Şöminenin Önündeki Koltuklar

Konu: Şöminenin Önündeki Koltuklar Cuma Tem. 03, 2009 5:27 pm

*********

Uzun zamandır, karanlık ormanın içinde dolaşıp duruyordum. Durmadan, aynı yerde... Dönüp duruşlarım, beni hiçbir yere götürmüyordu. Aşırı derecede yorulmuş ve terlemiştim. Elimi yanımda duran ağaca yaslayarak soluklanmaya başladım. Yeteri kadar dinlendiğime emin olduktan sonra elimi çektiğimde, kan lekelerini farkettim. Tüylerim, diken diken olmuşlardı. Kafamı kaldırdım. Ağacın hiçbir yerinde bir şey yoktu ama kalın gövdesinden aşağı, oluk oluk kan akıyordu. Sanki biri ağacı yaralamış gibi... Uzaklardan tanıdık gelen bir çığlık duydum. " Ahhh... " Bu-bu Roch'un çığlıklarıydı. Ne oluyordu böyle? Koşarak karanlık ve ürkütücü ağaların arasından geçmeye, sesin geldiği yöne doğru hızla ilerlemeye başladım. Korkuyordum. Ona bir şey olmasından çok korkuyordum. Sonunda ileride bir açıklık farketmiştim. Koşarak oraya varmaya çalıştım. O anda gözüme çarpan tek şey; Roch'un ağacın kalın dalına asılmış boynuydu. Başındaki Sonia, korkutucu kahkalar atıyordu. Roch'un boş, anlamsız ve açık duran gözlerine baktım...

*********

" HAYIR! " Yataktan korkunç bir çığlık atarak kalktım. Ne olduğunu anlamam için bir kalbin atışından daha hızlı bir zamanın geçmesi yetmişti. Gördüğüm bir kabustu. Sadece kabus... Ama merak ediyordum. Rochelle, iyi miydi? Üzerimdeki yorganı kaldırırken vücudumla birlikte sırılsıklam olduğunu farkettim. Aşırı derecede terlemiştim. Hemen kalkıp elimi, yüzümü yıkadım. Duş almayı isterdim ama etkisinde kaldığım rüya yüzünden akıl edememiştim. Yarı çıplak ve aşırı terli olmama rağmen salona indim.

Bugün, büyük salon bile sessizdi. Ağır ağır merdivenlerin basamaklarını inerken Roch'un orada olmasını dilemiştim. Ama yoktu... Bu beni daha çok endişelendiriyordu. Demirliklere tutunarak son basamağı da inip şöminenin önündeki koltuklara ilerledim. Dikkatimi dağıtacak ne bir kimse ne de yapacak bir işim vardı. Başımı ellerimin arasına alıp rüyamın anlamını düşünmeye çalıştım. Sonia'nın bizden istediği açık değil miydi? Yapabileceklerini düşündükçe, tüylerim diken diken oluyordu.

Konu: Geri: Şöminenin Önündeki Koltuklar Cuma Tem. 03, 2009 5:53 pm

Bütün gece yatağımda dönüp durmuştum. Bitkin bir hâlde sığındığım yerimde, hemen uyuyacağımı düşünmüştüm. Ama yanılmıştım, hemen uyuyabilmeyi tercih edeceğim hâlde, üzerime üzerime gelen duvarlarla boğuşmuştum. Bir sağa, bir sola dönerken artan yorgunluğumu dindirecek tek şey, rahat ve uzun bir uykuydu; ancak bunu başaramıyordum ki. Derin ve uzun soluklarla, gözlerimi sımsıkı kapamış uykunun beni bulmasını dilerken, beni bekleyen karanlığa dalmıştım. Hatırlamıyordum bile. Yorgunluk ve sıkıntının yaptıklarına şaşırmamak elde değildi. Kâbuslar peşimi bırakmamıştı ayrıca. Aslında kâbus muydu yoksa güzel rüyalar mı, bir türlü karar veremiyordum. Bir kendimi, bir Terry'i görüyordum; ancak rüya da bile olsa, yaşadığım sıkıntıyı anlayabiliyordum. Tuhaf bir şekilde ondan korkuyormuş gibi yürüyordum. Kayalıklardaydık... Her adımımı, tedirginlikle atıyordum. Uçurumun kenarına yaklaştıkça, korkum büyüyor, gözlerimden taşıyordu. Olayı yaşayan bendim, ancak üçüncü bir göz gibiydim daha çok. Tarafsızca izliyordum, karışmak istemiyordum. Olacakları görmek için fazlasıyla meraklı bir kişiydim. Ben ve ben değil, belki Malice'di. Onunla kendimi fazlasıyla özdeşleştirdiğimden bu mümkündü. Yine de tuhaftı... Tuhaf benim kelimem olmuştu galiba. Tuhaf bir baba, tuhaf bir ölümle hayatını kaybeden bir anne, tuhaf bir yaşam... Düşüncelerimi kovmak istercesine başımı salladım. Dakikalardır, aynı yeri tarıyordum. Sıkıntıyla inleyerek, tarağı eski yerine koydum. Geceye geç kavuşmuş, güne erken başlamıştım. Bugünün güzel olacağını zannetmiyordum. Rüyamın veya kâbusumun nasıl sonladığını hatırlamıyordum. Aklıma kazınan tedirgin hareketlerim olmuştu. Derin bir nefes aldım. Kıyafetlerimi hızlıca üzerime geçirip, iki adet toka alarak, yatakhaneden kaçarcasına çıktım. Duvarlar hareket ediyor gibi gelmişti.

Ortak Salon da oturabilirdim. Bu saatte orada kimse olmazdı. Yani öyle umut ediyordum, kuleden aşağıya bakabilir, bu yükseklikte uçan baykuşların kanat çırpışını izleyebilirdim. Sakinleşmeyi istiyordum, beynimi uyuşturacak şekilde derin olan düşüncelerimden kaçmak ve onları yok saymak... Bunun kolay olmadığını biliyordum. Kendime hâkim olma konusunda bayağı yol almıştım, yine de çok iyi değildim. Mükemmele ulaşmak için çalışmalıydım. Ama içimde çalışma isteğine dair bir şey, ne yazık ki yoktu. Ciğerlerime hava girerken, merdivenlerden ağır ağır indim. Şöminenin önünde biri mi vardı? Evet, vardı ve bu kişi, Terry'den başkası değildi. Kötü düşüncelerim büyük bir hızla aklıma hücum ederken, adımlarım aynı rüyamdaki gibi tedirginlikle yavaşladı. Zaten ağır ağır yürüyordum, şimdi neredeyse duruyor gibiydim. Hareket etmiyormuş gibi. Kendimden nefret ederek, gördüğüm şeyin sadece bir rüya veya kâbus olduğunu hatırlattım kendime. Korkularımla yüzleşmem lâzımdı ayrıca. Ses tonumun, kararsızlıkla titremesini engellemek için birkaç saniye bekledim. Sonra neredeyse neşeli bir ses tonuyla konuştum. " Hey, selam. " Yapabileceğim en iyi şey buydu. Yüzüme küçük, ama sıcak bir tebessüm yerleştirdim. Olduğu yerde kalmak isteyen bacaklarımı zorlayarak, Terry'nin yanındaki koltuğa oturdum. Bir şey demesini beklerken, gözlerimi pencereye çevirdim. Ve bir kez daha nedensizce ürktüm.

Konu: Geri: Şöminenin Önündeki Koltuklar Cuma Tem. 03, 2009 6:08 pm

" Hey, selam. " Oturduğum yerden birden sıçrayıverdim. Daha sesin kimden geldiğine bakmak için arkamı dönmeden Rochelle'yi yanımda bulmuştum. Onda da benimki gibi bir gariplik, bir gerginlik vardı. Zaten, son zamanlarda vakit geçirdiğim herkeste bir gariplik vardı. Eski halime dönmeyi o kadar çok istiyordum ki... Neşeli, yaşamaktan zevk alan halime... Bunu tek bir yolla yapabilirdim ve bu yol beni fazlasıyla ürkütüyordu. Gördüğüm rüyayı düşündüm. Belki de düşündüğüm şeyi yaparsam, her şey gerçek olacaktı. Ya gördüklerim sadece birer saçmalıksa?... Ne yapacağımı bilmiyordum. Gözlerimi bileklerimle hızla bir şekilde oynayan ellerime çevirdim. Dün, gecenin Roch için mutlu bir şekilde bitmesini sağlamaya çalışmıştım. Bugün de ona aynı şeyleri yaşatmaya niyetli değildim.

Ağzımı açıp tek bir kelime olsa dahi konuşmak istiyordum ama yapamadım. Dudaklarımın arasından tek bir harf bile çıkaramadım. Bu kadar şapşal olmak zorunda mıydım? Neden, onu da benim belalarımın içine doğru sürüklüyordum ki? Neden ona eziyet edyordum. Neden?... Buna izin veremezdim. Roch'un ben olmadan önceki yaşantısına dönmesini istiyordum. Benimle olduğu sürece başına bela açacaktım. Sonia, mutlaka başımıza bir bela açacaktı. Karın kaslarıma doğru inen iri ter tanelerini hissedebiliyordum. Sonunda söyleyiverdim. " Roch, ben okuldan ayrılacağım. "

Konu: Geri: Şöminenin Önündeki Koltuklar Cuma Tem. 03, 2009 6:31 pm

" Roch, ben okuldan ayrılacağım. " Terry'nin yanlış kararlarından biri, diye düşündüm. Düşünüyordum, öyleyse hâlâ vardım. Tuhaftı... Olgunlukla karşılayabilecek kadar sakindim. Yine de ağzımdan bir şey çıkmıyordu. Yanmayan şöminenin önünde durup, gözlerim hâlâ dışarıya çevrili bir şekilde, zihnimin bulanıklığında kendi yansımamı gördüm. Ağlıyordum... Ne için? Kimin için? Huzursuzlukla gözlerimi Terry'e çevirdim. Benim gibi sessizliğini koruyordu, rahatsızlığını sürekli hareket eden ellerinden anlıyordum. Yapabileceğim bir şey yoktu. Biliyordum, bu kararı da yanlıştı. Ne zaman doğru bir şey yapacaktı? Ne zaman onun için endişelenmekten vazgeçecektim? Sorularımın derinliğini, cevapsızlığı beni öldürebilirdi. Evet, bunu yapabilirdim. Bende isterdim. Tedirginlik duymaz, kaderime boyun eğerdim. Mutlu bir son... Bu düşüncenin güzelliği, beni başka diyarlara sürüklüyordu. Sürüklendiğim her diyar, Pow'un bir başkasıydı sanki, yine de mutluydum ama. Rahatsızlık duymuyordum. Hayatım rahat, sakin ve düzdü. Derin bir nefes aldım. Soluğu içimde hissederken, hayatın zorluğunu düşündüm. Yaşamak ve ölüm arasındaki o çizgiyi. Siyahı, beyazı... Meleği, şeytanı... Zıt kavramların birbirini nasıl çektiğini. Sonia'ya vurulması yanlıştı bir kere. Hataları onu tanıdığı günden başlamıştı bana kalırsa. Ona bunu göstermek isterdim, zayıflığını, acizliğini... Kalıp savaşmaktansa, kaçmayı tercih ettiğini kanıtlamak... Sinirle kısa kısa nefesler almaya başladım. Öfkelendiğimi hissedebiliyordum. Patlayacaktım, biliyordum ve yine rahatsızlık hissetmiyordum. Kendime hâkim olmayacaktım; çünkü istemiyordum. Tanıştığımız gündne şu yana, hiç kavga etmemiştik. Galiba bir ilk olacaktı.

" Git... Tamam, git! Sonia için geldin, onun için git! Söylemene gerek yoktu. Bir sonraki dönem gelmediğinde anlardım. Mektup yazmamamı isterdin belki de. Daha temiz olurdu, James. İnan bana! " Hırsla oturduğum koltuktan kalktım. Biraz önceki tedirginliğimin sebebini anlıyordum. Kâbus görmek iyi değildi. Bacaklarımı zorladım ve hızla birkaç merdiveni tırmandım. Arkamdan gelmesini istemiyordum. Ağlamayacaktım ayrıca. Beni böylece bırakabilecek bir kimse için ağlamayacaktım. Uçuşan pelerinimi tutarak yoluma devam ettim, takılıp düşmek istemiyordum.

Konu: Geri: Şöminenin Önündeki Koltuklar Cuma Tem. 03, 2009 6:44 pm

Gözlerinden süzülen yaşlar, kalbimin en derin noktasına asit yağmuru gibi yağmaya başlmıştı. Yine yapmıştım işte. Yine üzmüştüm onu. Verdiğim kararlar kısa sürede pişmanlık duymama neden oluyordu? Yanlış bir şey mi düşünüyordum? Roch'u tehlikelerden uzak tutmak... Ondan uzak kalmak zor olacaktı, biliyordum ama kaldığım sürece benimle birlikte o da tehlike de olacaktı. Bunu asla istemezdim. Ellerimi uzatıp, gözlerindeki yaşı silmek istedim ama olmuyordu. Hareket edemiyordum. Kalbim, beni harekete geçirse de; beynim, durmamı emrediyordu. Belki onu haketmediğim için gidecektim. Onu bu kadar üzdüğüm, ona asıl zararı ben verdiğim için... En kolay yoldan telafi etmeye çalışmak... Başka bir yol bulmak... Boğazımdaki yumru, yavaş yavaş büyümeye ve beni zorlamaya başladı. O anda duyduğum sesler, bana yapmam gerekenle, yapmamam gereken şeyleri anında kararlaştırmamı sağlayacaktı. " Git... Tamam, git! Sonia için geldin, onun için git! Söylemene gerek yoktu. Bir sonraki dönem gelmediğinde anlardım. Mektup yazmamı isterdin belki de. Daha temiz olurdu, James. İnan bana! "

Elimi uzatarak itiraz etmeye çalıştım. " Rochelle, dur. Lütfen! " Gidiyordu. Hızlı bir şekilde tırmandığı basamakları kendi yerime koydum. Çiğneyip gidiyordu beni. Daha fazla düşünmeyecektim. Daha sonra olacaklar umrumda değildi. Tepkisi, kararım... Hiçbir şey... Koşarak peşinden gittim. Bu sefer elimdeki şeyi kaybetmeye tahammülüm ve niyetim yoktu. Roch'un zayıf kolunu tutarak kendime çevirdim ve dudaklarına yapışıverdim. Uzun süren bir öpücüktü. Dudaklarımı yavaşça geriye çektim. Yüzümde hissettiğim sıcak nefesi, kalp atışlarımın hızlanmasına neden oluyor, başımı döndürüyordu. " Seni seviyorum! "

Konu: Geri: Şöminenin Önündeki Koltuklar Cuma Tem. 03, 2009 7:05 pm

" Rochelle, dur. Lütfen! " Sesini duymamak için, ellerimi iki kulaklarımla tıkadım. Söyleyeceği tek bir şey bile istemiyordum. Daha fazlasına gerek yoktu? Kalbim acıyordu, o bunu bilmiyordu belki de; ama acıyordu işte. Ben çok acı çekmiştim. Onun bilemeyeceği kadar fazla. Daha fazlasına dayanamazdım. Kalbimi çekip almalıydım, onu sakin, mutlu bir yerde yaşatmalıydım. Rochelle'ın düşündüklerine kim önem verirdi ki? Herkes kendini düşünmekle meşguldü. Aşkını, dersini, ailesini... Benim neyim vardı? Kimse tanımıyordu, beni, kimse! İçimden bağırmak geliyordu. Kim olduğumu herkese söylemek, sonra gitmek... Ardımda her şeyi bırakarak gitmek. Kimseye aldırmamak. Kimseyi düşünmeyecektim işte. Hiç kimseyi... Öfkem adeta bir ateş gibiydi. Her şeyden ve herkesten nefret ediyordum. Yanıma yaklaşan olursa, bu ateş onu da yakardı. Bana kalırsa, hiç farkında olmazlardı. Şu an istediğim, Pow'da olmaktı. Orada kalmak ve dönmemek. Bir senaryo uydurmak zor olmazdı herhâlde. Hogwarts'ın haberimle çalkalanacağını da düşünmüyordum. Temiz ve kolay bir iş... Arkamdan geldiğini duyuyordum; ama buna da aldırmayacaktım. O beni nasıl hiçe saydıysa, bende ona aynısını yapabilirdim. Öfkem, acım ve ben vardık. Geriye kalan her şey... Önemsizdi!

Beklemediğim bir şey oldu. Nereydeyse sert bir şekilde kolumdan tuttu beni. Kendine doğru çevirirken, kaslarına karşı gelmek mümkün değildi. Kendimi onun yanında her zaman zayıf hissetmiştim zaten. Kolumu acıtması önemli değildi, kalbimi ezici duygularla baş başa bırakması yeterli olmuştu. Bu ruhsal acı hepsinden büyüktü. Asıl beklemediğim şey, dudaklarımın üzerinde hissettiğim ağırlıktı. Bunu tarif etmek için yeterli ve gerekli kelimelere sahip değildim. Öfkemin söndüğünü hissediyordum; tutkunun güçlendiğini. Belki de sönmüyordu, daha da çok körükleniyordu. Emin olamıyordum ki, ayaklarının yerden kesilmesi tuhaf bir şeydi, yani yere basarken kendini hava da hissetmen. Bu tuhaflık, sağlıklı düşünmemi engelliyordu. Yine de kendimi ondan ayırmaya çalıştım. Hayır, böyle olsun istemiyordum. " Seni seviyorum! " Aynısını söylemek ister miydim, bilmiyorum. Ne olursa olsun, ondan ayrılmak istiyordum. Biraz önce yaptıklarından sonra bu... Çok caniceydi. Küçük bir çocuğu susturmak için verilen teselli hediyeleri gibi adiceydi. Öfkeyle yüzüne baktım. " Beni rahat bırak, James. Git, gelme bir daha. " Daha büyük bir hızla yatakhaneye doğru koştum. Beni tekrar yakalayabilirdi ve bu umrumda değildi. Cevabım aynı olacaktı.

Konu: Geri: Şöminenin Önündeki Koltuklar Cuma Tem. 03, 2009 7:19 pm

Verdiğim öpücükten sonra öfkeyle suratıma baktı. Ona kendimi affettirmek, hayatımdaki en zor işlerden biri olacaktı belki de. Ama söylemiştim işte. Daha fazla dayanamayarak ona hissetiklerimi açıklamıştım. " Beni rahat bırak, James. Git, gelme bir daha. " Ahh... Göğsüme inanılmaz bir ağrı girmişti. O an, nefes alamadım. Reddedilmiştim. İkinci kez... Vücudumun parçalara ayrılmak üzere olduğunu hissedebiliyordum. Belki de tek parçalara ayrılan kalbimdi. Göğsümün sol tarafında, acıyan yeri tutarak hissettiğim şeyi azaltmaya çalışıyordum. Kalbim, göğüs kafesimi parçalayıp, dışarı çıkmak istercesine çırpınıyordu.

" Dur! " Son bir kez bağırdım arkasından. Durmayacağını biliyordum ama her şeyi açıklayabilirdim. " Yalnızca bir dakika dinle beni. " Yavaşça ona doğru yaklaştım. Elleri, yeniden ellerimin içindeydi. Çekmek, buradan gitmek istediğini biliyordum ama bırakmayacaktım. " Ne olur, dinle! " Doğru sözcükleri seçmeye çalışıyordum. Derin bir nefes aldım. " Yaptığım, düşündüğüm şeyin bencilce olduğunu biliyorum. Amacım sadece seni korumaktı. Aptalca olduğunu biliyorum. Seni bırakıp gitmek... Ama o anda aklıma bir şey gelmedi. Ben, ben korkunç bir rüyanın etkisindeydim, o kadar. " Avuçlarımın içinde çırpınan elleri, bana göğüs kafesimin içinde çırpınan kalbimi anımsatıyordu. " Bir kere reddedilme duygusunu yaşadım. Bu seferkine dayanabileceğimi sanmıyorum. Bırakma beni. Arkadaş kalabileceğimizi söyle ama gitmemi söyleme. Lütfen... "

Konu: Geri: Şöminenin Önündeki Koltuklar Cuma Tem. 03, 2009 7:52 pm

Sesini daha fazla duyarsam, olduğum yere yıkılabilirdim. Ellerimi kulaklarımdan çekip, çığlık atarcasına bağırdım. Sesim çığlıklı, kahkaha atmak arasında çıkmıştı. " Bırak beni dedim sana! Peşimden de gelme, tamam mı? " Bacaklarım yanıyor, kalbim yaprak gibi titriyordu. Terry, beni titreten rüzgârdı. Rüzgârları sevmezdi yapraklar, onları savurur diye. Daha fazla dayanamayarak, yaşların gözlerimden aşağıya kaymasına izin verdim. Serinliyordum... Döktüğüm her göz yaşı, yanan kalbimi söndürmeye çalışıyordu, biliyordum. Kalbimle beynimi ortaklaşa çalışmasını umut ediyordum. Düşünememek kötüydü, soruların beynimi kemirmesini tercih ederdim. Kararımdan pişmanlık duyar mıydım acaba? Duymamam gerekirdi. Kendimi sarhoş gibi hissediyordum. Çok fazla içtiğin bir akşamın ertesini yaşıyor olabilir miydim? Hayaller görüyordum, başım ağrıyordu... Bu izlenimler, teorimi doğrular nitelikteydi. Ancak kalbim neden böyleydi? Buna cevap veremiyordum. Hâliyle diğer kanıtlarım çürüyordu. Arkamdan bağırınca, bende bağırdım. İncelen ses tonum, dikkat çekmeyi başarırsa, ondan kaçabilirdim! " Seni dinlemeyeceğim! " Neredeyse varmıştım, ancak yürüyecek gücüm kalmamıştı. Bundan yararlanarak bir kez daha yanıma geldi ve ellerimi büyük ellerinin içine aldı. Sıkışan parmaklarımı kurtarmaya çalıştım; ancak çabamı görmemişti bile.

" Evet! " diye doğruladım söylediklerini. " Fazlasıyla bencilceydi, anlıyor musun? Çok bencilce. Bencilleri sevmem. Bırak beni! " Beni duymazlıktan gelerek, uzun soluklu konuşmasına devam etti. Hareketsiz kalıp, acısıyla yüzleşmesini izledim. Beni korumasını istemiş miydim sanki? Beni böyle koruyacaksa... Hiç korumaması daha iyiydi. Mitolojik yaratıkların yemeği olmayı tercih ederdim. Her hâlikârda hem de. Beni etkileyen zayıflayan ses tonu mu, yoksa gerçekten merhamet gösterilebilecek türden olan görüntüsü müydü bilmiyorum. Ona olan tüm nefretim sönerken, dudaklarımı biraz önce bana yaptığı gibi dudaklarına bastırdım. Bir aralıkla fısıldadım. " Beni, bir daha böyle koruma, şapşal... "

Konu: Geri: Şöminenin Önündeki Koltuklar Cuma Tem. 03, 2009 8:08 pm

Surat ifadesi, bir kez daha yıkılmama neden olmuştu. Beni affetmeyecekti. Biliyordum. Yaptığım şeye lanet ettim. Çok düşüncesizce davranmıştı. Söyledikleri kulaklarımın içinde büyük bir yankıya neden olmuştu. " Evet! Fazlasıyla bencilceydi, anlıyor musun? Çok bencilce. Bencilleri sevmem. Bırak beni! " Hayır, yapmayacaktım. Bu sefer bırakmayacaktım. İçimde kalan son umut kırıntısı da kaybolmadan kendimi affettirmeliydim. Avucumda çırpınan elleri, kurtulmaya yetecek kadar güçlü değillerdi. Son cümlelerimi kurduktan sonra yüzüme derin derin baktı. Etkilenmiş miydi? Belki evet, belki hayır... Bekleyecek sabrım kalmamıştı. Bir tepki vermesini istiyordum. O anda, biraz önce benim yaptığım gibi dudaklarıma yapışıverdi.

Hayatımın dengesi, o andan itibaren değişmeye başlamıştı. Hissettiğim dudaklar, göğsümü yırtmak isteyen kalp atışlarımı durdurmuştu ama hala hızlı bir şekilde atmasına sebep oluyordu. Elimi saçlarının ipeksi saçlarının aradında gezdirmeye başladım. Bu andan itibaren, karalamalarla olan kağıdı yırtıp atacak, yepyeni bir sayfa açacaktım. Kağıda yazmak istediğim tek şey onun adıydı. 'Rochelle'... Dudaklarını yavaşça dudaklarımdan ayırıp, sıcacık nefesini suratıma bıraktı. " Beni, bir daha böyle koruma, şapşal... " Artık 'Öl!' dese ölebilirdim. Gözbebeklerinin içine bakıp, içten bir şekilde gülümsedim. " Sen de sakın bir daha beni böyle korkutma... "

Konu: Geri: Şöminenin Önündeki Koltuklar C.tesi Tem. 04, 2009 4:59 pm

Yaptığım ne kadar doğruydu? Neden bunu yapıyordum? O benim arkadaşım, değil miydi? Öyleydi. Masum, beni her zaman koruyup kollayan arkadaşım, Terry. Peki neden kollarım, yıllardır onu bekliyormuşçasına boynuna dolanmıştı? Neden dudaklarım ben istemeden, onun dudaklarıyla buluşmuştu? Onu seviyor muydum? Ona aşık mıydım? Terry'i hep sevmiştim, bu ana özel bir şey asla değildi. Ama aşık olmak... Bu duygu çok karışıktı. Cevap veremezdim, verdiğim cevap doğru olmazdı. Gözlerimi kısarak, ani ve hızlı bir hareketle ondan ayrıldım. Jarry'e bakınca ne görüyordum? Ah, beynim müthiş bir şekilde uyuşmuştu. Soruların karmaşıklığı, sadece zorlanmama sebep oluyordu. Bunca zaman neden onun yanındaydım? Kalbimin derinliklerinde bulduğum tuhaf duygular, aşka dair kırıntılar mıydı? Kendime sorduğum tüm sorular gibi bunun da bir yanıtı yoktu, ayrıca biliyordum, olmayacaktı da. Beni izleyen James'in farkında bile değildim o an. Zihinim bulanıklığında yüzüyordum ya da yüzmeye çalışıyordum; çünkü gördüğüm görüntü, bir boğulma sahnesine ait olabilirdi. İnleyerek, zayıf bir ses tonuyla konuştum. " Ah, bu çok yanlış. " Duygularım, titreyen ses tonum kadar güçsüzdü. Kendimden emin olamamak ise, beni delirtmeye yetecek kadar güçlüydü. Duygularım vardı; ama hissizdim de. Terry'nin şaşkınlıkla buruşan yüzüne baktım. Ne dediğimi anlamamıştı büyük ihtimâlle. Şu an yapmak istediği gitmekti, Terry'le de görüşmek istemiyordum, ne düşünmem gerektiğine karar vermeliydim, ne hissettiğime. " Sonra görüşürüz, Terry. " dedim düz bir ses tonuyla, hızla arkamı döndüm ve aynı şekilde yürümeye başlamıştım. Kendimden nefret ediyordum, nedeni ise yoktu. Düşüncelerim sesli bir şekilde konuşmaya başlayınca, daha da hızlandım. Uyumak iyi gelebilirdi.

Konu: Geri: Şöminenin Önündeki Koltuklar Çarş. Tem. 15, 2009 4:50 pm

RO BİTMİŞTİR!

- Unutmuş muyum yazmayı ne?

» Şöminenin Çevresindeki Koltuklar
» 1. kısım ~ Koltuklar
» Yumuşak Koltuklar [Kış temalı]
» Siyah deri koltuklar
» Karanlık Köşedeki Deri Koltuklar