Okula Tekrar Meraba

Sonunda bitmişti. Ailesinden artık uzak kalabilecekti. Geç olsa da. Bavullarını ve çantasını kapısının önüne bıraktı ve geniş aynasına doğru yürüdü. Üstüne giydiği mavi elbisesi ve açık saçlarıyla hoş görünüyordu. Ama Hogwarts Cadılık ve Büyücülük okuluna vardığında bunları giyemeyecekti... Üzülmüştü. "Cüppe giymekten nefret ediyorum" dedi içinden ve yatağının ucunda duran cüppesini yırtmak geldi içinden. Sonra gereksiz davranışlarını kesip cüppesini kapının önüne koyduğu bavuluna tıktı. "Artık hazırım" dedi içinden ve uzun bir süre daha göremeyeceği odasına bir göz attı. Her biri farklı renkte olan duvarlarına yapıştırdığı posterleri, rahat yatağını ve arkadaşlarıyla burada geçirdi zamanları özleyecekti... Şimdi yattığı oda da duvarlara poster asamayacak, rahat yatağında güzel bir uyku çekemeyecekti. Odasını başkalarıyla paylaşacaktı. Paylaşmak güzel bir şey onun için ama bir oda paylaşmak sorun yaratabilirdi ve Katharina gibi biriyle oda paylaşmak sorun yaratacaktı büyük ihtimalle. Katerina iyi tarafından düşünmeliydi. En azında sohbet edebileceği bir sürü arkadaşı olacaktı. Belki de düşmanı da olacaktı. Birden alt kattan annesinin onu çağırmak için bağırdığını duyunca havaya zıpladı. En çok da bu sesi duymaktan kurtulacağı için seviniyordu. Ailesini çok seviyordu. Ama onlardan uzak durması daha iyiydi. Babasıyla sorunu yoktu aslında. O gayet sessiz ve anlayışlı birisiydi. Maalesef annesi her işine karışıyor, onu rahat bırakmıyordu. Belki onu sevdiği için yapıyordu ama böyle sevgi de istemiyordu Katharina.

Annesinin fikri olan uzun tatil başlarına dert açmıştı. Eve dönmeleri sorun olmuştu. Neyse ki şimdi evdeydi ve Hogwarts Cadılık ve Büyücülük okuluna geri görüyordu. En azından bir sürü öğrenci dolu bir trenle dönmek zorunda değildi. Ama işiteceği laflardan korkuyordu. "Ne olmuş sanki geç kaldıysam" diye düşündü Katharina. Çok heyecanlı değildi geç kaldığından dolayı. Bir sürü büyü öğrenecekti orada. Bunları yapmak onu zorlamayacaktı ama sıkacaktı. Oraya gitmeden önce de büyüler öğrenmişti. Belki büyü öğrenmesi orada ona kolaylık sağlayacaktı.

Düşüncelerinde sıyrılıp odaya sırtını döndü ve kapıyı açtı. Bavulları ve çantası taşıyarak alt kata indi. Annesinin sinirli yüzü korkmasına sebep olmuştu. Hayatında ilk kez geç kalmıştı ve bu onun hatası değildi. Herhalde bunun için ona sinirli sinirli bakmıyordu. Hayatında biraz farklılık istiyordu. Her seferinde annesinin sinirli yüzünü görmek istemiyordu. Hazır olduğunu belirtmek için ona ve eşyalarına baktı. Bakış atmak konuşmaktan çok daha kolaydı annesiyle. Şimdi annesini düşünme zamanı değildi. Geç kalmıştı ve kafasında bahaneler uyduruyordu şimdiden. Evden çıkma zamanı gelmişti.

Beklediği tren sonunda gelmişti. Tekrar geç kalmaktan çok korkuyordu. "Geç kalsam çok fena olur" diyerekten hızlı adımlarla kapıları açılmakta olan trene bindi. İlk binen o olmuştu. Kompartımanını bulup içeri girdi ve oturdu. İçinde bir korku vardı. Ama görünüşe bakılırsa tek geç kalan o değildi. Kendini teselli etmeye çalışsa bile korktuğu zaman karnına bıçak gibi saplanan o ağrı girdi. Cama yansımasına baktı. Saçları dağılmış ve berbat görünüyordu. Oturduğu yerde hemen bavulunda tıkıştırmış olduğu cüppenin altındaki tarağıyla saçını taradı ve yerine koydu. Yolu uzundu. Etrafı seyretmekten hoşlanıyordu. Tekrar başını cama çevirdi ve etrafı seyretmeye başladı. Yağmur çiseliyordu. Git gide yağmurun sesi artıyor, cama vurduğunda oluşan ses yükseliyordu. Derin bir nefes aldı ve arkasına yaslandı. Kendini yalnız ve acınası bir durumda hissetti. Ailesiyle bile düzgün bir şekilde vedalaşamamıştı. Onlara mektup yazmayı şimdiden düşünüyordu. Hiç böyle düşüneceğini tahmin etmezdi. “Tabi yalnız olunca…” dedi içinden. Gözlerini kapatıp orada yani herkesin diyişiyle “ikinci evinde” geçireceği zamanı düşündü. Belki geç kalmasaydı şuan arkadaşlarıyla oturuyor olacak ve tatilinin nasıl geçtiğini birbirlerine anlatıyor olacaklardı. “İyi ki kafamı dağıtmak için yanımda okuyacak bir şey getirmişim” dedi içinden. Bavulunu tekrar açtı ve içinden en sevdiği çizgi-roman kitabını okumaya başlamıştı. Kitaba odaklandı ve olup bitenleri dikkatlice okudu.

Sonunda gelmişti. Kitabı kapatıp ayağa kalktı ve trendeki birkaç öğrenci ile birlikte dışarı çıktılar. Bu görkemli yeri görmek ne kadar hoştu. “İkici evime hoş geldim” dedi içinden ve görkemli binanın içine girdi.