilgileniyordu. Çantamı yeniden açıp muayene eşyalarımı içine koydum. İğneyle ilacı çıkardıktan sonra ayağa kalktım ve iğnenin ucunu ilaca batırdım. Yavaş yavaş, iğneyi zorlamadan ilacı iğneye enjekte ettikten sonra Vicky'ye baktım. Çoktan geri çekilmiş, bana yer ayırmıştı. Vicky'ye bakıp gülümsedikten sonra Jane’e doğru yürüdüm. Gözleri kıpkırmızı olmuştu sinirden, sanırım iyiki bu büyü yapılmıştı! Yoksa şimdiye kadar bu iğne bana girmiş olurdu. Jane doğru yaklaştım... Jane'e iyice yaklaşıp yere doğru eğildim. Damarı bulmam çok zor olmadı, vicky’nin uzaktı kolonyalı pamuğu alarak o bölüme sürdüm. Birazdan her şey bitecekti, umarım. İğneyi götürüp yavaşça kalçasına batırmaya başladım. "Jane sakin ol canım." İğne iyice içeri girince de içinde ki ilacı vücuduna verdim... Yavaşça ilerleyen ilaç sonunda bitti. Jane kafayı yiyecek gibi bir şeyler yapmaya çalışıyordu; ama artık çok geçti iğneyi yavaşça çekip:

"Geçmiş olsun. Çoktan bitti. Şimdi biraz uyursun Jane. Ve lütfen içki ve sigara kullanma. Böyle devam edersen bu iğnelerden çok yersin!"

diyip iğneyi çöpe attım. Sonra uzun süredir beni dikkatle izleyen Vicky’e döndüm;

"Başka bir şey yok sanırım... Bir tek, kendisine çok dikkat etmesi gerek ve yemeklerini düzenli yemeli. bunlara dikkat ederse kısa sürede toparlanır. Ben gideyim artık tatlım..."

diyerek odadan çıktım. Kapıya doğru yöneldim ve sessizce kapıdan çıktım. Havada hiç bir değişiklik yoktu ve eve gitmek için acele etmem gerekiyordu. Yatağımı oldukça özlediğimin farkındaydım, kapıya çıkar çıkmaz evime cisimlendim.

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 5:11 pm

İşte bittiğim an gelip çattı! Roxy iğne ile Jane'e doğru ilerliyordu. Jane'inbakışları iyice sertleşmiş, ben buradan kurtulayım yapacağımı biliyorum, der gibi bakıyordu. İyice geriye gittim ve elime kolanyayla pamuğu aldım. Roxy damarı bulunca kolanyayı pamuğa döküp Roxy'ye uzattım. Pamuğu aldı ve damarın üzerine sürerek iğneyi batırmaya başladı. Jane çırpınmaya çalışıyordu; ama o bile işe yaramıyordu. İğne bittiğinde elleri sarkmış, gözleri eski haline dönmeye başlıyordu. Etkisi çabuktu, iyiki! Roxy ayağa kalkıp Jane ile konuşut bir süre. Sonra iğneyi çöpe atıp ona iyiy bakmam gerektiini söyledi. Tabi bu olaylardan sonra ben kalırsam!

Gidiyordu, uykusu gelmişti. Biraz daha gitmese ne iyi olurdu? Yoksa yarın buradan cenazem çıkacaktı. Tam seslenecekken kapıdan çıkıp gitti Roxy... Ben ve Jane, bşbaşaydı! Korkuyordum açıkçası, masanın üzerinden usulca asamı aldıktan sonra Jane'in ayaklarının dibine oturdum. Jane'e dönüp:

"Jane... Yaptıklarım için üzgünüm; ama başka çarem yoktu. İyileşmen için her şey, gerçekten... Hem, ilaç içebilsen ilaç içirirdik; ama bildiğin üzere hamilesin! Şimdi seni çözeceğim; ama önce söz vermelisin bir şey yapmayacağına?"

dedim yavaşça... Korkuyor muydum? Belki... Tek istediğim ne kendisine, ne bebeğe, ne de bana zarar gelmesiydi! Jane başını sallayınca asamı ona doğrultup:

"Mobilicorpus!"

dedim. İlk elleri sarktı yanlara, sırt üstü konuma geldikten sonra bacakları da eski formuna dönünce normale döndü. Ben normale dönecek miydim, asıl mesele bu!

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 5:28 pm

Kendimi sıkmam daha da beter yapmıştı bu işi. Hala acıyordu iğnenin battığı ve çıktığı yer. Lanet olası şey bir boka mı yaramıştı?! Ağzıma etmişti bu salak hemşire! O kadını hayatımda bir kez daha görürsem aynısını ona yapacaktım! Kaçmıştı şimdi. Ah Vicky! Bunun acısını tabiî ki alacaktım ama kendimi çok yorgun hissediyordum. Uyumalıydım… Şimdi yalnızca birkaç kelime söyleyecek halim vardı. Açılır açılmaz doğrulmaya çalıştım fakat işe yaramadı. Of bu karnımda ki şey epey ağırlaştı. Tanrım ne yapmaya çalışıyorsun? Zaten hayatım berbat bir şekilde ilerliyor! Oturma pozisyonuna geçemeyince mecburen normal yatış şeklini aldım. Kalçamın üzerine yatmak daha da beter hale getirmişti acımı. Az önce sıktığım göz kapaklarımdan şimdi yaşlar süzülüyordu. Vicky’nin anlamsız suratına bakarak konuşmaya çalıştım fakat ağzımdan bir tek fısıldama çıktı;

“Umarım memnunsundur Vicky! Lütfen gözüme gözükme! O kadına da söyle sakın bir daha çevremde gözükmesin, tabi bedenini seviyorsa! Bu arada sakın bu şekilde kurtulacağına düşünme! Az önce canımı okuyan iğne sayesinde konuşmakta zorlanıyorum ama sabaha elbette suratına çemkirmeye vaktim olacak! Haberin olsun.”

Konuştum ve gözlerimde ki ıslaklığı sildim. Ayağa kalkacak halim olmadığından burada uyumaya karar verdim. Gözlerimi yumdum; acımın geçmesini beklerken, bebeğimi ovuşturuyordum. Ah Matt! Seni her dakika düşünmek zorunda mıyım?

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 5:58 pm

Oldukça sinirlenmişti; ama yapacak bir şey yoktu. Olan olmuştu. Bir iğne yüzünden ekmedik küfür bırakmıyordur içinden... Lanet olsun! İyiliğini düşünürsün kötülük olur, kötülüğünü düşünürsün yine kötülük olur! Tarafımda kalmam daha iyi yahu! Her neyse... Jane sırt üstü yatınca kalçası daha kötü olduğundan gözleri dolmuştu. Yaşlar yavaş yavaş akarken kinle bana baktı ve fısıltamayla:

“Umarım memnunsundur Vicky! Lütfen gözüme gözükme! O kadına da söyle sakın bir daha çevremde gözükmesin, tabi bedenini seviyorsa! Bu arada sakın bu şekilde kurtulacağına düşünme! Az önce canımı okuyan iğne sayesinde konuşmakta zorlanıyorum ama sabaha elbette suratına çemkirmeye vaktim olacak! Haberin olsun.”

dedi. Öyle mi küçük, korkak hanım? Bu bardağı taşıran damlaların sonuncusuydu! Hızla ayağa kalktım ve gözlerim ateş püskürürken:

"Eeeh! İyi davranırız kötü duruma düşeriz, kötü davranınca yine kötü! Ne halin varsa gör, bemek isterim; ama onu bile beceremiyorum be! Çok memnunum, hiç değilse şimdi iyisin haımefendi; ama çok özür dilerimmm sizin iyiliğinizi düşündüğüm için! Gözüne gözükmemeyi, daha doğrusu evden gitmeyi ben de çok istiyorum; ama kendi başının çaresine bakacak halde bile değilsin. Roxy'nin bir suçu olmadığını pek âlâ biliyorsun, görevi bu! İğnenin canına okuduğu da yok, bak bunları düşünüp söylediğine göre turp gibisin! Bir bacağını kanatmadığın eksik..."

diye bağırdım. Titrer gibi oludu; ama hak etmişti. Elimi rasgele sallayıp odadan çıktım.

Odama çıktığımda kapıyı gürültüyle kapatıp pijamalarımı giymeye başladım. Giyindikten sonra yatak örtümü sertçe çekip yatağa kendimi bıraktım. Kalbim küt küt atıyordu; ama aklımda sadece Jane ve Kevin vardı. Büyükada'da olnalar ve şu an Jane'in üstünün açık oduğu aklıma gelip duruyordu. Dayanamadım yine, doğrulup ayağa kalktım ve dolabımdan iki yumuşak yastıkla iki pike alıp aşağı, Jane'in yanına indim. Gözleri hala tam kapanmamıştı. Hiç bir şey demeden, buz gibi bir yüzle eşyaları yere koydum, yastıklardan birini elime aldım. Jane'in başını yavaşça kaldırarak bı yastığı başının altına koyduktan sonra pikelerden birini üstüne örttüm. Sürahiden bardağa biraz su doldurduktan sonra Jane'in başını yine kaldırdım, yavaş yavaş suyu içirdim. Suyu içtikten sonra kolumda başı düşüverdi. Başını yastığa yerleştirdim, karşısındaki koltuğa yastığı koyduktan sonra uzanıp pikeyi üzerime örttüm. Artık uyuyabilirdim!

Sabah ~

Güneş benim o iğrenç ışınlarını sevmediğimi biliyordu artık; tüm ışınlarını, yine, benim suratıma hücum ettirdiğine göre! Garip, dünki o fırtına gecesinden sonra güneşin böylesine ışıltılı doğması... gözlerimi yarım yamalak açtım ve Jane'in o yorgun suratını gördüm. Dün öylesine yorulmuştu ki! Yavaşça doğrulup ayağa kalktım. Uzunca bir esnemeden sonra Jane'in yanına geldim. Üstü açıktı, rahatsız etmeden kapattım. İyi bir kahvaltı hazırlamalıydım. Odadan çıkıp mutfağa yöneldim.

Saat kaçtı? Dün ikide uyumuştuk, güneş yeni doğduğuna göre 7 gibi olmalı... Tahminimde yanılmadım, saat 7'ydi. Mutfağa girdikten sonra odada elime almış olduğum asayı ufakça salladım. Kahvaltıyı ellerimle hazırlamaya kalkarsam mahvederdim her şeyi... Asam bunu rahatlıkla halledebilir. Bu arada ben de tezgaha yaslanıp kirazları yemeye başladım. Bir yandan da asamın hazırladığı kahvaltıyı izliyordum. dolap açılıyor ve içindeki kahvaltılıklar büyük bir titizlilikle parlak masaya taşınıyor. Bıçak kendi görevinde, domates ve salataları doğramakla meşgul... Saat tam 8'de Jane'i uyandırabilirim.

Saat 8 olduğuna göre kiraz çekirdeklerini çöpe atıp ellerimi yıkadıktan sonra mutfaktan çıkıp odaya doğru ilerledim. Jane'in yüzü terle dolmuştu, masadaki mezi alıp yüzünü sildim. Sonra Jane'in omzuna dokunup yavaşça sarstım onu... Sarsarken bir yandan:

"Jane... Hadi uyan! Saat 8 oldu, hâlâ uykun vardır muhakkak; ama kahvaltı yapmalısın. Kahvaltı yap; ki bir daha dün olan sıkıntıları çekmeyeyim! Sen de iğne olmazsın böylece..."

diyordum.

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 6:23 pm

Yorgunluktan, ağrılardan, sızılardan ve dün içtiğim içkiler sayesinde başımın dönmesinden…. Kafam yastıktan kalkmıyordu. Vicky’nin dediklerini yarım yamalak duymuştum. Sanırım kahvaltıya çağırıyordu. Yerimden kalkmaya hiç niyetim yoktu, derhal başımdan gitmeliydi. Yemek yemeyecektim, istemiyordu canım. Gözlerimi açar açmaz, omzuma dokunan ele baktım ve kararlı bir ses tonu ile;

“Yemek yemeyeceğim Vicky. Düşüncen için teşekkürler fakat bu evde bir kez daha hemşire görürsem, bu sefer asamı senden önce kullanacağımdan emin olabilirsin. Sen gidip ye. Lütfen aç kalma. “

Dedim ve elimi kalçama götürdüm. Dokunur dokunmaz hala acıdığını fark ettim. Dizime de bakmalıydım fakat henüz doğrulacak halim yoktu. Uyumadan önce kendimi garantiye almalıydım. Asam? Bunu da Vicky’den istemek zorundaydım, ayağa kalkarsam kesin bir kaza daha geçirirdim. Sesimi biraz daha yumuşatarak, tekrar onun sempatik yüzüne döndüm;

“Asamı bana getirebilir misin Vicky? Asam yanımda olmalı…”

Dedim, eminim şimdi kahvaltıya gelmemi söyleyecekti, bu kıza ne olmuştu? Asıl düşündüğü ben miydim yoksa karnımdaki mi? Eh yakında çıkardı kokusu. 1 ay sonra, bu günlerde bebeğim elimde olacaktı. Vicky ona kötü davranır mıydı? Bu kadar vicdansız olamazdı herhalde. Ayrıca dün akşam ki konuşmasında da bebek için burada durduğunu söylemişti, yani onu gerçekten düşünüyordu belki doğunca sevebilirdi de. Ya da o doğunca beni bırakıp gidecek miydi? Gideceğini hiç sanmıyordum, ama eğer sokakta bulunursa yurda atılacağını biliyor muydu? Belki de söylemeliydim;

“Bu arada Vicky, bilgin olsun. Reşit olana kadar bu evde kalman senin için en iyisi. Çünkü eğer şimdi evden çıkarsan, bakanık tarafından aranacaksın, bu araya gelmek istemezsen de yurda tıkılacaksın. Tabi sen bilirsin, ben yasayı bilmiyorsan haberin olsun diye söyledim. Burası daima senin de evin unutma. Benimle yaşamak istemezsen de sana ayrı ev açabilirim… Sorun olmaz. İstersen söylemekten çekinme. Şimdi bir şey yemeden uyuyacağım. “

Dedim ve asamın gelmesini beklemeye koyuldum.

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 6:52 pm

Kendini naza çekeceğini ya da başka bir deyişle inada bineceğini biliyordum. Gözlerini açar açmaz elime baktıktan sonra kararlı bir sesle yemeğe gelmeyeceğini, benim yememi söyledi. Ne inatçı, ne düşüncesizdi Jane! Şu an bana ne kadar sinir olması gerektiğini anlayabilen bir haldeydim. Demek ben böyle yapınca kafayı yiyordu. Ahh, Jane... Gerçekten çok garipsin.

Bir şeyler düşündükten sonra daha yumuşak bir surat ifadesi ve sesle asasını istedi. Anlaşıldı, yeni bir büyüye karşı kendini savunmaya çalışacaktı; ama çok beklerdi! Vermeyeceğim ona asasını; çünkü asayı bir eline geçirirse olacaklar tahmin edilemeyecek kadar zor değil! Tam bunu dile getirecekken yeniden başladı:

“Bu arada Vicky, bilgin olsun. Reşit olana kadar bu evde kalman senin için en iyisi. Çünkü eğer şimdi evden çıkarsan, bakanık tarafından aranacaksın, bu araya gelmek istemezsen de yurda tıkılacaksın. Tabi sen bilirsin, ben yasayı bilmiyorsan haberin olsun diye söyledim. Burası daima senin de evin unutma. Benimle yaşamak istemezsen de sana ayrı ev açabilirim… Sorun olmaz. İstersen söylemekten çekinme. Şimdi bir şey yemeden uyuyacağım. “

Haklıydı; ama gitmek zorundaydım. Onunla bir arada yaşarsam ona ve bebeğe zarar vermekten korkuyordum. Başka bir evde yaşamak... Zaten Büyükada'da ev vardı; fakat onun himayesinde olacaktım yine. Bunu hiç kabullenemezdim. Gırtlağımı temizledim ve:

"Evet, yasalardan haberim var; ama burada kalmam imkasız... Dün senin iyiliğini istedim diye yapmadığını bırakmadın! Kötülüğünü istesem benim hatam oluyor. O yüzden yanyana yaşarsak ya sen ya ben deliririz. Tamam, iğne yemiş olabilirsin Jane; ama şu an daha iyi olduğunu düşnüyorum, her ne kadar bu iyiliğimden dolayı bana kin gütsende! Ya da, gel ne yapalım; düne dönelim ve ben seni öylece koltukta bırakıp gideyim! Bebeğe zarar gelsin, sen de rahatla! Ne dersin? Sanırım en akıllıca çözüm... Her neyse, yurda tıkılmam, tıkılırsam o yurttakilerin hepsi geberir! Asana gelince... Vermiyorum asanı, bana ne yapacağını bilmiyorum çünkü... Şimdi iki asayı da etkisiz hale getireceğim. Asalar 1 hafta kadar etkisiz kalırsa yeterli bir süre... Sonrasında bana ne yapıyorsan yap!"

dedim. Bir çırpıda söylediğim için biraz soluksuz kalmıştım. İki asayı da elime aldıktan sonra Jane'in önünde, içimden büyülü sözleri oudum. Ufak bir ışık yansımasından sonra asalar eski haline döndü. ane'in asasına baktım ve bir büyü yapmaya çalıştım. Olmamıştı! Bir aydır bu büyüyü deniyordum ve işe yaradı. Jane'in asasını eline verip:

"İşte asan... Benim büyüm olmadan düzelemez, uğraşma."

diyerek göz kırpıp mutfağa gittim. Ni tepsi çıkartıp gerekli yiyecekleri içine koydum. Meyvesuyunu ve meyvesuyu dolu bardağı da tepsiye koyduktan sonra tepsiyi elime alıp Jane'in yanına döndüm. Tpsiyi masaya indirip Jane'in yanına geldim ve:

"Sen kahvatlıya gelmezsen, o senin ayağına gelir. Ayrıca yeniden iyilik yapmamı ve iğne yemeyi istemiyorsan kahvaltını yapacaksın!"

dedim. Sonra Yastığını arkaya yaslayıp onu düzelttikten sonra kocaman olmuş karnının hemen önüne koydum tepsiyi...

Konu: Geri: " Matt & Jane " Çarş. Tem. 29, 2009 7:20 pm

Lanet olsun! Bir bu olmamıştı! Bir hafta asasızdık! Tanrım, inadına mı yapıyorsun tüm bunları? Bu kız delirmiş olmalı! Biz büyücüyüz! Muggle’lar gibi yaşayamayız! Off bunları niye içimden düşünüyorum ki söylemek için neyi bekliyorum? Tam sözüme başlayacaktım ki tepsi önüme geldi. İlle yiyecektim yani? Bu kız beni deli edecekti!;

“Seni anlamıyorum Vicky! Bir hafta asasız kaldık! Off, daha kötüsü olamaz! Asam! Tanrım ağlamak istiyorum! “

Bu kız beni sinir krizine sokacaktı kesin. Haklıydı biz ikimiz aynı evde kalamazdık ama ben yalnızda kalamazdım… Onu tek de bırakamazdım… Off ne boktan iş bu ya. Başım dönüyordu. Önümde ki yemeği yiyip bir an evvel ayağa kalkmalıydım. Birine bağlı yaşamak bana göre değildi, karnıma batan tahta tepsiyi kendime biraz daha yaklaştırarak yemeye başladım. Yaklaşık yarım saat sonra ise tepsi tamamen boşalmıştı. Dün sabahtan beri mideme sadece içki girmişti, acıkmam gayet doğaldı. Hala içki istiyordum ama Vicky dışarıya çıkmama izin vermezdi. İkna etmenin bir yolu? Denemekten zarar gelmez düşüncesi ile karşımda beni izleyen Vicky’e döndüm;

“Vicky... Dışarı çıkmak istiyorum… Sen evde dursan ben biraz hava alıp gelsem? Belki Stesha’ya uğrarım. İzin var mı küçük hanım?”

İzin istiyordum, bu inanılmazdı! Hayatımda kimseye hesap vermeyen ben şimdi bir kızdan izin istiyordum. Vicky gibi değişime uğruyordum sanırım. Üzerimde ki tepsiyi, önümde ki tahta sehpanın üzerine bıraktım ve ellerim ile karnıma destek vererek ayağa kalktım. Daha iyiydim sanırım. En azından dünkü kadar kötü değildim. İğnenin bana yaradığını düşünmek dahi istemiyordum ama… Asamı elime alıp bende bir büyü denedim, çalışmadığını görünce hayal kırıklığına uğramam çok sürmedi. Odama çıkıp üstümü değiştirmeliydim, üzerimdekiler terden bedenime yapışmıştı. Böyle hasta modunda gezmek istemiyordum. Ben hasta değildim çünkü hamileydim. Vicky’e döndüm ve az önce kararlı ses tonumla devam ettim;

“Ben odama çıkıyorum Vicky, lütfen sende bir şeyler ye. Aklım sende kalmasın. Evde yemek istemezsende benimle gel, seni bir cafeye bırakırım bende işimi görürüm. İstersen de dönüştü seni alırım?”

Dedim ve merdivenlere doğru ilerlemeye başladım. Benimle gelmek istemesinden korkuyordum. Ben ne çok şeyden korkuyordum?

» Jane & Matt
» Matt & Jane .. Sahil Kıyısında Düğün..
» "Yeni Bir Saç Spreyine Gerçekten İhtiyacımız Var mı?" ~ Hayvanlar Üzerinde Yapılan Testler
» Maestro: "Arıyorum."
» "Tanrım, zavallının tekiydim."