Sihir Tarihi Faciası

Camille ismi, Nina'ya büyükbabası tarafından konulmuştur. Kimsenin bilmesine izin vermemekte ve kullanmamaktadır. Fakat kimi zaman kendisine ayna karşısında Camille şeklinde seslenmekten o kadar hoşlanır ki...
Nina Camille Jankovics & Craig Earl Addison




Narin bir beden, bir ayna ve ayna da karşısındaki yansımasını takip eden gözler… Derinliklerinde öyle bir şey var ki elle tutulamayacak fakat ruhsal anlamda hissedilebilecek cinsten. Neşesi sökülüp alınmış, toz pembeliğe dair umutlar yitirilmiş ve hayatın acı penceresine yönlendirilmiş gibi. Güzellikleri görememesi adına kör edilmiş bir çift gözden farksız, görmeden, bilmeden ve umursamadan sürüp giden bir yaşantı… Birkaç dakikadır düşünceleri bundan ibaret. Aynadakinin kendisi olduğuna inanmak güç. Boynundaki taş ıslak bir yosun kadar parlak ve yeşil, zinciri ise ışıltısıyla yıldızlardan farksız. Taşın göğsünde değdiği nokta ise muazzam bir beceriyle taşın etrafı çizilmiş gibi belirgin. Dokunulmaya kalkılsa o bölgeden ısı hissedileceği neredeyse kesin. Aynadaki silüetini izleyen zincirin ucundaki taş işe aynı renkteki gözler, göğsündeki noktada birleşmiş durumda. Ve kesinlikle odada, bedeninde ve aynadaki yansımasında farklı bir şeyler var. Ya içinden geçen bir saçmalık yahut gizemle çevrili bilinmezliklerin başlangıcı. Ne yöne adım atacağını bilemeyen, kararsızlıklar ile dolu bir zihniyet. Ve tabii ki şüpheyle yanıp tutuşan bir yürek…

Adımlarım daha doğrusu ürkek geri çekilişlerim aynadaki yansımamı görmeye devam etmeme engel değil. Sırtımı dönme gücünü bir an önce benliğimde hissedemezsem burada kaybolup gideceğim. Kaçışım yok gibi geliyor, her şey boş. Zihnimdeki çehreler siliniyor bir bir. Neler oluyor? Şimdi ne yapmalıyım? Ah buldum, satrançtaki gibi. Ben vezirim ve çapraz hareket edeceğim. Kapı tam çaprazımda. Birkaç hamle sonra ardımı dönmeme gerek kalmadan bu lanet olası yerden kurtulacağım. Tamam, derin bir nefes alıyorum ve başlıyorum. İlk adım. - Ah lanet olsun aynadan uzaklaşıyor olmak canımı yakıyor. – İkinci adım. Son dört adım. Buradan çıkacağım, kapıyı ardımdan kapatıp bir daha ne olursa olsun adımımı atmayacağım. Hazırım ve bir adım daha. Son üç adım. - Aman Tanrım, yapamayacağım, aynadan uzaklaşmak içimden bir şeyleri koparıyor. Hayır hayır yapamaa –

Bir çığlık yükseldi Ravenclaw ortak salonunda. Çevresindeki insanların boş bakışlarını üzerinde hisseder hissetmez doğruldu, silkindi ve mırıltıyla özre benzer bir şeyler söyledi. O ahmakların hiçbirinden ciddi anlamda özür dilemezdi. Ahmak demek ağır kaçsa dahi, binasındakilerle anlaşamıyor olduğu su götürmez bir gerçekti. Aslında birkaç tanesinin kafa dengi olduğunu söyleyebilirdi. Yani muhabbet edilebilecek, birkaç çift lafı ile gülümsetebilecek insanlardan bahsediyordu. Ellerini saçlarının arasında daldırdı, saçlarını havalandırdı ve ranzanın üstündeki yatağından aşağıya bıraktı kendini. Yere hafif bir iniş yaptı daha doğrusu hafif olmayacak inişi elleriyle hafifletti. Derin bir nefes alıp hala üzerindeki gözleri uzaklaştırmak adına aptalca bir surat ifadesiyle baktı hepsine. Birkaç metre ötedeki metal dolabın içerisinden cübbesini ve asasını aldı, birkaç hamlede üzerine yaklaşık bir beden kadar büyük gelen cübbesini geçirdi ve geride bıraktıklarına dönüp bakmadan ortak salonu terk etti. Çevredeki tabloların da kendisine itici gözlerle baktığını hissedebiliyordu. Zaten bu binadaki bir çok şeyle olduğu gibi o tablolarla da arası iyi değildi. Hatta bir gece yarısı gelip bir çoğuyla laf dalaşına girmişti. Aaah, saçmalıyordu tüm bunları düşünerek beynini yoracak kadar önemli değildiler. Bütün gününü kitapların arasında geçirecek biri için saniyeler bile önemliydi. Ki kesinlikle hala burada avanak avanak dolanmıyor olması gerekiyordu. Çoktan kütüphanedeki rafların arasında turluyor olmalıydı. Ve eline geçen her türlü Sihir Tarihi hakkındaki kitabın sayfalarında bunalmaya doğru ilerliyor… Soluk soluğa koşuşturarak kütüphaneden içeriye girdi. Cübbesinin sağ cebinden çıkardığı bir mendil ile terini sildi, el yordamıyla her şeyin düzgün olup olmadığını denetledi ve içeriye adımını attı. Hogwarts’a sevdiği birkaç şeyden biriydi burası. Milyonlarca hatta milyarlarca kitabın arasında kendini her zamankinden daha harika hissediyordu.

İçeriye girenlerin bu kadar düşüncesiz olduğuna inanamıyorum. O kadar yüksek sesle konuşuyorlar ki kesinlikle asamı sallayıp birkaç güzel büyü yollamak istiyorum. Hayır, madem konuşacaksınız defolun gidin bahçeye. Ağzınızın payını vermek isterdim ama kahrolası Sihir Tarihi hakkında en ufak bir şey bilmiyorum ve birkaç gün içerisinde bilmemeyi sürdürürsem, kesinlikle hiçbir b*k olamayacağım. Ki bu da sizin yüzünüzden olacak. Beyinlerinizi daha doğrusu olduğundan şüphelendiğim beyinlerinizi sökeceğim. Ah bunu gerçekten bir gün yapacağım. Hey özellikle seninkini bücür Jason, özellikle de seninkini. Kapı gıcırtısı… Hogwarts’ta kesinlikle kapıları yağlama gibi bir huyları yok insanların. Anlamadığım, kapılar gıcırdıyor olunca daha mı iyi oluyor ya da ah ben antikayım izlenimi mi yaratıyor? Yine kimin gelip, konsantrasyonumun içine ettiğini merak ediyorum. Kafamı çevirdiğim anda karşılaştığım bir çift göz yine hayal kırıklığına uğratıyor beni. İşe yarar tek bir insan görmedim şu ana kadar. Yani işe yarar olarak bahsettiğim kişi, gözümü gönlümü açacak biri ya da en azından Sihir Tarihinden anlayan herhangi biri. Of, bayılmak üzereyim!

Kitapların arasında olmak huzur verici olsa da Camille için, etraftakilerin sessizliği bozucu tavırları sinirlerini oynatıyordu. Yüzündeki memnuniyetsiz ifadeden, bir şeylerin yolunda gitmediği anlaşılabilirdi zaten. Daha doğrusu her türlü mimiğinden o anki ruh hali tahmin edilebilirdi. Mimiklerini iyi kullanan biri olarak kesinlikle ne hissediyorsa dışa yansıtabilme gibi bir kabiliyeti vardı. Yüce Merlin, kafasını Sihir Tarihine basmayacak şekilde yaratırken, gereksiz yere mimik zımbırtısını vermiş olmalıydı. Ki bu saçmalığın daniskasıydı. Kim birkaç aptalca mimiği Sihir Tarihi zekasına tercih ederdi ki? Büyük ihtimalle okulun tıfıl ve en ucube insanı Matthew için bile cevap mimik olmazdı. Dudaklarını daha da buruşturdu, eline aldığı kalemlerle her bir önemli cümlenin altını çizmeye başladı. Bir yandan dudaklarını hareket ettirerek içinden okumak yerine hafifçe fısıldayarak okuyordu. Eh, sonuçta herkesin anlayış yöntemi farklıydı. Fakat şu bir gerçekti ki ne yaparsa yapsın kafası basmayacaktı. Camları dahi çatlatacak şekilde bağırınsa bile. En sonunda ise yılacak, kitaplara bir lanet savuracak, aldığı yere bırakmadan hışımla orayı terk edecekti. Ki sonrasında kütüphane görevlisi tarafından bizzat bulunup azar işitecekti. ‘Nasıl bulduysan, öyle bırak’ saçmalığındaki kurala uymadığından dolayı. Bu, Camille’nin her seferinde yaşadığı bir kütüphane sansasyonundan başka bir şey değildi. Kısacası klasik haline gelmişti. Neşesini ve ilhamlarını yerine getirecek birilerini bulana kadar da klasik olmaya devam edecekti.

*Matthew ve Jason Npc karakterlerdir.

Sabah olmuş; insanlar yavaş yavaş cübbelerinin içine girmeye başlamıştı. Craig, yine elinde kitabı ile -ki iki bin sayfalık bir kitabın son sayfalarında- yatağına kurulmuştu. Birkaç dakika daha gürültü içerisinde okuduğu sayfalar, “Son” yazı ile akıbete ulaşırken elinin altında bulunan ince kitaba uzandı hemen. Kitabın özenle ciltlenmiş yüzeyinden ismini okumak imkânsızdı; ancak Craig ismini rahatlıkla okur gibi fısıldadı bir kez. Yatakhanedeki bir çocuk dönüp ona baktığında yüzüne yayılmaya başlayan tebessüm geri çekilmeye başladı. Kitabın kapağını açarken yatağından indi. İçinden geçirdiği cümleler, belki de etrafındakilere karşı hakaretler içeriyordu; ancak o başını kitaptan kaldırmadan kendini Hogwarts’ın soğuk koridorlarına bıraktı.

Elindeki kitabın sayfaları, hızla çevriliyor olduğundan kütüphaneye yönelmişti. “Elimdeki beş kitabı bitirmemin uzun sürmeyeceğini biliyordum, neden dün kütüphaneden daha fazla kitap almadım ki?” Kızıla çalmış beyazlar arasında parlayan gözbebekleri, gece uyumamış olmanın verdiği yorgunluğu belli etmek istiyor; arkadan uçan kitaplar yürüyen öğrencilere çarpmamak adına bir sağa, bir sola hareket edip duruyordu.

Elindeki kitabın yarısına geldiğinde dördüncü katın merdivenlerinden aşağı doğru indiğinin farkına vardı. “Yavaş mı okudum? Ah, inanmıyorum.” Hesapları tutmamıştı, belliydi. Kütüphane, satırları takip eden gözlerine âdeta bir tokat attığında adımlarını biraz daha yavaşlatsa da kulaklarını tıkayamıyordu. İçeriden gelen sesler, oyun parkındaki çocukların eğlenceli (!) kahkahalarını andırıyordu. Adımlarını biraz daha yavaşlattı; ancak kitaptan üç sayfa daha okuduğunda kapıya varmıştı bile.

Çoğu öğrencinin haberi olmayan bir büyü mırıldandığında kapı açılmış, içeri adım atmıştı. Birkaç öğrenci gözlerini ona dikmiş olsa da o hâlâ kitabını okuyordu. Göz ucu ile tüm insanları süzdüğünde gözüne biri çarptı. Ravenclaw’lı bir kızdı; kendini göstermeye çalışan bir kız.

Kütüphanenin engin kitap denizi içerisinde yavaş ve sessiz adımlarla ilerlerken yüzüne çarpan serin hava, gıcırdamak için özel olarak ayarlandığı tüm öğrencilerce düşünülen pencerelerden birinin açık olduğunu fark etmesini sağladı. Kitap kokusu etrafını sararken susmak bilmeyen insanların onun için hiçbir şey değiştirmemesi onun yeteneklerinin bir eseriydi ve bu onun gururlanmasına -daha doğrusu daima dik olan omuzlarının daha da dik olmasına- neden oluyordu.

Az önce gözüne takılan kızın yanına vardığında ıslığı andıran bir fısıltı ile “Ah, bakın kimler varmış burada. Sanırım birileri okumayı öğrenmiş; ancak daha çok yol alman gerekiyor. Şu bebekler kadar ses çıkartmazsın umarım. Bugün bitirmem gereken altı kitap var. Ah, bunu saymasak da olur aslında.” Uzun konuşması, -yani ona göre uzun- tek nefeste sonlanmışken kendini kütüphanenin rahat olmayan sandalyelerinden birine bıraktı. Gıcırtı yapmaya alışık sandalye, sesini çıkartmaya korkuyordu âdeta. “Bu büyünün yeteneklerimin bir eseri olduğunu söyleyebiliriz. Rahatsız olmak istemiyorsan sen de kütüphanede bu tarz şeyler kullanmalısın. Ne de olsa bazı cahiller burada, anlarsın ya.” Vurguladığı sözcüğü belirtmek adına ufak bir ek yaparak konuşmasını sonlandırdı. Kendi istemediği hiçbir sesi duymamasını sağlayan büyüsüyle övünürken bir sayfa daha çevirdi kitabından, çeyreği kaldı kitabın okunacak, böylelikle.

Rol Oyuncusuna ufak bir not:

Karşısından söylenen sözcükler, kulaklarına dokunduğunda kitabının sonuna daha da yaklaşmıştı. Ukala yapısı, ona cevap vermesini söylüyorken o kendine hâkim olarak kitabını bitirmeyi bekledi. Birkaç dakika, belki de beş, sonra kitabını kapatırken Nina’nın elindeki kitabı çekip aldı. Büyük bir ihtimal ile karşısındaki, ona kızgın bakışlar atıyordu; ancak hiçbir şey söylemiyordu. Biraz bekledi cevap gelir diye; ancak şok olmuş olmalıydı. Kitabın ilk satırlarını okuduktan sonra “İnanmıyorum, bu kitabı yedi yıl önce okumuştum. Daha yeni mi başladın okumaya? Okumayı aynı yaşlarda öğrendiğimizi sanmıyorum. Senin zekânı düşündüğümüzde ancak geçen yıl öğrenmişsindir okumayı. Ben ise üç yaşımda okumayı sökmek adına elimde kitaplarla gezerdim. Dört yaşında kimsenin yardımı olmadan, okumayı öğrendim. İşte bu zekâ meselesi. Zekâ diye bir kavram var, bilirsin ya. Belki de bilmezsin.” Uzun konuşmasında doğru noktalarda nefes alsa da burada derin bir nefes aldı ve az önce ona söylenen şeyi iade etmek adına noktalandırdığı cümlesini Nina’nın sindirmesini bekledi. Konuşmasına devam ettiğinde sesi fazlasıyla ciddileşmişti. “Kitap okuyanlara asosyal diyen kişilerin sonunun ne olduğunu biliyor musun? Arkadaş dedikleri canlıların canı sıkılır, onu satarlar. Ve o, yalnız kalınca üzülür. Kitaplarsa seni hiç satmazlar. Bunu da bilmiyorsundur ne yazık ki.”

Kitap kokan kütüphane havasını içine çektiğinde hayatında ilk kez bu kadar uzun cümle kurduğuna karar kıldı. Gereksiz enerji israfıydı bu. Kitabın sayfalarını çevirirken anılarına tekrar dönmenin verdiği mutlulukla dudaklarına bir gülümseme yerleşti. Kütüphane’yi bu yüzden seviyordu. Eski dostlarını tekrar bulabileceği nadide mekânlardan biriydi. Bir de yeni dostlar edinebiliyordu. Yeni dostlar… Elindeki kitabı Nina’nın kucağına bırakarak kütüphanenin derinliklerine doğru ilerledi. Toz tutmuş kitaplar arasında onları temizleterek yürüyor; aradığı kitabı bulmak adına etrafına çok dikkatli bir şekilde bakınıyordu. Yatağına bile kitapla giren bu çocuğu kitapsız görmek pek nadir bulunan bir şeydi –ki şuan da onlardan biriydi-.

Kütüphanenin raflarını asası ile temizlerken dudakları arasından “Accio” sözcüğü döküldü ve eline bir kitap ulaşıverdi. Onu açıp okumaya başladığında işkenceden kurtulmuş gibi bir ferahlama hissetti bedeninde. Gıcırdayan zeminde geriye doğru ilerlerken bir kitap daha aldı. Elinde iki kitap ile az önceki sandalyesine döndüğünde Nina’nın hâlâ orada olduğunu gördü. Hiçbir şey söylemese e hayret etmişti. Onu süzüp kitabına dönerken aklından bir şeyler geçirmiş olsa da onları dile getirmedi. Sıra Nina’daydı ne de olsa.

not:

Karşısında olan herkes, neredeyse, ona aynı gözle bakıyordu: Ne kadar ukalasın, senin kadar kendini beğenmişini ve gereksizini görmedim. Bu, Craig için hiçbir şey ifade etmiyor, aksine kendi istediği doğrultuda insanları düşündürebildiği için yetenekleriyle övünüyordu. Belki felaket bir davranıştı; ancak Craig, daima kendisinin güçlü olduğu ortamları seviyordu.

Kütüphanenin belki de fazla gürültülü ortamından kendini sıyırmış olması onu mutlu ediyordu; fakat o hâlâ kitabından birkaç cümle okudukça Nina’yı süzmekle meşgul oluyordu. Aklını ne kurcalıyordu böyle? Niye bir şeyler söylemiyordu bu kız? Düşüncelerinden sıyrıldığında Nina’nın ağzından dökülen kelimeler iğne edasıyla Craig’e yöneldiğinde onlara kulak asmadı ve bir şey söylememek konusunda karar kıldı. Sağ kolunu narince kaldırdı ve karşısında duran şaşkın bakışların -belki şaşkınca bakmıyordu Nina; fakat Craig için durum böyleydi- yanından geçirerek Nina’nın saçları arasına daldırdı. Bu sırada kitabını okuduğu için Nina’nın ne tepki verdiğinden habersizdi. Ani bir hareketle -ki can acıtması muhtemel- sihir tarihi kitabına doğru başına bir baskı uyguladı genç kızın. Sonra da dudaklarından sadece birkaç kelime döküldü: “Bak Nina, şu anda kütüphanedeyiz.” Az önce kendine söylenen sözcükleri tekrar ederken isimlerin yerlerini değiştirmiş ve bir zafer kazanmıştı. Nina, ne demek istediğini anlayacak mıydı emin değildi; ancak elini geri çekip kitabına koyduğunda yine bir cevap beklemekteydi.

Sandalyesine yaslanmış kitabını okurken bir saniyeden daha kısa süren gıcırdama az daha midesini kaldırıyordu. Sandalyesinin geriye doğru ilerlerken çıkarttığı ses, kitap okumasına ara vermesine neden olmakla kalmayıp tüylerini diken diken yaparken karşısındakine bir koz verdiğini düşünüyordu. Yeni yeni çıkmaya başlamış sakallarının arasından yavaşça süzülmeye başlayan ter damlaları çenesine ulaşınca normale dönmüştü; ancak bu süre içerisinde ne kitap okuyabilmişti ne de büyüsünün sağlam kalmasını sağlayabilmişti. Büyünün oluşturduğu etki yok olduğunda kulağına çarpan ses dalgaları, onu çileden çıkartmaya yeterken Nina’nın eline verdiği koz, belki de tüm okula yayılmaya yetecekti. Şimdi bir anlaşma zamanıydı. Eğer okuldaki herhangi biri, gıcırtının Earl için tehdit oluşturduğunu öğrenirse ne rahatlıkla kitap okuyabilecek ne de derslerde başarılı olabilecekti. Şimdi ne yapmalıydı? Nina, Craig’in gözünde ne kadar zeki durmasa da zeki bir kızdı. Kozunu kullanabilecek miydi; yoksa Craig’in teklifte bulunmasını mı bekleyecekti? İşte, kütüphanedeki asıl bekleyiş şimdi başlıyordu.

DUYGU BURAYA BAK!:

Out: Ravenclaw'a 30 Puan!

Out: Ravenclaw'a 5 Puan!