Laudine.

Konu: Laudine. Cuma Tem. 30, 2010 8:33 pm

Laudine Véronique Molyneux.
'Lau' ve babasının arkadaşları ona sürekli 'Molyneux' diye hitâp ettiğinden, kısaca 'Moly' olarak da bilinir.
On yedi Kasım doğumlu, Akrep burcu.
Fransızca ve İngilizce'yi çok iyi biliyor. Bunun haricinde Almanca, İtalyanca ve İspanyolca da konuşabiliyor.

On dört Mart, Lyon, Fransa.
C'est un beau roman.
En karamsar düşüncelerle azap çeken birine bile ufacık da olsa umut verebilecek kadar güzel, insanın tenini yavaşça okşayan rüzgârın anlam kattığı bir bahar gününde, Lyon kentinin İtalya sınırına yakın bir semtinde, Jeannine Deucher ve Herbert Molyneux, konuşuyorlardı. Jeannine, gür, şelaleyi andıran ve inatla alnına dökülmeye devam eden perçemlere sahip kahverengi saçlarını, elinin tersiyle geriye doğru attıktan sonra, Herbert'ın ışıl ışıl bir gülümsemeyle aydınlanan yüzüne baktı ve bu tatlı gülümseme eşliğinde adamın dudaklarından dökülenleri dinledi. Sustu Jeannine, hep sustu, dinledi sadece, uzun uzun. Herbert ona küçüklüğünden beri içinde büyüttüğü düşlerini anlatırken, sağ avucunu güç bela kaplayan küçük, sıcacık eli daha sıkı kavradı. Herbert anlatmaya devam ederken, başını eğip kızına baktı, Laudine'ine. Kızının hatları kendisininkini andıran sevimli yüzüne bakıp güldü. Bir başkasını, en az Herbert ve kendisi kadar sevebileceğini düşünebilir miydi? Herbert'a duyduğu yoğun aşktan da kuvvetli bir hissi, vücudunun ve kalbinin her bir köşesinde hissedebileceğini bilebilir miydi? Hayır, asla... Böylesine kutsal bir şeyi, yaşamadan önce tahmin edebilmek olanaksızdı.
Herbert Molyneux ile, düşlerini süsleyen ve hep beklediği, kalbini ta hayal kurmaya başladığı günden teslim ettiği adamla tanıştığı günü anımsıyordu her Laudine'e bakışında. İşte, yine canlanıyordu belleğinde o özel an... Herbert Molyneux; güçlü, hırslı, kolay yenilmeyen, fakir bir ailenin muggle doğumlu çocuğu ve İngiliz büyücülerinin oluşturduğu o muggle hayatından kendini soyutlama propagandasına kanmamış Parisli bir adamdı. Jeannine Deucher; bir Fransız büyücüyle İtalyan bir kadının melez çocuğuydu, el üstünde tutularak ve şımartılarak büyümesine rağmen yumuşak kalpli ve iyi niyetliydi. Deucher ve Molyneux belki de kıyaslandıklarında büyük tezatlık oluşturan iki kişiydiler. Ama işi için Lyon'a büyük bir para kazanma hırsıyla gelen Molyneux ve zaten Lyon'un Milan sınırına yakın bir yerde oturan Deucher, karşılaştıklarında tüm zıtlıklarını göz ardı ettiler. Molyneux, Lyon'daki işlerini bitirip Paris'e dönme hazırlığındayken anladı bu güzel şehre kendisini bağlayan bambaşka şeyi. İlk defa tattığı aşktan sarhoşa dönmüştü, öyle ki kolayca Paris'te kurduğu düzeni unutup Lyon'daki sevgilisinin yanında kararı vermişti büyük bir aceleyle. Laudine doğduğunda evli bile değillerdi, ne Jeannine'in ailesi, ne de Herbert'ın ailesi biliyordu durumlarını. Jeannine'e göre bir problem yoktu, atılacak bir imzayla resmileştirilecek ve somutlaştırılacak bir aşktansa, en güzel duyguyu böylesine masalsı ve ilginç bir biçimde yaşamayı seviyordu. Laudine'ine baktı tekrar. Onu anılar dünyasına sürükleyen kızının hoş çehresi, bu sefer gerçek dünyaya getirmişti kadını. Başını kaldırdı ve ileride kalbine büyük bir yıkım bahşedecek adama en güzel gülüşünü sergiledi, başına geleceklerden habersiz.

Beş Şubat, Lyon, Fransa.
C'est une belle histoire.
Herbert Molyneux, Lyon'u o kasvetli kış havasına boğan karlı beş Şubat gecesinde, Jeannine ve Laudine ile yaşadığı evin aralık duran kapısının eşiğinde hareketsiz bir heykel misali dikilmiş, yıllarını kendine göre bir hiç uğruna harcadığı evi inceliyordu. Dışarıda uğuldayarak esen rüzgârı adeta içeri davet ediyordu. Viens ici! Font de cette maison plus sombre! Laudine'in parlak ve göz alıcı renklerine özel bir hayranlık beslediği plastik çiçeklerin durduğu vazoda gezindi bakışları, ister istemez tebessüm etti. İçinde evin her bir yanına saçılmış kendine özel hatıralarının bulunduğu bavulunu sıkı sıkı kavradı. Kalbinin, var olduğunu kabul etmek istemediği bir parçası hep bu güzel kente, bu güzel kentin anılarla dolu semtine hapsolacaktı, biliyordu. Gitmek ve kalmak arasında bir seçim yapmasını hissetmeye başladığı andan itibaren uykusuz geçen gecelerini düşündü. Başını çevirip uyuyan Jeannine'in yüzüne bakardı bu gecelerde, düşlere sığmayacak kadar mükemmel bir masalı yaşadığını düşünür, gülümserdi. Ama sonra, aklına Paris'te gizli olan bir diğer masal gelirdi, şimdikinden daha çekici olan bir masal. Ve Paris'te kuracağı yaşama olan özlemi, yavaş yavaş teslimiyeti ele geçirirken, Jeannine'in mavi gözleri ona eskisi kadar parlak gelmemeye başladı, Laudine'in kahkahalarını da eskisi kadar neşeli bulmuyordu. Gitme kararı aldığında, Lyon'a ilk kar tanesi düşmüştü. Derin bir nefes aldı ve son kararını verdi. O bu şehri yaşamamıştı, tam tersine Lyon, Herbert'i yaşamış ve onu tüketmişti. Herbert ve Jeannine'in arasına gün geçtikçe bir duvar örmüştü bu hain şehir, şimdi kendisine yabancı olan bu adamı ait olduğu yere, Paris'e geri gönderme niyetindeydi. Lyon, Herbert'in içindeki Laudine'e duyduğu sevgiyi ve Jeannine'e hissettiği tüm aşkı bir anda, apansızca söküp almıştı. Ve Herbert, kaybettiği hislerini bu sefer başka bir yerde bulmayı denemeye gidiyordu, Paris'e...
Kapıyı arkasından hafifçe kapattı. Lyon'un masalı sona eriyordu. Adieu mon amour, prendre soin de vous.

İki Ekim, Paris, Fransa.
C'est une romance d'aujourd'hui.
Bir insanın yüreği, orada, göğsündedir işte, insanı yaşatır. Somut gerçeği yansıtan basit bir cümleyle ifade edilecek olunduğunda kalbin önemi, böyle de denebilirdi. Ama Jeannine Deucher, yüreğinin göğsünde atmakta olduğunu hissetmiyordu. Hiçbir şeyi hissetmiyordu aslında; ne yavaşça alnından şakaklarına süzülen ter damlasını, ne de saatlerdir süren yolculuğun getirdiği yorgunluğu... Otobüsün kat ettiği her bir metrede değişen manzarayı izlemekten sıkılıp başını camın diğer tarafına çevirince, kızı Laudine'i gördü, yolculuğun peşinde getirdiği yorgunluğa dayanamayıp uyumuştu besbelli. İçinde bir yerlerde, kendisini terk etmiş olsa bile affettiği Herbert'ine karşı beslediği aşk, en sonunda hasta etmişti Jeannine'i, kızından ayrılacağını biliyordu yakında. Evli olmadığı ve kendisini terk eden bu adama bir kez bile kızamamıştı, Laudine'i Herbert'tan bir hatıra olarak görüp koşulların el verdiği en güzel şekilde yetiştirmeye bakmıştı kızını. Ama güzellik ve gençlik, bir kelebeğinki kadar kısa ömre sahipti, Jeannine'in elindeki en değerli hazineleri de zamanla yok oluyordu. Hastalığa tutulduğunu ilk anladığında ve bir muggle hastanesinde içine giderek yayılan kanserin varlığı kesinleştiğinde, bir Ağustos günüydü. Kızına hiçbir şey anlatmamıştı, onu üzmekten çok korkuyordu. Yüzü gün geçtikçe solarken, o gülümsemeye çalışıyordu. Bir Eylül akşamında, kendisinde nefes alacak gücü bile bulamayınca ilk defa korktu. Herbert'ın kendisini terk edişinin üzerinden geçen üç yılda her şey değişmişti, ailesini kaybetmişti ve eğer ölürse, biricik Laudine'ine bakacak kimse kalmayacaktı. Zengin iş adamı Herbert Molyneux'nın Paris'te olduğunu da biliyordu. Altı yaşına basmasına iki ay kalan Laudine'ine, doğup büyüdüğü şehri terk edeceklerini açıklamıştı. Sorulacak tek bir soru bırakmadan, her şeyi anlatmıştı küçük kızına, Herbert'la tanışmalarını, aşkının onu terk edişini... Laudine anlamasa bile, ileride idrak edecekti her şeyi. Jeannine tek bir şeyi açıklamamıştı kızına, hastalığını. Birdenbire Laudine'in omuzlarına yüklenen ağır gerçeğe bir yenisini daha eklemek istemiyordu. İki Ekim sabahında, evlerini, semtlerini ve şehirleri Lyon'u geride bırakarak, Paris'e giden otobüse yerleşmişlerdi.
Otobüs, Paris'e varıp yolcularını indirdiğinde, Jeannine ve Laudine el ele tutuşup, adresini bile bilmedikleri Herbert Molyneux'nın evini aramaya başladılar. Jeannine'i yönlendiren şey iç güdüleri ve kalbiydi. Hôtel des Invalides yakınlarındaki, üç katlı, görkemli evi bulduklarında ve evin beyaz boyalı kapısının üstündeki küçük, bronz tabelada yazan "Herbert Molyneux" yazısını gördüklerinde eminlerdi artık.

Çekingence çaldıkları, hiç gıcırdamadan, gürültüsüzce açılan ve menteşeleri yağlı kapının ardında beliren kişiler, Herbert Molyneux'nın o gün evinde gerçekleşen kokteyle katılmasını beklediği en son kişilerdi. İlk önce hayatının aşkının solgun, en son bıraktığında yaşam ışığıyla parlayan, şimdiyse bir kumaşın yüzeyini andırırcasına kırışıklıklarla kaplı olan yüzünü gördü. "Jeannine..." Fısıltısı, birkaç santim ötesindeki kadının kulaklarına erişemeyecek kadar zayıf olmuştu. Ardından, kızının ona merakla bakan bakışlarıyla buluştu gözleri. Bir an için, kapıyı kapatıp uşaklarına bu iki kişiyi göndermelerini emredecek kadar hainlikle doldu kalbi, ardından yumuşadı ve Jeannine ile Laudine'in içeri alınmasını emretti kapının ilerisinde, holde ayakta dikilen uşağına. Ama o gün gerçekleşen kokteyle katılan hiçbir zengin ve gösterişli misafire gösterilmemelerini istedi.
Herbert Molyneux, Paris'te kendine hep istediği yaşamı kurmuştu ve geçmişin puslu anılarından fırlayıp gelen bu iki kişiden açık açık utanıyordu. Eğer zamanında onları bu kadar sevmese, uzun zaman önce yaptığı gibi yine elinin tersiyle silip atabilirdi anılarını.

Dokuz Kasım, Paris, Fransa.
Il rentrait chez lui, là-haut vers le brouillard.
Laudine Molyneux'nın ağzından.
Annemin hayata gözlerini yumuşunun, beni babamla yalnız bırakarak gidişinin dokuzuncu yıl dönümü. Yedi yaşıma bastığımı bile göremeden öldü, bana hiç bahsetmediği hastalığı sebebiyle. Babam açısından çok daha iyi olmuştu bu, onun için utanç kaynağı olan iki kişinin birisinden kurtulmuştu işte! Ben... Bense, tahmin edebileceğimden daha az üzülmüş, daha az gözyaşı dökmüştüm. Henüz altı yaşındaydım! "Ölüm" kavramını tam olarak idrak edemeyen beynim, beni büyük bir yıkımdan korumuştu. Babamın gözünden tek damla gözyaşı geldiğini bile görmedim. Annemin ölüşüne sevinebileceğim bir neden yaratmıştı babam, aşkı bir kez daha bulmuştu. Böylelikle annem, kadını görüp kendini daha fazla kahretmeden ölüp gitmişti. Kadının adı Zéphyrine'di, aynı babam gibi zengin, hırslı ve göz alıcıydı, eşsiz ve paha biçilemez bir mücevher gibi. Annemin bir zamanlar sahip olduğu doğal güzellikten uzak, yapay ve ürkütücü bir güzelliğe sahipti Zéphyrine ve ben ondan tüm kalbimle nefret ediyordum. Babamın partilerini, iş randevularını düzenlerdi, kendini Villa Molyneux'nın kraliçesi ilan etmişti ve ben bunu elimden hiçbir şey gelmeyerek, ama içten içe öfkeden deliye dönerek kabul etmek zorunda kalmıştım. Zéphyrine de beni hiç sevmezdi, babam onunla ben sekiz yaşıma bastığımda evlendiğinde, ona annemle olan geçmişini açıklamıştı ve Zéphyrine, tanımadığı hâlde, annemden de nefret etmişti. Çocukluğum, ait olmadığım bir dünyada, zenginlikle, babamın hemen hemen her gece düzenlenen kokteyl partileriyle, zengin dostlarıyla, onların şımarık çocuklarıyla ve insanların benim hakkımda düşündükleri şeyleri sezip üzülmekle geçti. Sekiz yaşımdan itibaren, Zéphyrine benim o içimdeki sivrilen asi duyguları törpüleyebilmek adına İtalyan bir dadıya teslim edilmem gerektiği konusunda ikna etti babamı. Antoinetta de Luca, belki de annemden sonra gerçekten sevdiğim tek kişi oldu. Benimle ilgilendi, bana piyano çalmayı ve hiç olmazsa bir süreliğine hanımefendi gibi davranmayı öğretti. Zéphyrine'in benden beklediğini gerçekleştirmek beni mutsuz etse bile, yeni edindiğim "hanımefendi" kimliğinden memnundum aslında. Antoinetta ile hiçbir zaman aramızda mesafe olmadı, her şeyi ona anlattım, yaşadıklarımı, Hogwarts'tan gelen mektubu bile onunla okudum. Safkan bir cadı olduğumu öğrendiğimde babama karşı içimde yükselen nefret dalgasını sakinleştiren o oldu, bunca yıl gerçek kimliğimden haberdar edilmemiştim, tabii öfkelenirdim! Slytherin'e seçildiğimi mektupla ilk Antoinetta'ya anlattım. O benim kaybettiğim annemin, yanımda cisim bulmuş hâliydi adeta.

Aşka inanmıyordum. Aşkın insanları yıkıma sürüklediğini düşünüyordum, bu düşüncemi sonuna kadar savunuyordum. Babamın bir arkadaşının benimle yaşıt, benim gibi sihirli kana sahip oğlu olan Théodore Renard'la tanışana kadar bu sabit fikrim değişmedi hiçbir zaman... Théodore, babamın aralarında belirgin bir rekabet olmasa bile, hoşlanmadığı bir adamın oğluydu. Belki bu yüzden Bay Renard'ı severdim, o da benim gibi babama karşı olumsuz düşünceler besliyordu. Oğlu Théodore ise, tıpkı diğerleri gibi şımarık, ukala ve benim gibi Slytherin'e seçilecek kadar sinsiydi. Ama tüm kızları elde edebilecek kadar da yakışıklıydı. Onunla konuştuğumuz kısıtlı zaman diliminde, gözlerinde benim hakkımdaki görüşünü ele veren o bakışı görürdüm. Molyneux'nın nerden geldiği belirsiz kızı, hah! Bu bana, annemin ölümünden sonra en çok acı veren şeydi belki de. Neyle karşılaşacağımı bile bile o güzel gözlere bakmayı sürdüren bir mazoşisttim ben, Théodore'un karşısında. O kadar etkileyici, o kadar nefes kesiciydi ki... Ama asla Molyneux'nın nerden geldiği belirsiz kızına bakmazdı. Hogwarts'tayken beni tanımazlıktan gelirdi hep. Aşkla ilgili düşüncelerimi yıkan kişinin bu ulaşılmazlığı da, tıpkı yıllardır değişmeyen fikirlerim birdenbire tükenmesi gibi, tüketirdi beni ağır ağır... Théodore'a hâlâ aşığım, o ise hâlâ beni görmezden gelmeye devam ediyor. Ama ben umudumu kaybetmeyeceğim asla.

Kişiliği.
Elle descendait dans le Midi, le Midi...
Nerede nasıl davranması gerektiğini önceden tahmin edebilecek kadar tecrübe sahibi bir kızdır Laudine. Nabza göre şerbet verir, karşısındaki insana göre ayarlar davranışlarını. Canayakın insanlara karşı sempatik, soğuk insanlara karşı mesafeli, ukalalara karşı hazır cevap... Son derece gururludur. Çektiği sıkıntıları, sorunları bir zayıflık olarak görür ve kimseye sezdirmemeye çalışır ruhunda yaşanan karmaşaları. Elde edemediği şeylere karşı hep bir özlem içerisindedir. Kıskanç bir yapıya sahip olduğu söylenebilir; sevdiklerine karşı aşırı korumacı davranır. Öte yandan öç alma vakti geldiğinde, kendisi birebir oyuna girmez, etrafında hep hazırda bulunan "piyonlarını" başka bir deyişle arkadaşlarını kullanır onlara sezdirmeden. Böylelikle suçu işleyen tespit edildiğinde, işin içinden sıyrılmayı iyi başarır. Hareketlerini ve yüz ifadesini kontrol altında tutabilir aşırı yoğun duygu patlamaları esnasında, ama duyguları her zaman gözlerinden taşar. Kendisine karşı aşırı ve gereksiz güven besleyen insanlara karşı birdenbire acımasız ve açık sözlü birisine dönüşür, iğneleyici laflarıyla onlara hadlerini bildirir. Her zaman işkilli olan bir yönü vardır, kolay kolay güvenmez. Ama bir şeye inanıp güvendiğinde, inandığı davayı sonuna kadar savunur. Aşırı baskıdan hep nefret etmiştir. Kendi başına ayakta durmayı çok iyi bilecek kadar sorumluluk sahibi bir kızdır. Hafızası, özellikle kendisine yapılan yanlışlar söz konusu olduğunda son derece keskindir. Üstelik kin tutmakta onun üstüne yoktur. Bu yüzden nefret ettiği insanları kolay kolay unutmaz. Babasından aldığı tek özelliği olan hırsı, onu sürekli bir yükselme arayışına itmiştir. Her şeyi abartılı ve en iyi şekilde yaşamaya çalışır.

Konu: Geri: Laudine. Cuma Tem. 30, 2010 8:41 pm

Spoiler:

İki adet uyumlu ikon ve kurgu ile geliniz.

Konu: Geri: Laudine. Cuma Tem. 30, 2010 8:42 pm

& LEJANT.

orfeo maoilraen.
Babamın sıklıkla düzenlediği, cüzdanları gibi şişman adamlarla, onların donuk bakışlarla etrafı süzen gerek Rus, gerek Polonyalı, gerek Alman olan eşleriyle katıldığı kokteyllerden birine sen de katılmıştın ailen ve ikizinle beraber. O gürültülü kahkahalardan, etrafa sinen kaliteli şarap ve puro kokusundan senin de tıpkı benim gibi rahatsız olduğunu anlamak çok basitti. Yanına gidip kendimi tanıttıktan sonra, senin o diğer çocuklar gibi şımarık ve züppe olmadığını hemen anlamıştım. Muhabbetimiz esnasında birbirimize ne kadar benzediğimizi gördük. Diğer kokteyllere de geldin ailenle beraber, bunun dışında sıklıkla görüşmeye devam ettik ve beraber gittik Hogwarts'a. Farklı binalara seçilsek bile hiçbir zaman kopmadı bağlarımız. O kadar değerlisin ki benim için! Arkadaşlıktan, dostluktan, hatta kardeşlikten bile öte, çok özel bir bağ bu, bizi bir arada tutan.

Laudine. Angiebumliac_mtrachtenberg_2010_-21

Laudine. Angiebumliac_mtrachtenberg_2010_-21

Laudine. Angiebumliac_mtrachtenberg_2010_-29

bridgette maoilraen.
Orfeo'nun ikizisin, seninle de babamın kokteyllerinden birinde tanışmıştım. Ben Orfeo ile yakın arkadaş olana kadar son derece sıcakkanlı, sempatik davranmıştın bana - hoş, şimdi de öylesin gerçi. Ama yine de, bakışlarında uğursuz bir ışıltının parıldadığını görüyorum, çok iyi tanıdığım bir şey bu, kıskançlık. Kesinlikle bana yönelik değil ama! Sanki Orfeo ile olan yakın dostluğumu kıskanıyor gibisin... Benim, babamdan medet umarken birdenbire babamın hayatına girip her şeyi mahveden Zéphyrine'e duyduğum kıskançlık gibi bir şey bu. Sesini çıkartamıyor, bir şey söyleyemiyorsun, seni çok iyi anlıyorum... Ama merak etme, ikizini elinden alacak falan değilim.

Laudine. HunterP18

théodore renard.
Ah, tanıştırıldığımızda nereden bilecektim hoyratça kalbimi çalıp, onu uzaklara gizleyeceğini! Nereden bilecektim hiç aklımdan çıkmayacağını, hep seni düşüneceğimi, seni düşleyeceğimi... Annemi ölüme sürükleyen aşktan nefret eden ben, aşkın en umutsuz biçiminin tam ortasında buluverdim kendimi. Yıllardır içimde büyütüyorum aşkımı, öylece ölüp gitmesine izin vermeden. Her sabah bir mucize için Tanrı'ya yakarışlarımı, sadece seninle ilgili olan hayallerimi bilsen Théodore... Hah, ne değişirdi ki? Ben seni delicesine, yüreğimin el verdiği kadar çok severken, sen beni görmüyorsun bile...

Konu: Geri: Laudine. Cuma Tem. 30, 2010 11:15 pm

xKurgu belli. Kankayız, yediğimiz içtiğim ayrı gitmiyor.

Konu: Geri: Laudine. Cuma Tem. 30, 2010 11:33 pm

Ekledim canikom k5

Konu: Geri: Laudine. Ptsi Ağus. 02, 2010 2:13 pm

(Bridgette için yazıyorum.)İlginç bi kurgu yapalım mı sılaşkom? Şimcik sen ikiziyle çok yakın arkadaşsın. Bridgette de ikizine çok bağlı. Seni biraz kıskansın. Ama bunu açık açıkk söyleyemeyecek kadar gururlu. Sana arkadaşın gibi davranıyor. Ama sen hareketlerinden bir şeyler seziyorsun. Yine de Orfeo'yla aran bozulmasın diye yakın davranıyorsun falan. Tam adı Bridgette Maoilraen. Öptüm aşkom.

Laudine. Angiebumliac_mtrachtenberg_2010_-21

Konu: Geri: Laudine. Paz Ağus. 08, 2010 2:23 pm

Kurgumuz belli. <3

Konu: Geri: Laudine. Ptsi Ağus. 09, 2010 11:29 am

Eklediiiim. Laudine. 939920

» Laudine.
» Laudine.
» Laudine