desdemona syvchena.

Konu: desdemona syvchena. Çarş. Ağus. 25, 2010 5:47 pm

& İtalyan - Fransız melezi
& on beş
& safkan

geçmiş

sekiz mart günü, italya

Kışın hakimiyeti henüz yeryüzünden çekilmeye başlamışken, daracık sokakların üzerinde yer alan iç içe geçmiş evlerden bir tanesinden büyük bir çığlık duyuldu. Genç Maeve'nin direnecek hali kalmamış, o elma kırmızısı yanakları sapsarı olmuş ve teninin rengi buz kesilmişti. Yine de çığlıklarının ardı arkası kesilmiyordu. Marcus ise onun ellerini terlemiş parmakları arasına alıyor ve ağlamaktan kıpkırmızı olmuş gözleriyle karısının avuçları arasından nasıl kayıp gittiğini delirmişçesine izliyordu. Kızıl saçlı, vahşi bir güzelliğe sahip, yeşil gözleriyle kendisine baktığında içini eriten Maeve her çığlığında, her nefes alışverişinde ölüme birkaç adım daha yaklaşıyordu. Doktorlar, onlara iki seçenek sunmuşlardı doğumdan yalnızca beş gün önce. Bebekleri annesinin karnında farklı bir açıyla yerleşmişti ve doğum genç kadının ölümü demekti. Ve o iki seçenekle bütün o peri masallarındaki gibi geçen hayatları, toz pembe hayalleri yerle bir olmuştu. Kırılmış cam parçaları gibi etrafa saçılmışlardı. Marcus her ne kadar onları toparlamaya çalışsa da elini her uzattığında, parçacıkları tenini çizmiş ve kanatmıştı. Maeve ondan bunu istemişti işte. Ölüme bile bile baş koymuştu. Küçük bebeklerini hayata getirmek onun için büyük bir sevinç olacaktı, tam dokuz aydır bütün gelecekleri bunun üzerine kuruluydu. Maeve doğum yaptıktan sonra Marcus ile beraber Fransa'ya taşınacaklardı. Kızlarını orada birlikte yetiştirip ona hem İtalyanca'nın hem de Fransızca'nın inceliklerini öğreteceklerdi. Değişime uğradığı zamanları fotoğrafla sonsuzlaştıracak ve elele bir birliktelikten sonra yaşlandıklarında bu fotoğraflara bakarak iç geçireceklerdi. Sihir onların hayatını asla değiştiremeyecekti, evet bu güçten kızlarını da mahrum bırakmayacaklardı ama onun için harika bir gelecek hazırlayacaklardı. O gün ise doktorun dudaklarından süzülen her bir kelime havada asılı kalmıştı bir süre onlar için ardından hüzünle buğulanan yüzlerine sıkı bir darbe indirerek geleceği mahvetmişlerdi. Maeve, beş gün boyunca yalvarmıştı sevgilisine. Kızının kendi bedeni içerisindeki hareketlerini hissediyor, onun üzüntüsüyle birlikte sevinçlerini de yaşıyordu. Bir hayata son vermek özellikle kendi kızının hayatına, bunu asla yapamazdı. Marcus ise bunu kabul etmek istememişti. O da defalarca bitanecik karısına yalvarmıştı. Önlerinde koskocaman bir hayat olduğunu açıklamaya çalışmıştı ama Maeve her zamanki dik başlılığıyla kendi yoluna giderek, ölüme koşmuştu. Kendi hayatına karşılık küçük bebeklerinin hayatı. Şimdi ise her şeyin sonu gelmişti. Maeve'nin bütün ısrarları kocasını yenilgiye uğratmıştı. Bu yüzden yüksek sesli çığlıkları arasında dudaklarında oluşmuş hafif bir tebessüm kaplıyordu bütün çehresini. Sonunda büyük bir acıya rağmen bebekleri gözlerini hayata açtığında bütün bu geçenlerden bitap düşmüş anne onu kucağına aldı. Ömrünün geriye kalan şu birkaç saniyesini boşa geçirmek istemiyordu zira annelik yapmak için önünde yalnızca birkaç saniye kalmıştı. Onun büyüdüğünü göremeyecekti, ilk kez yürümesini, ilk kez diş çıkarmasını asla izleyemecekti. İlk kez 'anne' deyişini duyamayacaktı. Kollarında sıktı onu hızla. Yumuşacık bir teni vardı. Pürüzsüz ve harikaydı. Gözleri dolmuş bir biçimde bakışlarını büyük bir aşkla sevdiği genç adama yöneltti. Artık vakti dolmuştu bunu hissedebiliyordu. Dudakları arasından dökülen bir kaç sözcük Marcus'un kalbine büyük bir ok saplayacaktı bunu da biliyordu. Ama bunu söylemesi gerekliydi, eğer söylemezse bir daha asla söylemeyecekti. Dudakları sonsuzluk için kapanacaklardı. ' Elveda, benim ilk ve son aşkım. Kızımıza, Desdemona'ya iyi bak. Çünkü o seninle benim yaşadığımız bu muhteşem şeyin bir meyvesi. Beni sakın unutma.' Marcus'un dudakları kendisininkilerle bulurken göz kapakları yavaşça kapandı. Narin boynu bükülerek başı aşağı doğru kaydı. Marcus artık cansız bir bedeni öptüğünü anlar anlamaz ağlamaya başladı einde olmadan. Maeve öleceğini biliyordu ve o yüzden bu odada ilk kez tutkuyu doyasıya tattıkları bu odada doğurmak istemişti kızını. Artık onun bir adı vardı. Maeve ölmeden önce ne demişti? Desdemona. Sessizce inleyerek kucağına aldı biricik kızını. Tıpkı annesinkilere benzeyen iri yeşil gözleri hüzünle dalgalanmıştı sanki. Ama Marcus hiçbir acıma hissetmiyordu onun için. Sanki zehirliydi o. Nefretle baktı küçük bedene. Aradan henüz kaç dakika geçtiği bilinmez ama Maeve öldükten sonra bir değeri kalmamıştı sözlerinin. Ona iyi bakamazdı asla Marcus. Çünkü henüz küçücük bir bebek bile olsa her ayrıntısı şu bembeyaz çarşaflar üzerinde buz gibi olmuş bedeniyle yatan genç ve güzel kadına benziyordu. Kolları arasında kıpırdayan bebeği doktorlardan bir tanesine uzatarak dışarıya attı kendisini. Kan çanağı olmuş gözlerinden süzülen yaşlarla beraber sokağa çıktığında artık hayatındaki bütün renklerin siyah beyaz olduğunu görebiliyordu. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.

üç ocak, fransa

Kendisini hafif bir mide bulantısıyla beraber Nièvre meydanında bulduğunda yüzünde oluşan sırıtışa engel olamadı. Burası Maeve ile ilk tanıştıkları gün gezdikleri meydandı. Nişanlandıkları ay içerisinde de bu yüzden karşısında duran heybetli evi almışlardı. Beyaz panjurları vardı ve yaklaşık yirmi metre uzağına kadar hiç ev yoktu. Planlarını gerçekleştirmesi için burası mükemmel bir yerdi. Aslında meydanın taş zemini üzerinde kendine güvenen kibirli bir gülümsemeyle duran adam eski Marcus olsaydı asla böyle şeyler planlamazdı. Hem Maeve ile yaşadıkları günler için hem de ondan kalan küçük bebek Desdemona'ya zarar vermek yüreğinin her bir parçasını yakacağı için fakat artık eski Marcus ölmüştü. Belki kalbi hâlâ genç Maeve'nin aşkıyla yanıp tutuşuyordu ama artık intikam ve öfke dolu biriydi. Kalbi birkaç gün öncesinde soğumuş ve taşa dönmüştü. Elinin ufak bir işaretiyle beraber yanında duran hizmetçiye Desdemona'yı kendisine vermesini emrederek onu Fransa'nın çok uzaklarında bir eve cisimledi. Tabii bir muggle olduğu için oraya vardığında neler olduğunu hatılamayacaktı. Başına kötü bir şeylerin geleceğini sezmiş gibi kendisini izleyen kıza doğru öfkeli bir bakış atarak onu susturdu. Taşınmadan önce evin mahzenine yerleştirdiği deney aletleri her şey için idealdi. Kalbinden yükselen ve boğazını yakan heyecan duygusuyla beraber kendisini evin içerisine atıverdi. Yüreğinin en derinlerinde kendisine bir şeyler fısıldamaya çalışan sesleri yok sayarak hemen evin mahzenine indi. Paltosunu görünmeyecek bir hızla yere fırlatarak küçük bebeği tahta masanın üzerine yatırdı. Babasının elindeki ucu gümüş bir ışıkla parlayan neşteri gören Desdemona annesininkilere benzeyen yeşil gözlerinden birkaç damla yaş süzülmesine engel olamamıştı. Henüz bir yaşına yeni girmişti. Belki daha konuşamamıştı fakat ilk adımlarını atmıştı hizmetçileri Fierza sayesinde. Ve tıpkı eskiden kurduğu hayallerdeki gibi Marcus bunu resimlememişti. Çünkü biliyordu ki yaşladığında elini tutacağı ve beraber iç çekerek gençliğini özlemle anacağı bir Maeve yoktu, artık. O çoktan uzaklara göçüp gitmişti. Marcus'u yapayalnız bırakarak. Adam, elindeki neşteri tam o pürüzsüz cilde indirecekken mucizevi bir biçimde konuştu Desdemona. İlk kelimeleri Marcus'un kalbini yararak geçti adeta. Tıpkı Maeve'nin ölmeden önceki sözleri gibi. Kızının sesinin tınısı da ona benziyordu. Tıpatıp aynısıydı Maeve'ninkinin. O an tekrar ele geçirdi nefret kalbini. Bu şeytan annesinin her şeyini sömürmüştü belli ki. Onu sırf bu yüzden öldürmüştü, çocuk. Artık kızım bile diyemezdi Marcus ona. Çünkü Desdemona lanet olası bir şeytandan başka bir şey değildi onun için.
' Baba, annem nerede?' demesine karşın yumuşamamıştı kalbi. Neşteri bir yaşına yeni girmiş bebeğin kollarına sürterek onun küçük çığlıkları arasında teninden akan kanları bir tüpe dolduruyordu. Yapacağı şeyin sonu bir işkenceye de varsa Desdemona'nın nasıl böylesine Maeve'ye benzediğini çözmeliydi. Bir bilim adamı değildi belki ama delirmiş bir kocaydı o. Ve Marcus ölen karısı uğruna dünyayı bile yok edebilecek bir nefret barındırıyordu ruhunda.

Konu: Geri: desdemona syvchena. Çarş. Ağus. 25, 2010 5:48 pm

geçmişin devamı.

Konu: Geri: desdemona syvchena. Çarş. Ağus. 25, 2010 5:52 pm

Lejant
Icon&Kurgu

Lauréne
Babamın elinden kurtulmama neden olan Hogwarts'tan gelen mektupla beraber okula ilk başladığımda tanıştığım ilk kişiydin sen. Benden bir yaş büyüktün ama gözlerinde parıldayan o garip kıvılcımları görebiliyordum. Seçmen şapkayı takar takmaz onun beynimdeki tüm anıları en ince noktasına kadar incelediğini biliyordum, o an kendimden iğrenmiştim aslında. Slytherin masasında bana yer açtığında anda başladı arkadaşlığımız ve günler geçtikçe daha da büyüdü. Şimdi benim için değerlisin. Seni asla kaybetmek istemem.