Animagus Alımları

Rüzgar saçlarının arasında teskin ediciydi. Kız, çıplak göğsüne bastırdığı kıyafetlerini kokusu ile işaretlemekten çekinmediği bir ağacın dibine bıraktı, zira kokuyu bir orman yaratığı ya da av içgüdüsü olan herhangi bir canlı takip etse, kız ölümcül son olacaktı onlar için. Dudaklarında boynundaki gümüş kolyenin verdiği güvenle kibirli bir gülümseme belirdi. O gece, yenilmezdi, geçmişte kalmış diğer karanlıklarda olduğu kadar. O yüzden yavaşça dizlerinin üzerine çöktü ve bedenini dönüşüme hazırlarken dört ayağı üzerindeki bir kurt gibi avuçlarını yağmurun habercisi nemli toprağa dayadı. Üzerine karanlığın çöktüğü ormanı içinde hissederken bembeyaz boynunu geriye kanırttı ve dönüşümü bedenine davet etti.

Kemikleri kırılıyor, derisi Kızıldeniz gibi yarılıyor, insan bedeni zaaflarından kurtularak daha güçlü bir beden doğuruyordu; kızın animagus formunu. Boyut değiştirircesine her dönüşümünde nefesinin belli bir süre için tıkınmasına sebep olan o duyguyu hissetti belki bininci kez. Cinsel bir zevkten çok ruhani bir zevki andıran, toprağa gömülen kırılgan tenin ölümcül pençelere dönüşümünü izlemenin verdiği, insanı bir kasırga gibi çarpan zevk. Artık, içindeki hayvanı zapt eden teninden sıyrılmış, ormanın kendisi için tek beden haline gelip ölmeden önce kendi kanı içinde çırpınan bir kalp gibi atışını duyar olmuştu. O gece orman, Raven için canlandı.

Koşmaya başladı. Her şeyi ardında bıraktı ve taze havadaki tanıdık ama bir şekilde yabancı da olan o kokuya odaklandı. Terrence. Planına dahil olmasa da ormana gelmesinde o geceki en büyük etkendi. Panter, kokuyu takip ederek koşmaya devam etti. O kadar hızlı koşmaya başlamıştı ki ölü yapraklar ardında bıraktığı esintiye karışıyor, panter kendi bedeninin kokusuna bulanmış daha başka, daha hırçın bir kokuyu da algılayabiliyordu. Kara tüyleri bir kuzgununki gibi, her adımı dakikalar önce olduğu insan gibi kokuyordu. Raven dönüştüğü şeyin kehribar rengi gözlerinde, ismini aldığı, göz yaşı damlalarını andıran parlaklığı ile siyahi tüylerde, güçlü kaslarda ve saldırgan suçlayıcılıktaydı.

Tepeye doğru sadece burnunun izleyebileceği, kokudan bir patika uzanıyordu. Hafif bir tıraş losyonunun ardına gizlenmiş tenin çarpıcı kokusunun ardını bile duyumsayabiliyordu. Her şeyin ardında, duygular vardı. Beklentiden, belki heyecandan kendini belli etmiş, duvara sinen is gibi geçici bir şeyler de saklıyordu Terrence’ın esmer teni. Bir an kendi bedeninin içinde insan bedeninin uyandığını hissetti. Teni içine hapsedildiği kemiklerin dışına taşmak için içten dışa güçlü bir baskı uyguluyordu. Raven, hissettiği şeyden dolayı memnuniyetle yeniden öne atıldı ve koşmaya başladı geceyi güçlü bacakları ile yararak.

Kısa bir süre sonra ağaçların arasında, onu izliyordu. Ne yaptığına dair hiçbir fikri yoktu, olacakları önemsemiyordu. Raven fevriydi. Mantığı ile değil içgüdülerine göre hareket ederdi kısa vadede fakat duygularına güvenmesi gerektiğinde mantığına başvururdu ki kızın etrafında kimsenin bulunmayışı çoğunlukla bu yüzdendi. Raven kendi alt benlikleri tarafından korunuyordu insanlardan gelebilecek tehlikelere karşı. İhanete, özellikle de itaatsizliğe tahammülünün olmayışı da bundan kaynaklanıyordu. Raven insanlardan ne sevgi, ne de korku beklerdi. Yeryüzündeki, sınırlı sayıda kişinin bildiği o karanlık dünyadaki kritik konumu kızı güven aramaya ama asla inanmamaya, asla güvenmemeye itmişti. Aradığı şeylerden yoksun, insanlardan güven talep ederken kendi güvenini esirgeyen biri oluvermişti. Hayatta kalmasının sırrı buydu.

Birini beklediği aşikardı Terrence’ın. Raven’ın içinde aleni bir merak dalgası uyanırken esmer adamın gergin omuzlarına, hareket etmeye korkarcasına, sanki o an, o saniye zarar görmeye çok yatkınmış gibi onu şeffaf gösteren oturuşuna baktı. Raven’ın da bu kadar çökmüş göründüğü olmuş muydu? Belki sadece bir defa, her hücresi ile öldürmek istediği bir kişiyi korumaya yemin ederken. Bu, kızı geceleri uyutmayacak bir pişmanlıktı. O kişiyi her gördüğünde ince boğazına uzanmak, o boyunu güçlü elleri arasında un ufak edip kıkırdağı dışarı sarkana kadar eti deşmek isteği kızı çoğu gece uykusuz bırakırdı. Oysa öldürme içgüdüsü animagusu olan panterden gelmiyordu. Raven katil bir ailenin çocuğuydu, damarlarında bir katilin kanı, omuzlarında yüzlerce leş vardı. Öldürmeye konuşlanmış, bundan zevk alması gerektiği öğretilmişti. Elbette hayatının bazı dönemlerinde olduğu şeyi inkar etmeye, değişmeye, vicdanının yerini kaplayan o boşluğu yoklamaya çalışmıştı. Sonuçta babasına çok daha fazla benzemişti. Acıyla, yoksunlukla ve ölümle beslenen bir canavar haline gelmişti. Babasını öldürdüğü gece, o canavarı öldürürken daha büyük bir canavar olmak zorunda kalmıştı. Babası, Raven'ın yaşamı boyunca tanıdığı gerçek kötülüktü. Raven, onun eseriydi. Kızın ilk leşi ellerine verildiğinde babasının gözlerindeki bakış gayet anlaşılırdı. Babasının kızı. Dudakları olsa gülümserdi. Babasının ellerinde bozulup yeniden yapıla yapıla şekillenen çarpık bir sanat eseri olduğu için değil, tablonun altına kendi imzasını atabildiği için.

Terrence’ın bir şişe Absolut’u içişini izlerken ağaçların gölgesinden uzaklaştı. Muhtemelen Terrence’ın kendisini ayırt edemeyeceği kadar karanlığa karışmıştı fakat ihtiyatlı davranarak geceden daha koyu gölgelerin arasında ilerledi. Her adımında bir hayalet gibiydi. Sanki olmaması gereken yerlerinde kaslar varmış gibi dört ayağının üzerinde bile zarif bir yürüyüşü vardı. Pençelerini geri çekerken hızını arttırdı ve Terrence’ın yüzünü görebildiği zaman durdu. Mümkün olduğunca onda sezinlediği garipliğe odaklandı ama içinde küçücük de olsa, hala insani olan o parça insanlığına tutunmaya devam ederken gözün görebildiklerinin ardına ulaşmak imkansız gibiydi. O yüzden insanlığından en çok uzaklaştığı o anı hatırladı. Babasının kaburgalarını düğüm düğüm edip kalbini çaba harcamadan parçalayan ellerinin hatırası kızın gerçek benliğini un ufak etti. Raven, panterin gözlerinden kayıp giderken panter bir kez daha odaklandı. Bu sefer karşısındakini sadece bir av, bir tehdit olarak görüyordu.

Terrence’ın koyu renk gözlerinden akan o tek damla yaş kalbi granitten pantere ulaşmadı. Gözleri kristallerden kesilmiş gibiydi, acımasız, uzak ve ilkel. İçinde bir yan sadece öldürme içgüdüsü hissedebiliyor, damarlarındaki lanetli kanı ise bu duygunun dibine vurmasına sebep oluyordu. Ne yaşarsa yaşasın, her şeyiyle yaşayacaktı. O yüzden Terrence tam da kızın şüphelendiği gibi kanatları ile gökyüzünü kucaklayan bir kartala dönüşünce Raven’ı kilitlediği yerden alıp panter benliğinin üzerine çıkarttı. Raven, kendini her köşeye fırlatışında ağlama isteği duyardı. Bitmek bilmeyen, sanki kızın içinde deniz oluşturmuş göz yaşları bulabildikleri çatlaklardan izinleri olmadan akmaya çalışırcasına… Kendine ihanet etmiş gibi hissederdi. İçindeki kutuplaşmanın uçuklaştığını fark ederdi. Bir yanı öyle zamanlarda şöminenin önüne kıvrılmak, başını o gece için yatağına aldığı, belki ismini bile bilmediği bir erkeğin kokusunun içine gömmek isterdi. Fakat başka bir yanı vardı ki, yıkıcıydı. Zehirliydi. Gözyaşı cinai bir olay olurdu aniden.

Uzaklaşmak istedi. Koşmak onu rahatlatırdı. Oysa yaklaşan tehlikeyi zarara neden olmadan birkaç saniye önce fark edebildi. Bağrına gömülen gaga ve ufak, tüylü beden panteri geriye doğru yalpalatırken bir uluma yükseldi. Acıyı hafifletmek için dönüşümü çağırdı Raven. Uzun süre tutsak olmuş kendi bedeni sızlayan kemiklere rağmen nihayet kendini gösterdiğinde teri aniden soğudu. Sesli, neredeyse tıkanırcasına bir nefes aldı ve aynı şekilde, yavaş yavaş kendi formuna dönen sarhoş Terrence’a yarı öfkeli, yarı eğlenen gözlerle baktı.

“Nasıl ortaya çıkılacağını çok iyi biliyorsun, değil mi?”