“Hep annenle fazla vakit geçirdiğin için oldu bunlar!” Larisa Brian’ın treni kaçırdıkları için sızlanmalarından bıkmıştı artık. Yine her şeyden annesini suçluyordu. Tıpkı 13 yıl önce yaptığı gibi. Brian ‘sözde’ onun babasıydı fakat Larisa’ya göre baba kelimesine uyacak en son kişiydi. Nefret dolu bakışlarını ona çevirdi. “Yeter artık baba!” Ona bu şekilde hitap etmekten hiç hoşlanmıyordu. Ancak diğer her şey gibi bunu da istemese de yapmak zorundaydı. “Her şeyin suçlusu olarak annemi göstermeyi bırak.” Sesinin sert çıktığını fark etmişti ancak bunu pek umursamadı. Brian’da fark etmiş olacaktı ki cevap vermemişti. Treni kaçırmalarının sebebinin annesi olmadığını o da biliyordu. Asıl suçlu Larisa’nın ‘sözde’ halası olan Julia’ydı. Yani Brian’ın ablası. Sabah sabah Larisa’nın hiç ihtiyacı olmamasına rağmen okul için alışverişe çıkmak istemişti. Tabi Brian’da biricik ablasını kıramamıştı. Sırf bu yüzden kaçırmışlardı treni. Elbette kendi dünyalarından olmayan muggle bir insanı suçlamak işlerine geliyordu. Larisa onlarla aynı havayı suçladığı için bile iğreniyordu. Treni kaçırdıklarına o da üzülmüştü gerçekten. Biran için Hogwarts’a dönemeyeceğini düşünmüştü. Brian’la koca bir sene geçirecek olmanın düşüncesi bile berbattı. Neyse ki hemen her yere kolu uzanan babası kırk yılda bir iyi bir şey yapıp Larisa’yı okula götürmenin bir yolunu bulmuştu. Kısa bir yolculuk olmuştu bu. Larisa’da buna sevinmişti çünkü Brian’la daha uzun bir yolculuk yapmayı hiç istemezdi. Hogwarts’ın görkemli şatosunu görür görmez ayaklanmıştı. Eşyalarını sürükleyerek ilerlemeye başladı. Bu sırada babasına şöyle bir el sallamayı da unutmadı. Uzun uzun vedalaşmaya hiç niyeti yoktu.
Eşyalarını diğer öğrencilerin bavullarının yanına bırakıp merdivenlere yöneldi. Büyük ihtimalle şölen başlamıştı. Irene, Kathleen, Howard… Arkadaşları çoktan yerlerini almış olmalılardı. Zaten kaç kişi Larisa gibi treni kaçırma aptallığını gösterirdi ki? Artık bunu düşünmemeye çalışıp yuvasına dönmenin tadına çıkarmaya başladı. Hogwarts onun annesinin evine yerleşene kadar geçici yuvasıydı. Uzun bir tatilden sonra yuvasına dönmek gerçekten harikaydı. Okulun sıcaklığını bedeninde hissederken koca bir keyif kahkahası atmamak için zor tuttu kendini. Merdivenleri çıkmayı bitirdiğinde Büyük Salonun devasa kapılarını görebiliyordu artık. Hiç düşünmeden ilerlemeye başladı. Yuvasının sıcacık kollarında ısınmanın zamanı gelmişti.
Konu: Yuvaya Dönüş # 
Salı Tem. 28, 2009 3:02 pm