MD : Charles - Pamela

Konu: MD : Charles - Pamela Paz Tem. 24, 2011 8:18 pm

~ RP IN ~

Konu: Geri: MD : Charles - Pamela Ptsi Tem. 25, 2011 9:11 pm

...
Ve ben siyaha geri dönüyorum.

Evet, genç kızın tek görebildiği buydu siyah kocaman bir boşluk. İster istemez bir korku kaplamıştı bütün bedenini, mavi gözlerinin cam kadar parlak ve göz bebeklerinin kocaman olduğunu tahmin edebiliyordu. Öyle bir duyguydu ki bu, sanki sonu olmayan bir uçurumdan atlamıştı. Midesinde hissettiği karıncalanma, karanlığın dört bir yanını çevrelemiş olması kendisini hiç olmadığı kadar yenilmiş, yalnız küçük bir kız çocuğu gibi hissetmesine neden olmuştu. Ölüyor muyum? Ölüm böylesine sancılı olabilir miydi, halbuki Pamela onu huzurlu olarak tanımlardı her seferinde. Ne yapmalıydı? Nereye düşüyordu? Anılar ve düşünceler fazla bulanık, fazla ulaşılmazdı. Kim olduğunu bile zar zor hatırlıyor gibi hissediyordu. En son hatırladığım şey ne? Düşmeye başlamadan önce Sihir Tarihi Dersliğindeydi, öyleyse bir çeşit zaman yolculuğunda olmalıydı. Yine de olayların açıklığa kavuşması, mide bulantısını geçirmemişti. Sonunda sert bir biçimde zemine çarptığında, tek bir parmağını bile oynatacak gücü kendisinde bulamıyordu. Sesler öylesine gürültülü, renkler öylesine karmaşıktı ki nerede olmasını gerektiğini bilmesine rağmen gerçekten olması gereken yerde olup olmadığını bilmiyordu. Siyah saçları örgülerinin arasından sıyrılmış, boncuk boncuk terlemiş olan alnına dökülmüştü. Başını hafifçe kaldırmaya çalışsa da bunu yapamadı, biraz önce geçirdiği düşüşün etkisinden çıkamamıştı üstelik sert zemine çarptığı sırtı durdurulamaz bir biçimde sızlıyordu. Elinde olmadan acı dolu bir inleme çıktı kızarmış dudakları arasından, Pamela kendisine gelmeye çalışırken etrafında hızla dönen insan siluetleri yavaş yavaş anlam kazanmaya başlıyordu. Net olarak ilk gördüğü şey ise, yeşil bir ışık huzmesinin iri cüsseli bir öğrencinin bedenine çarpması ve onu metrelerce öteye duvara fırlatmasıydı. Elinde olmadan gözlerini kapattı, daha önce birçok ölüm görmüştü hatta annesi kendisini doğururken ölmüştü, yani onun ölmesinin nedeni kendisiydi bir bakıma ve şimdi o çocuğun yere kaskatı düşmesini gördükten sonra anılarının beynine hücum etmesine engel olamamıştı.

Kalkmamıştı yattığı yerden, henüz. Buna hazır mıydı? Bilemiyordu, her şey o kadar ani bir biçimde gerçekleşmişti ki bu zaman yolculuğuna itiraz etmeye bile fırsatı olmamıştı. Korkak bir kız değildi Pamela, ancak ölüm içerisindeki karanlık yanın açığa çıkmasına ve kendisini annesinin ölümüyle suçlamasına, vicdan azabının kat sayısının artmasına neden oluyordu. Küçükken bir kediye affedilmeyen lanetlerden bir tanesini uygulamıştı, fazla küçüktü ve bu laneti babası sessizce teyzesiyle tartışırken duymuştu. Kedinin küçük ağzından süzülen her çığlıkla birlikte kahkaha atmış, yüzündeki psikopatça sırıtış onun her çırpınışında daha da büyümüştü. Babası onu kediyi en sonunda öldürmüş bir vaziyette yakalayınca, derin zümrüt yeşili gözleriyle kendisine anlamını çözemediği bir biçimde bakmış, sonrasında kendisini odasına çıkararak minik bedenindeki ve parmaklarındaki kan lekelerini temizlemişti. Zaten o günden sonra Pamela, kendisini çizimlere ve müziğe vermişti. Bir daha o günü hatırlamamak üzere derinlere, karanlığa gömmüştü bu hatırayı. Şimdi ise, etrafında ölümcül lanet ile yere yığılan bedenleri görmek onu fazlasıyla sarsmıştı. Bir cani değilim, ben bir cani olamam. Kulaklarını elleriyle kapatarak olduğu yerde büzüldü ve birkaç damla gözyaşının hızla yanaklarından aşağıya doğru süzülmesine engel olamadı.

''Pamela.'' Birisi ismini sesleniyordu, kulaklarını elleriyle sıkıca kapamış olsa bile duymuştu bunu. Yanaklarındaki ıslaklığı hızlı bir hareketle silerek gözlerini açtı. Tanıdığı hiç kimsenin kendisini böyle zayıf bir durumda görmesine izin veremezdi. Yattığı yerden kafasını kaldırarak kendisine seslenen kişiye doğru baktı. Tanıdık güçlü yüz hatları ve kendisinden daha yapılı gövdesiyle Charles tam karşısında durmuş ve yattığı yerden kalkmasına yardım etmek için elini uzatmıştı. Şaşılacak bir biçimde ani bir refleks ile Charles'in ellerini tutarak kendisini ayağa kaldırmasına izin verdi. Aslında şu an fazla sarsılmış bir durumdaydı, etrafta tanıdığı tek kişi Charles olduğu için onun geniş omzuna yaslanarak, uykusunda kabus görmüş bir kız çocuğu gibi ağlamak istiyordu ancak yapamazdı. Ruhundaki bu koca deliği kendisinden başka kimseye gösteremezdi, çünkü bir cani değildi, o bir sanatçıydı ve bunları bir başkasına anlatırsa o kişinin gözünde cani hatta psikopat etiketlerini yemek istemiyordu. ''Şey ben teşekkür ederim, Charles.'' Ddüşüncelere dalmış görüntüsünden sıyrılarak her ne kadar zor da olsa karşısındaki genç adama içten bir gülümseme yolladı.

Konu: Geri: MD : Charles - Pamela Salı Tem. 26, 2011 3:13 am

Hayat bizi bazen istemediğimiz seçimler yapmaya zorlar. Her seçimde ödememiz gereken bir bedel bizi bekler. Hepsi de kötüdür bunların. Neresinden tutsanız elinizde kalır. İkisinin de canı cehenneme diye düşünürsünüz. Ancak mecbursunuzdur. Sonuçları daha kötü hale getirmemek için sorumluluğunu üstlenmeniz gereken bir sonun kucağına atarsınız kendinizi. Gücünüz tükenir, artık omuzlarınıza ağır gelmeye başlar bu yük. Ne olacaksa olsun istersiniz. Koyverirsiniz her şeyi. Ve belki de pişman olursunuz. Çünkü diğer seçenek her zaman daha cazip gelir gözünüze. Ancak yapacak bir şeyiniz kalmamıştır. Hayat sizi bir yola sokmuştur, ve o yoldan sapmamanız için elinden geleni yapar. Evet, böyle de *orospu çocuğudur hayat.

Aslında buraya gelmenin pek de iyi bir fikir olmadığı hissi içimi kemirip duruyor. Her tarafta ölen insanlar, özellikle de gözlerimin içine bakarak ölen masum insanlar. Kim bilir ne hayalleri vardı son nefeslerini vermeden önce. Belki birkaç saat öncesine kadar akıllarında hayatlarının son anlarını yaşadıklarını bilmeyecek kadar temizlerdi. Savaş gerçekten acımasız; hem de fazlasıyla...

- Hadi ama Charles, sen ne zamandan beri bu kadar duyarlı bir insan oldun ha? İkimiz de biliyoruz ki eğer sen gerçekten böyle bir savaşın ortasında kalsaydın sivil - büyücü, kadın - erkek, yetişkin ya da çocuk ayırt etmeden hepsini öldürürdün. Hem de gözünü bile kırpmadan. Ve sonrasında da herhangi bir vicdan azabı çekmeden pişkin bir vaziyette kaymak birası içiyor olurdun. ~ Galiba haklısın Chad (Inner Voice), ben asla duygusal bir herif olamayacağım. Ve bunda senin de payın var, bunu inkar edemezsin. Ancak yine de, esas sorunlu benim. Şerefe.

Bu hengame içinde bir anlığına unuttuğum birisi vardı. Pamela! Ah, buraya onunla gelmiştim. Yani birbirimizden sorumluyduk. Ben ise kendi düşüncelerime dalmış, onu ihmal etmiştim. Arkamdan gelen *pat sesiyle kendime geldikten sonra sesin kaynağına bakmak için döndüm. Tahmin ettiğim gibi, Pamela'ydı bu. Bir kaç kez ona seslendim, ancak beni duymuyor gibiydi. Ah bu kızlar, illa bir erkeğin onları tutmasını beklerler zaten. Yanına gidip elini tuttuktan sonra onu kaldırmak için hafif bir güç kullanmam yetmişti. Bu kızlar gerçekten çok zayıf oluyorlar canım. Ve de kibarlar. Bu kadar küçük bir şey için bile teşekkür etme nezaketini göstermişti bana. Onun gülümsemesine karşılık ben de hafifçe gülümsedim. Ardından etrafımızda uçuşan büyülerin arasından yürümeye başladık.

Konu: Geri: MD : Charles - Pamela Çarş. Tem. 27, 2011 9:53 pm

Pamela henüz toparlanabilmiş değildi, ruhundaki karanlık yan ve kendi kişiliğinden korktuğu gerçeği bir anda etrafını sarmıştı, yine de bunu belli etmemeye çalışarak uzaklaştı Charles'den. Çevresinde onlarca insan vardı, kimisi yerde birisinin kendisine yardım etmesi için çırpınıyor kimisi ise gözleri açık bir biçimde ölümlerini bekliyordu. Böyle bir görüntüye şahit olmak istemiyordu, aslında tek istediği arkasına bile bakmadan oradan kaçmak, yatakhanedeki odasına kendisini kapatarak çizimlerle kafasını meşgul etmekti. Ancak böyle bir seçeneği yoktu, ayrıca o an tam olarak ne yapması gerektiğini bilemiyordu. Aslında yufka yürekli birisi değildi, aksine doğduğundan beri ruhunun bir kısmı vahşi ve cani bir yan saklıyordu her ne kadar bunu inkar etmeye devam etse de. Eğer, bu savaşta gerçekten yer alıyor olsaydı etrafına bir sürü ölümcül lanet yollayarak kendisini korumaya çalışırdı. Korkak ve acınası bir kız gibi davranmaktan çok, tıpkı şu an etraftaki büyücülerin ve öğrencilerin yaptığı gibi savaşırdı. Amaçsızca ölü bedenler arasında ilerlemeye devam etti, tam o anda ayaklarının altına sürtünen bir kıyafet yığını ile irkildi. Bakışları beton zemine düzensiz bir biçimde yığılmış bedene kaydığında elinde olmadan içini bir korku kaplamıştı. Adamın bedeni boylu boyunca olduğu yere uzanmıştı ancak gözleri öylesine parlak ve anlamlıydı ki, üstelik tam da kendisine bakıyorlardı. Her ne kadar adamın ölü olduğundan emin olsa bile, aklını kemirmeye başlayan düşünceleri durduramıyordu Pamela.

Hızla cübbesinin eteklerini kavrayarak geriye doğru Charles'in yanına gitti, gerçekten onun yanından ayrılması pek akıllıca bir fikir gibi görünmüyordu artık. Çünkü kendisine sahip çıkabilir miydi böyle bir ortamda emin değildi, gözlerini genç adamın çehresine dikti ve onu inceledi çok kısa bir an. Nedense elinde olmadan ona karşı bir yakınlık hissi vardı benliğinde, tıpkı o gün kütüphanede olduğu gibi kendisini şaşırtmaya devam ediyordu.

Bu gereksiz düşünceleri bir çırpıda aklından uzaklaştırırken daha önemli soruya yer ayırdı; Ne yapmaları gerekiyordu? Dersin amacı, olanları görmeleri hatta savaşa katılmalarını içeriyordu ancak bu savaşa katılıp katılmayacağından emin değildi Pamela. Eğer birilerine zarar vermeye kalkarsa, içindeki tehlikeli yan su yüzüne çıkabilirdi, evet bunu kesinlikle istemiyordu. Birkaç adım atarak, genç adama doğru yaklaştı. Tam o sırada ikisine doğru gelmekte olan lanetin farkına vararak, şaşkınlıkla gözlerini mor ışıklar saçan büyüye dikti. Profesör büyülerin kendilerini etkileyeceğini söylemişti. Bedeninde çürükler, ağrılar istemiyordu kesinlikle ve bunu Charles'in de pek isteyeceğini düşünmüyordu açıkçası. Zihnindeki tüm düşünceler birer birer bulanıklaşmışken, elinde olmayan bir refleks ile cebinden sarkan asasını çıkartarak büyüye doğru yöneltti. ''Alfa.'' Sesi sanki çok bilindik bir şey söylüyormuş gibi, hiçbir duyguyu yansıtmayacak biçimde çıkmıştı. Mor ışıklar saçan büyü önlerindeki saydam duvara çarparak geldiği yöne doğru giderken derin bir nefes verdi Pamela. Artık ne yapmaları gerektiğine karar vermelilerdi, en azından daha kötü lanetlerle karşılaşmadan. ''Ne yapmalıyız?'' Sesi hiçbir şey belli etmese bile gözlerinde şüphenin somutlaştığını hissedebiliyordu ve emindi ki Charles de bunun farkına çoktan varmıştı.

Konu: Geri: MD : Charles - Pamela Perş. Tem. 28, 2011 5:39 pm

Büyük savaşı zamanın şartlarına göre yaşamak tarif edilemez derecede büyüleyiciydi. Çoğu öğrenci o savaşta yer almanın hayalini kurmuştu zamanında. Tıpkı benim gibi. Şimdi ise bu fırsat önlerindeydi. Ancak bahçede, yeşilliklerin arasındaki güvenli ortamda anlattıkları kadar cesur değillerdi bu kasvetli ortamda. Hepsi ürkek bir ceylan gibi bakıyorlardı çevresine. Cesur olanlar çoktan kendini belli etmişti. Hepsi ellerinde asalarıyla birileriyle düelloya girmişti. Belki de ölmeyeceklerini bildiklerinden bu kadar rahattılar. Ancak ne olursa olsun acı çekecekleri bir gerçekti. Acı... Kesinlikle birini konuşturmak ya da uysallaştırmak için kullanılan en iyi araçtı. Bir insana yeterince acı çektirirseniz ona istediğiniz her şeyi yaptırabilirsiniz. Tabii bu onun bir gün sizi öldürmeyeceği anlamına gelmez. Ancak o güne kadar, keyfinize bakarsınız.

Pamela hala soran gözlerle bana bakıyordu. Bu vahşet onu da biraz germiş olmalıydı. Ama eğer bir savaştaysak, savaşmaktan daha doğal ne olabilirdi ki? Hem belki de biraz kan dökmek ona da iyi gelecekti. Asası elinde bekliyordu zaten. - Kızı da kendine benzetmek istiyorsun değil mi? Dünya senden bir tane daha kaldıramaz Charles. ~ Öyle bir niyetim yok Chad. Hem bence bana gerek de yok. Onun içinde bir yerlerde açığa çıkmayı bekleyen bir cani var.

Hadi Pamela, bütün gün orada öyle durmayacaksın herhalde? Eğlenceye katılacak mısın yoksa bir köşeden düello edenleri mi izleyeceksin? Mesela sana doğru koşan bir büyücü olduğunu bilmen gerek. Tam arkanda. Ve şu yanımdaki şapşal cadı. *Sersemlet

Konu: Geri: MD : Charles - Pamela C.tesi Tem. 30, 2011 10:57 am

Out: Slytherin'e 20 Puan! MD : Charles - Pamela 146178

Konu: Geri: MD : Charles - Pamela C.tesi Tem. 30, 2011 2:32 pm

''Hadi Pamela, bütün gün orada öyle durmayacaksın herhalde? Eğlenceye katılacak mısın yoksa bir köşeden düello edenleri mi izleyeceksin? Mesela sana doğru koşan bir büyücü olduğunu bilmen gerek. Tam arkanda. Ve şu yanımdaki şapşal cadı. *Sersemlet.'' Charles'in dudaklarından dökülen her bir kelimede genç kızın güzel gözleri şaşkınlıktan biraz daha büyüyor, içerisindeki karanlık yan köpürmeye, kabarmaya ve zincirlendiği yerden çıkmaya çalışıyordu. Öyle bir ima ile söylemişti ki bunu karşısındaki genç büyücü, sanki Pamela'nın en derin sırlarını görebiliyor hatta hissedebiliyor gibiydi. Derin bir iç çekişin ardından omuzları düştü. Tamam, pes ediyorum. Bunları düşünmek bile bir adımdı kendisi için ve yıllardır içerisinde kalın zincirlerle bağladığı o cani Pamela'yı serbest bıraktı. Bütün ruhu karanlığın o görünmez parmakları arasındaydı şimdi. Yanı başındaki melekleri kanatlarından başlayarak yanıyor ve çığlıkları Pamela'nın kulaklarını tırmalıyordu. Gözlerini birkaç kez kırpıştırdı, işte bu sondu. Direncinin sonu, içinde sakladığı bu gerçeğin açığa çıkma zamanıydı.

Buğulanmış mavi gözlerinin ardından baktı Charles'e, onun yüzünde gördüğü kibirli gülümseme bir anda kendisine de bulaştı. Dudakları yukarıya doğru kıvrılırken, kısa bir süreliğine de olsa o sanatçı ruhlu, tamamen iyilik dolu kız arka plana atılmıştı. Bunca yıldan sonra, zincirlenme sırası ondaydı. Parmakları arasında duran asasını sıktı, hatta öyle bir sıktı ki asayı tutan parmaklarının boğumları kızarmıştı. Sonunda omuzlarını silkerek duruşunu dikleştirdi, yıllardır arkadaşı olan asası bile sanki bir anda büyük bir değişime uğramış gibiydi. Kendisine doğru koşmakta olan ikinci büyücüye doğru baktı, mavi gözlerindeki parıltıyı hissedebiliyordu. İlk defa, benliğini olduğundan daha açık görebiliyordu hatta. Gece gibi siyah saçlarını hafifçe arkaya doğru savurdu. Sersemlet gibi küçük büyülerle uğraşmayacaktı. İstediği şey daha büyüktü, içindeki bu açlığı tatmin edebilecek daha güçlü bir şeye ihtiyaç duyuyordu. Öncelikle yapması gereken bu adamı yavaşlatmaktı, kendisine doğru öyle hızlı koşuyordu ki saniyeleri vardı belki bir büyü yapabilmek için. ''Aresto Momentum.'' Sesi bir fısıltıdan daha yüksek, etkileyici bir biçimde çıkmıştı. Memnun bir gülümseme kapladı anında dudaklarını. ''Confungo.'' Şimdi, karşısındaki bu büyücüye istediğini yaptırabilirdi. Zamanı yavaşlatma büyüsünün etkisini kaldırdığında adamın kendisine bakan boş gözlerine karşı kısık sesle bir kahkaha attı. Dışarıdan böyle cani görünmesine şaşırıyordu, içinden bir ses artık durması gerektiğini söylüyordu ama sanki kontrolünü yitirmiş gibiydi.

''Şimdi, kendine acı çektirmeni istiyorum. Hangi yol ile olursa olsun. Çığlık at, bağır umurumda değil. Bir daha da Charles ve benim yanıma yaklaşma.'' Bu sözlerinin ardından işaret parmağının yavaş bir hareketi ile yanında duran genç adamı göstermişti. Büyücünün hantal bedeni ikisinden uzaklaşarak ilerlemeye başladığında, bir yandan da çığlıklar atıyordu. Pamela, onun kendisine ne yaptığını göremiyordu sırtı dönük olduğundan ancak çığlıklarını duymak içindeki açlığı tatmin etmişti. Ayrıca bir kara büyü yapmadığından dolayı, ceza almasını gerektiren bir durum da yoktu. İfadesiz bir yüz ile Charles'e döndü. ''Sanırım senin sıran, göster marifetini.'' İçindeki bu vahşi tarafı açığa çıkaran onun sözleri olmuştu, Pamela buna artık bir son vermesi gerektiğini biliyordu ancak yapmıyordu, yapamıyordu. Kendinde o gücü bulamıyordu.

Konu: Geri: MD : Charles - Pamela C.tesi Ağus. 06, 2011 10:51 am

Out: Slytherin'e 5 Puan! MD : Charles - Pamela 146178

» Stesha*Charles ^^.
» Charles' House
» ~ Charles Crestor
» Fransa'da Düğün - Charles Crestor & Stesha Irina Láerod -
» Pamela.