Acı Gerçek

Hogwarts'ın orta bahçesinde oturmuş su kristlalerin bedenlerine çarparak çıkardığı sesleri dinliyordu büyücü. Normalde yağmura hep bir kin beslese de bu seferki tenine değişinde huzur ve rahatlığı bulmuştu kristallerde. Sabah Güneş'in yaptığı gibi gece de Ay saklanmıştı korkakça kara bulutların arkasına. Oturduğu yerde kafasını yukarı kaldırmış ve zümrüt yeşili gözlerini yavaşça kapattıktan sonra yüzüne değmesine izin vermişti kristallerin. Quentin'in bedenine göre sıcak ;fakat normal birine göre soğuk damlalar yüzünden kayıp giderken huzur seviyesi artmıştı büyücünün. Üzerindeki sarı cübbesine uyumlu yağmurluğu, altında kumaş pantolon vardı büyücünün. Bu kıyafetleri oldu olası sevmemişti büyücü. İstediklerini giyebilmeleri gerektiğini düşünüyordu okullarda. Zihnini boşaltmaya çabalarken her şeyin yavaşça bir su kristali gibi sarı yağmurluğundan akıp gittiği gibi gittiğini hissetmişti zihninden...

Yüzüne aniden çarpan bir şey ile gözlerini hemen açmış ve kucağına düşen mektubu görse de tam olarak bakmadan yüzünü havaya kaldırarak bu mektubu yüzüne atan şeyi aramıştı. Bir baykuş görünce dudaklaını aralayıp haykırmıştı soğuk geceye. ''Aptal baykuş!'' Baykuşun bulutlara doğru uçup gözden kaybolduğunu izleyince gözleri baykuşun attığı mektuba çevrilmişti. Yüzüne çarpıp kucağına düşen mektuba indirmişti yeşil gözlerini. Sert ellerini kaldırmış ve mektubu tutarak açmıştı. Bu Muggle tarzında yazılan bir mektuptu. Ama baykuş tarafından gönderilmesi bunları yollayının bir büyücü ya da cadı olduğunu gösteriyordu. Mektubu açtıktan sonra içinden okumaya başlamıştı mektubu büyücü...

Quentin. Oğlum. Artık gerçeği bilmen gerekiyor sanıyorum. Ama öncelikle 28 Mayıs Cumartesi gecesi saat 00.30 gibi Yasak ormanda olmalısın. Gerçekler acıdır evlat...

Devamı yırtık olan mektubun devamının olması gerektiğini düşünüyordu. Ve başka bir şey daha düşünüyordu büyücü. Bugün ayın yirmi sekiziydi ve gece yarısına az kalmış sanılırdı. Gitmek ile gitmemek arasında gidip geliyordu ki aniden bacaklarının hareketlenip kafasına geçirdiği yağmurluğun şapkasıyla ilerlediğini hissetti...

Karanlık ve yağmurlu bir gün. Normalde olsa bugün için 'harika' kelimesii kullanabilirdi Candace. Fakat eline geçen bu garip mektup sinirlerini altüst etmeye yetmişti. Mektubu tekrar tekrar okumasına rağmen neyle karşılaşacağını henüz kestirebilmiş değildi. Ruhsal durumu hiç de iyiye gitmiyordu. Hızla yerinden doğruldu ve duvarı boydan boya kaplayan pencerenin perdesini açtı. Bu hiç de alışılmış bir şey değildi. Cadı genellikle karanlık ortamları severdi. Perdeleri açtığındaysa içeriye ay ışığı vurmuştu. Bu hiç de iyiye işaret değildi. Hava onun iç dünyasını yansıtır biçimdeydi. Derin bulutlarla çevrili, yağmurlu ve bir o kadar da karmaşık...Derin bi şekilde içini çekti. Mektubu defalarca katlayarak cebine soktu. Yatağının üzerinde asasını kavradı. Odadan çıkmadan önce son bir kez aynaya baktı. Her zamanki gibi muhteşemdi. Karalılıkla odadan çıktı. Jacquetta'yı bulmalıydı. Onu tek anlayacak kişi oydu. Ve ilk defa bir işe yalnız kalkışmak istemiyordu. İçindeki ses Jacq'in onunla olması gerektiğini söylüyordu. Hızla Hogwarts'tan dışarı çıktı. Yağmu tahmin ettiğinden hızlı yağıyordu. Saçları ıslanmıştı ve çamura bata çıka ilerlemeye çalışıyordu. Bundan hiç hoşlanmamıştı. Kristal şeklindeki yağmur taneleri yere doğru süzülürken önünü görmekte zorlanıyordu. Ne olursa olsun kendinden emin bir şekilde ilerlerken ilerde bir karakltı gördü. Göl kenarına yaklaştığını fark etmişti. Karşıdaki karaktı bir kıza aitti. Kız garip bir melankoli içersinde göle doğru bakıyordu. Biraz daha ilerlediğinde onun Jacquella olduğunu anlamıştı. Hızla ona doğru yaklaştı. Fakat cadı onu tanımamış olacakki asasını ona doğru dikmişti. Oraya ulaşmanın hırsıyla zaten biraz gerilmiş olan Candace biraz sinirlenmişti. Fakat dikkatle Candace'a bakan cadı onu tanımıştı. Asa çektiği için üzgün olduğunu söyledi. Candace hiçbir şey demiyordu. Usulca mektubu gösterdi..Mektubun yarısıysa gizemli bir şekilde yoktu. Mektup ortadan ikiye bölünmüş bir haldeydi.

''.. ve acıtır. Candace, kızım... Artık gerçeği bilmen gerekiyor. Babanın tek eşi ben değildim. Gerisi için 28 Mayıs gece yarısı 00,20 de yasak ormanda ol. ''

Mektup elbetteki şaşırtıcıydı. Jacq de Candace ile gelmek istedi.

Gece yarısı, Yasak Orman’ın girişi.
Cadı ve arkadaşı, saçlarının üzerinden, neredeyse gözlerinin hizasına kadar siyah cüppelerinin kapüşonlarını geçirmiş hızlı adımlarla ilerliyorlardı. Yağmur ilerlemelerini zorlaştırırken bir yandan da yeri kayganlaştırıyordu. Kayıp düüşmeleri içten bile değildi. Hızla ilerlerken gidecekleri yerin neresi olduğu hakkında pek fikirleri yoktu. Fakat bir süre daha ilerledikten sonra Candace durmaları gerektiğini anlamıştı. İkisi birden oldukları yere çakılmışlardı. Aniden Candace cesurca asasını havaya kaldırdı.

Asasını kaldırdığında karşısında beliren asadan yoğun bir ışık parlamıştı. Işıkla beraber tüm yüzler aydınlanmış, gerçekler açığa çıkmıştı. Karşısındaki genç büyücünün gözleri yeşil bir ışık gibi aniden parlamıştı. O gözlere daha dikkatli baktığında garip bir şeyin farkına varmıştı. Bu gözler tıpkı Candace'ın gözleriydi. Yemyeşil... Büyücü şaşırmış olacak ki bir şeyler söylemişti fakat Candace için bütün kelimeler anlamını yitirmişti. Onu tanımıyordu fakat garip bir şekilde onunla bir yakınlığı olduğunu derinden hissediyordu. Ardından Gözleri büyücünün ıslak saçlarından ve yeşil gözlerinden başka bir noktaya odaklanmıştı. Elindeki şey Candace'nın düşündüğü şey olmazdı, olmamalıydı. Elinde yağmurdan sırılsıklam olmuş, yarısı yırtık bi mektuptu. Konuşmalara kulak asmadan elini hemen cebine attı, Defalarca katladığı mektubu cebinden hızla çıkardı. Asasını hızla cebine koymuştu. Mektubu hızla açtı ve gözlerini genç büyücüye dikti. Büyücünün yaydığı elektrik hiç hoşuna gitmemişti. Bakışlarında garip bir soğukluk, bir donukluk vardı. Bu iş hiç de iyiye varacağa benzemiyordu. Cesaretini biraz bile yitirmeden gözlerini onun gözlerine dikti. Genç büyücü affallamıştı... Bu kez arkadaşının sözleri kafasında anlam kazanmıştı. Büyücüyü tanıyıp tanımadığını soruyordu. ''Tanışmamız hiç de hoş olacağa benzemiyor...'' Yola çıktığından beri ilk kez konuşmuştu.

Mektuplar Candace'ın da tahmin ettiği gibi birbirini tamamlıyordu. Büyücü mektupların birleşmesiyle oluşan mesaja bakarken, o sukunetini koruyordu. Fakat beyninde kopan fırtınaları susturamıyordu. Karşısındaki gence de çoğu kişiye olduğu gibi garip bir nefret duymuştu. Fakat bu başka bir nefretti. Şu an karşısında duran gencin babasını çaldığını düşünüyordu. Hayatta sevdiği kişiler bir elinin beş parmağını geçmezdi. Ama sevdiği kişilerin sevgisini bölüşmekten nefret ederdi. Bu lanet olası çocuk babasını ondan çalmıştı. İçindeki nefret büyürken birden bire onu kontrol altına aldı. Yüzünde boş bir ifadeyle arkadaşı ve büyücünün şaşkınlığını seyretti. Başını öne eğdi ve gözlerini bir yaprağa sabitledi. Asla yapmadığı bir şeyi yapıyordu şimdi. Bir damla yaş gözünden süzülmüştü. Ama hemen kendini toparladı ve bunun olmasına izin vermedi. Bu güçsüzlük demekti ve Candace hiçbir zaman güçsüz olmamıştı ve de olmayacaktı. İçindeki karanlığı yavaşça hissetti. Yağmurdan ıslanıp, yüzüne yapışmış olan saçlarını geriye itti ve büyücünün sözleriyle tekrar ona odaklandı. ''Bu ne saçmalıktır böyle?'' Saçmalık veya değil, fakat mektupta yazanlar doğruydu. Cadı tüm kalbiyle bunu hissediyordu. Konuşmayı sevmezdi, bu defa da söyleyecek pek bir sözü yoktu. Büyücünün elindeki yarım mektubunu aldı. Katlayıp cebine koyduktan sonra hiçbir şey söylemeden arkasına döndü ve yavaşça ve nereye gittiğini bilmeden ilerledi...

Diğer cadı arkasını döndüğü gibi haykırıp isyankâr bir tonda, arkadaşına gidelim talimatı vermişti ;ama büyücü tam olarak neler olduğunu anlamak ve bu yüzden konuşmak istiyordu cadıyla. Ağzını aralamıştı ki bir şeyler söylemek için cadının elindeki mektubu yırtması ve yere salması bir olmuştu. Ardından arkasını dönüp ilerlemeye başlamıştı... O sırada Etta asasını büyücüye doğrultup onun peşinden gitmesini sözlerini de söylererek engellemişti. Kapşonunu çekiştirip asasını da yerine koyduktan sonra cadının peşinden gitmişti diğer cadı da... Halen konuşmaları fikrinde ısrarcı olsa da bunu bugün yapmayacaklarını anlamıştı büyücü...