Yalnızlık.

Konu: Yalnızlık. Perş. Haz. 16, 2011 2:17 pm

Kopkoyu bulutların ardında korkakça saklanmayı seçen güneşin yokluğu gözardı edilebilirse eğer, gayet hoş ve sıradan olan bir Cumartesi gününü neden arkadaşlarıyla Hogwarts'ta değil de, yapayalnız bir hâlde ürkütücü göl kenarında geçirdiğini kendisi de bilmiyordu. Kuşkusuz yeşil ağaçlarla bezenmiş uçsuz bucaksız arazinin tam ortasında bir mürekkep lekesi gibi duran Kara Göl'ün yakınları, onun yaşlarında normal bir genç kızın bulunmaktan hoşlanacağı bir yer değildi. Kendisi de bunun pekâlâ farkındaydı. Yine de, özellikle son zamanlarda artan ve dizginleyemediği yalnız kalma tutkusuna boyun eğmeden duramıyordu. Yalnız kalabileceği yegâne yer de tabii ki Kara Göl'dü, çoğu öğrenci buraya uğramaktan kaçınırdı.
İç çekerek, kucağında açık duran Leviathan'ın sayfasını çevirdi. Thomas Hobbes, akılalmaz gözlemleri ve teorileriyle harika bir kitap yaratmış olabilirdi ama maalesef kitabı Lorraine Pelletier'ın dikkatini o anda çekemiyordu. Sırtını verdiği ağacın gövdesine iyice yaslandı, kitabıysa hangi sayfada kaldığında bakmadan kapattı aceleyle. Gözleri yarı aralık, orada öylece otururken ne zamandan beri böyle kendini soyutlama çabası içerisinde olduğunu düşünüyordu. Geçen ay, olmalı, diye düşündü. Hayat ve zaman elele verip ileriye doğru koşmaya başlamışlardı ve Lorraine aniden her şeyin gerisinde kaldığını fark etmişti. Üstelik onu zorla koşuya dahil olmaya zorlayanlar da vardı ve onların varlığı Lorraine'i iyice huzursuz edince, pes etmişti. Sadece derslere giren ve yemek saatlerinde Ana Salon'da görülen bir hayalete dönüşmüştü birkaç gün içerisinde. Onu rahatsız eden kahverengi saçlarını tutturma zahmetine bile katlanmayan, sadece kitaplarıyla yaşayan bir hayalet. Hayat ne kadar basitleşmişti! Her şey uzak durduğu bir setin arkasına hapsolmuştu ve Lorraine o setin dışında duran - bildiği kadarıyla - tek kişiydi. Aslında yalnızlık onun için hiç de korkutucu bir şey değildi, o küçük bir çocukken dahi hep yalnızdı zaten. Anne babası sert insanlardı, Pelletier isminin son derece asil olduğuna inanan insanlar. Lorraine aslında pek çok hizmetçiyle dolup taşan büyük bir evde doğmuştu ancak yine de yalnızdı. Piyano çaldığı için küçüklüğünde bahçede oynaması - küçük parmaklarına zarar gelir diye - yasaktı. Pek çok köklü aile vardı Pelletierler gibi, ancak onların da Lorraine yaşlarında çocukları olmadığı için hiç arkadaşı yoktu. Sıradan çocuklarla oynaması da yasak listesinde olan şeylerden biriydi. Babası tam bir mükemmelliyetçiydi, Lorraine'in en ufak bir hatasında hemen kızıp bağırmaya başlardı. Annesiyse daha çok babasının esip gürleyişinin ardından sığındığı bir liman gibiydi. Lorraine biraz daha büyüdüğünde, ister istemez onlardan biri olduğunu fark etmişti çok da şaşırmayarak. Aynı soğuk, umursamaz tavırlar, aynı hataya karşı tahammülsüzlük. Ancak Lorraine ana babasından farklı olarak artık benliğinin bir parçası hâline gelen tüm bu özelliklerinden nefret ediyordu. Aslında hiç olmadığı bir şeye dönüştüğü için kendiyle hesaplaştığı zamanlarda Wilhelmina ile tanışmıştı; aynı kendisi gibi asil bir aileden gelen ancak Lorraine'den farklı olarak onları reddetmeyi başarmış bir kız. Wilhelmina'nın varlığı Lorraine için adeta tünelin sonundaki ışık gibi olmuştu.

Kitabın deri kaplı yüzeyinde sağ eliyle ritim tutarken, gözlerini tamamıyla araladı. Gölün insanı görünüşüyle bile ürperten durgun yüzeyinde gezindi bakışları. Etrafta ağaçların yapraklarıyla dans eden bir rüzgâr kol geziyordu, güneş en sonunda bulutların arasından çıkmaya karar vermişti ve korkusuzca kurşunî gökte boy gösteriyordu. Kimsenin farkına varamayacağı kadar özel ve muhteşem bir anın tek tanığı olarak düşündü kendini Lorraine, içten içe gülümsedi. O anda en son isteyeceği şey rahatsız edilmekti hiç kuşkusuz.

Konu: Geri: Yalnızlık. Perş. Haz. 16, 2011 3:10 pm

Popülarite her zaman göreceli bir kavram olmuştur. Kimilerine göre bu kavram, ilgi çekmek için diğer herkesten daha kısa etek giymek ve erkeklere cilveyle yaklaşmak olsa da kimilerine göre asaletin altında yatan bir olgudur. İkinci tanım çoğu kişinin ideali olsa da onun sonucunda popülarite garanti değildir. En basit deyimle cool olan insanlar, popüler olduğunu düşünürken kendini asosyallliğin pençesine kaptırmış kişiler olur çıkarlar. Bu sebeple farklı ve dikkat çekici olmak daha garanti bir yöntemdir. Kimileri dikkat çekmek için ekstra çaresiz bir çaba harcarken, kimilerinin doğal halleri başlı başına bütün ilgiyi üzerinde toplar. Şüphesiz ki Dia Lodoravico, İtalyan aurasının ona doğal getirisi olan ilgiyi sonuna kadar kullanıp popülarite bakımından ön sıralara yerleşmiştir. Çoğu zaman ucuz kız muamelesi görse dahi o karakterini ortaya koymayı başarmış ve alkolden kafasının bulanık olmadığı zamanlarda iradesiyle bu imajın dışında hareketler sergilemiştir. Tanıma gelecek olursak, artıları ve eksileriyle; Dia iki tanımı da tamamen kapsar. Ancak kendini asla asil veya ucuz kız olarak görmez. Ona göre kendisi sadece farklıdır. Ucuz insanları sevmez. Asilleri, asaleti de sevmez. Çünkü ona göre asalet, ucuz insanların eksiklerini kapamak için arkasına saklandığı bir tür maskedir. O, her ne kadar benliğinin her parçasıyla kötülüğe ait olsa da ikiyüzlüleri sevmez. İkiyüzlülüğü daima kötülükten çok daha kötü olarak görür ve her asil davranmaya çalışana aynı muameleyi yapar. Bundan da büyük zevk duyar. Bir çeşit alışkanlık misali. Aslında ders görmediği zamanların neredeyse tamamında birileriyle alay eder. Artık öğrenciler gözden ırak yerleri keşfettiği ve oralara koşuştuğu için, Dia kendine avlanmak için harika bir mekân bulmuştu, kara göl. Gününün büyük kısmını kitap okumak için bu ıssız yerde geçiren onlarca Ravenclaw öğrencisi onun eğlencesi olmuştu son zamanlarda.

Bulutlu bir cumartesi günü de en büyük eğlencesini gerçekleştirmek için çehresinde sinsi bir gülümsemeyle ve yavaş ama sağlam adımlarda kara göle gitti. Aslında oldukça boştu burası. Hatta hiç kimse yoktu. Büyük ihtimalle havanın bozma ihtimaline karşı bütün öğrenciler yatakhanelerine kaçışmışlardı. İtalyan kız, tam umudunu kaybedip gitmeye karar vermişken çalılarda bir oynama gördü. Sessiz adımlarla yaklaştı ve arkası dönük Ravenclaw mensubu bir kıza rastladı. Dia'nın alay etmesi için ideal bir yapıya sahipti, sessiz ve çalışkan. Elindeki kitaba usulca baktı ancak hiçbir şey göremedi. Büyük ihtimalle içinde bir sürü gereksiz ve ağır bilgi vardı ancak merak etmişti işte. Kıza fark ettirmeden yanına geçti ve usulca elinden kitabı kaptı. Kız korkuyla karışık bir sinirle baktı Dia'ya. Dia'ysa kızın kitaba ulaşmasını engellemek için yukarı kaldırıyordu. Küçük çaplı bir boğuşma yaşanırken Dia, bir elinde kitap olmasına rağmen rahatlıkla kızı savuşturmuştu. Bu tür şeylere alışkındı. Daha sonra en alaycı ses tonunu takındı. Eğlence başlıyordu. "Lev- levia-th. Her neyse. Tanrı aşkına ismi zor söylenen saçma bir kitapla insanları etkilemeye mi çalışıyorsun?" Yüzündeki alaycı gülümsemeyi çekti ve ciddi bir ifadeye büründü Dia. Ancak sesindeki alaycı tını hala hissediliyordu. Kıza doğru eğildi ve elindeki kitabı sallayarak devam etti. "Anlıyorum güzelim, çok zeki olduğunu düşünüyorsun. Ancak kötü bir haberim var, öyle değilsin. Sadece garip isimli kitaplar ve değişik latince terimleri kullanarak ilgi çekmeye çalışan zavallı bir kızsın." Alay edercesine dudaklarını büzdü ve kitabı kıza attı. Sonra kıkırdayarak arkasını döndü ve bir iki adım attı. Kızın bağırarak onu kavgaya davet etmesini sabırsızlıkla bekliyordu. Böylece kazanan taraf her ne kadar Dia olacaksa da olayın sorumlusu da karşısındaki kız olacaktı.

Konu: Geri: Yalnızlık. Cuma Haz. 17, 2011 1:53 pm

Out: Slytherin'e 5 Puan! Ravenclaw'a 5 Puan! Yalnızlık. 146178

Konu: Geri: Yalnızlık. Cuma Haz. 17, 2011 2:40 pm

Etrafı incelemekten sıkılınca, yeniden kitaba döndü. İşaretlememişti ama kaldığı sayfayı bulması zor olmadı. Bir süre daha sessizce okumaya devam etti. Kendini o kadar kaptırmıştı ki, bir el uzanıp kitabını hızla elinden kaptığında irkildi. Neler oluyordu? Başını kaldırıp baktığında, Slytherinli bir kızla karşılaştı. Hah! Hiç de şaşırmadım, diye düşünürken, bir yandan da kitabını almak için mücadele ediyordu. Çabası beyhudeydi, kız kitabı kaldırdıkça kaldırıyor, Lorraine'den uzağa çekiyordu. Bir yandan Lorraine'i savuşturmaya çalışırken, diğer yandan da kitabın kapağına bakarak bir şeyler söylüyordu: "Lev- levia-th. Her neyse. Tanrı aşkına ismi zor söylenen saçma bir kitapla insanları etkilemeye mi çalışıyorsun?" Lorraine o kadar sinirlenmişti ki, kızın kaba sözlerine bir karşılık verme işini sonraya bıraktı. Önceliği kitabı kurtarmak olmalıydı. Kim bilir, belki bu kız onu göle atmayı aklından geçiriyordu, Lorraine'in Thomas Hobbes'un kemiklerini sızlanmaktan kurtarması gerekiyordu. O sırada kız, eğilip kitabı Lorraine'e doğru sallayarak konuşmaya devam etti: ""Anlıyorum güzelim, çok zeki olduğunu düşünüyorsun. Ancak kötü bir haberim var, öyle değilsin. Sadece garip isimli kitaplar ve değişik latince terimleri kullanarak ilgi çekmeye çalışan zavallı bir kızsın." Yüzü alaycı bir ifadeye büründü ve kitabı fırlattı. Kapak açılıp sayfalar esen hafif rüzgârda hızla çevrilirken çıkan hışırtının sesi etrafa yayıldı. Şimdi kız zevzekçe kıkırdıyordu, az sonra arkasına dönüp acele etmeden birkaç adım attı. Lorraine sağ eliyle yerden destek alarak ayağa kalktı ve seslendi: "Birincisi, Leviathan Latince değil, Tevrat'ta adı geçen bir deniz canavarıdır. Hoş, bunu niye anlatıyorum ki ben? Senin gibi bir zekâ yoksununun bunu anlayabileceğini zannetmem." İşte şimdi eşitlik sağlanmaya başlıyordu. Hırstan ve öfkeden çatallaşan sesiyle devam etti: "Ayrıca senin gibi gösteriş meraklısı bir budala olsaydım kitabı kimsenin olmadığı bu göl kıyısında değil, gidip ortak salonumda okurdum!" İnsanların kendilerini tatmin etmek için sarkazma başvurmaları Lorraine'i hep güldürürdü. Hangi aklı selim sahibi insan bu şekilde davranırdı ki?
Birkaç saniyelik sessizlik boyunca kızın yüzünü incelemeye fırsat buldu. Onu daha önce gördüğüne yemin edebilirdi, ama sadece kendi binasındakilerle arkadaşlık kurduğu için ismini bilmiyordu. Geniş bir arkadaş çevresi yoktu. Yine de kendisine "asosyal" yakıştırması yapılamazdı. O sadece kendisine uyan - uymayan herkesle arkadaşlık eden tiplerden değildi. Ona soracak olursanız, kendisini "tipik Ravenclaw" olarak tanımlardı. En yakın arkadaşı mantığı olan biri. Karşısındaki kızla kendi farklarını düşündü; başkalarıyla böyle acımasızca alay edebildiğine göre kendisini kusursuz bulan biriydi. Kendisiyse bırakın kusursuz olmayı, çoğu kızdan daha fazla kusura sahip olduğunu düşünürdü. Mükemmeliyetçi yanını sürekli tetikleyen, rahatsızlık verici bir düşünceydi elbette ama Lorraine hâlâ bundan kurtulamamıştı.

Konu: Geri: Yalnızlık. Cuma Haz. 17, 2011 4:48 pm

Dia arkasından gelen hışırtıyı duyduğunda kızın ayaklanmaya başladığını kavradı. Yüzünde hınzır bir gülümsemeyle beklerken kız arkasından seslendi. "Birincisi, Leviathan Latince değil, Tevrat'ta adı geçen bir deniz canavarıdır. Hoş, bunu niye anlatıyorum ki ben? Senin gibi bir zekâ yoksununun bunu anlayabileceğini zannetmem." Vay canına diye düşündü Dia. Çetin ceviz, ancak o da kırılacak. Dia sükunetini bozmadan kızı dinlemeye devam etti ancak kızın sesi çoktan öfkeyle çatallaşmaya başlamıştı bile. "Ayrıca senin gibi gösteriş meraklısı bir budala olsaydım kitabı kimsenin olmadığı bu göl kıyısında değil, gidip ortak salonumda okurdum!" Dia bir süre duyduklarını tarttı. Budala lafını duymak onu sinirlendirmişti. Ancak sinirine hakim olacak kadar irade sahibiydi. Daha önce ona budala demeye cesaret edecek biri olmuş muydu diye düşündü bir süre Dia. Bir kişi, ikinci sınıftayken bir Gryffindor öğrencisi buna cür'et etmişti. Bu kız bir hafta sonra nasıl olduğu bilinmeyen bir şekilde merdivenden düşmüştü. Kız haykırırcasına Dia'yı suçluyordu ancak Dia o şirin gülümsemesi ve çocuksu şirinliğiyle suçlamalardan sıyrılmıştı. O zamanlar Dia alay tekniğini keşfetmemişti, sadece öfkeyle hareket ediyordu ve hata yapabilirdi. Yeni bulduğu yöntem, artık merdiveni gerektirmiyordu, ancak eğer intikamını alamadığını hissederse karşısındaki kız da kötü bir şekilde yaralanabilirdi. Bir süre duyduklarını sindirdikten sonra yüzündeki çarpık gülümsemeyi bozmadan arkasına döndü ve ardından rahat bir sesle konuşmaya devam etti. "Tevrat'ta adı geçen bir deniz canavarı inan bana hiç umurumda değil." Dia, sözlerinin darbe etkisi yaratmasını istiyordu bu yüzden esas söylemek istediğini biraz durduktan sonra söyledi. "Zaten siz zavallılar gerekli bilgilerden çok bu tür saçmalıkları öğrenmeye çalışırsınız. Söylesene bana, hayatında kaç tane Tevrat'ta adı geçen bir deniz canavarı gördün?" Sesini istemeden biraz yükselttiğini fark etti Dia. Kontrolü sağlamak için biraz durdu. Daha sonra gözüne yerde atılı duran kitap ilişti. Yavaş adımlarla kitaba doğru yaklaştı. Bu hareketi pek ilgi çekici değildi. Ardından devam etti. "Her neyse, saçma sapan kitabınla sana başarılar. İsmi neydi ya-" Çevik bir hareketle yerden kitabı aldı ve kapağına baktı. Kızın öfkeli bakışları altında sesli bir biçimde okudu. "Leviathan. Merak ediyorum da, kitabını şuraya doğru fırlatsam ne hissedersin?" Kitabın olduğu eliyle gölü işaret etti. Son soruyu sinir bozucu bir tını ve belirgin bir aksanla söylemişti. Bu eğlenmeye yeni başladığının işaretiydi.

Konu: Geri: Yalnızlık. C.tesi Haz. 18, 2011 4:24 pm

Kız, sanki Lorraine hiç umrunda değilmiş gibi arkasına döndüğünde Ravenclawlı cadı iyice öfkelenmeye başladığını hissetti. Bu kız kim oluyordu da ortada hiçbir şey yokken gelip sataşmaya cüret edebiliyordu? O sırada Slytherinli kızın sözleri duyuldu: "Tevrat'ta adı geçen bir deniz canavarı inan bana hiç umurumda değil." Lorraine'in yüzüne her ne kadar kız bunu göremeyecek olsa bile şaşırmadığını belli eden alaycı bir ifade yerleşti. Birkaç saniye hüküm süren sessizliği bozan, yine belirgin bir İtalyan aksanı olan kız oldu: "Zaten siz zavallılar gerekli bilgilerden çok bu tür saçmalıkları öğrenmeye çalışırsınız. Söylesene bana, hayatında kaç tane Tevrat'ta adı geçen bir deniz canavarı gördün?" Kız, daha konuşacakmış gibi duruyordu. Lorraine keyifle onun kendi kendini tatmin etmesini bekledi, şimdi araya girip kızın basit eğlencesini bozamazdı, değil mi? Ama kız yere bıraktığı kitabına doğru yaklaşınca bu düşünceleri dağıldı. Beyninin İngiliz edebiyatı tutkunu köşesi çığlık çığlığa alarma geçmişti. Tek bir emir yankılanıyordu düşüncelerinde: Kitabı kurtar! Kaşlarını çatarak kıza baktı, aynı anda o da konuşmaya devam ediyordu: "Her neyse, saçma sapan kitabınla sana başarılar. İsmi neydi ya-" Sözlerini sona erdirir erdirmez eğilip yerdeki kitabı ellerinin arasına aldı. Lorraine kendine hâkim olamadan, istemsizce: "Bırak onu!" dedi. Kız aldırmadı, devam etti: "Leviathan. Merak ediyorum da, kitabını şuraya doğru fırlatsam ne hissedersin?" Şimdi eliyle Kara Göl'ü işaret ediyordu. Hayır, hayır, hayır! Saniyenin milyonda biri kadar kısa bir süre içerisinde aklından milyonlarca düşünce geçti. Leviathan, uykusuz gecelerinin kurtarıcısıydı. Yeni şekillenmeye başlayan fazla politik düşüncelerine yol veren kitaptı. En önemlisi, Cromwell döneminin Lorraine'e göre en önemli eseriydi! Affet, Thomas Hobbes, diye düşündü. "Buna cesaret edemezsin!" Sesi kızı tam tersini yapmaya itecek kadar sinir bozucu değildi, Lorraine de öyle olmamasını istiyordu. Sözlerin hiçbir faydasının olmadığını anlaması fazla uzun sürmedi, birkaç adımda kızın yakınına varıp kitabını almak için mücadeleye başladı. Kız da karşı koyuyordu ve narin görünüşünden beklenmeyecek kadar çevik ve güçlüydü. Ama Lorraine pes etmedi, kitabı kızın mengene gibi sıkan ellerinden tüm gücüyle çekip almayı başardı. Soluk soluğaydı, her an kızın kitabı elinden alıp göle fırlatabileceğinin bilincindeydi. Onu daha fazla öfkelendiremezdi. Ama yine de soğukkanlılığını kaybederek şu sözlerin dudaklarından fırlamasına engel olamadı: "Daha önce hiç Tevrat'ta adı geçen bir deniz canavarı görmedim, ama şu anda gerçek bir canavarın karşısında duruyorum." Karşısındaki kızın öfkesinin ulaşabileceği boyutları sınamak istercesine bunları söylediği için kendisine kızdı.

Konu: Geri: Yalnızlık. C.tesi Haz. 18, 2011 5:04 pm

Tehdidinin tesiriyle kızın haykırışını duydu Dia. "Buna cesaret edemezsin!" İçinden kahkahalar atıyordu. Elbette cesaret edebilirdi! Onun kimseden bir çekincesi yoktu. Karşısındaki kız birkaç adımda yanına geldi ve kitabı kapmak için inanılmaz bir mücadeleye girdi Dia'yla. Belki yüzlerce kavga gören Dia, buna rağmen zorlanıyordu kitabı elinde tutmakta. En sonunda karşısındaki ısrarlı bünyeye kaptırdı kitabı. Dia kendi kendine kızmıştı ancak yine de bozuntuya vermemeye kararlıydı. Karşısındaki kız ise öfkenin pençesine düşmüştü. Her hareketinden, yüzünün her karışından bu anlaşılabiliyordu. Her an kontrolünü kaybedip aptalca bir hareket yapacak gibiydi. Ancak Dia henüz yeni eğlenmeye başlamıştı. Kız pes edip gitmediği sürece Dia oyununa devam edecekti. Dia kararlılığını içinde tartarken karşısındaki kız tekrar dudaklarını araladı. "Daha önce hiç Tevrat'ta adı geçen bir deniz canavarı görmedim, ama şu anda gerçek bir canavarın karşısında duruyorum." İşte bu sözler Dia'nın sınırlarını aşacak cinstendi. Bundan önce budala demesini anlayışla karşılayan Dia, canavar lafını sindirmeye niyetli değildi. Daha önce ona laf ederek kuralları çiğnemişti. Bir ikincisi asla affedilemezdi Dia açısından. Yapısında hoşgörüye dair en ufak bir kırıntı yoktu. İçinde bulunduğu öfke durumunun çok küçük bir kısmını mimiklerine yansıttı. Bu bile insanların korkup kaçması için yeterliydi. Sözlerini dikkatlice seçerek konuştu. "Canavar demek." Kızla arasında olan yarım metreyi de yavaş adımlarla doldurdu. Gözlerini kızın gözlerine öfkeyle dikerek konuşmasını sürdürdü. "Evet, sanırım haklısın. Ben gerçek bir canavarım." Sözlerini bitirdikten sonra karşısındaki kızı hafifçe itti. Ancak bu hareket bile hazırlıksız birini kolayca sarsmaya yeterdi. Kız sarsılarak birkaç adım geri gitti. Korkmuş görünüyordu. Dia ise anın tadını çıkarmaya odaklıydı. Kızın geri gitmesiyle oluşan mesafeyi de birkaç küçük adımda aştı ve yüzündeki öfkeli ifadeyi korumaya özen gösterdi. İçinden kıs kıs gülmekten kendini alamıyordu.

Konu: Geri: Yalnızlık. C.tesi Haz. 25, 2011 1:08 pm

Out: Slytherin'e 10 Puan! Ravenclaw'a 10 Puan! Yalnızlık. 146178

» Yalnızlık
» Kabalıkta yalnızlık.
» Yalnızlık ve Karşılaşma
» Yorgunluk ve Yalnızlık
» Yine yalnızlık.