Karlı günlerden biri daha… Aslında şikâyetçi değilim, aksine karı severim. O parlak beyazlık huzur verir bana. Bütün kötülüklerin, bütün pisliklerin karın yağmasıyla o beyazlığa boyun eğdiğini, bir sürede olsa kendilerini gizlediğini düşünürüm hep. Bununda ötesinde o alabildiğince uzanan beyazlık içimi kıpır kıpır eder, huzurla dolarım; sanki dünyada hiç derdim yokmuş gibi rahat hissetmeye başlarım kendimi. Tek derdim soğukla… Sanırım karın tek sevmediğim yönü bu. Tabii yanında seni ısıtacak biri varsa soğuğun verdiği haz da tarif edilemez kanımca. Ki şu anda bu hazzı doruklarında yaşıyorum. James’in kollarında, belimize kadar gelen karların içinde katur kutur yürürken, sevdiğim erkeğin sıcaklığı yetiyor bana. Birbirimizin bedenine kenetlenmiş şekilde bilmediğimiz bir yere yürüyoruz. Aslında James’in böyle bir havada dışarı çıkmaktan nefret ettiğini biliyorum. Nedense karı hiç sevmiyor. Biraz da bunun için bu ısrarım. Evet, dışarı çıkmak kesinlikle benim fikrimdi! James itiraz edecekmiş gibi görününce de o ‘en sevdiğini söylediği’ bakışımı atmak zorunda kaldım. Şimdi biraz insafsızca görünüyor gözüme –ama onun iyiliği için yapıyorum bunu. Kar sevilmez mi canım? Zihnimde yankılanan karamsar cevaplar rahatsız ediyor beni. Hemen zihnimdeki aykırı sesleri bastırmak istercesine yürümeyi bırakıp James’in açıkta kalan tek yeri olan yüzüne bakıyorum. Burnu kıpkırmızı olmuş, yüzü de ondan farklı değil. Ama yine de her zamanki gibi çok yakışıklı görünüyor. “ Ee koca oğlan, hala pişman mısın dışarı çıktığına? ” Kara Göl’ün önündeki ağaçlardan birinin altında duruyoruz. Koskoca göl, ısının aşırı azalmasıyla donup koca bir buz pistine dönüşmüş durumda. Hatta yüz metre ileride buzun üzerinde kayan öğrenciler hemen gözüme çarpıyor. Ama tabii şu an ilgilendiğim tek şey James. “ Emin değilim güzelim, sanki üşüyorum biraz. Biraz daha yakın dursan belki pişman değilim diyebilirdim. ” James’in yüzündeki muzip gülümseme, karşı konulacak gibi değil ama altta kalacak biri değilim. Hemen tek kaşımı kaldırıp onu hafifçe itiyorum. “ Demek soğuğu bahane edip benden faydalanmak istiyorsun ha? ” Şaşkın şaşkın bakıyor yüzüme. Ne yalan söyleyeyim bu hallerine bayılıyorum. Dayanamayıp montundan geri çekiyorum onu. “ Gel buraya aptal şey. ” Ve parmak uçlarımda yükselip o buz gibi dudaklarıyla buluşturuyordum dudaklarımı. Ben onu geri geri itip hemen yanımızdaki ağaca yaslarken o sadece bana ayak uydurmakla yetiniyor. Ben de içimden geldiği gibi davranıp doyasıya tadını çıkarıyorum bu hazzın. Ancak Kara Göl’de kayanların bizi fark edip, imalı ıslıklarıyla taciz etmesiyle toparlanabiliyoruz…
Akşama doğru James’le birlikte giriyoruz Biçim Değiştirme sınıfına. Herkesin gözü üzerimizde. Nedeni de malum tabii. Beşinci sınıf öğrencisinin dördüncü sınıfların dersinde ne işi olabilir ki? Fazla düşünmeye gerek yok. O öğrenci James’se normal karşılamak gerek. Bahanesi de çok önceden hazır. Bugün benden ayrılmak istemiyormuş canı. Okul kuralları da umurunda değilmiş. Profesörle konuşup bir şekilde halledecekmiş, bla bla bla. Açıkçası bu davranışı hoşuma gitmedi diyemem, tabii ki bende ondan ayrılmak istemiyorum. Ancak profesörden azar işitmesini de istemiyorum. Endişemi tekrar dile getirmek için ağzımı açacak oluyorum ki profesör sınıfa giriyor. Onun yerine James’e hiç de hoş olmayan bir bakış atıyorum. O ise çok rahat. Göz kırpıp gülümsüyor bana. Sonra da ayaklanıp profesöre doğru ilerliyor. Gerisi koca bir boşluk… En son profesörün James’i görünce şaşırdığını gözlemliyorum. Sonra James profesöre iyice yaklaşıp sessizce bir şeyler söylüyor. Lanet olsun ki hiçbir şey duyamıyorum. Ancak James konuştukça profesörün, orta yaşlı alımlı cadının, yüzü yumuşuyor. James sözlerini bitirdiğindeyse besbelli halinden memnun şekilde James’i yanıma geri gönderiyor. Sonrasında bana göz kırpmasına da açıkçası anlam veremiyorum. Karşılığında ben de kendimi zorlayıp gülümsüyorum profesöre. James yanıma tekrar otururken profesör derse başlıyor. Meraktan çatladığım için elimi James’in bacağına götürüp etini sertçe sıkıyorum. James, başta kaşlarını çatıp bana bakıyor ama yüzümdeki ifadeyi görünce yavaş hareketlerle elini ağzına götürüp fısıldamaya başlıyor. “ Pislik şey! Ben senin için almadığım derse gireyim sen gel etimi sık. ” Çok eğlendiği belliydi ama artık sabrım kalmamıştı. Son uyarı olarak ayağına hafiften bir tekme geçirdim. Şimdi yüzü biraz olsun ciddileşmişti. “ Tamam tamam, derste büyüleri benim üzerimde deneyeceğini, sana yardım etmek için geldiğimi söyledim. Profesörde kabul etti, bu kadar basit. ” Sinsice gülümsedim. Demek mazereti buydu ha? Profesör, zaman kaybetmeden dersin özüne gelirken ben de dikkat kesilmiş vaziyette onu dinliyordum. İntikamım için bu gerekliydi. James’in ise dersle falan ilgisi yoktu. Gözlerini bana dikmiş vaziyette öylece oturuyordu. Ara sıra ellerini vücudumda hissediyordum. Dersten kopup uçtuğum anlardı bunlar. Ancak her seferinde elini tırnaklayıp haddini bildiriyordum ona. Yine James’in böyle bir teşebbüsü sırasında profesör konuşmayı kesip yanımıza kadar geldi. James’in tabii ki dünyadan haberi yoktu. “ Ehem! ” James tam elini bacaklarımın üzerine koymuştu ki profesörün sesiyle irkilip doğruldu. Ancak, hiç bozuntuya vermeden bana doğru dönüp konuşmaya başladı. Hafiften gülüyordu. “ Hadi canım, anlaşılan profesör büyüyü nasıl yaptığını görmek istiyor. ” Tek kaşımı havaya kaldırıp ona doğru baktım. Sonra da profesöre kaydı bakışlarım. Şimdi tüm sınıf bizi izliyordu. Profesör göz kırpıp bana güven verdi. Dudaklarını kıpırdatıp ‘Yap gitsin.’ gibisinden bir şeyler söyledi. Neyse ki James’in tam arkasında olduğundan James hiçbir şey görmedi. Derin bir nefes alıp biraz James’den uzaklaştım. Şimdi asamı tam yüzünün ortasına doğrultmuştum. James gülümseyip yüzünü buruşturdu. “ Canımı acıtma, tatlım. ” Tüm sınıf gülerken ben büyülü sözcükleri fısıldadım. Büyünün etkisi o an görüldü. James’in saçları kızıla dönmüş, gözleri masmavi olmuştu. Hemen burnunun üzerinde de kırmızı kırmızı çilleri vardı. Sınıftakiler tekrar gülmeye başladı. James elini kaldırıp onları sakinleştirdi. “ Anlaşılan beni bayağı çekici bir şeye dönüştürdün. Tepkiler iyi. ” Gülümsüyordu yine. Bu haliyle bile ona tekrar aşık olabilirdim. O benimdi, benim James’im. Hemen, tekrar büyülü sözcükleri fısıldayıp onu eski haline döndürdüm. Bu gösteriyi daha fazla uzatmaya niyetim yoktu. Profesör gülümseyip ellerini James’in omuzlarına koydu. “ İyi işti Bayan Audrey. Gryffindor’a beş puan! ” Başka bir şey söylemeden tekrar masasına doğru ilerledi. Ben de tekrar James’e yaklaşıp sıranın altından elini yakaladım. “ Teşekkür ederim, aşkım. ” O yine muhteşem gülümsemesini bahşederken profesör asasını sallayıp tahtada ödevin belirmesini sağladı. Ödevimi parşömene geçiren yine O’ydu…
Konu: Ders RP'si ~ İlginç Bir Ders 
Cuma Ağus. 05, 2011 3:21 pm
