İksir Şişeleri.

Üzerine düşen ışığa göre renklerini değiştiren balıklar gibiyim… Her bakışta ve her görünüşte bir başka aksim duruyor benim… Kim nasıl, kim nereden bakarsa öyle görüyor beni; herkes için rengim farklı… Senin gibi… Ve senin baktıkların gibi…

Bu karmaşa, geçmişten gelen bir anı gibi uysal, bardağının dibinde kurumuş o son şarap damlası kadar yitik… Ama en yitik anında bile, okuduğun şu yazıyı oluşturan harflerin her biri kadar anlamsız ve o harflerin bütünü kadar da anlamlı bir yandan.

Ben ‘baktığın’ kişi değilim, biraz kendini zorlayıp daha dikkatli, daha araştıran gözlerle ‘görmeye’ çalıştığın ya da… Kiminin düşündüğü o nazik ve incelikli kişi değilim ya da o kaba, umursamaz kız… O yalnızlığın meftunu ya da kalabalıkların her daim… Ben o değilim. Ve biliyorum ki hemen hemen hiçbirimiz o değiliz; ne ben, ne sen ne de gözlerinin arada bir sen farkına varmadan dalıverdiği bir başkası…

Benim içimdeki dünyalar gibi bir sürü dünya var senin için de; özenle sakladığın, dikkat çekmesin diye en gösterişsiz paketlere sardığın bambaşka dünyalar; o dünyaların içinde seni sen yapan ve yapmaya devam edecek olan kim bilir hangi ihtiraslar, hangi hırslar, hangi kıskançlık ve sırlar var… Biliyorum bunu ve bu yüzden gerçekten tanıdığıma emin olmadığım birine baktığım zaman onun hakkında hiçbir hükme varmak için çabalamıyorum.

Senin bana bakan gözlerindeki yansımanın arzına yerleşip o yansımayı oluşturuvermiş öz değilim ben ve bundan da kötüsü kendi içimde de tek değilim; senin görmediğin, bir türlü görmeyi başaramadığın tek bir dünya yok benim içimde; dünyalar var, dışardan baktığında tuhaf şekiller oluşturan yıldız kümeleri, galaksiler, ki kimi bir anlığına bakabilmiş olsan da gözlerini kamaştıracak kadar parlak, kimi varlığını önüne sersem de seçemeyeceğin kadar sönük… Evet, bu benim. Bu benim hayatım. Oxana Radoslava'nın hayatı. Çoğunluğa göre farklı bir kalıptan çıkan 'şu' Rus. İnsanlara gerçek beni göstermekten neden bu kadar çekiniyorum? Tamam, şu kişiye göre şerbet tutanlardan da değilim ama insanların yanında tüm korkularımı göstermekten, ruhumu çırılçıplak bırakmaktan çekiniyorum.

Bugün güzel bir gün. Güneş tüm anaçlığıyla dünyaya yayıyor ışıklarını. Ne kadar kudretli ve doyurucu. Yüzümde belli belirsiz bir tebessüm var. Okuduğum yıllarla birlikte boyu kısalan siyah eteğim, uçları dışarıda gömleğim ve binamın renklerini taşıyan kravatım. Rahat bir tarz isterdim aslında bugün. Ama böyle hiç fena değilim. Bugün uzun bir gün olacak ama benim içim içime sığmıyor doğrusu. İnsanın içinde garip bir neşe olması oldum olası tuhaf gelmiştir bana. Asla açıklayamayacağım, tarif bile edemeyeceğim bir şey. Bugün moralimi kimse, hiçbir şey bozamaz dersin ve yüzünde daima anlamsız bir gülümseme vardır. Evet, bugün senin günündür ve evet, bugün benim günüm. Ya da birkaç dakikaya kadar benim günüm olacak. Aslında her şey iyiydi. Büyük salonda kahvaltı yapışım, insanlarla laflayıp gülüşüm... Hatta Alojz bile daha az ucube geldi gözüme.

Alojz, Alojz, Alojz... Ondan bahsetmeli miyim? Bekçimize acaip benzeyen tuhaf bir çocuk. Ama bekçimiz kadar sevimli değil gözümde. O tuhaf gözlükleri ve anlaşılmayan konuşmaları ile tam bir zavallı. Slav olması bile benim için yeterli değil. Üstelik sürekli etrafımda dolanıyor. Çoğu zaman bezgin bir şekilde katlanıyorum. Bazen de elimdeki kitaba gömülmüş gibi yapıyorum. Gerçi geçenlerde beni nerede ise şoka uğrattı. Yepyeni bir iksir formülü buldu. Bu çocuk bir dahi! Ama dediğim gibi, kalitemi bozuyor, tam bir zavallı. Konumuz neydi? Alojz'a daldım, konudan iyice saptım. Hah, evet! Muhteşem bir gündü. Taaki zindanlara inene kadar. Zindanlar kasvetliler ama bu benim için sorun değil. Kasveti bazen severim. İnsan ruhunun her şeye olduğu gibi kasvete de ihtiyacı vardır, değil mi? Yani benim tüm moralimi bozan şey bu değildi. Beni tepetaklak eden gördüklerimdi, duyduklarımdı. Aslında insanların ne yaptığı zerre umurumda değildir ama seslerden biri Lestat'a ait olunca dayanamadım, ne yapayım. Onun kumar oynadığını bilmiyordum. Bana hiç söylemedi. Halbuki gerçekten yakın olduğumuzu düşünüyordum. Onlar dağılana kadar olduğum yerde bekledim. Tek amacım İksir dersine gitmekti aslında. Şimdi ise bir sırhın arkasında gitmelerini bekliyordum.

Ve şimdi... Ah, az önce görüp duyduklarım! Sinirlerim tepetaklak oldu. Ve onu görüyorum. Lestat. Kaşlarım çatılıyor. Elimdeki kitapları sıkıyorum. Dersliğin sıkıcı ortamında tam arkasındaki sıraya oturuyorum. Yanındaki sırayı tavlamak istediği güzel bir kız için ayırmıştır diye düşünüyorum. Kitaplarımı sıraya koyup hafifçe öne eğiliyorum ve fısıldıyorum. "Ne yaptığını biliyorum. Seni gördüm."

İlahi güçler... Bu bizde büyü şeklinde tecelli etse de aritmansinin ortaya çıkışının, ana kökenin bu olduğunu kimse reddedemez ve değiştiremez. Büyü, aslında insanların kolaya kaçmasından ya da çözümlerde kısa yolu aramasından kaynakldır. Avını yakalayamayan insanoğlu pençeler yerine hayal gücünü kullanmıştır. Aslında kolaya kaçmak diyorum da bunun asıl adı pratik zekadır. Pratik zekayı hayal gücü desteklediğinden bazen sağa sola sapabilir ve boş, saçma şeylere yönlendirebilir insanları. İşte, insanların en büyük mucizesi o anda başlıyor. Bu bence Muggle'ların halen car car tartıştıkları varoluşun kökeninden ve Big Bang'dan bile daha önemli bir konu. Bence asıl varoluş idrakla başlıyor. Ve idrak, sihir yeteneğini getiriyor.

Oh, kendimi tanıtmalıyım. Bu benim ilk ortaya çıkışım değil mi? Bir sıraya koymalıyım her şeyi, hayatımı, anılarımı. Ama durun, ben iksir dersine girecektim. Ancak beni tanımadan nasıl katıldıklarıma eşlik edeceksiniz? E, tanıtayım o zaman kendimi. Adımı biliyorsunuz, Alojz Czekaj. Ben bir Slovak'ım. Adım aslında hemen herkesin adı gibi Latin kökenli, eşleniği Aloysius. Sonra, o bayıldığınız Prag var ya, işte orası benim doğduğum yer. Güzel yerdir ama hatırlamıyorum. En son beş yaşında görmüştüm. Sonra bir daha ne oradaki kuzenimi, ne de arkadaşlarımı gördüm. Hatırlamıyorum bile kim olduklarını. Çünkü o yaşımda ailemle beraber İngiltereye, Londra şehrine geldik, Godric Hollow'a yerleştik. Yedi yaşıma gelince bendenizi Muggle okuluna yollamaya kalktılar. Fakat neden Muggle'lardan bir şeyler gizlememiz gerektiğini anlamıyor, sessiz kalma konusunda Nuh diyor, peygamber demiyordum. E, doğal olarak ailemin bu sevdası kısa sürdü. Bereket ki, kimse 7 yaşında bir veledin saçmalıklarına ve delice sorularına inanmamıştı. Ve sonra, 11 yaşıma gelinceye kadar tanıdık hikaye: Evde ders... Fakat benim yapım biraz tuhaftır. Okuma yazmayı sökmeden önce her şeye meraklıydım. Etrafta türlü türlü yaramazlıkları yapardım bir şeyler denemek için. Burayı es geçeyim. Okula başladım ve bir kıza aşık oldum. İlk başlarda sadece güzel ve tatlı bulmuştum. Sonra onu gerçekten büyük bir tutku ile istemeye başladım.

Şimdi, elimde değil. Onun hülyalı bakışlarını, enfes sarı saçlarını, güzel endamını görmek bana şevk veriyor. Bir büyü, bir o, benim için hiç bir şeyin önemi yok. Biliyorum, günün birinde ondan ya da ondan vazgeçmeliyim. Biri uğraşı istiyor, diğeri de tüm hayatımı istiyor. Bir mucit diye nitelendirilsem de onun kalbini çalmak o kadar zor ki. Benimle nedense pek ilgilenmiyor. Fakat ben gene de yılmıyorum, yanında olmaya gayret gösteriyorum. İnsanlar neden böyle bir şeye minnet duymazlar anlamıyorum. Onun derslerine yardım etmek yerine kendi işime de bakabilirdim. Gene de bazen komik oluyor. Bir keresinde ona yaklaşıp neden benimle hiç ilgilenmediğini, sınıfımız dahil her türlü etkinliğimizin aynı olduğunu, etrafındaki diğer kişilerden eksiğimin ne olduğunu sormuştum. İnanır mısınız bana, ''Kalitemi bozuyorsun.'', dedi. O an kahkahalar atarken de başıma geleni anlatmayayım isterseniz. Ve şimdi, onun peşinden giderken kendimi aynı derse, aynı sınıfa gittiğimiz için o doğrultuda olduğumu söylüyorum. Yalan. Böyle bir zahmete asla girmem. Bir insanın kendini kandırması kadar salakça bir şey gömedim ben. Diyorum ama gözlüklerimin gözlerimi koruduğuna dair kendimi kandırmam ayrı bir konu.

Ağırlaşmış, havasız kalmıştı burası gene. Zindanlardan nefret ediyorum. Aksırmamaya çalışarak Oxana'nın silüetini takip ediyorum. Kenarları lacivert, armalı cübbemin kollarını sıyırarak omzumun üstüne kıvırıyorum. Beyaz gömleğimin kolları ortaya çıkıyor. Bunları da kıvırabilirim ama bu kadarı yeterli geliyor bana. Sonra gözlüğümü düzelterek tabloya her buradan geçişimde yaptığım gibi selam veriyorum. Bana geçen seferki aritmansi problemi çözerken yardımcı oldu. E ona minnetimi belirtmemde sakınca olmaz bu durumda. Sonra az ileride bir ses duyuyorum ve gözlerim nefretle kısılıyor. Direk yüzüne bir şey yapmaya gerek görmedim ama kıskanıyorum. Lestat denen fazla yakışıklı ve havalı adamın karşısında Oxana'ya karşı bir şansım yok. Lanet herif o kadar cin ki bulaşsam beni bile oynatır. Hal böyleyken ona içten içe diş bilemem normal değil mi? Tamam insanların davranışlarını anlamadığım gibi onun da davranışlarını anlamıyorum ama söz konusu taktik ve yetenek olunca insanları oldukça iyi tanıyabiliyorum. Ne orada duranlarla ne de Lestat ile ilgileniyorum. Benim dikkatimi çeken bir tek O. Dolayısıyla onun peşinden gidiyorum aceleyle cübbemi savurarak.

Tanrılar ve var olmuş tüm tanrıçalar aşkına! Merlin'den de söz ederdim ama azizlerle işim yoktur. Nemli, boğuk iksir zindanına girdiğimde büyülenmiş gibi bakıyorum ve yaklaşıyorum bu görüntüye tav olarak. Sonra yaklaşıyorum. Kitaplarını mı koyacak? Yardım edeyim ona. Kitaplarımı sıraya koyuyorum, ellerimi büyülenmiş gibi ona uzatıyorum. Yüzümde tatlı bir tebessüm var. Ve sonra Oxana'nın sözleriyle o uçsuz bucaksız diyardan geri yeryüzüne düşüyorum. Ah, evet, ne yaptığımı biliyor. Benim anlayamadığım şeyleri anlayabiliyor. ''Ben şey diye düşündüm.'' diyerek söze başlıyorum. ''Bel ve kalça orantın eğilince belli oldu da, doğurganlık yüzden oldukça yüksek. Tanrıça Bona Dea bile seni kıskanırdı şayet...'' Oh, ben ne dedim? Kadınlar hakkında hiç bir şey bilmem ama şunu bilirim: Asla ''bel'' ve ''kalça''sına iltifat etme, sevgilisi değilsen. ''Öyle düşünmemiştim aslında.'' diyorum gerilmiş bir yüzle, ellerimi göğüs hizamda bitiştirip geriye adım atarak.

Out: Slytherin'e 10 Puan! Hufflepuff'a 15 Puan! Ravenclaw'a 15 Puan!