Tılsım Etkisi ~

Tılsım dersliğine doğru gidiyordu Hogwards’ın taştan koridorlarında. Bu sefer ne öğreneceğini gerçekten merak ediyordu, Tılsım Profesörü onu her ders şaşırtıyordu yepyeni nazarlar ve tılsımlarla. Dersliğin girişinde birkaç saniye durakladı, her zamanki alışkanlıkla içeriyi şöyle bir süzdü ve gözleri birçok sefer olduğu gibi yine buldu o esir eden iki mavi şekli. Profesörün içeride olup olmadığını bile fark etmemişti fakat bunun pek önemi yoktu çünkü çok yumuşak bir mizaca sahip bir cincüceydi Tılsım Profesörleri. “Evet, ne diyordum? Hah! Silencio bugün öğreneceğiniz büyü, eminim aranızdan birkaçı bu büyüyü daha önce duymuş veya uygulamıştır ama bu tabiî ki alıştırma yapmalarına engel değil!” Her zamanki heyecanıyla konuşuyordu Profesör. Bartuc, sınıfın ortalarında bir yerde oturmuş olan Dulcie’nin solundaki sıraya oturup kendi sırasını Dulcie’nin sırasına biraz yaklaştırdı. Tılsım dersi genelde rahatça konuşabilecekleri bir dersti çünkü genelde Profesör büyünün yapılışını, amacını, görülmesi gereken sonuçları söyleyip onları kendi hallerine bırakırdı. “Ve işte büyülü sözcükleri söylerken –Si-len-ci-OH– asanızı şu şekilde–saat yönünde hızlı bir bilek hareketi ve ardından saat yönünün tersine yavaş bir yarım daire- sallıyorsunuz. Şimdi üstünde çalışacağınız minik arkadaşlarımızı çağıralım-asasını oynattı ve her öğrencinin masasının üzerinde birer kurbağa belirdi– şimdi tüm gerekenlere sahipsiniz, hadi bakalım başlayın” dedi Profesör. Dulcie ile göz göze geldiler ve ikisi de önlerindeki kurbağalara döndüler ardından biraz sonra gelecek olan Vraklamayı beklemeye başladılar. İlk Vraklayan Bartuc’un ki oldu, asasını Profesörün tarif ettiği gibi oynatıp haykıran genç büyücünün karşısındaki kurbağanın ağzından çıkan ses bir anlığına kesildi ve yeniden devam etti. İlk denemesinde başarılı olmayı pek beklemiyordu, ne kadar yetenekli de olsa Tılsım dersi onun için diğer derslerden birazcık daha zordu. Bir daha denemeden önce Dulcie’nin denemesini görmek için bakışlarını yanında oturan güzellik abidesine çevirdi ve beklemeye başladı.

Dulcie her zaman olduğu gibi onu bu derste de alt ediyordu, kurbağanın iğrenç vraklamasını hayli uzun bir süre boğmuştu asasının gücüyle. Kontrollü bir şekilde büyüyü bozuşunu izledi Faust yanındaki güzel cadının ve ona olan hayranlığı biraz daha arttı. Kız üzerinde hissettiği bakışların verdiği gururla ışıl ışıl parlayan gözlerini Faust’a çevirdi. Sonra kızın bakışları Faust’un bir solunda oturan Slytherinli cadıya kaydı. Bunu fark eden büyücü bu iki kız arasında ki negatif elektrik akışına neyin sebep olduğunu anlamak için solunda oturan kıza döndü, kızın gözleri alacakaranlık vakti kara gölün büründüğü tondaydı fakat içeride nedeni belirsiz bir öfkenin sebep olduğu bir alev oynaşıyor gibiydi. Dulcie, Profesörün duyamayacağı kadar kısık bir sesle fısıldadı “Usha ne bakıyorsun? Sessizlik büyün geri mi tepti yoksa?”. Kızın gözlerinde titreşen alevler bir anda yok oluvermişti, yerini ise Faust’un daha korkutucu bulduğu zifiri karanlık bakışlar almıştı. Kız Dulcie’ye cevap verirken sanki aralarındaki büyücüyü unutmuş gibiydi iki cadı “Yerinde olsam geceleri etrafta gezinmemeye dikkat ederdim prenses”. Bu üstü kapalı tehdit Faust için biraz fazlaydı, sesini kontrol edebildiği kadar alçak tutup konuştu “Eğer Dulcie’nin saçının teline zarar gelirse sana çok fena ödetirim bilmiş ol”. Kız şimdi Faust’u fark etmişti, bir anda kendisine çevrilen bakışları soğukkanlılıkla karşıladı genç büyücü. Dediği şeyi yapabileceğini yalnızca bakarak kanıtlamaya çalışıyordu fakat anlaşılan kibirli kız pek de etkilenmemişti bu tehditkâr bakışlardan. “Hıh!” diyerek önüne döndü ve dersle ilgili görünmeye devam etti. Fakat Faust kızın şimdiden Dulcie’ye olan nedensiz nefretini nasıl kusacağının planını yaptığını hissediyordu.