Tılsım-Ders Rpsi.

Karmaşanın hükmettiği derslikte, profesörün gelmesi ile dinginlik yavaşça kendini göstermeye başlamışken sessizce kürsüsüne doğru ilerleyen beden kendinden sonra gelen öğrencilerin yerleşmesi ile konuşmasına başladı. Uzakdoğulu olduğu belliydi. Kendinden bahsetmesinin akabinde derse geçmek adına boş alanda oluşturduğu özel tılsımı tanıttı ve gerekli şeyleri öğrencilere sundu.
Craig, dördüncü sınıflar arasındaki sıraya girmiş; heyecanla kendilerine söylenen büyüyü söylemeyi bekliyordu. Herkes hızla ilerledi, küpe girdiler; büyüyü denediler ve belki de başardılar. Earl ise bunlara hiç dikkat etmiyor, sözleri aklına kazıyordu. Kesilmiş bileklerden fışkıran kan kadar hızlı aktı zaman ve sıra ona geldiğinde adımını içeri attı hiç çekinmeden.

Sarmaşıkların sardığı devasa duvar, Craig’in gözleri önünde ihtişamla yükseliyor; gökyüzünü delip geçecek gibi görünüyordu. Her noktası, Hogwarts’ın duvarları kadar asil durmaktaydı. Yeşilin en asil tonu, gri duvarın etrafını sarmış; güneş ışığı altında kavrulan dünya, buharlaşan suyun oluşturduğu sis içerisine gizlenmişti.
Daha ilk adımında, elinde tuttuğu asası dışında tüm eşyaları değişmişti. Beyaz ve ince spor kıyafetler, bedenine temas ediyor; ayakkabılarından kurtulmuş ayakları adeta şükrediyordu. Yerde gezinen yılanlar, Craig’in ayağınsa sürtünmekten dahi çekiniyor ve sanki ona saygı göstermek adına başlarını eğiyorlardı. Yeşil çimenlerle kaplı halı, kahverengi ağaç gövdelerinin oluşturduğu yapbozun ortaya çıkarttığı resmin en güzide parçası gibi görünmüştü gözüne.
Öten kuşlar, rüzgârın uğultusu eşliğinde şarkılarını söylüyor; diğer hayvanlar dans ediyordu. Arada bir tıslamaları ile bu şarkıya eşlik eden yılanlar, duvarın önünden sola doğru dönerek ormandan uzaklaşıyordu. Craig, onların nereye gittiğini merak etse dahi büyüyü yapmak durumundaydı. Asasını sıkıca kavradı ve düşüncelerini parmaklarının ucundaki çubuğun etrafa yayacağı enerjiye odakladı. Parmakları çok sıkı değildi yahut heyecandan ötürü gerginlik vardı üzerinde ve bu, asasını tutuşunda hafif bir bozukluğa yol açıyordu. Farkında olmadan yaptığı bu hareket belki de büyünün elinde patlamasına yol açacaktı. Bu durumun gerçekleşmesini körükleyecek bir neden daha vardı: bu düşler dünyasına fazlaca kapılmıştı. Peki ya duvardan geçerse ne olacaktı? Buradan daha iyi bir yere mi gidecekti? Bilmiyordu ki…
Aklından geçen düşüncelere eşlik etsin diye salıverdi kelimeleri dudaklarının arasından. “Anénparoi!” Asasının ucundan çıkan kızılımsı ışık huzmesi, duvara doğru ilerledi. Bir saliseden çok daha kısa bir sürede gelişen bu olay, ışığın duvardan Craig’e geri dönmesi ile son buldu. Birkaç metre geriye savrulan bedeni ormanı terk ederek küpün dışına çıktığında ayakları yerden kesilmişti. Bir saniye sonra yere düştüğünde etrafında duyduğu kahkahalar sinirlerini bozsa da yapabileceği hiçbir şey yoktu. Belki de her şeyi tadında bırakmak gerekiyordu.

Bu olayların ardından hızla yerine geçerken oradaki dünyasını unutamamıştı ve şimdi, kendisinden sonra giren kişi ile tamamen yok oluyordu. Profesöre baktı ve dersin sonuna dek aynı kararlılık –ve belli etmediği bir hüzün- ile yerinde bekledi.

Rol Oyunu Bitmiştir.

Out: Ravenclaw'a 12 Puan!