Çatalağız Alımları

Adı/soyadı:Fabien Rusendurg
Rpg puanı:80
Rpg deneyimi:1 yıldan fazla
Kişisel özellikleri:
Acı,ölüm,keder.Bunların harmanlanması ile oluştu kişiliği.Bir zamanlar çok sevdiğinde iyi birisi olmuştu.Yine olursa belki pis kişiliği yok olabilir,iyileşebilir.Belki de kalbinin derinliklerinde sevgi,aşk,iyilik gibi güzel duygular vardır.Önemli olan bunları ortaya çıkarmak;fakat Fabien'in bununla uğraşmadığı apaçık ortada.

Aile geçmişi:
Ailesini hiç tanımadı.Hiç yetimhaneye gitmedi.Birilerinin kuralları altında yaşayamazdı.Kaçtı ve sokaklarda yaşadı.Ailesi ünlü büyücülerden oluşmuş olabilir diye ne zaman kitap olan bir yer görse ailesini arar.Yaşıyorlarsa bir soru sormak ister,yalnızca bir soru...Neden?

Yeteneği almadaki amacı:Rp'lerinde,kurgularında işe yarayacağını düşünür.

Yetenekle ilgili örnek rol oyunu:

yetenek:

Kurgunuz için çok önemli olduğunu düşünmüyorum. Kurgusunda önemli bir yere sahip üyelere vermeyi daha doğru buluyorum. Başvurunuz kabul edilmedi.

Karakterin;
Adı / Soyadı: Aidan Wandhunt
Rpg Puanı: 90
Rpg Deneyimi: 6 yıl
Kişisel Özellikleri: Ailesi tarafından büyük baskı gören Aidan, özellikle babasının yüzünden, gerçekte olduğu kişilikten çok daha farklı bir görünüm vermek zorunda kalmıştır. Bu nedenle ikiyüzlü ve yalancı bir kişilik geliştirmiştir. Ürkek biridir, başının sıkıştığı yerde rahatlıkla işin içinden sıyrılma yollarına bakmaya başlayabilir ve bunun için en yakınlarını bile rahatlıkla feda edebilir. Söyledikleri birbirini tutsa da gerçek düşüncelerini tutmaz. Gene de diğer sahtekarlar gibi öncelikle kendini kandırarak ve inandırarak işe başlar. Kendisini, kendi ailesinde bir yabancı gibi hisseder. Aşırı baskıdan bunalmasına rağmen bunu okulda da hissettiğinden hiç bir zaman kendi olamaz. Ancak çataldili sayesinde konuşabildiği yılanlar sayesinde bunları içine atmaktan da kurtulmuştur. Zoraki olarak yaptıklarından hoşlanmasa da bunların aslında istediklerine giden yola giden alevli taşlar olduğunu iyi bilmektedir. Bir kavgada rakiplerini sırtından vurmak, beklenmedik ataklar yapmak, kazanmanın gerçek yüzüdür ona göre. Hilesiz, dürüstçe, safça gidilen hiç bir yolun sonunun başarıya çıktığına inanmaz. Ona kahramanlık hikayeleri anlatırsanız, kahramanların arka odalarında geçenleri anlatır size o. En iyi görünenin, en haklı sanılanın aslında en güçlü, en fazla kişinin çıkarına hizmet eden olduğunu iyi bilir.

Aile Geçmişi: Önce ailesiyle ilişkisine değineceğim. Annesi onu doğurduktan sonra kucağına aldığında onun kendi bebeği olmadığını iddia etmiştir. Bu konuyla ilgili bir sürü teori öne sürebilirsiniz ama annesi, gerçekten, öz annesidir. Babasına gelince, hep saçmalıklarını kafasına yığarak kişiliğini istediği gibi şekillendireceği bir çocuk istemiştir. Ebeveynler bunu hep ister. Ancak onun kullandığı yöntem Aidan'ın yapısına aksine ters etki ediyordu. Onun korkusuz olmasını istedikçe çocuk korkak oldu, ve diğer konularda tam tersi kişilik geliştirdi bu adamın yaptığı hatalar yüzünden. Elbette bu iç yüzünü oğlunun yılanlarla dertleştiğini bilen annesi dışında bilen kimse yoktur.

Aile diğer safkan aileler gibi köklüdür. Nesiller nesil aktarılan bir yeteneğe sahiptir. Direk Salazar'la alakaları olmasa da annesinin ailesi ilk Çataldil bilen cadı Juan Demonté'nin soyundan geliyorlar, bu yetenek ailede bir çok kişide görülmüştür. Babasının ailesinin adı Wandhunt, çok iyi düello yapan, asa kullanmada hızlı ve pratik büyücüler olduklarından bu ismi almışlardır. Eh, düelloların sonucunda yenilenin asasının alınabildiğini biliyorsunuz zaten. Wandhunt'lar safkan bir çok ailenin son halinin aksine oldukça zenginlerdir. Bunun nedeni, büyücüler arasında popüler sihirli güvenlik eşyalarının bir çoğunun mucidi olmalarıdır. Sadece bu değil tabi. Bir diğer nedeni de yasal yollarla yasadışılık etmenin yolunu yordamını çok iyi bilmeleridir. Yani yasal adaletin karanlık yüzünde yer alırlar. Fakat tabi Aidan'ın babası, bundan çok daha fazlasını istemektedir.

Yeteneği almadaki amacı: Aidan'a babasının yaptığı baskının asıl nedeni güçlü, ailenin üstünlüğünü kabul ettirecek karanlık büyücü ortaya çıkarmak olduğundan, bu çocuğun bu özelliği onları daha da umutlandıracak. Ayrıca Aidan'ın düşüncelerini annesi, biraz da Aidan'ın insanlardan çekinip, yılanlarla konuşması, sayesinde rahatlıkla takip edebilcek, oğlunu. Gene de, oğlunun eşinin hırslarına karşı duracak olması, işine geldiğinden bu konuda ona ihanet etmeyecek. Ayrıca annesinin ailesinin evlerinde, Basilisk sakladıklarına dair söylentiler var. Malum, onların evine cansız dahi olsa horoz sokmak yasak. Tabi, bunun nedeni oranın çiftlik olmaması da olabilir.

Yetenekle İlgili Örnek Rol Oyunu:

Güzel günler gelecek mi gerçekten? Yoksa gösterdiğimiz çabalar mazi olarak mı kalacaklar? Onlara inat tutunabilecek miyim bu hayata? Yoksa kendi benliğimi bulmadan uçup gidecek miyim? Aslında tek ben değilim bu dünyada kaybolmuş ruhlara katılmak üzere yürüyen, donuk çocuk. Tek ben değilim ailemin isteklerine kanını akıtan, haksız yere. Asla da tek olmayacağım, bu dünyada, benden binlerce, yüzlerce var. Ölü çocuğum işte, zamanında doğmamış. Annemden emdiğim şey, süt değildi, kapkara bir zehirdi. Buruk ve acıydı tadı, dün gibi hatırlıyorum. Beni doyurmamış, daha da aç bırakmış, acı içinde çığlıklar atmama neden olmuştu. Gözlerimden yaş yerine kan akmıştı. Boğum boğum parmaklarımı şeftalili mama değil, sapsarı öd kirletmişti. Kayıp çocuktum ben, diğer binlercesi gibi, soluk, güneşten uzak, karanlık içinde, sadece kahırı tanıyan. Şefkat neydi, sevgi neydi? Hırslardan bağımsız mıydı bunlar? Ben koşulsuz sevgiye hayatta inanmam, inanamam. Yok öyle şey. Korku var, kaybetmek var, kazandığını sanıp, sonrasında kahrolmak var. Sadece cehennem var, kapkara, gözlerin göremeyeceği kadar karanlık acılar ülkesi. Ve yılanlar var, onların sarı gözleri, sivri dişleri, soğuk derileri, çatallı dilleri var.

Ben, annemin bana hediye ettiği, kızıl süt yılanını koluma doladığımda mutluydum sanki. Ya da değildim, sadece biraz neşelenmiştim. O gün benim doğum günümdü ve ben bu yılan dışında hiç bir hediyeyi açmamıştım. Açmayacak ve hepsini çöpe yollayacaktım ertesi güne. Gözlerimin balımsı yeşilinde bir yılanın soğukluğu vardı. Tek kelime etmedim, daha beş yaşındaydım ve karanlık odaya hapsedildiğimden dolayı uzun zamandır hiç ses bile çıkarmıyordum. Fakat o an, bir şey duymuştum ondan. Bir ses, insan gibi, değil gibi, tıslama ama anlamlı. ''Adın ne senin?'' demişti bana. Bugün doğum günümdü, o bana hediye olarak gelmişti ve benim adımı bilmiyordu. Ev cinlerimiz bile daha zekiydi doğrusu, bu yaratıktan. ''Bilmiyor musun?'' dedim safça, sadece tıslamıştım babama göre. İlk sözcüklerim tıslamaydı, babamın şişinerek sağa sola anlattığına göre. ''Biliyorum, sadece, kendi adını biliyor musun, diye denemek istedim.'' diyen kibirli yılan, gerçekten komikti, yemin ederim. Gülüyordum, o benim boynuma dolanmaya başladığında. ''Harikasın. '' demiştim ona, alayla. Sonra ayağa kalkıp diğer hediyelere gözümün ucuyla bile bakmadan, paytak paytak pastamı üflemeye gitmiştim. Tabi, doğum günüme getirilen minik cadı akrabalarımın, arkadaşlarımın dehşet ve hayret çığlıklarından nasıl zevk aldığımı, hiç unutmam.

Şimdi o yılan hala yaşıyor. Okula getiremiyorum, getirmek istemiyorum, çataldil olduğumu öğrenmesinler diye. Fakat odamda, kendine ait yatakta, başucunda koca bir tas sütle keyif çatıyor o minik şey. Artık yaşlandı, o eski göz alıcılığı yok hala. Yaz ve Noel tatillerinde eve döndüğümde küçükken yaptığım gibi sohbet ediyorum onunla ama artık eskisine oranla daha temkinliyim. Anneme tüm sırlarımı, hiç çekinmeden anlattığını, artık biliyorum. Bu kocamış yılanı artık eskisi kadar ciddiye almıyorum zaten. Bebek bir patlar uçlu keleker gibi garip, sevimsiz hayvanları barındırmak gibisi yok. Aslında bunların yerine bir pıtırkurt edinebilirdim, ya da farklı fantastik hayvanlara yönelebilirdim ama bunun gibi başbelası bir hayvanla baş etmek, ellerimde oluşan yanıklara rağmen eğlenceli ve sıkıntı dağıtıcı. Bir yılan gibi hain ve ikiyüzlü değil üstelik. Gerçi kendim bu özellikleri taşıyan biri olarak, ancak bir yılana layıkken, sanki öyle değilmişim gibi davranmam ironik değil mi? Sevgi, dokunmak kavramından bihaber olan benim, en dokunulmaz hayvanı seçmesini tuhaf karşılamamak gerek gene de. Ve şimdi, o, odamda bana dilini çıkararak gülümseyen yılanım. Halsiz görünüyor. ''Bu bir veda, biliyorsun değil mi?'' diyor bana. Sonra ben yanında diz çöküp onu kucağıma alıyorum. Önceki gibi aptal değil artık, zira artık beş yaşında minik bir yılan değil, on beşinde, bir ayağı çukurda. ''Seni özleyeceğim.'' diyorum ona duygusuz bir sesle, beyaz bir yalan. Tıslayarak gülüyor. ''Sadece, şunu söylemek istemiştim. Sana ihanet etmek istemedim. Bir yılan bile insanlar kadar yılan değildir, sahiplerine ihanet etmez.'' diyor bana, kucağımda kıvrılıyor ve iyice yerleşiyor, gözleri kapalı. Soluyor hayatı giderek. Başımı sallıyorum bense, sadece. ''Annen...'' diyor ama, sözünü bitiremiyor. O tıslama, artık, sonsuza dek, tamamiyle yok olup gidiyor hayatımdan. Ben onu, daha sonra, sadece, bir kutuya koyup çöpe atıyorum. Garip bile hissetmiyorum, sanki yokluğu ve varlığı bir benim için. ''Ne de olsa dünya senin gibilerle dolu, ayaklı ya da ayaksız.'' diyorum veda olarak, cesedine.

Karakterin;
Adı / Soyadı: Pamela F. Redd
Rpg Puanı: 90
Rpg Deneyimi: İki yıl
Kişisel Özellikleri: Pamela, zeki bir kızdır. Bu özelliğini annesinden almıştır ve babası gibide kurnaz bir kızdır. Plancı bir yapısı vardır. Her şeyi en ince detayına kadar düşünür, inceler ve sonrada planını yürürlüğe koyar. İnsanları birbirine düşürmek konusunda çok yeteneklidir. Liderlik özellikleri ile Slytherin'nin birinci sınıflarını emrine almıştır. İlk karşılaştığınızda sizi iliklerinize kadar ürkütecek kadar soğuk ve aksidir. Pamela ile yakınlığınız bile olsa karşısında bir türlü rahat olamazsınız. Kimseye değer vermezmiş gibi görünür ama aslında dostlarına değer veren bir insandır. Düşmanları için bir cehennem meleğidir. Arkalarından her dakika kuyu kazar.
Aile Geçmişi: Aile diğer safkan aileler gibi köklü bir geçmişe sahiptir. Hatta aile hakkında bilgi veren en eski kalıntılar bundan yüz yıl önce ortaya çıkmıştır. Pamela'nın ailesi, köklü aileden ayrılmış ve başka bir soyadı altında yaşamayı sürdürmüştür. Annesi doğduğu günden beri İngiltre'de yaşayan safkan bir cadıdır. Hogwarts'ta okuduğu yıllarda Ravenclaw binasına mensuptu. Babasıda annesi gibi bir İngilizdir ancak İngiltere'ye yirmili yaşlarında ayak basmıştır. Hogwarts'ta okuduğu yıllarda Slytherin binasına bağlıydı. Babası ve annesi Hogwarts'ta okurlarken tanışmışlardır ve okul bittikten dört yıl sonra evlenmişlerdir.
Pamela ile ilişkilerine gelecek olursak; Babası için Pamela bir mücevher gibidir. Kızını en iyi şekilde yetiştirmiştir ve gelecekte kendisi gibi güçlü olmasını istemektedir. Annesi ise Pamela ile fazla yakın değillerdir. Pamela annesini her zaman zayıf biri olarak görmüştür ki bu konuda haklıdır annesi bir yıl içinde birçok kez hastalıklar ile mücadele etmiştir.
Yeteneği almadaki amacı: Pamela'nın ailesinde de b.rçok çatalağız yeteneğine sahip büyücüler ve cadılar vardır. Aslında bu yetenek ile Pamela güçlü olduğunu daha da belli edecektir. Hem ailesi içide bir gurur kaynağı olabilir.
Yetenekle İlgili Örnek Rol Oyunu:
Nasıl başlamıştı tüm olanlar. Evet şimdi hatırlıyordu. Anılar zihnine hucum etmeye başlamışlardı. Evinin arkasında ki karanlık arka sokaktaydı. Arkadaşları ile beraber takıldıktan sonra onlardan ayrılmıştı. Sokakta karşısına çıkan embesil kızı görmüştü. Biraz eğlenmenin ona yararı olacağını düşünüyordu. Kızı arka sokağa doğru sürüklemişti. Ne kadar hastalıklı ve güçsüzdü. Bu dünyada güçsüzler her zaman ezilir ve yok olurdu. Kızda onlardan biri olacaktı. Kızın aptal görünüşüne baktı. Kızıl saçlarını iki yandan sıkıca örmüştü ve kafasına pembe-beyaz bir şapka takmıştı. Üstünde ise muggle'ların izci olarak nitelendirdiği insanlar toplumunun kıyafeti vardı. Yerde korku ile kendini korumaya çalışan kıza doğru eğildi. Kızıl saç tutamını eline aldı ve parmaklarına doladı. 'Küçük kız. Ne oldu çok mu korkuyorsun?' Kızın gözlerine baktı. Korku, şüphe. Ama bakışları Pamela'nın arkasında ki bir noktaya odaklanmıştı. Tısss. Sesi duydu. Kulağını delip geçen tıslamayı. Yavaşça ayağa kalktı ve arkasına döndü. Büyük kargo kutularının arasında bir yerde bir çift parlayan göz gördü. Ardından çatal şeklinde uzanan bir dil. Yılan. Hayatında fazla yılan görmemişti. Bir - iki kere. O da okulun arkasında ki bölgede ki karanlık ormanda gördüğü iri yılandı. Yılan ona tıslamıştı ve gözlerini gözlerine kilitlemişti. Ardından arkasına bakmadan gitmişti. İkincisi ise rüyasında gördüğü yılandı. Gerçek değildi ama Pamela'yı etkilemeye yetmişti. Yılan ona doğru yaklaşmış bacaklarına dolanmış ardından daha yukarıya koluna doğru çıkmıştı ve 'Seni bekliyorum' demişti bir tıslamanın eşliğinde.

Şimdi bir kez daha bir yılan ile karşılaşıyordu. Onlardan korkumuyordu. Zaten Hogwarts'ta Slytherin binasındandı ve Slytherin yılan demekti. Yılan kutuların arasından çıktı ve Pamela'ya doğru ilermeye başladı. Pamela'nın arkasında ki kız korku dolu bir ses çıkardı ama Pamela'nın ona bakacak zamanı yoktu. 'Sonunda karşılaşabildik Pamela.Tısss.' Pamela yılanın konuştuğunu farkettiğinde içinde bir kıpırtı dolaşmıştı. Dudaklarından sadece 'Evet. Seni rüyamda görmüştüm.' dedi. Yılan ile konuşabildiğine inanamamıştı ama aklına ailesinde bulunan çatalağız yeteneğine sahip insanlar geldi. Acaba kendiside böyle bir yeteneğe sahip miydi? Evet kesinlikle. Yılan Pamela'dan bakışlarını ayırdı ve arkasında kıza yöneldi. Yılanın bakışlarında ki açlığı gördü. 'Senindir.' Yılanın yolundan çekildi. Kıvrak bir şekilde yılan kıza doğru seğirtmeye başladı. 'İşime yaramaz bu kız. Bir muggle açlığımı asla doyuramaz.' Yılan küçük kızın yolundan anlık bir şekilde çekildi. Kız ayağa kalkmayı başardığı anda sokaktan kaçtı. Pamela yeniden yılana döndüğünde yılanda ona sabitlemişti gözlerini. 'Birbirimizi bulmamız çok iyi Pamela. Tısss.' Pamela yüzünde bir gülümseme ile yılana doğru baktı. 'Evet bencede.'