Yine yalnızlık.

Konu: Yine yalnızlık. Ptsi Haz. 14, 2010 12:32 pm

Havanın sıcaklığını arttırıp, güneşin meydana çıkması etrafa mutluluk saçıyordu. Bu mutluluktanda payımı alıyordum elbet. 5. sınıfta olmama rağmen öyle bir popülerliğim yoktu.-hiç yoktu- Tanınan biri değildim. Fazla arkadaşımda yoktu. Kendi dünyamda eğleniyordum ben.Sıcakkanlı olduğum söylenemezdi tabii. Kimseye yaklaşmazdım. Yakın arkadaşlarımla olduğum zaman mükemmel saatler geçirebilirdim. ama yok denecek kadar az olduğu için bu da ayda yılda ancak bir kez başıma geliyordu.Artık uyanma vakti gelmişti. Yatağımdan kalkmalıydım. Kalktım. Tam karşımda duran aynaya baktım. Tam ortadan ayrılmış saçlarım aşağı doğru sallanıyordu. Gözlerimin yeşilliği meydana çıkmış. Dudaklarımda hafif çatlaklar meydana çıkmıştı. Bu çok sinir bozucuydu. Tikiliğim hiç olmadı, olamazdı fakat çirkin gözükmekten hoşlanmazdım. Aynaya bakmayı kestikten sonra hemen banyoya yöneldim. Yüzümü yıkadıktan dişlerimi fırçaladıktan sonra gardolabıma yöneldim. Üstüme güzel bir elbise giydikten sonra camın yanına gittim.Havanın güzelliği insanı öyle mutlulaştırıyordu ki dolaşmanın iyi olacağını düşündüm. Hala günümün güzel geçeceğinden o kadar emindim ki. Tabii vaktin erken olması beni biraz daha yavaşlatmama neden olmuştu. Daha kimsecikler uyanmadan benim dışarıda işim ne olabilirdi? Tekrar yatağıma doğru yöneldim. Karşımdaki ayna hep dikkatimi çekiyordu. Öz güvenle alakasız bir şeydi bu. Bir kişi çok aynaya bakıyorsa kendini ya güzel görmesidir yada beğenmediği bir şeyi düzeltmek istemektedir. Öz güven bunlardan apayrı. En azından ben böyle düşünüyordum. Biraz daha oturduktan sonra artık gitme vaktinin geldiğini anladım. Vakit gelmesede yavaş yürüyebilirdim. Yatakhaneden çıkarken yüzümde gerçekten bir gülümseme hissetmiştim. Ruhum rahattı, huzurluydu ve mutluydu. Bu bile gülümsememe yeterliydi. Keşke diğer insanlarada bu kadar hoşgörülü olabilseydim. Fakat olmuyordu. Yapım buydu. Değişmem değişemezdim. Nereye gidebileceğimi düşünürken okulun bahçesinde biraz oturabilirim diye düşündüm. Havanın aşırı sıcağından bir tek bahçedeki ağaçlar koruyabilirdi. Hem bir kaç tanıdık yüz görmek fena olamazdı değil mi? Okulun bahçesine giderken yüzümün çok sıcaklaştığını , yanaklarımın pembeleştiğini fark ettim. Doğrusunu söylemek gerekirse umursamadım. Etrafıma bakına bakına giderken.Tam da beklenmeyen bir olay. Yine keyfimin kaçmasına sebep oldu. Oysa günüm güzel geçecekti değil mi? Ne zaman güzel geçti ki. Yine yanında biri vardı ve yine gülüyordu. Artık katlanamaz bi hal almaya başlamıştı bu. Daha doğru dürüst hissedemediğim şey. Kendime bile itiraf etmeye çekiniyordum ya. Söylüyorum artık.Aşık olmuştum. Ne zamandan beri gözlerim onu arıyordu. Bir gün bile görmesem burukluk hemen kaplıyordu ruhumu. Sanki yüreğimin tam orta yerinden hançerliyorlardı. Yanlarından hızla geçtim. Ama o anki halimi ne siz sorun ne ben anlatayım. Bir kez baktıysada hemen kafasını çevirdi. Kalbim sanki duracak gibi atıyordu da neye yarardı? Adımlarımı hızlandırdım. Bir an önce burdan gitmek onları gördüğümü unutmak istiyordum. Tabii yine bu mümkün olmadı. Platonikti en kötüsü zaten. İlk defa bu kadar ağır hisler hissediyordum. İlk defa kalbim benden başkası için atıyordu. Bunun onun için önemi olmasa da benim için vardı. Okula ilk geldiğim zamanlarda yeni tanışmıştık onunla. Aramızdan su sızmazdı. Daha sonra zamanla aramız açıldı. Konuşmaz olduk. Şimdiyse selam bile vermiyoruz birbirimize. İlk zamanlar yalnızca hoşlantıydı. Gelip geçici diye pek önemsememiştim. Oysa hislerim git gide güçlendi. Artık öyle bir boyuta ulaştı ki ben bile farkına varamıyorum. Unutmayı öyle istedim ki. Ne sevmesi diyordum. Diyorum ya zaten kendime bile itiraf edemedim. Korktum. Bahçeye gelmiştim. Ama hala canım acıyordu. Gördüklerimi unutamıyordum. Her zaman oturduğum ağacın altına oturdum. Yine kendi başıma.Yine yalnız. Yine kendimle baş başa...

Konu: Geri: Yine yalnızlık. Ptsi Haz. 14, 2010 2:55 pm

Güneş yeni bir güne merhaba diyordu adeta. Sıcaklığını tüm bedenimde hissedebiliyordum. Güzel bir gün olacağa benziyordu. Sabahın erken saatlerinde kendimi okul bahçesine atmıştım. Geziyordum; gördüğüm yerleri tekrar, tekrar... Seviyordum Hogwarts'ı; benim yuvamdı. Ailemi kaybettikten sonra kendimi huzurlu hissettiğim tek yerdi. Umutlara, hayallere kapıldığım, kendimi bana hatırlatan muhteşem bir dünya. Evet, ailemi kaybetmiştim. Yine bir Karanlık-Aydınlık savaşında, çok küçüktüm. Neler olduğunu anlamadan elimden alıp gitmişlerdi onları. Şu koskaca dünyada tek bırakmışlardı beni. Hissettiğim zamanlar oluyordu; yanımdalardı. Sol omzumda babamın sıcaklığı, sağ omzumda annemin sıcaklığı; yalnız bırakmıyordu beni hiç. Her dakika hatta her saniye nefeslerini hissediyordum. Gözlerimin dolduğunu fark edince sıyrıldım düşüncelerden. Yerimden doğruldum. Biraz ilerleyip insan içine çıkmak istiyordum. Bir kaç arakadaş edinmek... Galiba tek istediğim buydu. Ben de olan tek eksiklik; yanımda olduğunu görmek istediğim bir kaç sağlam dosttu. Adımlarımı hızlandırarak yürüdüm bir süre. Bir kıpırtı duydum. Halbuki tek olduğumu sanıyordum. Sesin geldiği tarafa doğru döndüm. Gözlerim kilitlenmişti. Masum sarı saçlı bir kız oturuyordu. Yanına yaklaştıkça gözlerinin mavi olduğunu ve ne kadar tatlı olduğunu gördüm. Bir ağaç altına oturmuş sanki düşünceleriyle başbaşa kalmıştı. İlerledim ve sakince yanına oturdum. ''Bir sakınca var mı?'' Dudaklarımın kıpırdamasıyla kalbimde bir heyecan hissettim. O kadar iyi hissediyordum ki kendimi. Sanki aradığım dostu bulmuş gibiydim. Aydınlık dolu kalbim beni buraya sürüklemişti. Ve inanıyordum ki; Aydınlık hiç bir zaman yanılmazdı...

Konu: Geri: Yine yalnızlık. Ptsi Haz. 14, 2010 3:12 pm

Hala onları düşünüyordum. Rüyalarıma girdikleri yetmemiş gibi şimdi bir de düşüncelerimi,beynimi feth etmişlerdi. Her hareketi, her lafı adeta beynime çıkmayacak şekilde kazınıyordu. Buda benim canımın acımasına, yine üzülmeme sebep oluyordu. Ama oda beni sevse nasıl olabilirdi ki zaten? Yine olamazdı. Ama zaten sevmesine imkan yoktu. Bunları düşündükçe gözlerim doluyor. Kalp atışlarım bir hızlanıyor, bir yavaşlıyordu. Keşke hiç dışarı çıkmasaydım. Keşke görmeseydim onları. Yalnızca biraz hava almak için çıkmıştım oysa. Şimdi tüm günüm mahvoldu. Onları düşünürken farkında olmadan yerdeki çimleride yoluyordum. Başka nasıl alabilirdim ki hıncımı? Tek çare ya kendime zarar vermekti yada çevremdekilere. Çevremdede insan olmadığı için yalnızca bitkiler veya hayvanlara verebilirdim. Ama artık kendime gelme vakti gelmişti. Dolan gözlerimi bir elimle hemen ovuşturdum. Çevreme bakarken kumral bir kızın bana doğru yaklaştığını gördüm. Dalgalı saçları sevimli yüzü vardı. Fakat bana doğru geliyor olamazdı. Oda diğerlerine benzemeliydi. Buradaki herkes gibi oda beni tanısa çok soğuk bulacağına adım gibi emindim. Kafamı tekrar öne yönelttim. Hala beynimin köşesinde onların gülüşleri ötüyordu. Tekrar o hırsla çimenleri yolma moduna geçtim.

Bir sakıncası var mı?Kız yanıma yaklaşmış. Hatta yaklaşmaktan ziyade oturmuştu. Kızı şimdi daha iyi görebiliyordum. Gözleri parıldıyordu. Dalgalı kumral saçları omuzlarından iki yana sarkmıştı. Kız cevap ister gibi gözlerimin içine bakıyordu. Oturmuştu sonuçta. Kalk burdan ve git diyecek halim yoktu ya elbette. O kendi oturur ben kendim. İlla konuşmak zorunda değiliz. '' Yok.'' diyip kestirip atmıştım. Oysa birisiyle konuşmayı ne çok istiyordum.

Konu: Geri: Yine yalnızlık. Ptsi Haz. 14, 2010 3:24 pm

''Yok''

Sevinmiştim. Tebessüm ederek yanına oturdum. Elimdeki kitabı yanıma bıraktım. Sohbet ederiz düşüncesi vardı içimde fakat kız pek de öyle görünmüyordu. Sanki yanına oturmamdan pek hoşnut olmamıştı. Beni cidden takmıyor gibiydi. Ne olursa olsun onun davrandığı gibi davranmıcaktım. Ona doğru döndüm. ''Ben Rosepery Querin. Kısaca Rose diyebilirsin, böyle daha çok hoşuma gidiyor. Ya senin?'' Sustum. Gerçekten böyle bir şey söyleyip söylememe konusunda içim huzurlu değildi. Acaba susup onun konuşmasını mu beklemeliydim? Artık çok geçti. Gözlerimi çevirip gökyüzüne baktım. Maviliğin ortasındaki ışık yüreğimi mutlulukla dolduruyordu. Tekrar gülümsedim, gözlerimi kapattım. Doğanın sesini dinlerken ne yanımda bir kız vardı ne de ailem. Tek başımaydım, sadece ben...

Konu: Geri: Yine yalnızlık. Ptsi Haz. 14, 2010 3:44 pm

''Ben Rosepery Querin. Kısaca Rose diyebilirsin, böyle daha çok hoşuma gidiyor. Ya senin?''
Kızın yanıma oturması beni rahatsız etmişti açıkçası. Ne zamandan beri kimseyle konuşmamıştım. Daha doğrusu kimseye yanaşmamıştım. Onlarda bana tabii. Fakat bir yandan da iyi olmuştu artık o eski küçük ben yoktum. Artık yerine daha olgunlaşmış bir kız vardı. Kızın sesini duydum birden narindi ve çok güzeldi. Şimdi kendimi tanıtıp kızla arkadaşlık mı kurmalıydım yoksa yine kendi başıma mı kalmalıydım. Ama artık öyle sıkılmıştım ki kendi başıma. Dostluk kursamda zararı olmazdı ya. Ağzımdan sözcükler dökülüverdi. '' Elisha Stefenia. Memnun oldum. '' dedim. biraz soğuk olsada kendimi kasmamalıydım. Konuşma tarzım buydu. Zaten arkadaşlığımız ilerlerse beni tanıyacağından anlayabilirdi. Anlayışlı bir kıza benziyordu. Raw öğrencisi olamazdı. Bu kadar zamandır görmemiş olmam imkansızdı. Böyle iyi bakan bir kızın sly olmasıda imkansızdı. Ya Huff yada Gry olacaktı. Kıza doğru yüzümü ve bedenimi çevirdim. Artık tam anlamıyla görünebiliyordum. Gözlerinin içine bakıyordum.

Konu: Geri: Yine yalnızlık. Ptsi Haz. 14, 2010 3:57 pm

''Elisha Stefenia. Memnun oldum.''

''Ben de öyle.'' diyerek cevap verdim. Elisha kendini bana doğru çevirmişti. Gözlerimin içine bakıyordu. Bir süre ben de bekledim, onu izledim. Biraz önce soğuk soğuk davranan Elisha, şimdi benimle iyi mi olacaktı? Aslında bu gerçekten sevindiriciydi. Tek korktuğum şey, kalkıp gitmesiydi. Yapar mıydı? Buna ihtimal vermiyordu kalbim ama olasılıklar değerlendirilmeliydi, zaten bunun için varlardı. ''Konuşmayı düşünmüyorsun galiba. Hangi bina? Ben Hufflepuff.'' Gözlerimi başka yöne çevirdim. Açıkcası biraz rahatsız olmuştum. Ne yapıcağımı bilemez durumdaydım. Bekledim. Yavaştan rüzgar çıkmaya başlamıştı. Saçlarım hafif hafif dalgalanıyor, adeta yüzümü saklamaya çalışıyordu. Ellerimle saçlarımı düzelttim. Kitabın açılan sayfalarını üzerine küçük bir taş koydum, çıkardığı ses hoşuma gitmiyordu. Şimdi sıra Elisha'nın konuşmasını beklemekti.

Konu: Geri: Yine yalnızlık. Ptsi Haz. 14, 2010 5:33 pm

Bende öyle.

Artık muhabbetin temel adımları atılmıştı. Bundan memnun değil miydim? Tabii memnundum fakat ne zamandan beri dış dünyaya kendimi kapatmıştım. Herkesi yok sayıyordum. Tabii yakınlarım dışında ve yakın hissettiklerim dışında. Rose'de bunların arasına girebilirdi elbette. Fakat kendime benzeyen biriyle arkadaş olabilirim. Kendime benzemek derken burdaki anlam dış görünüş değil de ruhsal bakımdan. Tamamiyle zıtlaştığımız biriyle bırakın dost olmayı arkadaş bile olamam. Genelde insanlarla zıtlaştığım içindi zaten ya asıl sebep. Yine kendi kafamı saçma düşüncelerle doldururken Rose yine konuşmaya başladı. ''Konuşmayı düşünmüyorsun galiba. Hangi bina? Ben Hufflepuff.'' Ne konuşabilirdik ki zaten? Daha yeni tanışmış olduğumuz için konuşacak bir şeyimiz yoktu. Kafam hemen diğer cümleye takıldı ben Hufflepuff. Tahmin ettiğim gibiydi zaten. Gözleri her şeyi açığa veriyordu. Biraz daha göz gezdirmeye başladım Rose üzerinde. İyimser bir tavrı vardı. Gözlerinden aydınlık savuruyordu etrafa. Hemen düşüncelerini kesip '' Çok konuşkan birisi değilimdir. Bu arada bende Ravenclaw '' diyip kestirip attı. Gözlerini kızdan ayırıp tekrar çimenlere yöneltti.

Konu: Geri: Yine yalnızlık. Çarş. Haz. 16, 2010 9:59 am

''Çok konuşkan birisi değilimdir. Bu arada bende Ravenclaw.''

Ravenclaw... Demek ki zeki ve çalışkandı. Elisha gerçekten sevimli görünüyordu bana. Çok tanımasam da sevmiştim. Daha yakından tanımayı o kadar çok istiyordum ki. Onunla çok yakın dost olmayı... Kanım hemen kaynamıştı ona. Bir kere gözlerinden belliydi, iyi biri olduğu. Ama sanki dışına vurmak istemiyordu. Onun da içinde saklı kötü anıları var gibiydi. Sormayı istiyordum ama şimdi ne yeri ne de zamnıydı. Tekrar gözelerine baktım.

''Kendinden bahsetsene biraz. Mesela nelerden hoşlanırsın?''

Konu: Geri: Yine yalnızlık. Perş. Haz. 17, 2010 2:00 pm

''Kendinden bahsetsene biraz. Mesela nelerden hoşlanırsın?''

Kız gözlerimin içine bakarken adeta lütfen arkadaş olalım lütfen. dercesine bakıyordu. Bu konuşma uzamıştı. Fakat içimdeki ses beni durdurmaya yetecek kadar şiddetliydi. Ve ben bu sesi gerçekten dinliyordum. İsteseydim gidebilirdim biliyorum. Birisine ilk defa bu kadar yakın hissetmiştim kendimi. Haliyle gitmek istemiyordum.Yine yine ve yine sorusunu yöneltti. Ne söyleyebilirdim ki? Tanımadığım birine neler söyleyebilirdim. Biraz duraksadıktan sonra gözlerimi kaçırarak cevap verdim. '' Kendimden bahsedebileceğim bir konu yok. Sadece yalnız kalmayı severim. Her zamanki gibi...'' cevabımı verdikten sonra kafamı hemen çimlere doğrulttum. Artık cevabı vermiştim bile. Hemen kalkıp gitmelimiydim bilmiyorum ama içime bir şeyler oturmuştu. Kalbim ilk defa bu kadar hızlı atıyordu. Zaten hep ilkleri yaşıyordum bugün. Tekrar kafamı Rose'ye döndürdüm ve baktım. Gözlerimin içinden eminim kasvet akıyordu. Eğer kendini istenmiyor sanıpta giderse bu bana çok güzel bir ders olabilirdi. Umarım böyle bir şey yaşanmaz diye dua etmeye başlamıştım.

Konu: Geri: Yine yalnızlık. Perş. Haz. 17, 2010 4:07 pm

''Kendimden bahsedebileceğim bir konu yok. Sadece yalnız kalmayı severim. Her zamanki gibi...''

Yalnız kalmak... Bu bana git demek miydi? Gitmemi istediği için mi böyle bir şey söylemişti? Yoo, hayır. Buna inanmak istemiyordum. Zaten sabahtan beri bir tuhaf bakıyordu. Tıpkı cümlelerinde olduğu gibi; git dercesine. Galiba bu sefer kalbim yanılmıştı. Aydınlık'ın yolu bu kez farklı hissetmişti. Napalım madem arkadaş olamayacağız o zaman düşman da olmamalıydık. Kalkıp gitmek en iyisiydi. ''Pekala. Galiba rahatsız ettim. Çok özür dilerim'' Kitabımı elime alarak yavaşça doğruldum ve ayağa kalktım. Son bir kez kızın gözlerine baktım. Masumca gülümsedim. Adımlarımı atmak istedim ama olmadı. Bir türlü ilerleyemedim. Beni buraya çeken bir şey vardı. Gizli bir güç... Gizli bir enerji; kalbimdeki dostluk sesi.

Konu: Geri: Yine yalnızlık. Perş. Haz. 17, 2010 5:23 pm

''Pekala. Galiba rahatsız ettim. Çok özür dilerim'

Ahh ne aptalım. Yine yanlış anlaşılmaya neden oldum. Öyle bir şey demeyecektim aslında. Zaten söylemedim de fakat yine yanlış sözler kullandım belki de kız bayaa bozulmuştu. Otururken birisini kaldırmak daha doğrusu kaldırabilecek kadar ağır laflar kullanmak çok terbiyesizceydi.Belki bunu çoktan yapmış olmalıydım. Kimseyi incitmeden,üzmeden. Bir şey engel oldu diyorum ya zaten. O şey lanet olasıca şey yine beni engelliyordu. Birisiyle dost olmak istemiyordum. Bir ikizim bir ben şu hayatta. Belki de bencilce düşüncelerdi bunlar ama ben sencil veya oncul olmak istemiyordum ya zaten. Kız son kez gülümsemeyele gözlerime bakarken o zaman içim cızz etti işte. O zaman sen ne yapıyorsun Elisha dedim kendi kendime kendine gel. Kız yavaş yavaş adımlarını atarken içimdeki ses ona engel olmamı geri getirmemi söylüyordu. Fakat bunu yapmayacaktım. Benden uzak olması onun için daha iyi bir sonuç olabilirdi. Fakat yine kendime engel olamadan içimdeki sese kulak verdim. Ayağa kalktım ve koşar adımlarla 2 adım attım. ''Heyy! Nereye gidiyorsun? Yanlış anladın.'' kendime inanamıyordum. Bu benmiydim yoksa robotum falan mıydı? Beni tanıyan biri şu halimi görse kesinlikle şaşar kalırdı. Lizzie'den sonra şimdide Rose mi çıktı. Bundan memnundum gerçi. Hala ayaktaydım. Kızın bana gelmesini bekliyordum. Arkasını döndü. Son kez ona,gözlerine baktım.

Konu: Geri: Yine yalnızlık. C.tesi Haz. 19, 2010 2:33 pm

''Heyy! Nereye gidiyorsun? Yanlış anladın.''

Masumca bana bakıyordu Elisha. Aslında kalıp kalmama konusunda endişeliydim. İlk söylediği sözler bana bakışları gitmemi söylüyordu. Şimdi ise kalmamı. Ne yapıcağım konusunda kararsızdım. Burda kalmak istiyordum. Zaten kalkıp gitsem nereye gidebilirdim ki? Gidecek bir dostum mu vardı; kalkıp sohbet edebileceğim bir dost? Hayır. O zaman kalmalıydım. Evet, kalıyordum. Kalbimin sesini dinleyip... Tekrar kıza doğru yaklaştım. ''Şey... Ben sadece seninle dost olmak istiyordum. Seni sıkmak değildi amacım.'' Gözlerine baktım. Olumlu bir cevap bekliyordum. Eğer beklediğim gibi olmazsa çekip gidecektim. Zaten olması gereken de buydu.

Konu: Geri: Yine yalnızlık. Ptsi Haz. 21, 2010 4:08 pm

''Şey... Ben sadece seninle dost olmak istiyordum. Seni sıkmak değildi amacım.'
Artık yalnızca susmalıydım. Lanet olası bakışlarımı çevirip defolup gitmeli belkide.Yine iyimser bir şekilde yaklaşmaya çalışan bir kızı benden soğutuyordum. Aslında ben değil gözlerim yapıyordu. Lanet olası bakışlarım her zaman etrafa karşı duyarsızdı. Gerçekten kırmak değildi amacım. Hem Rose kırmamıştıda beni. Tek suç benimdi. Sadece bakabildim. Kız tekrar yanıma oturana kadar yalnızca sıktım kendimi. Konuşsam ne diyebilirdim. Sussam yine yanlış anlaşılma olacaktı. Baksam bakışlarım felfecir okuyordu. Bakmasam sıkılmış durumuna geliyordum. Dost olabilirdik. Çok iyi bir dost olabilirdik. Gözlerinden bu anlaşılıyordu zaten. Rose sürekli gözlerimin içine bakmaya çalışıyordu. Hiç duraksız hemde. Beni yumuşatmaya çalışıyordu belkide ama sıkılıyordum. Bu durum garip oluyordu. Artık susma zamanı değildi. '' Hayır. Sıkmıyorsun. Fakat daha yeni tanışmışken dostluk saçma. Arkadaş neyse fakat dostluk saçma. Hem daha beni tanımıyorsun. Tanıdığın zaman eminim bu düşünceleri beyninden silip atacaksın. Yalnızca sonradan üzülmemen için uğraşıyorum. Yoksa umrumda bile olmaz.'' artık gözlerinin içine bakıyordu kızın. Onu daha iyi anlayabilmek için.