Sonsuz bulutların arasında, sonsuz kini ile sarıldığı süpürgesinde yol alıyordu. Kalbindeki karanlık mahşerin ıssız akıbetini yükseltmek için "bulunduğu yere", göklere; Londra'ya gidiyordu. Uzak fakat ulaşılmaz, zor ama başarılamayan hiçbirşey olmadığını bildiği için; kendisine güvenmenin verdiği cesaretin tükenmez kudreti ile, başarılamayanı başarmaya gidiyordu.
Kalbini aklından uzak tutmayı başarabilmişti hep. Gözleri rotasında, aklı hedeflerine yoğunlaşmış, kini ve öfkesini her daim doğru kullanmayı bilmişti. Korkuların esareti ile yenik düşen birsürü insana karşı, tek başanı savaşabilmiş, esareti ve korkaklığı yoketme yönünde; asırlardır süre gelen bu zaafı kaldırmak için adım atan tek kişi olmuştu.
Amacı korku esaretinii, korku saçarak yenebilmekti. Ve düşündü sonsuz bulutların üstünde, mıkaddes ufkuna ilerlerken; kalbi sonsuz karanlığını saçarken:
"Biryerlerde var biliyorum. Ateşin ve ruhun çocuğuna gebe kalanlar. Ve onlar, benim başarılarım..."
Sonunda vardı. Gelmişti. Uzak diyarların ıssız karanlığından koparak, seneler önce gözünü umarsızca açarak gördüğü ilk dünyanın o melek misali kokan sokaklarına. Büyülerin ve büyücülerin, gizlilik esasını saklama emelinde olanların, Mugglelardan korkanların şehrine. Elbette, bu şehrin üstünde dolaşmak oldukça haz vericiydi. Fakat artık yere inmenin vakti gelmişti.
Sonsuz bulutların içinden, nazlı bir şekilde, tüm akıbeti ve korkunçuluğunu yansıtarak, yavaşça alçalmaya başladı. Yere iyice yaklaştığında, süpürgenin üzerinden atladı. Süpürge yoluna devam ediyordu ki; ani bir şekilde kılıfından çıkardığı asasını ince bir bilek hareketi ile süpürgeye doğrultarak, karanlık, sisli ve kasvetli havanın hakim olduğu sokakta süpürgeyi aniden yok etti. Asasını yavaşça kılıfına koydu.Fakat belinin sol tarafındaki kılıfta duran asasındaydı eli. Her türlü olay gelişebilirdi. Tanınabilir, saldırıya uğrayabilirdi. Lakin Londra, geceleri pekte güvenilir biryer sayılmazdı. Faka bu sokak Salvator'a nedenini anlayamadığı, esrarlı, gizemli ve büyük bir güven geliyordu. Sonsuz sahipliğini hissediyordu içinde.
Adımlarını emin, güvenli, sağlam, sert fakat oldukça nazlı savuruyordu, ahşap evlerin sardığı dar sokakta. Amacını gerçekleştirmeye attığı her adımda bukadar sakin olabilecek olması kimse tarafından tahmin edilmese de; bunu başarıyordu. Kafasındaki kukuletasına vuran ıssız Ay ışığının yarattığı gölge, Salvator'un gözlerini kapıyor fakat çenesi, dudakları ve burnı görünüyordu. Onu seneler sonra bu hali ile tanıyabilecek çok az kişi vardı. Onun yaydığı
enerjiden endişelenenler sanıldığı kadar az olmasa da; kimse cesaret
edemezdi böyle bir enerjiye karşı koymaya ki; nice karşı koyan, bunu
hayatlarıyla ödemişti.
Adımlarını sıklaştırdı. Tek başına. Yalnız. Biryere gidiyordu. Kinini içinde gizli tutup, kan kusan kalbine bir çizik daha atmaya gidiyordu. Sonunda adımları yavaşladı ve durdu.
Kukuletasını çıkardı. Gözleri, tüm akıbeti ile, esrarı ve ıssızlığı ile meydanda, parıldayan Ay'ın ışığı ile dans ediyordu. Kafasını hafifçe kaldırdı, kısık gözleri ile: Baktı; ahşap evin eskimiş ahşaplarına. Yavaş yavaş inceliyordu evi. Ne yaşanmışlıklar vardı ve de nelere şahit olmuştu o ev. Bunların hepsini biliyordu. Çünkü orası, onun doğup büyüdüğü evdi.
Fakat şuan orada başkaları vardı. Başka bir hayat yaşanıyordu. Ve bu Salvator'u oldukça rahatsız ediyordu. O doğduysa orası hep öyle kalmalıydı. Fakat bunu bozan insanlardan öcünü de alacaktı. Ne yazıkki sırası değildi şimdi.
Kukuletasını taktı ve yoluna devam etti. Eli hala asasındaydı. Adımları oldukça sıktı. Ay artık, kara bulutların tacizine dayanamamış pes etmiş ve o ıssız ışığını çekmişti dünyanın üstünden. Dar sokağı aydınlatan sarı sokak lambalarıydı. Öylesine nazlı nazlı vuruyorlardı ki yere, Salvator'un gölgesini, tüm asaleti ile yansıtıyorlardı. Ay ışığının yokluğu, lambaları değerli kılsa da; bazı insanlar gibi, sadece yoklukta bilinecekti değerleri. Bazı insanların kaderi olduğu gibi, onların kaderide buydu. Yalnızlık...
Yolun sonuna geldiğinde ise tam karşısında hedefi vardı. O uzun zamandır planladığı şeye ulaşmak artık sadece asasına bakıyor olsa da; bu cesaret, gerçektende saygıya değerdi. Aklındaki tüm düşünceleri bir yana koydu. Herşeyi sildi ve yoğunlaştı. Artık büyüklüğünü ve gücün kanıtlamanın, yalnızlığın insana ne denli bir güven, cesaret ve güç getirdiğini göstermenin ve de asırlardır iyilik masalları ile kendilerini kandıran asalaklara, hayatlarında görmedikleri ve birdahada görmenin nasip olmayacağı o mukaddesliği göstermenin zamanı gelmişti. Kafasını kaldırdı. Tam o sırada Ay birden şahlandı ve ışığını, Salvator'un tam karşısında duran hedefine hücum ettirdi.
"Sihir Bakanlığı..."
Oldukça zor olacaktı bu. Oldukça ulaşılmazdı. Gücünü ve kudretini, sonsuz kininin yanan ateşini, kan kusan kalbinin sonsuz karanlığa sarılmış kanlı etini savuracaktı buraya.
Eli asasındaydı ve daha beklemenin hiçbi amacı yoktu, asasını çıkardı ve haykırdı;
"Bombarda Maxima!"
Büyü öylelemesine, aceleci, son derece parlak yeşilnii hertarafa yayarak ilerlerken Bakanlık kapısına, kan ter içinde kalmış Salvator, aniden gözlerini açtı. Aynaya baktı. Gözlerine... Bunu başarmalıydı. Sonsuz ufkuna ilerlemek, yapılamayanı yapmak, başarılamayanı başarmak, ve sonsuz kinini kusmak için süpürgesine bindi. Çok uzaklardan kin dolu kalbinide herzamanki gibi yanına alarak Londra'ya doğru yola koyuldu.
Not: Başka bir siteden.
Konu: James Séphirot 
Çarş. Mayıs 27, 2009 10:16 pm
