Hogwarts Öğrenci Kurgusu & Bölüm;Sınav

Konu: Hogwarts Öğrenci Kurgusu & Bölüm;Sınav Paz Haz. 19, 2011 9:22 pm

Role Players;Feodora D'or & Ysebel Moore & Wilhelmina Pangborn & Doañzel Asjuëd & Blanche Berry & Beatrice DeGarcia & Maximilian Darshkov & Mikkel Rasmussen & James Dean Caliente & Ivan Miroslav & Rousseau Yvonne & Laodemeia Cailleach & Veronica Ventera & Margeaux Deschanteh & Alkyone Ambrosia & Aurélie D'Amours & Jolene Levers
Kurgu;Sıradan bir akşam yemeğinde güzel bir ziyafet çeken öğrenciler yemeklerinin sihirlendiğini bilmeksizin her şeyden bolca mideye indiriyorlar. Fakat daha tatlılara bile geçmeden bir çok kişinin gözlerine inen bir siyah perde ile başladı yavaşça önlerindeki masaya düşüyor. Gözlerini açtıklarında yıkık dökük bir büyük salon ile karşılaşıyorlar. Ardından ne olduğunu anlamadan etraflarına bakarken içeriye dolan inferi ordusunun şoku ile sarsılıyor bedenleri.

İşleyiş;Şimdi arkadaşlar beş satırı geçecek ve betimleri güzel bir rp yapmanızı istiyoruz. Yazacağınız ilk rp'ler inferinleri görüp yaptığınız büyüyü betimlemeniz olacaktır. Olayları bağlantılı bir şekilde hızla geçebilirsiniz. İyi eğlenceler!
DM; Aerys Allison.

''Sersemlet''

Bana ne oldu? Alkyone başını masadan kaldırırken ve gözlerini açmaya zorlarken kafasında bu soru vardı. Gözleri ortamın ışığına alışıp görüntüyü netleştirme başladığında yüzünü yadsınamaz bir şaşkınlık almıştı. Büyük salondaki öğrencilerin bir kısmı hala baygındı bir kısmı da Alkyone gibi olanlara anlam vermeye çalışıyordu. Hogwarts’ın en görkemli yeri olan büyük salon şimdi savaştan çıkmış gibi harabeye dönmüştü. Salonun bir ucundan diğer ucuna uzanan dört binanın masaları ya devrilmiş yada parçalara ayrılmıştı. Sandalyeler paramparça olmuş yerdeki beton ve taş duvarlar da derin çatlaklar oluşmuştu. Alkyone zihnini zorlayarak geriye gitmeyi denedi. Öğrencilere ne olmuştu? Burası nasıl bu hale geldi? Olanlarla ilgili hiçbir şey hatırlamıyordu. Hatırladığı tek şey yediği meyveli pastaydı ve o zaman her şey normaldi.

Ayağa kalkıp cübbesindeki tozları silkeliyordu ki dışarıdan gelen sesleri duydu. Kafasını kapıya yöneltmesi ile bir grup yaratığın salona girmesi bir olmuştu. İlk bakışta kel, kambur insan topluluğunu andırıyorlardı. Tabii insanlardan daha çirkindiler ve hiçte barışçıl görünmüyorlardı. Nefretle bakan büyük gözleri, öldürme dürtüleri ile hareket eden çirkin, uzun tırnaklı el ve ayakları vardı. İlk önce ne olduklarını anlamamıştı sonrasında okuduğu bir kitaptaki resim canlandı zihninde. İnferi… İçgüdüsel olarak elini asasına attı. En yakında ki yaratığa doğrulttu ve aklına gelen ilk kelimeyi söyledi. “İncendio.” Alevlere teslim olan inferi çığlık çığlığa sağa sola hareket etmeye başlamıştı en sonunda da dengesini kaybedip cama çarptı. Camın parçalara ayrılmasıyla inferi aşağı düştü...

Hadi ama!

Yo, bu kadarı da gerçek olamaz.

Ah!

Geçen yaz uzun bir süre için kaldığım teyzemlerin evinin bodrumundaki sandıklardan birinin gürültüyle titrediğini hatırlıyorum. Gecenin bir vakti uyutmamıştı beni. Karanlıktan rahatsız olan biri olarak yanıma üç tane şamdan alıp oraya inmiş ve derin bir nefes alıp sandığı açmaya yeltenmiştim. Küçük bir asa hareketiyle kapağı kilitlerinden kurtulmuş ve titreme durmuştu. Tedirginlikle geçen kısa bir bekleyişten sonra kapak açılmış ve ben de küçük dilimi yutmanın eşiğine gelmiştim. O solgun, yapış yapış ve ölü deri kaplı yaratıkla yüz yüze gelmiştim. Ölüm dolu ve ruhsuz bakışları da dilimimin tutulmasının bir diğer nedeniydi. Eğer bunun olacağını daha önceden tahmin edemeseydim asamı aniden kaldırıp o yaratığı cehenneme yollayamazdım.

çok

"Bombarda!"

"Görgüsüzlük iyi değildir, bunu sana annen öğretememiş mi? Belki de tek ebeveyn ile büyüyen çocukların sorunu bu. Fazla üstüne gitmiyor değil mi annen? Bazı şeyler için tek kişi yeterli değildir. Sizin gibilerle uğraştığıma inanamıyorum." Aklında bu sözler varken, uykudan uyanmışçasına zorla açtı gözlerini genç cadı. Ellerine batan kıymıkların rahatsız edici hissine rağmen kendini aptal gibi hissediyordu. Ne olduğunu hatırlamıyordu. En son, yapması gereken ödevleri hatırlamış ve bu yüzden hızla yemeğini yiyordu. Birden her yer kararmıştı. Gözlerini açtığında ise burada, yıkık dökük bir alandaydı. Tanıdık gelen birkaç nesne dışında kesinlikle yabancı bir ortamdı burası genç cadıya. Neden büyükannesinin bu sözlerini hatırladığını anlamamıştı. Büyükannesi onu hiç sevmezdi. Bu genç cadının babasından kaynaklanıyordu. Onun kanından gelen kimseyi sevmezdi büyükannesi. O sözler ise Ysebel'in o zamanlar ne kadar çok ezildiğinin bir örneğiydi. Tabi her zamanki çekingenliğine rağmen böylesine üzücü durumlarda kontrolü ele geçiren gururu minik bir kıza göre oldukça sert sözlerle savunma yapmasına sebep olmuştu. Düşüncelerinin onu üzmesine izin vermemek adına ve biraz da merakına yenik düşerek bulunduğu durumu anlamaya çalıştı. Üzerinde oturduğu çürük sandalye her hareketinde rahatsız edici bir ses çıkartıyor ve tozlar genç cadının alerjisinin olmamasına karşın kaşındırıyordu. Etrafındaki sersemlemiş bakışlarıyla birbirine bakan öğrencileri farkettiğinde yalnız olmadığı için mutlu olduğunu hissetti. Beli de rüya görüyorum? Uyuyakalacak kadar yorgundum. Kesinlikle rüya görüyorumdur. Ama o kadar tuhaf hissediyorum ki. Bu çok farklı bir his. Merakla ayağa kalkıp etrafa bakmaya başladı. Duvar kağıtları soyulmuş olan kolonlara, kırılmış masalara ve tuzla buz olmuş o güzel desenli camlara hüzünle bakarken bir anda sesler duydu. Arkasını dönüp diğer öğrencilere baktı. Herkes adeta nefesini tutmuş ne olduğunu merak ederken, bir anda; zaten neredeyse ölmüş olan Hogwarts'ın büyük salonunun kapısı hızla açıldı ve içeriye genç cadının ne olduğunu sadece büyükbabasının anlattığı hikayelerden bildiği korkunç yaratıklar içeriye girdi. O kadar çirkin ve korkunçtular ki Ysebel bir kabus gördüğünü düşünmeye başladı. Ne yapacağını şaşıran genç cadı birçok öğrenci gibi çığlık atıp kaçmaya yeltendi. Ancak böylesine zamanlarda ortaya çıkan mantığı ona bunun işe yaramayacağını ve durup bir şekilde savaşması gerektiğini söyledi. Hızla ilerleyen yaratıkları geri püskürtmeye çalışan öğrencileri gördüğünde hemen asasını kaptı. Bu o kadar hızlı olmuştu ki genç cadı ne yapacağını düşünmeden, uzun zamandır öğrendiği bu sözcükleri hırsla fısıldadı; "Yuspar avorus maxima." Ateş topundan hissettiği sıcaklık rahatsız etse de kurtuluş yoluydu bu. Hedefi buldu ve alevler içerisinde kalan birkaç yaratığın acı dolu çığlıkları geldi kulağına. O saniyeler içerisinde bunun bir rüya olmadığını anladı ve pek sık yönetimi ele almayan o karakteri girdi devreye. Hırslı ve öfkeliydi artık.

İri mavi gözleri karanlığın en siyah tonuna doğru savrulduğunda, uzun sarı saçları yüzünü yavaş bir biçimde kaplamakta ve yeni doğan bebekleri dahi kıskandıracak derecede ki yumuşak, pürüzsüz yüzü masanın soğuk benliğiyle buluşmaktaydı. Bilinci, ölümlü bir bedenin yok oluşun soğuk olduğuna inandığı ıslak öpücüğünü tadarcasına uzaklaşan ruhu gibi bedeninden sıyrılmıştı sanki. Zaman kavramı anlamını yitirmiş, hiçlik bir anda bütün varlığını ele geçiren bir yoksunluk duygusu yayıyordu nahif bedenine. Kim bilir, belki saniyeler belki de uzun uzadıya süren saatler içerisinde kendisine gelebilmişti genç ve zarif kız. Ağzında hissettiği tuzlu tat başka bir şeyler fısıldıyordu sanki başka bir duygu yaşatıyordu Feodora'ya. Gözlerine dolan ışık huzmeleri, donuk iklimlerde esen tenlerde serin dokunuşlar yaratan hafif rüzgârların uçsuz bucaksız denizlerinde yarattığı dalgalanmalardaki o rengine sahip göz bebeklerini çevreleyen kısmının giderek genişlemesine sebebiyet veriyordu. Başını hafifçe kaldırdığında karşılaştığı manzara, tabakların kesikleri yüzünden dolgun dudaklarında oluşan çiziklerden sızan tuzlu sıvının dahi farkına varmasına engel olmuştu. Neler oluyordu böyle? Neredeydi şimdi? Yıkık dökük harabe duvarlar, kaos ortamını hatırlatan büyük bir karmaşanın içinde ne işi olabilirdi? Hem siyah bulutların egemen olduğu kapalı zihninde açığa çıkabilen tek görüntü, çatalındaki son lokmasıydı. "Tanrım, burası da neresi!" diye söylenmişti kendi kendisine sesinin tiz olduğundan dahi bihaber olduğu bir şekilde. Panik, şuan için yapabileceği en son aptallık olurdu doğrusu, hem seçmen şapka kendisini Ravenclaw gibi bir binaya koyarken düşündüğü, zorluklarda zekâsını ön plana çıkarmak yerine korkudan çığlıklar atıp saçmalayan bir tip olduğundan yana olmasa gerekti. İnce uzun parmaklarıyla pembeden kırmızıya doğru çalan dudaklarındaki kurumaya yüz tutmuş kan kristallerini silmeye bir yandan da olan bitene bir anlam kazandırmaya çalışıyordu. Lakin bu durum da fazla uzun sürmemişti. Hogwarts'ın geniş ve görkemli salonundan hiçbir farkı bulunmayan bu yerde düzen aynı eskisi gibi seyrediyordu. Masalar olduğu yerde, duvarlar dizayn edildiği şekildeydi lakin tek fark geceyi aydınlatan köhne mumlarla kaplanmış derin gökyüzüne gülümseyen geniş tavanın eskisine has özelliğini yitirip, bütün bu ihtişamın yıkık dökük bir biçimde gözler önüne serilmiş olmasıydı hiç kuşkusuz. Tıpkı diğer gerçeklikte olduğu gibi, olabildiğince büyük salon kapısı hızla aralanmıştı şimdi. Bakışlarını o yöne doğru çevirmesi ve zihnine beliren görüntüyü idrak etmesi sadece bir iki saniyelik zaman dilimini kapsıyordu. Hızla hareket eden karanlık ordu, kısa bir zaman içerisinde bütün salonu sarmıştı sanki. Bakışlarına takılan birkaç öğrenci bu durumu daha pozitif kılmıyordu ne yazık ki. Ne yapacaktı ki şimdi? Bir Ravenclaw öğrencisine yakışır bir tavır sergilemekteki başarısını böyle bir durumda da koruyabilecek miydi? Beyninde dolaşan farklı düşünceler daha bir karmaşık kılıyordu bütün bu olanları. Oysaki atağa geçmesi için uzun bir zaman bahşedilmemişti kendisine. Bir an önce asasını çevik bir hareketle kavramalı ve bu duruma en uygun büyüyü etrafına savurması gerekmekteydi. İşte kendisini kanıtlamak için bir fırsat. Eğer bu olaydan sağ salim kurtulabilirse kendisini yüceltebileceği bir durumla daha karşılaşacaktı. Hızlıca sarıldığı asasına bir de dudaklarından dökülen sihirli kelimeler eklendiğinde, benliğini ele geçiren duygu büyük bir haz yaratmaktan geri kalmıyordu Feodora’ya. “Trelia Ogo” diye güçlü ve kendisinden emin bir sesle adeta çığlık atarcasına bağırmıştı, ölümcül hareketler sergileyen inferi olduğuna inandığı topluluğa doğru. Verdiği bu kararda ne kadar haklıydı acaba? Böylesine güçlü bir büyü asasının ucundan çıkan kıvılcımlarda var olabilecek miydi yoksa başarısızlığa mahkum mu olacaktı hırslı bedeni?

Sesler var etrafımda. Yarısı korku ve panik, diğer yarısı ise öfke ve intikam…

Yavaş yavaş başımı masadan kaldırırken, beynim patlayacak gibiydi. En son, Büyük Salon’a gelmiş büyük bir iştahla yemeklere koyulmuştum. Ve sonra, gözlerimin önüne siyah bir sis perdesi çökmüştü. Uyandığımda ise, aynı yerdeydim ama burası aynı Hogwarts değildi. Kırık dökük, harabeye dönüşmüştü. Birkaç çığlık sesi ile beraber asamı hızla elime alıp doğruldum. Kapıya baktığımda, inferilerin bize doğru geldiğini gördüm –ki pek fazla kimse, onların inferi olduğunu bilmez. Ben ise uçuk kaçık araştırmalarım sonucu, tüm yaratıkları ezbere biliyordum.- Karşımda hızla gelen yaratıklara asamı doğrulttum, yerden güç almak için ayaklarımı hafif araladım ve adeta haykırırcasına büyücü kelimeleri söyledim.”Bombarda Maxima!”

Büyük Salon, her akşam yemeğinde olduğu gibi aşırı kalabalıktı. Öğrenciler diğer öğünleri derslerin yoğunluğu ya da dışarıda biraz daha zaman geçirebilmek adına es geçebiliyordu ama akşam yemeklerinde Büyük Salonda bulunmak, öğrenciler için bir gelenek haline gelmişti artık. James de geleneği hiç bozmayanların en başında gelenlerden biriydi. Büyük Salonda önüne çektiği, tavuk budu dolu koca bir tabağı keyifle silip süpürürken, çevresinde cereyan eden olaylardan bihaberdi. Tabii ki Büyük Salonda, yoğunluktan dolayı oluşan uğultu kulağına geliyordu ama ona da alışmıştı artık. O an ilgilendiği tek şey önünde duran yemeğiydi…

Kafasını yavaşça Gryffindor masasının soğuk zemininden kaldırırken, gördüğü manzara karşısında şaşkınlıkla ayağa fırladı. Buraya ne olmuştu böyle! Az önce masaların üzerinde ışıl ışıl parlayan tabaklar şimdi yerlerde paramparça haldeydi. Ortamı aydınlatan mumların çoğu da gitmişti. Şimdi geniş odayı aydınlatan sadece birkaç kaynak vardı. Profesörlerde görünürde yoktu, sadece kendisi gibi şaşkınlıkla etrafı inceleyen öğrencileri görebiliyordu. Ve Büyük Salonda ölüm sessizliği kol geziyordu, yemek sırasındaki o uğultudan eser yoktu. Hemen zihnini kurcalayıp bayılmadan önceki anılarını hatırlamaya çalıştı. Ne kadar zorlarsa zorlasın, gözünün önüne gelen en son şey, önüne çektiği tabakta duran tavuk butlarıydı. Kulağında da o bilindik uğultu vardı. Sonrasıysa koca bir hiçti. Ne olmuştu, bir büyüye mi kurban gitmişti? Öyle olsa hissetmez miydi? Sorularına cevap bulamayınca telaşlanıp asasını çıkardı. Büyük Salonu bu hale her ne getirdiyse iyi bir şey olmadığı kesindi. Ve tam o sırada Büyük Salonun kapısından içeriye hızla bir şeyler girmeye başladı. James korkuyla geriye doğru sendeledi. O kadar heyecanlanmıştı kalbi boğazında atmaya başlamıştı. Yaratıklar biraz daha yaklaşınca kitaplardan gördüğü şekillerini hemen tanıdı. Bu nasıl olabilirdi? İnferiuslar Hogwarts’a nasıl girmişti? Şok üzerine şok yaşıyordu. Ancak, ölüm kokan yaratıklar haddinden fazla yaklaşınca hayatta kalma arzusu harekete geçirdi onu. Zaten elinde olan asasını sallayıp üzerlerine doğru üst üste ateş topları yolladı. Onlarla baş edebilmenin tek yolunun ateş olduğunu biliyordu. Sonra hemen çevresine bakınıp korunaklı bir yer aradı. Bütün öğrencilerin telaşla asalarını salladığını görünce bir kez daha şok oldu. Arlarında arkadaşları da vardı, hatta sevgilisi… “ Bir arada kalmalıyız! Ayrılmayın, ayrılırsak kolay lokma oluruz! ” Kime bağırdığını oda bilmiyordu. Sadece hayatta kalmak istiyordu. Hemen ilk adımı kendisi atıp küçük sınıflardan bir kızın önüne geçti. Sesini duyurmuş olacak ki birkaç öğrenci de yanına geldi. Ve bir kez daha asasını sallayıp ölüm kokan yaratıkları hedef aldı…

Başını tahta masadan kaldırdığımda ortalık mahşer alanına dönmüştü sanki. Öğrencilerin koşturmaları ve Büyük Salo- Ah, Büyük Salon! Neler olmuştu böyle? En son keyiflice yemeklerimizi yiyiyorduk ve şimdi... Şimdi bu şekilde buradaydık! Harabeye dönmüş bu yerde ne işimiz vardı? Daha doğrusu burası nasıl bu hale gelebilmişti? Kim(-ler) yapmıştı? Neden yapmış(-lar)dı? Kafamda o kadar çok soru işareti vardı ki, yanıtlarını bulma çabasına girmeye bile değmeyeceğini düşündüm. O sırada cübbemin eteğine değen yapışkan, iğrenç bir şeyi fark ettim. Ve işte asıl o zmaan farkına vardım ki, bir saldırıya uğramıştık. Bunlar inferilerdi! Elimi asama götürdüğümde orada olmadığını fark ettim. İşte, şimdi hapı yutmuştum! Eğildim ve elimle masanın altını yokladım. Birkaç saniyelik uğraştan sonra elime geçen asamı inferiye doğrulttum. " Everte Statum! " Asamın ucundan çıkan beyaz ışık inferinin gövdesine çarptı ve... Aklıma gelen ilk büyü, bu muydu yani? Ah, tabii günlerce küçük öğrencilerle dalga geçince bu büyüler ezberde kalıyordu! İstemeden de olsa inferinin havada taklalar atışını izlemeye başladım ve istemsizce elimi ağzıma götürüp bir kahkaha patlattım. O sırada yanımda beliriveren ateş topunun ışığıyla kendime geldim. Ysebel'e teşekür etmeliydim, yoksa beni kendime getirecek bir şey olmazdı.

Mikkel Rasmussen
İnferi ordusunun içeriye girmesi ile endişeye kapılıyorsun. Ağzından çıkan sihirli sözcüklerin klasikliği arasında asadan çıkan büyü sadece bir inferinin vücuduna çarparak onu tökezliyor. Ve sanırım baya öfkelenerek sana doğru koşuyor.
Alkyone Amrosia
İçgüdü... İşte bu senin gibi bir yılanın sahip olabileceği en iyi yetenek. Asanı doğrultup söylediğin sihirli sözcükler ile birlikte inferi alevlere teslim oluyor. Alevin sıcaklığı arasında sağa sola çarpan inferi cama çarpması ile dışarıya gitmesi bir oluyor.Ama şuna bakın ki o inferi kızarmış yanık et kokusu ile birlikte arkasına bir çok arkadaşını takarak sana doğru ilerliyor. Seçeceğin sözcüklere dikkat etmelisi yoksa yem olacaksın.
Maximilian Darshkov
Asanın ucundan çıkan şefaf büyü büyük bir gürültüyü etrafa hediye etmek için gönderdiğin yere gittiğinde kulaklara dolan gürültüyü sunduğunda çökmek üzere olan tavanın bir parçası inferilerinin üstüne düşüyor. Gerçekten iyi hamleydi evlat. Fakat bir kez daha tekrarlanacak durumda kendini o molozların altında bulabilirsin.
Ysebel Moore
İşte tam binana uygun bir davranış sergileyerek asanın ucundan çıkan alev büyüsü ile birlikte üç inferiyi küle çeviriyorsun.Gözlerin cesurlukla kısılırken gözlerin hala içeriye dolan inferi ordusunun kalabalığı arasında.
Feodora D'or
Kendinden emin ve zeki bir kuzgunun ağzından dökülen kelimeler asanın ucundan şekillere bürünen bir lanetli alev yolluyor. Büyüsü kusursuz işlerken kontrolü kaybetmesi durumu kritik bir noktaya sokuyor. Kuzgun biçimini alan alev inferilerinin üstünde hareket ediyor. Durum kritik. Çünkü lanetli alev inferilerin işini bitirdikten sonra büyük salonu sıcaklığı ile harmanlamaya geri dönebilir.
Rousseau Yvonne
Yaptığın büyü sadece kaçmakta olan inferileri biraz daha korkuturken üstünüzdeki tavanın büyük bir gürültü ile sarsılmasına yol açıyor. Sanırım içerideki bütün öğrencileri tehlikeye soktun.
James Dean Caliente
Arkadaşlarını toplamak amacıyla yaptığın çağrıya kulak veren arkadaşların ile birlikte yıkılmak üzere olan büyük salonu en kolay terk edecek olan grubu toplamak üzeresin.
Margeaux Deschanteh
Yaptığım büyü camdan kaçmakta olan bir inferiye kolaylık sağlıyor. Binadaşının çağrısına kulak vermelisin. Tabi yıkılmak üzere olan büyük salonu terk etmelisin.

Büyük Salon yıkılmak üzere. Feodora'nın yaptığı lanetli alev büyüsü inferileri kısa bir süre takip edecek. Ve siz yıkılmak üzere olan bir salonun ortasındasınız. Derhal kaçış rp'lerinizi yazınız. Şayet Gryffindor binasından olanlar James Dean Caliente ile birlikte ilk önce çıkma hakkını kazandılar. Kaçış rp'lerinize göre sizi okulun çeşitli yerlerine yönlendireceğim. Belli bir grup olarak hareket edeceksiniz. Yeni etapta başarılar.

Not: Yazamayan arkadaşlar ilk yazılan rp'leri ile birlikte ikinci rp'lerini birleştirip yazmalılar.

Karnım zil çalmış bir şekilde salona adımlarımı yönlendirirken taş duvarların içinde bulundurduğu öğrenci sayısını hayli fazla bulmamla birlikte kendime hemen bir yer bulmak için bina masama oturdum ve önüme gelen ilk tavuk yağnisi tabağını yiyebileceğim mesafeye getirdim. İştahla kaşıklarken başımın döndüğünü ve önümdeki nesnelerin bir anda yerini karanlığa verdiği hissettim. ... Gözlerimi tekrar açtığımda karşımda oluşan görüntü diğerleri gibi benim de hoşuma gitmemişti. Kimisi hala masaya kafalarını dayamış dururken bazıları üzerimize gelen zombiye benzer yaratıklara büyülü sözlerle ateş ediyorlardı. Bunları sadece kitaplardan okumuştum. Muggle anne ve babadan geldiğim için bunların varlığını sadece kitaplarda görmüştüm. Çevreme bakındıktan sonra kalbimin hızla attığını hissettim. Korkuyor muydum? Bana yaklaşan yaratığa havada taklalar attırmak amacıyla asamla “Everte Statum.” diye haykırmıştım. Kafama sert bir şeyin değdiğini, hatta yardığıı hissettim. Elimi uzun ve sarı saçımın arasına götürdüğümde hissettiğim kırmızı kan buna kanıt oluşturuyordu. Gözlerimle çevreyi taradığımda duvarların çatlamış, neredeyse de kırılmış olduğunu görüyordum. İnsanlar dört bir yana kaçışırken bir yandan da yaratıklarla başa çıkmaya çalışıyorlardı. Ben de onlara katıldım. Gryffindorlular kapıya ilk ulaşan binaydı. Grup hâlinde hareket etmemiz bize kolaylık sağlıyor gibiydi. James, adeta grubun başıydı. Kapıdan hızlı ve büyük adımlarla çıkarken asalarımızın bir tarafından renkli kıvılcımlar çıkıyordu. Bu da neydi böyle?

" Expulso! "

Aguamenti! "

birinci bölüm.

"Korkma Ivan, kıtlıkta değiliz." dedi narin Hufflepuff Jolene. Ivan gerçekten de kıtlıktan çıkmış gibi yiyordu çünkü çok acıkmıştı. Yaklaşık beş saat süren uzun bir koşturmadan sonra Hogwarts'ın yemekleri onun açlığını dindiren ve mutlu eden bir şeydi. Tavuk budundan büyük bir ısırık alırken Jolene hala ona bakıyor ve bıçağıyla kestiği tavuk dilimini yiyordu. Ivan'a bakarak rahatsız etmek, insan gibi yemesini sağlamak istiyordu ama nafile. Bir süre sonra çok yediğini anlayan Ivan, başını hafifçe geriye çekti ve derin bir nefes aldı. Sol tarafında duran kompostodan birkaç yudum içtikten sonra gözlerine bir perde iner gibi oldu. Yorulmuştu ama hiçbir zaman olduğu yere yığılacak kadar yorulmamıştı. Ve hissettiği gibi de oldu, gözlerine siyah bir perde inmişti sanki, etrafı bir karanlık kaplamıştı.

Gözlerini açtığında gördüğü görüntüye inanamadı. O muazzam salon gitmiş, yerine yıkık dökük, korkunç bir salon gelmişti. Ama bu nasıl olmuştu? Tek hatırladığı çok yediğiydi. Etrafını incelemeye fırsatı olmadan üzerine bir inferinin geldiğini gördü ve asasını çeker çekmez sıradan kalkıp koşmaya başladı. Üzerine gelen inferiyle arasını az da olsa açtıktan sonra asasını doğrulttu ve "Yuspar Avorus Maxima!" diye haykırdı. Bu inferiyi yokedebilecek en güçlü büyüydü.

ikinci bölüm.

Yaptığı güçlü büyü inferiyi yok etmeye yetmişti. Jolene de inferiyi halletmişe benziyordu. Ivan hafif bir ıslık çalarak Jolene'i yanına çağırdı. Tam ağzını açacakken büyük tavan çatırdadı ve büyük bir parça aşağı düştü. İşte salon yıkılıyordu. Bir an önce buradan ayrılmalılardı. Az önce James Dean bir arada durmaları gerektiğini söylediğinde ona uyması gerektiğini düşündü. Ani bir hareketle Jolene'in kolundan tuttu ve koşarak salondan çıkıyorlardı. Gryffindorların bir arada kalmaları gerekiyordu ama Jolene'i asla bırakmazdı. O onun en yakın dostuydu, onu bırakamazdı. O sırada bir çeşit büyü asalardan çıkıp inferileri takip etti. Bu ne olabilirdi? Ne olduğunu bilmese de inferileri korkuttuğu apaçık ortadaydı.

Evet olmuştu, başarmıştı körpe cadı asasının ucundan fışkıran lanetli büyüsünü. Kendisine olan güveni kat be kat artarken, etrafında olup bitenlerden bihaber oluşu da büyük tehlikeye sokuyordu oysaki kendisini ve etrafındaki nicelerini. Olabildiğince toydu daha bu büyülü yarışta. Daha yaşaması gereken birçok deneyimi sıralanmıştı narin bedeninin önünde lakin fazla öz güven kimi zaman olumlu sonuçlar doğurmuyordu ne yazık ki. İşte tıpkı şuanda Feodora'nın yaşattığı gibi. İlk başlarda kontrolü elinde tuttuğu büyü, giderek kontrolü dışına akmaya ve tehlike çanlarını tiz bir sesle çaldırmaya başlamıştı. Neden böylesine kibirliydi sanki? Vücuduna yayılan titreyiş gözlerindeki korkuyla bütünleştiğinde elinden gelen tek durumun büyüyü bırakıp kaçmak olması öylesine küçük düşürücüydü ki. Birinin ellerini, titremesini engellemeye çalıştığı ince kollarında hissettiği anda bile korku tüm vücudunu ele geçiriyordu. Ateşler önce inferileri yok etmeye başlamışken, artık sıcaklık bütün bedenlerde hissedilebiliyordu. Yıkılmakta olan salon bir yandan da ateş almaya başlamıştı. Willy nin sesi belirginleşmiş ve etrafa su yaymakta olan asası ilişmişti Feodora'nın gözlerine. Kızın çekiştirmeleriyle kapının önünde belirginleşen kalabalığa ilerliyordu şimdi, şaşkınlığını hala atamamıştı üzerinden. Her ne olursa olsun şuanda tek bir şeye odaklanmalıydı, tek varlığı olan kendi canına ve Wil'inkine elbette.

James telaşla etrafındakileri bir araya toplamaya çalışırken, bir yandan da üzerlerine doğru gelen inferius sürüsüne ateş topları yollamaya devam ediyordu. Yanına gelen arkadaşlarının da desteğiyle, küçük sınıfları güvende tutmayı o ana kadar başarabilmişlerdi. Ancak, Büyük Salonu sarsan o büyüyle bütün şartlar değişti. James lanetin ne olduğunu anladığı an arkadaşlarına doğru dönüp korkuyla bağırmaya başladı. Bu bildikleri türde bir ateş değildi. “ Herkes kapıya! Koşun! Koşun! Az sonra bu ateş her yeri yakıp yıkacak! ” Arkasında duran birinci sınıf öğrencisinin kolunu tuttuğu gibi koşmaya başladı. O sırada tam da tahmin ettiği gibi yerlere saçılmış cam parçaları patlamaya başladı. Salonun tavanından düşen beton parçalarındansa son anda sola doğru kaçarak kurtuldu. Neyse ki Büyük Salonun kapısına varan ilk kişilerden biriydi. Birkaç saniye içinde Gryffindordan arkadaşları da onu takip edip yanına ulaştı. James, Büyük Salonun devasa kapılarından dışarıya doğru koşarken ciğerleri minnetle temiz havayı içine çekti. Hayatta kalmıştı ve arkadaşları da yanındaydı. Büyük Salondaki kişiler içinse dua etmekten başka yapabileceği bir şey yoktu. Tam o sırada omzundan eline doğru süzülen bir şeyin sıcaklığını hissetti. Gözleri bir an için karardı…

Camdan aşağı düşen inferi yerinde iğrenç yanık et kokusu bırakmıştı. Kokunun ciğerlerine hücum etmesi ile Alkyone neredeyse kendinden geçecekti. Biraz önce yani her şey normalken midesine indirdiği yemekleri dışarı çıkartmamak için çabalarken kolunu burnuna siper etti ve birazda olsa o iğrenç kokunun etkisinden kurtulmayı başardı. Gözlerini parçalara ayrılan camdan alıp karşısına odaklandığında gördüğü manzara hiçte hoş değildi. Az önce ona doğru gelen bir inferi yerine şimdi dört beş belkide altı tane inferi nefretle kıza doğru koşuyordu. Kız yapacağı hamleyi düşünmek, biraz zaman kazanmak için öğrencilerin toplandığı alana doğru koşmaya başladı. Sakin ol ve düşün. Sakin ol ve düşün. Her şeyin hızlı gelişmesi ve olan olayların heyecanı ile Alkyone sanki bütün büyülü sözcükleri unutmuştu. Sonrasında harabeye dönen bu büyük salonda yalnız olmadığı aklına geldi etrafına kulak kabarttığında kulağına gelen ilk büyülü sözcükleri söylemek ve hedef almak için arkasını döndü. “Bombarda!” Bu büyü işleri daha da mı kötüleştirecekti?

Büyünün isabet edip etmediğini görmemişti çünkü o sırada büyük salonu esir alan alev yığını gözüne çarpmıştı. Eğer şimdi bu lanet salondan çıkmazsa alevler onu yutacaktı. Tek başına hareket etmemesi gerektiğini düşünüyordu. Kalabalığa karışırsa alacağı zararı en aza indirecekti fakat kalabalığa karışacak kadar vakti yoktu. Salon her an tepelerine çökebilirdi. Gözü kapıya iliştiğinde birkaç kişinin çıkmayı başardığını görmüştü. Hızla etrafına bakındı anlaşılan yaptığı büyü işe yaramıştı ki yakınlarında inferi yoktu. Gözlerini kapıya dikti ve bir saniye bile arkasına bakmadan koşmaya başladı. Salon çökmeden dışarı çıkacaktı buna inanıyordu…

Zaman artık ulaşılması zor bir nokta olmuştu onun için. Hızına yetişemiyor, olan olayları takip edemiyordu. Yolladığı büyü karşındaki inferiyi sarsarak daha çok peşine takmıştı şimdi. Bütün öğrenciler asalarını savururken düşündüğü tek şey canını kurtarabilmekti. Gözüne çarpan arkadaşının silik görüntüsüne ulaşabilmek için peşindeki inferilerden kurtulmak için olanca gücüyle koşmaya başladı. Kimin yolladığını bilmediği ama bir süre için arkasından delice gelen yaratığı savan büyük ateşi, arkasını döndüğünde görebilmişti. Yüzlerce yıl her türlü şeye şahit olan büyük salon havada savrulan büyülerin şiddetine dayanamamıştı ve şimdi o görkemli salon kendisini yıkıma teslim ediyordu. Devrilen sütunların arasından kaçmayı başaran öğrencilerin aksine gördüğü silik görüntüye doğru koşmaya devam ediyordu Mikkel. Kolunu kavrayarak çekmesiyle ilk başta gördüğü silik görüntü Maximilian’ın bedeninde hayat bulmuştu. ''Gitmeliyiz'' Kolundan çekmesiyle sarsılan arkadaşı olayın farkına vararak onun yanında koşmaya başladı. Ondan çok karşısındaki şeylere odaklanıyordu artık. Yıkılan ve yerle bir olmakla yüz yüze gelen Büyük Salon’dan çıkan toz bulutu arasında çıkış kapısını buldu. Birden karşısına çıkan inferiye bu sefer daha güçlü bir kol hareketiyle büyüsünü yollamıştı. Toz bulutu görüş mesafesini en aza doğru indirse de merdivenlerdeki meşalelerin çıkardığı alevleri görebiliyordu.

Sırp anatomisinin İngiliz anatomisinden farklı olduğunu o ana kadar aklına bile getirmemişti. Ancak görünüşe göre öyleydi, ya da sadece Ivan için geçerliydi durum. Yiyeceklere büyük bir açlıkla saldırışına bakılacak olunursa Ivan Miroslav'ın midesinin uzaya açıldığı rahatlıkla söylenebilirdi. Jolene ise doymaya başladığını hissediyordu ve önündeki tavuk parçası hâlâ bitmemişti. Tam Ivan'ı ikinci kez bu kadar çok yememesi için ikaz edecekti ki, görüşü kesildi. Kopkoyu bir sis perdesi gözlerinin önüne çöktü. Başı eğildi, yüzü Ivan'a dönük kalacak şekilde masaya çarptı kafası.
Şuurunu geri kazanıp gözlerini aralayabildiğinde, ilk hissettiği şakağından başına yayılan keskin acıydı. Başını kötü çarpmış olmalıydı, yüzünü buruşturdu. Aynı anda kendisi gibi orada bulunan pek çok kişi de başlarını masalardan kaldırıp şaşkın şaşkın etrafa bakınıyorlardı. Jolene de ayağa kalkıp öyle yaptı ve karşılaştığı manzara karşısında soluğunu tuttu... Köhne, yıkılmak üzere olan bir Büyük Salon ile karşılaştı. Bu akılalmaz manzarayı tek bir seferde idrak edemedi, şok olmuş bir şekilde oradan oraya, kendisine büsbütün yabancı olan köşelerde gezindi bakışları. Tüm bunlar birkaç saniyede gerçekleşmişti.
İkinci fark ettiğiyse dehşete kapılmış öğrencilerin üstüne üstüne yürüyen inferi ordusu oldu. Kendisiyse dehşete kapılmaya bile fırsat bulamadan kendisine yönelen bir inferiyi fark etti. Beyni hızla çalışıyor, doğru büyüyü arıyordu. En sonunda inferiyle arasında santimler kaldığında büyüyü anımsayabildi ve asasını kaldırıp haykırırcasına söyledi kelimeyi: "Vermillious!"
Büyüsünün ne şekilde etki ettiğini görmeye fırsatı bile yoktu, bir an önce bu kabustan sıyrılması gerekiyordu.

&&

Neyse ki inferilerin sayısı giderek azalıyordu, ancak şimdi de düşüncesizce yapılan bir büyü sebebiyle tavan çökmek üzereydi. Başlarının üzerine yığılacak tonlarca molozu ve daha nicesini düşündü Jolene, dehşetle titredi. Buradan bir an önce çıkmalıydı, ama önce Ivan'ı bulması gerekiyordu! Nerede olabilirdi? İyice dehşete kapılmıştı, ne yapacağını bilmiyordu. O sırada Ivan'ın ıslığını işitti, tam ikisi de heyecanla birbirlerine seslenecekken tavandan büyük bir parça koptu ve gürültüyle yere düştü. Jolene yüzünün kül rengini aldığından emindi. Ivan koşarak yanına geldiğinde, gözleri hâlâ tavandan düşen parçanın üzerindeydi. Onu kendine getiren Ivan'ın kolunu sertçe tutuşu ve kendisini koşmaya zorlayışıydı. Minnetle sarışın büyücüye baktı ve ona uyarak koştu. "Gryffindorları takip edelim!" diye bağırırken buldu kendisini. O gün, orada, o şekilde ölmeye hiç ama hiç niyeti yoktu.

Uykunun ölüme en yakın bulunulduğu anlar olduğunu söyler bazıları, yiyip içmedikleri, gerçek dünyayı göremedikleri, çoğunlukla duyamadıkları için düşerler böyle yanılgılara. Oysa her şeyden uzak olmaktır uyku hali, en azından Beatrice’e göre. Düşünmekten, hissetmekten; ölümden bile… O kadar sessizdir ki uyku duyamazsınız ölümün geldiğini, o kadar karanlıktır ki göremezsiniz ve uyurken o kadar yalnızsınızdır ki kimse size dokunamaz sanırsınız. Ölüm yanınızdan bir bedene bürünüp geçse de asla bilemezsiniz orada olduğunu uyurken.
Asla tahmin edemezsiniz gözlerinizi açtığınızda karşınıza dikileceğini.

Kaskatı kesilmiş küçük bedenini uyku hapsinden kurtarmak istercesine huzursuzca kıpırdadı Beatrice; tekrar görebilmek, duyabilmek, hissedebilmek için. Teklifsiz gelen uyku hali o kadar ağırdı ki göz kapakları verilen emri yerine getirememişti ama masanın sertliğini tüm şiddetiyle hissedebiliyordu elmacık kemiğinin üzerinde. Kulaklarını anlamsız mırıldanmalar doldururken gözleri hala ışıktan korkarcasına mızmızlanıyordu. Ne kadar da gereksiz! Oysa etrafta ışık yok denecek kadar azdı. Sadece içinde toz taneciklerinin dans ettiği birkaç ışık demetinden ibaretti büyük salondaki varlığı. Eli farkında olmadan acıyan yanağına gitmiş, daha fazla bastırırsa acısı geçecekmiş gibi sert bir şekilde ovuştururken kemiğinin üzerini neler olduğunu kavramaya çalışıyordu. Üzerlerindeki tembellikten kurtulan gözleri şimdi kocaman açılmış etrafta tanıdık bir şey arıyordu. Hala büyük salonda mıydı? Eğer öyleyse birileri dekorasyonda sıkı bir değişiklik yapmıştı. Camların bir kısmı yerlerinde değildi. Duvarlarda aslında Hogwarts’ın yaşına uygun derin yarıklar vardı. Makyajdan estetiklerinden kurtulmuş yaşlı bir muggle gibiydi okul. Elleriyle destek alarak uzaklaştığı masada parmaklarının izi kalmıştı, az önce iştahsızca yemeğiyle oynadığı masa bu olamazdı. O ışıl ışıl, rengarenk salon ne kadar zamanda bu hale gelebilirdi? Ne kadar zamandır uyuyordu? Yada uyuyorlardı? Etrafındakileri ilk defa fark etmiş gibiydi o an, çoğu da kendisiyle aynı şaşkınlığı paylaşıyordu; söylenenler, koşturanlar, ağlamaklı olanlar… Göz göze geldiği cadılardan biri hıçkırıklarının arasında nefes almakta güçlük çekiyor, krize girmiş gibi titriyordu. Nefes demişken, ne zamandır nefes almıyordu? Bir eli hızla yanağından göğsüne giderken diğeri hala masaya yüklüyordu bedeninin ağırlığını. Şaşkınlığından nefes almayı unutmuştu bir an için, nasıl yapıldığını hatırlayamayacakmış gibi duraksadı önce. Sonra havaya aç ciğerlerini hızla doldurdu doldurmasına ama bedeni havayı kabul etmeyerek dışarı püskürttü resmen. Havadan çok toz çekmişti içine, birkaç kesik öksürük yükseldi boğazından. Genzi de rutubet kokusundan yanmıştı üstelik.

Sinsi toz saldırısının ardından çabuk toparlanmış, zihni de uyku uyuşukluğundan kurtulmuştu nihayet. Asasını eline aldığı anı hatırlamasa da eli kıvrımları üzerine yerleşirken kendini daha güçlü hissetmişti. Toz bulutundan seçebildiği kadarıyla toplanan kümelerden birine doğru ilerledi fakat aksi yönden gelen tanıdık seslerle yönünü değiştirdi. Ayağını bastığı yerden gelen çıtır çıtır sesleri duyabiliyordu, cam yada duvar döküntüleri yerleri kaplamıştı muhtemelen. Toz bulutu görmesine izin verecek kadar yaklaşıp kendi binasından öğrencileri gördüğünde adımlarını sıklaştırdı. “Neler olup bittiğini kavrayabilen…” Bu kez kimsenin ağzından aradığı yanıtları bulamayacağını bilse de sormaktan alıkoyamamıştı dilini ki grubun önceden devasa kapılar bulunan girişe doğru kenetlenmiş bakışlarını takip ederek arkasını döndü. “…var… mı..?” cümlenin sonu ağır aksak çıkmıştı ağzından, ardından gelecek hareketliliğe inat.

Artık genzini yakan rutubet kukusunu bile arıyordu, leş kokusu diğer her şeyi bastırmıştı. Öğürtüsünü bastırmak için yutkunurken suratı buruştu ama gözlerini yaratık kalabalığından bir saniye bile ayırmadı, ayıramadı. Ne olduklarını bildiği halde inkar etmek istedi ama kendini kandıracak zamanı bile yoktu. Daha önce hiç karşılaşmamış olmasına rağmen hızla salonu saran bedenlerin ölü olduklarını ilk önce kokuları ele veriyordu. Asasını daha güçlü kavradı ama kaldırmadı. Yetenekli bir cadı olabilirdi ama asla hemen atılacak kadar aptal değildi, bazılarının cesaret dedikleri aptallığın zerresini taşımıyordu üzerinde. Gençliğinin sınırladığı büyü gücünün koca bir orduya yetmeyeceği aşikardı ama aynı sınırların bu lanet yerden kurtulmaya engel olmasına izin vermeyecekti. İyi düşün Beatrice. Ateş. Aklına geldiğinde birileri daha önce davranmıştı. Üst sınıflardan bir cadının fırlattığı büyü bir inferiyi bir anda ateşler içinde bırakırken Bea birkaç inferiyi küle çevirmekten çok çıkış yolunu kestirmeye çalışıyordu. O daha ağzından bir büyülü sözcük bile dökmeden artarda yapılan bombardolar salonu zar zor ayakta tutan kolonları zorluyordu. Bir an önce buradan çıkmak istiyordu fakat üzerine koşan bir ölünün inleyişleriyle bu kez asasını kaldırmak durumunda kaldı. “İncendio.” Yalnızca duyduklarını tekrarlıyordu, aklı hala çıkışı bulmaktaydı çünkü salonun heybetli duvarları ve kubbesinden gelen uğultuları çatlama sesleri izlemişti. Büyüsünün hedefi bulduğundan emin olmak için beklemedi bile. Kümeleşmiş büyücülerin her biri bir başka köşeye dağılmıştı çoktan, nispeten daha kalabalık duran yere doğru koştu yada o yöne doğru koştuğunu sandı. Kendini güvenli bir yere çıkarmak için yol ararken kendine kalabalıktan doğal bir kalkan yapabilmeyi ummuştu. Sis bulutu yeterince görüş zorluğu vermesi yetmezmiş gibi her yeri ateş ve duman sarmıştı ve gittiği yerde bulabildiği bunlar ve birkaç inferi dahaydı. Önüne çıkanlara bildiği ateş lanetlerini savururken yönünü değiştirdi. Bu şekilde baş edemezdi, her yerdeydiler. Koşarken çarptığı bir büyücüyü hiç düşünmeden arkasından gelen inferinin üzerine itti, hedef şaşırtıp arkasından gelenden bir an önce kurtulmaktı niyeti. Vicdan azabı çekeceğini hiç düşünmüyordu tanımıyordu bile kendisini, hoş tanısa değişen bir şey olur muydu? Olurdu, belki.

Peşindekinden kurtulmuştu kurtulmasına ama önündeki alevler geçit vermiyordu, oysa az önce buradan geçip kapıya ilerleyen gurubu seçebilmişti artık yanmakta olan gözleri. Asasını kaldırmıştı ki boğazından ikinci kez yükselen öksürüğe engel olamadı. Cübbesini çekiştirip burnuna siper ederek nefes alamaya çalıştı. “Extinguish.” diyerek verdi alabildiği tüm nefesi. Alevler önünden çekilirse çıkışa vardı sayılırdı aksi halde ölümle buluşacaktı; ister alevlerin arasında, ister yıkıntıların altında.

Bir avuç yeni yetme Hogwarts öğrencisi bu ne idüğü belirsiz, iğrenç yaratıklara haddini iyi bildiriyordu doğrusu. Ne var ki salon olağandışı bir şiddette sallanıyor ve parça parça çöken tavanı oradan bir an evvel kaçmamız konusunda alarm veriyordu. Bunu fark etmiş olan öğrenciler, kapının önünde buldukları boşluktan hızla boşaltmaya başlamıştı köhne salonu. Cesaretleriyle ünlü kırmızı cüppelilerin neden en önde gittiğini anlamaksa güçtü. Bunu unutmayacaktım. Düşüncelerimi kendime çevirip ne yapacağıma karar vermek için sersem sersem koşturmaya başladığımda, beni o hengâmede görüp de kolumdan çekiştiren Mikkel'e denk gelmiştim şans eseri. "Gitmeliyiz" telkini ondan mı yoksa benim içimden mi gelmişti emin olamadım o an. Denilene uyup hızla kapıya doğru koşmaya başlamıştım ki yanımdan geçen siluetleri tanımaya başladım bir bir. Sonra da o yaratıklara ve tavana kaydı bakışlarım. O bir saniye içinde beynim, Slytherin karakterine aykırı bir şey için durdurdu beni. "Hey!" diye bağırdım Mikkel'e, beni duyup duymadığından emin olamasam da. "Devam et! Sana yetişirim!" İçerideki öğrencilerin inferiler karşısındaki azınlığı beni rahatsız etmişti. Kısa bir süre daha durup bir kaç tipsiz yaratığı uzaklaştırdıktan sonra o öğrencilerin çıkabileceğine kanaat getirip gerisingeri koşmaya başladım.

Gözlerindeki ışıltı bir anda kaybolmuştu ve bir nevi bayılma durumuna girmişti genç cadı. Başını kaldırdığında gördüğü manzara karşısında şaşırdığını büyüyen göz bebekleri tüm açıklığıyla gösteriyordu. Gördüğü yıkım karşısında neler olduğuna anlam vermeye çalışırken üstüne gelen inferi ordusunu görerek asasına davrandı. Neler oluyordu böyle? En son akşam yemeğinde birlikte oturduğu arkadaşları hâlâ yanındaydılar ve onlar da en az onun kadar şaşırmışlardı. Çok geçmemişti ki birkaç kişinin büyülerini gönderdiğini gördü. Oturduğu yerden bedenini geriye atarak gözleriyle temas kuran bir inferiyi hedef aldı ve tüm gücüyle asasını savurdu. ''Petrificus Totalus'' Asasından çıkan mavi ışık huzmesi istediği yaratığı bulmuştu ama tüm öğrencilerin ayaklaması üzerine o da yerinden kalkarak diğerlerinin gerilediği gibi adımlarını uzaklaştırmaya başladığı için büyünün istediği etkiyi yaratıp yaratmadığına şahit olamamıştı, küçük birer parıltının bulunduğu kahverengi gözleri. Düşünceleri arkasını dönüp bakmak için onu dürtse de mantığı sadece kaçmayı haykırıyordu yüzüne.

Mantığına karşı gelmeyecekti ama düşüncelerine de yenik düşmüştü işte. Koşarken arkasını dönüp baktığında yaptığı büyünün işe yaradığını görerek bu hengâme içersinde küçük bir tebessümü yüzüne yerleştiren bir tek o vardı muhtemelen koca salonda. Bazı öğrencilerin çığlıklarını duyabiliyordu, bu dehşet verici ortamda. Büyük bir ateş büyüsüyle durakladı cadının tüm enerjisini yüklediği ayakları. Gözleri Feodora’ya takılmıştı, yaptığı büyüyle inferileri bir an olsun durdurabilmişti. Mantığı bu fırsattan yararlanarak kaçması gerektiğini söylüyordu ve yıkılmaya başlayan eski Hogwarts’ta bunu destekleyici bir şey olmuştu şimdi. Tüm o kargaşasının ortasında kalmıştı üzerindeki sarı cüppesinin bulunduğu silueti. Koşmaya başladı tüm gücüyle. Asalardan çıkan ışıkların inferi ordusuna yetmediği açıkça görülüyordu ama herkes kaçmaktan başka çaresi olmadığını da biliyordu, kendilerinin bu duruma nasıl geldiğini bilmedikleri cehennem kadar sıcak ve kalabalık olan salondan. Çıkış kapısına yaklaşmıştı ve üzerine atlamaya yeltenen bir inferiyi asasını tekrar büyük hiddetle sallayarak engellemişti. Gözlerinde tutmaya zorlamadığı yaşlar birikmişti. Bir kâbusta gibiydi, ama gerçek olduğunu oldukça iyi biliyordu. Kâbuslarında çok daha farklı şeyler olurdu, kaçmaya çalışmazdı onlarda. Kendini karşısındakine teslim ederdi, hiç çaba göstermeden. Ama şimdi çaba gösteriyordu ve bilinçaltındaki düşünceleri değişmediyse gerçek dünyadaydı. Mavi cüppeli Ravenclaw’u görmüştü kapıdan çıkarken. Onu çok iyi tanıyordu, Uzun boyu, dağınık sarı saçlarıyla Mikkel’di bu. Yanına vardığında kolundan tutarak, ''Hey, nereye gidiyorsan ben de geliyorum'' dedi genç büyücüye nefes nefese. Sonunda tanıdık ve güvenilir bir yüz bulduğu için şanslı hissetmişti kendini.

Büyük Salonun tavanından gelen gürültü kulaklara zonklayan bir melodi misali girmeye başladığında öğrencilerin hepsi bedenlerini dışarıya zor bırakıyor. Tehlikenin göğüs kafeslerinde bıraktığı zonklama ile adımlarını hızlı bir şekilde atan bedenler nereye gittiklerini umursamadan hareket ediyorlar. İlk çıkanlar James Dean Caliente ve Gryffindor öğrencileri, onları hemen arkasından Jolene ve Hufflepuff'lar çıkıyor. Slytherin ve Ravenclaw öğrencileri birbirine karışmış bir şekilde koşmaya devam ediyorlar.
Not: Başlıkları ben açacağım. Gerekli açıklama yönlendirildiğiniz başlıkta olacaktır. Yazamayan arkadaşlar ilk yazılan rp'leri,ikinci rp'lerini ve üçüncü rp'lerini birleştirip yazmalılar.
Birinci Kat;
-Feodora D'or
-Wilhelmina Pangborn
-Maximilian Darskov
- Beatrice DeGarcia
İkinci Kat;
-James Dean Caliente
-Ysebel Moore
-Doañzel Asjuëd
-Ivan Miroslav
-Margeaux Deschanteh
-Laodemeia Cailleach
Üçüncü kat;
-Mikkel Rasmussen
-Alkyone Ambrosia
-Rousseau Yvonne
-Aurélie D'Amours
Dördüncü Kat;
-Blanche Berry
-Veronica Ventera
-Jolene Levers

Out: Gryffindor'a 30 Puan! Slytherin'e 30 Puan! Hufflepuff'a 10 Puan! Ravenclaw'a 25 Puan! Hogwarts Öğrenci Kurgusu & Bölüm;Sınav 146178

» Hogwarts Öğrenci Kurgusu & Bölüm;Sınav
» Sınav Kurgusu;İkinci Etap
» Sınav Kurgusu;İkinci Etap
» Sınav Kurgusu;İkinci Etap
» Sınav Kurgusu;İkinci Etap