Yalnızlık ve Karşılaşma

Gülümseyen yüzü bir anda değişiverdi. Bakışlarında bir kuşku ifadesi vardı. İnanmamıştı herhalde.

"Peki, sana nasıl inanacağım. Söylediklerinin doğru olduğundan nasıl emin olacağım?"

Onu inandıramazdım gerçekten. Ne yapacağımı da bilmiyordum. Tek elini avcumun içine aldım ve gözlerine bakarak konuşmaya konuştum.

''Seni nasıl inandıracağımı bilmiyorum Madestie. Ne desen haklısın. Hem de o kadar haklısın ki. Ancak sana söz verebilirim isenden başka hiç bir kıza ciddi gözle bakmadım. Sen benim için teksin.''

Avucumdaki eline ufak bir öpücük koydum. Onun yumuşak tenine dokunmak bile kan basıncımı arttırıyordu. Her an düşüp bayılacak gibi hissediyordum kendimi.

Madestie hiçbir şey söylemeden öylece bana bakmaya devam ediyordu. O güzel gözlerinde kaybolmayı o kadar istedim ki o an... Ne kadar olduğunu bilmediğim bir süre boyunca eli avucumda kaldı. Bu anın sonsuza kadar sürmesi için dua ediyordum ki elini geri çekti. Umutlarımın yok olduğu o an beklemediğim bir şey yapıp bana sarıldı. O kadar içten bir sarılmaydı ki bu içimin huzurla kaplandığını farkettim. Hiç olmadığım kadar rahat ve mutluydum şu an. Kollarımla onu sardım. Hiç bırakmayacasına sarıldım ben de. Yalnızca onun duyabileceği bir fısıltıyla konuştum.

''Bu ne demek oluyor acaba?''

Aslında davranışlarıyla bu açıkça belliydi. Ancak bunu Madestie'nin ağzından duymayı öylesine istiyordum ki...

Güneş artık vaktini doldurmuş, yavaş yavaş batıyordu. Ancak Madestie'nin yanındayken zamanı umursamıyordum. İstediği gibi geçebilirdi. Hiçbir önemi yoktu benim için. Madestie ellerini omuzlarıma koyup tekrar yükseldi. Bakışlarımla onu seyrederken dudaklarıma hafif bir öpücük bıraktı. Ah, ne kadar da güzeldi onu öpmek. Onun yaşattığı duyguları bana hiçbir kız yaşatamamıştı bugüne kadar. Kollarımla belinden sardım ve kendi hizama gelecek şekilde kaldırdım. Hafifçe kulağına bir şeyler fısıldadım.

''Ah Mad, seni gerçekten çok seviyorum.''

Bir süre boyunca sarı saçlarına ve mükemmel yüzüne baktım. Ardından onu kendime çekerek dudaklarından öpmeye başladım. Ne kadar güzel bir histi bu böyle.

Elleri saçlarımda dolaşırken hala dudaklarından öpmeye devam ediyordum. Her şeyi unutmuş, yalnızca Madestie'yi düşünüyordum şu an. Sanırım ara sıra nefes almam gerektiğini hatırlayarak dudaklarımızı ayırdım. Tam bir melekti batan güneşin yansıyan son birkaç damla ışığında. Okuldaki erkeklerin büyük bir kısmı beni şu an öldürebilirlerdi. Okulun en güzel kızını öpüyordum, ve beni engelleyecek hiçbir şey yoktu. Bu güzelliği bırakmam için zaten mutlaka birilerinin beni öldürmesi gerekti.

Ayrılan dudaklarımız hasretliklerini bitirsinler diye tekrar öpmeye başladım. Tatlı bir şerbet gibiydi sanki dudakları. Doyamıyordum öpmeye. Her geçen saniye daha da bağlanıyordum ona. Keşke bu an hiç bitmese...

Ne kadar süre öyle durduğumuzu bilmiyorum, ancak güneş çoktan battı. Dudaklarımız ayrıldığında gözlerimi açtım ve Madestie'nin tatlı yüzüne baktım. Kulağıma doğru yükselip etkileyici ses tonuyla fısıldadı.

" Artık gitme vakti geldi, sanırım. "

Ah, zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştım. Sanki yalnızca bir kaç dakika geçmiş gibiydi. Oysa saatlerdir buradaydık.

''Sanırım haklısın, hadi geri dönelim.''

Beraberce Hogwarts'a yürümeye başladık. Bu sırada elimi onun eliyle birleştirdim. Artık sonsuza kadar onunla olacaktım. Pişman mıydım? Şu anlık değil.