Açılış Şöleni~

Konu: Geri: Açılış Şöleni~ C.tesi Haz. 19, 2010 9:02 am

Daha tenine değdiğim anda yanmaya başladı elim. İpeksi tenine zarar verecekmişim korkusu ile bastırmamaya özen gösteriyordum yüzüne, Her zaman ki müthiş kokusunu, sanki bir daha koklayamayacakmışçasına içime çekiyordum. Şölenin gürültüsü, salondaki meşaleler, hepsi kaybolmuştu benim için. Bir tek o ve ben vardık burada. Ben ve tek gerçeğim...

İncecik parmaklarını ellerimin üzerine kapattı. Dokunduğu yer alev alev yanıyordu sanki. Konştuğu zaman, harika sesi ile kendimden geçmemek için zor tuttum kendimi '' Jehova sen misin? Ya da Dorothy?''
Ellerimin altında gülümsediğini hissedebiliyordum. Ellerimi yüzünden çektiğimde, ayağa kalktı ve incecik bedenini bana kenetledi. Hiç bırakmayacakmışçasına sarıldım ona. Dudağımı saçlarının arasına gömdüm. Oturup bana yer açtığında düşünmeden yanına oturdum. Ellerimizi birbirimize kenetlemiştik, Utandığını gizlemek istecesine hafif kırmızılaşan yanaklarını eliyle kapatmaya çalıştı. Hala gülümsüyordu. ''Yanlış cevap birtanem.'' Ellerim alev alev yanıyordu. Bütün vücudumun yanacağını bilmeme rağmen eğilip öptüm dudaklarından, eriyordum sanki. Rujunun meyvemsi tadını hissediyordum, gerisinde ise aşkımın nefesini. Dudaklarımdan başlayarak yanaklarıma yayılan alev hissini hiçe sayıp derinleştirdim öpüşümü. Kızardığıma yemin edebilirdim. Bir dokunuşuyla bile erirken şu anda ateşin içine atlamış gibiydim. İşin iyi yanı, bu ateşe tapıyordum.

Konu: Geri: Açılış Şöleni~ C.tesi Haz. 19, 2010 11:51 am

Gülümseyerek baktı elinde bulunan fotoğrafa. Sararmış, solmuş, eski hatıralarına baktı. İki kişi vardı fotoğrafta, birisi diğerinin beline dolanmış, yan gözlerle fotoğrafta olmayan birisine bakıyordu. Sinsice bir gülümsemeyle üstelik. Her halinden birisini kıskandırmak istediği anlaşılan sinsice bir gülümseme. Yanında ki masum yüzlü ise sadece bakıp gülümsüyordu, saf bir gülümsemeyle. John bu fotoğrafa bakarken daha önce fark etmediği bir duyguyu fark etti. İkisinide çok özlemişti.Onlar onun en yakın arkadaşlarıydı, onlarsız çok zor oluyordu.
İnsan eğer birilerini seviyorsa onsuz, onlarsız her şey çok boş geliyordu, onun bulunmadığı, engelli olduğu her ortam. Ne yaparsa yapsın, kafasını neyle meşgul etmeye çalışırsa çalışsın, hep onlar geliyor aklına. "Bu bir kaide mi acaba" diyerek mırıldandı.Bu düşünce denizinin ortasında bulunurken.

Elindeki fotoğrafı masasına koyduğunda fark etmeden ağladığını anladı. Gözleri dolmuştu. Yere doğru baktığında gözleri bulanıık görmeye başladığında bunu fark etmişti. Gözlerini sildi ve en sevdiği şarkıyı mırıldanarak üstünü giyinmeye başladı.

"I hope life treats you kind
And I hope you have all you dreamed of
And I wish to you joy and happiness
But above all this, I wish to you love
And I will always love you
Will always love you
I will always love
Will always love you...
Will always love you.."

Seviyordu bu şarkıyı, eski bir şarkıydı ama o bu şarkıyı ne kadar eskirse eskisin, eskisinden daha çok sevmeye devam ediyordu. Şarkıyı mırıldanırken saatinin çaldığını fark etti. Bugün bir farklılık yapıp normalden erken kalktığını unutmuştu, tabi bundan dolayı saatin alarmını kapatmayıda beraberinde unutmuştu. Bu açılış şöleni vardı.Saatin alarmını kapatırken camda bulunan yansımasını fark etti.İyi gözüküyordu, iyi, asil ve kendini beğenmiş. Kendin beğenmiş olduğu kesin değildi.

Bunu ona yarım saat önce resimde sinsice bakan arkadaşı söylemişti...Tüm iyi özelliklerinin yanında biraz kendini beğenmişliğin hiç bir zararının olmadığını düşünüyordu. Kafasını yavaşça yana eğdi. Vay canına, bugün gerçekten çok iyi gözüküyordu. Her zaman bu kadar yakışıklı gözükmezdi. "Bu günü diğer günlerden farklı kılan ne olacak acaba? "dedi, kendinin bile zar zor duyduğu bir ses tonuyla. Eğlenceli bir gün geçirmek hiç fena olmazdı. Bu siyah gömleği ilk giyişiydi, kararlıydı ama bu son giyişi olmayacaktı. Çünkü çok iyi gözüküyordu bu elbise içinde. Birden bu camın önünde ne kadar fazla durduğunu fark etti. Pek suskun biri sayılmazdı. Bu seferde o özelliğini kullanmaya kararlıydı.Camdan ona biri bakıyordu, "Ne bakıyorsun Jacob!"diyerek azarladı. Bu azarlama işinin yanısıra perdeyi hızla kapatmakta eşlik etmişti. Kaşları gözünün üzerinde düz bir çizgi halini almıştı. Derin bir nefes alarak iki dakika önceki neşeli haline döndü. Son bir kez daha elbisesine bakarak odasından çıktı. Hep aynı şey John'ın başına gelmek zorunda mıydı. İşte yine ve yine aynı şey olmuştu, kapının koluna daha önce cipsli elleriyle dokunduğu için yağlanmıştı. "Offfffffffff neden ben, neden ben, nedeeeen yine ben, hep ben."demişti, sonda bulunan 'n' harfini bastırarak söyleyerek. Sinirlenmişti, geçekten çok sinirlenmişti. John'ın sakin biri olmadığı kesindi. Lavaboya doğru yürümeye başladı. Bir yandan ellerine bakıp söylenmeye devam ediyordu. Sanki o değilde, bir başka biri kapının kolunu o denli pisletmişti. Lavabonun kapısını dirseğiyle açarak içeri girdi. Kimse yoktu, tuvalette tekti. Bir musluğun yanına giderek musluğu açtı. "Bak,işte bir aksilik daha!" musluğun bozuk olduğunu anlamak için John'ın çığlığını dumak yeterdi. Musluğu açmasıyla suların etrafa fışkırması bir olmustu. "Hayır ya hayır, lütfen, nolur, üstüm ıslanmış olmasın lütfen lütfen lütfen lütennn" diyordu gözlerini sımsıkı yummuş, dişlerini sıkmış bir şekilde. Gözlerini yavaşça açtı. Aynen düşündüğü gibi, üstü ıslanmakla kalmamış üstelik cama yansıyan o karizmatik yüzü de yerini somurtkan bir ifadeye bırakmıştı. Daha dışarı çıkamadan sinirlenmişti. Kimle karşısına çıkarsa çıksın ki umarım bugün içinde John kimse karşılaşmaz,John büyük bir sinirle yine odasına çıktı. ilk olarak o çok sevdiği kapı kolunu sildi. O ıslak hatta hala suları üstünden damlayan gömleği bir köşeye fırlatarak yeni bir beyaz gömlek giydi. O kadar sinirliydi ki ayna karşısına geçip kendine bakmak bile istemiyordu. Sadece burayı bir an önce terk etmek istiyordu. Neresi olursa olsun yeterki burda bir an önce ayrılsın.

Hemen açıış törenine gitmek istiyodu.ç Bu isteği anlamsız derecede ileri şekildeydi. Dışarıya doğru yürürken "İyi ki bugün okulda işim yok.. "dedi içinden. Köşeyi döner dönmez gözüne giren güneş ışığı John'ın biraz olsun rahatmıştı. Derin bir nefes alarak temiz havayı içine çekti. "İşte hayat bu" diyerek bir süre orda öylece durdu. Hiçbir şey yapmadı, konuşmadı, kıpırdamadı, nefes almadı sadece durdu, öylece durdu. Sonra parmak uçlarında yükselerek, gerildi. Başıyla yuvarlak bir daire çizdi. Gözlerini açtı ve tuttuğu nefesi verdi...
Kendini Büyük Saolnda buldu.Hemen Huffleup masasına oturdu ve bir kaymak birası içti.OKuldaki 2. yılında John'ı yeni sürprizler bekliyordu..

Konu: Geri: Açılış Şöleni~ C.tesi Haz. 19, 2010 4:41 pm

Derin derin iç geçirerek, benim gibi ne yapacağına karar verememiş gibi duran büyücü ve cadı topluluğunun arasından sıyrılmak için ileriye doğru bir adım attım. Bu sırada cadı ve büyücü adayları için seçim başlamıştı. İlk sıradaki kızın ismini gürültüden işitemedim, ancak uzun ve dümdüz siyah saçlarını savurarak Seçmen Şapka'ya doğru yaklaşmasını gözlerimle takip ettim. Tıpkı şapkanın kendisi gibi eski görünen tabureye bıraktı hafifçe titriyor oluşu ta buradan bile gözüken bedenini. Şapkayı başına yerleştirdi ve gözlerini sıkı sıkı yumup bekledi. Ardından şapka, tüm salon tarafından işitilir bir sesle bağırdı: "Slytherin!" Ve küçük kız - şimdi daha rahat görünüyordu - tabureden inip onu karşılayan binadaşlarına doğru, yeşil ve gümüşi renklerle bezenmiş flamaların üzerinde dalgalandığı uzun masaya doğru yöneldi. Bir an için kızla göz göze geldik, ne kadar şaşırtıcı olsa da. O gözlerde, ileride içini tamamıyla kaplayacak olan hırsın bir anlık parlamasını görmüş gibi oldum, ardından kız, gözlerini benimkilerden ayırıp masada kendisine bir yer açarak oturdu ve yedi yıl sürecek Hogwarts hayatına adımını attı.
Seçim devam etti, ben Ravenclaw masasına doğru ilerlerken, şapkanın dört kez "Ravenclaw!" diye haykırdığını işittim. O sırada Alcyone ile konuşmakta olan Clàrisse çarptı gözüme, ikisinin yanına gidip gitmek konusunda bir süre tereddütte kaldıktan sonra, en sonunda gidip Fleurette'ı bulmaya karar verdim. Ravenclaw masasının birkaç metre uzağında durup iyice baktım, ancak ne o güzelim sarı saçlara dair bir şeyler görebildim, ne de kardeşim yerine koyduğum kişilerden biri olan kızın o tanıdık çehresine dair... Pes ettim, anlaşılan şölene bir tanıdıkla iki çift laf edemeden katılacaktım. Gidip isimlerini bildiğim ama tanımadığım kızların yanına oturdum, birkaç kişi varlığımdan rahatsız olmuş gibi beni kötü kötü süzdü, ama umrumda bile değildi. Gülümseyip muhabbete katılmak için bekledim ve Ravenclawların klasik konusu olan derslerden açılınca sohbet, ben de keyifle lafa girip konuşmaya koyuldum.

Mesaj Sayısı : 92 Kayıt tarihi : 17/04/10

Başımı ona doğru çevirdim. Gözlerindeki ışık saçan parıltıları görebiliyordum. Parmakları omuzlarıma değdiği an vücudumun herbir yanı alev alev yanmaya başlamıştı bile. Hafifçe bana doğru eğilmeye başladığında gözlerimi kaçırmaya çalışıyordum fakat onda hapis kalmış gibiydim. Sonunda yumuşacık dudakları benimkilerle buluştuğu anda içimdeki alev daha da artmaya başlamıştı. Herkesin bize baktığı düşüncesi ise beynimi kemiriyordu. Bütün bedenimin kıpkırmızı kesildiğine emindim. Parmaklarım yavaşça yüzünü kavradı. Parmaklarımın pürüzsüz tenine her dokunuşunda kavruluyordum. Bu her ne kadar müthiş bir duygu olsa bile tutuşmuş iki bedeninde nefes almaya ihtiyacı vardı değil mi? Yavaşça ondan ayrıldığım sırada kollarımı sıranın üzerinekoydum. Kafamı kollarıma yasladım. Bu halde kimsenin beni görmesini istemezdim. Kalbim tenimin altında hızla atıyor ve kan yanaklarıma hücum etmeye devam ediyordu.
''Seni özlemişim.''
Başım kollarımın üzerindeyken heyecendan kaynaklanan boğuk sesimle konuşmuştum.

Konu: Geri: Açılış Şöleni~ C.tesi Haz. 19, 2010 5:37 pm

Vücutlarımız alev alev yanarken birbirimize kenetlenmiş vaziyette nefes almayı unutmuştuk. Salonun yarısı bizi izliyor gibi hissetsemde umrumda değildi. Şu anda sadece o ve ben vardık...

Bana seneler gibi gelen saniyeler sonunda ayrıldık, ikimizde nefes nefese kalmıştık. Onun yanındayken zaman kavramımı yitiriyordum, umrumda da değildi aslında. Onun yanında olmak paha biçilemez bir şeydi benim için. Kollarını masaya koyup kafasını kollarına yasladığında kıpkırmızıydı, nefes nefese kalmıştı. Onu süzerken, aslında ne kadar çok özlediğimin farkına şimdi varıyordum. Bütün yaz sadece baykuş postası ile haberleşmiştik. Bu özlemimizi gidermeye yetmiyordu tabii, yazın nefes aldığım her saniye boyunca eksik hissetmiştim kendimi, yanına gitmemek için. Onu görmemek için kendimi çok zorlamıştım. Nedenini bilmiyorum, dünyanın iki ayrı ucu sayılabilecek yerlerde oturduğumuz içindir belki. Neyse, şimdi buna kafa yormamalım. Çünkü artık yanımda...

"Seni özlemişim" Konuşması, sesi, hatta hareketleri bile beni kendimden geçirmeye bile yetiyordu. Çok hafif bir tıslama ile irkildim. Ama anlaşılan bunu benden başka duyan olmamıştı, sesin geldiği yere baktığımda Aşkımın konuştuğu ve bana asılan kızın, kıskanç ve öfke dolu gözlerle bize baktığını gördüm. Benim baktığımı görünce kafasını çevirdi tabii. "Ben de seni özlemişim aşkım, hem de tahmin edemeyeceğin kadar..."

Mesaj Sayısı : 92 Kayıt tarihi : 17/04/10

"Ben de seni özlemişim aşkım, hem de tahmin edemeyeceğin kadar..."Kafamı kaldırdım ve ona biraz daha yaklaştım. Kollarımı beline sardım. Başımı boynun kavisine gömerek eşsiz kokusunu içime çektim. Parmaklarımı sırtında gezdirdim ve belini sıkı sıkıya sardım. Dudaklarımla boynuna ufak ufak öpücükler kondurmaya başladım. Onu çok özlemiştim. Sessizce kulağına eğildim.
'' Seni seviyorum.''
Sonunda profesör konuşmasını başladığında ve seçmen şapka yerini aldığında başımı o tarafa çevirdim. Bu sırada gözlerim en yakın arkadaşımınkilerle buluştu. Anlamını veremediğim bir öfkeyle bakıyordu bize. Ona utangaçça gülümsedim. Onun ise başını çevirdiğini görmek içime aşılmaz bir sıkıntı sokmuştu. Biraz daha sarıldım ona. Seçmen şapka seronisine başlamıştı şimdi. Listenin ilk ismi okundu ve köşedeki kız sandalyeye doğru koştu. Seçmen şapka anında bağırdı.
''Hufflepuff.''
Küçük kıza elimle işaret yaptım vee yanıma oturmasını söyledim. Neşeli gülümsemesiyle yanıma koştu. Bina başkanı olarak ona örnek olmalıydım.
'' Binamıza hoşgeldin birtanem. Ben Hufflepuff bina başkanı Alysess.''

Konu: Geri: Açılış Şöleni~ Ptsi Haz. 21, 2010 4:47 pm

Kafasını kaldırıp bana biraz daha yaklaştı. Bedeni, bedenimle temas ettikçe alev alıyordum sanki. Erimek üzereydim. Kendimi, onu öpmemek için zor tuttum. Dudakları, boynumda zarifçe gezinirken bütün bedenim alev alev yanıyordu. Profesörün konuşmaya başladığını duyduğumda gözlerimi kapattım. Dinlemek istemiyordum gerçekten...

'' Binamıza hoşgeldin birtanem. Ben Hufflepuff bina başkanı Alysess.''

Sesini duyduğum anda geldim kendime, yan tarafıma baktığımda, Alysess'in, birinci sınıflardan bir kızla konuştuğunu gördüm. Gülümsemekten alamadım kendimi, o kadar yakışıyordu ki bina başkanlığı ona...

Ellerimi beline dolayıp konuştum "Hayır, bu gece bina başkanı değilsin, sadece benimle ilgilen," Dudaklarımı boynuna bastırıp devam ettim "diğer bina başkanını çağır, çocuklarla o ilgilensin. Sen bu gece sadece benimsin." Küçük kız, suratı kıpkırmızı biçimde masaya eğdi başını. Hafif bir kahkaha attım. Kollarımın arasında duran güzelliği bırakmaya niyetim yoktu, en azından bu gece...

Mesaj Sayısı : 92 Kayıt tarihi : 17/04/10

Tam küçük kızı kucaklamaya hazırlanırken arkamdan belimi saran eller beni geriye doğru çekti. Teni tenime her dokunuşunda küçük bir kıvılcım çakıyordu midemde. Kelebek kolonisi çoktan harekete geçmişti. "Hayır, bu gece bina başkanı değilsin, sadece benimle ilgilen," İtiraz edecekken yumuşacık dudakları boynuma sürtündü. Düşünemez olmuştum neredeyse. Geriye doğru çekildiğinde biraz olsun kendime gelebilmiştim. Ah, tanrım bu çocuk beni bu kadar etkilemek zorunda mıydı?
"diğer bina başkanını çağır, çocuklarla o ilgilensin. Sen bu gece sadece benimsin."
Sessizce iç çektim. Küçük kız utançla başını masaya eğdi. Az önce bende onun gibiydim sanırım. Ayrıca Damien küçüklere kötü örnek oluyordu. Arkama döndüm ve ellerimi havaya kaldırdım.
'' Damien, küçüklere kötü örnek olduğunun farkında mısın? Ayrıca bina başkanı olarak önemli sorumluluklarım olduğunu hatırlatırım sana. Görevlerimi bitirdikten sonra belki.''
Tekrar arkamı döndüm ve ellerimi uzatarak küçük kızın saçlarını okşadım. Ardından sırada bekleyen son birkaç kişiye baktım. Geriye iki erkek ve bir de kız kalmıştı.

Konu: Geri: Açılış Şöleni~ Ptsi Haz. 21, 2010 9:17 pm

"Hey, Svet!"
Salona daha yeni girmiştim ki bu sesi işittim. Uzun zamandır işitmediğim bu ses, bana Hogwarts'a altıncı yılım için geri döndüğümü daha iyi bir biçimde anımsattı. Svet. Svetlana'nın kısaltması, Rusça'da ışık anlamına gelen sözcük. Hemen hemen herkes uzun Svetlana'dansa, Svet'i tercih ediyordu. Ben böyle düşünedurayım, kısa kesimli, parlak simsiyah saçlarıyla dikkat çeken, yakın arkadaşlarımdan biri olan Edith yanıma geldi, sesin sahibi. Bir heyecan ve beklenti okunabiliyordu yüzünde, benim yüzümse her zamanki gibi donuk ve ifadesizdi. "Selam Edith," diye selamladım onu. Edith ise heyecanın sebebini açıklamaya koyulmuştu bile, küçük kız kardeşi Evalinda da bu yıl Hogwarts'a gelmiş ve şu anda seçim için bekleyen miniklerin arasındaymış. Müdür yardımcısının yanında bekleyen küçüklere baktığımda, gerçekten de Edith'e benzeyen bir kızı seçebildim. Edith'in soyismi Varelle olduğundan, küçük kız kardeşinin isminin okunmasına daha çok vardı. Onun için, ilk sıralardaki ufaklıklar teker teker çağrılıp seçmeye katılırlarken biz de Slytherin masasına gidip oturduk ve laflamaya başladık. Tam o sırada Edith beni heyecanla dürterek, Seçmen Şapka'yı başına yerleştirmekte olan Evalinda'yı işaret etti, anlaşılan ismi okunmuştu ama biz duymamıştık. Küçük kızın binaya yerleştirilmesi fazla uzun sürmedi, şapka haykırdı: "Slytherin!" Evalinda, tebessüm ederek yanımıza yaklaşırken, ben de buraya ilk ayak bastığım günü anımsıyordum. Çok korkmuştum, hem de çok. Daha önce hiç işitmediğim bu dünyanın bir parçası olduğumu öğrenmek beni sarsmıştı. Ve sonra, güç bela da olsa ismimin okunduğunu duymuştum, korkuyla titreyerek tabureye oturmuş ve eski püskü şapkayı başıma yerleştirmiştim. Şapka, gizemli bir ses tonuyla, sadece benim işitebileceğim bir şekilde konuşmuştu benimle. "İntikam zaruri olduğunda, tereddüt etmeyeceksin. Slytherin!" Ve şapkanın sözlerine bir anlam veremeden, şaşkınlık ve tereddütle tabureden inip beni karşılayan Slytherinlilere doğru yürümüştüm... Ve hâlâ intikamın zaruri hâle bürünüp, benim de tereddüt etmeyeceğim anı bekliyordum.

Konu: Geri: Açılış Şöleni~ Salı Haz. 22, 2010 12:20 pm

Kollarımın arasından sıyrılıp, bana ateş püskürdüğü an şaşkınlıktan donakalmıştım. Ne yapmıştım ki? Her neyse, sinirlendiği zaman o kadar güzel görünüyordu ki anlatamam. Hafifçe gülümseyip konuştum "Sinirlendiğin zaman çok güzel oluyorsun ki... Ayrıca diğer bina başkanının kim olduğunu unutmuşa benziyorsunuz bayan...

Utangaç kıza dönüp fısıldadım "Merhaba bayan, korkmanızı gerektirecek hiç bir şey yok. Biz bina başkanlarıyız. Onu bilmem ama ben ona deliler gibi aşığım sence de belli olmuyor mu? Gülümsediğini gördüğüm anda kızın artık bir Hogwarts öğrencisi olduğunu anladım. Artık buraya yabancılık çekmesi imkansızdı.

Mesaj Sayısı : 92 Kayıt tarihi : 17/04/10

"Sinirlendiğin zaman çok güzel oluyorsun ki... Ayrıca diğer bina başkanının kim olduğunu unutmuşa benziyorsunuz bayan... ''Ufak bir gülümseme belirdi dudaklarımda. Hafifçe ona doğru kaydım. Ama o bana bakmıyordu bile.
''Merhaba bayan, korkmanızı gerektirecek hiç bir şey yok. Biz bina başkanlarıyız. Onu bilmem ama ben ona deliler gibi aşığım sence de belli olmuyor mu?''
Parmaklarımdan birini havaya kaldırdım ve burnunun üzerine vurdum. Şaşkınca bana bakmaya başladı.
''Öyle tatlısın ki.''Tam bunları söylediğim sırada birbirinden leziz ve mis gibi kokularıyla açlığımı açığa çıkaran yemekler masanın üzerinde beliriverdi. Masaya doğru döndüm ve çatalı elime geçirdim. Damien bana yaşadığımı unutturuyordu. Öylesine acıkmış olduğumu şimdi farkediyordum.
Küçük kıza gözümün ucuyla baktım.
''Adın Veronica değil mi? ''
Kız hafifçe başını salladı ve yemeğe gömüldü. Dudaklarımdan çıkan küçük bir kahkaha ile bende onun gibi yaptım.

Konu: Geri: Açılış Şöleni~ Salı Haz. 22, 2010 4:25 pm

Küçük kızla konuşurken burnuma inen zarif parmak ve arkasından gelen sözler, sırıtmama neden oldu. Şu anda onu bırakmak istemiyordum fakat yapacak birşeyim yoktu. İkimizinde sahip olduğu sorumluluklar vardı.

Yemeklerin belirmesiyle, salondaki herkes konuşmayı bıraktı. Okula dönmenin verdiği heyecan, arkadaşlarla buluşmanın götürdüğü özlem, salondaki uğultu, hepsi yok olmuştu. Herkes profesörün tek bir sözünü bekliyordu;

"Yumulun!

Bu tek söz üzerine herkes yemekleri midesine indirmeye başladı. Çoğu kişinin belki de en özlediği şey, okulda üç öğün hazırlanan envai çeşit yemek olmalıydı. Salonda ne konuşma vardı ne de uğultu. Altın tabakların, çatalların şıngırtısından başka hiç bir şey duyulmuyordu.
.........

Yemekler yenip tatlılara bitirildiğinde, salonu aydınlatan meşalelerin yaydığı ısının da etkii ile herkes mahmurlaşmıştı. Profesörün öğrencileri yataklarına uğurlamasıyla kargaşa ve gürültü tekrar başladı.

Alysess ve benim görevim, birinci sınıfları yatakhaneye kadar yönlendirmekti. Bu yüzden ikimizde ayağa kalkıp avazımız çıktığ kadar bağırmaya başladık "Birinci sınıflar bizi takip edin! Birinci sınıflar bu taraftan! Birinci sınıflar!

Peşimize takılan birinci sınıfları asil Helga Hufflepuff'un, bizlere kucak açtığı ortak salonuna doğru yürümeye başladık.

Mesaj Sayısı : 92 Kayıt tarihi : 17/04/10

Sonunda bütün sınıflar yatakhanelerine girdiğinde yedinci sınıfların yatakhane kapısına dayandık. Alnızmızdan akan ter damlacıkları boyunlarımıza doğru süzülürken ben hâlâ gülümsüyordum. Belki biraz yorgun ve kırgın bir gülümsemeydi ama yine de gülümsüyordum işte. Yavaşça Damien'e doğru kaydım. Elleri ellerimle buluştuğunda tüm yorgunluğum bir anda silinivermişti sanki üzerimde. Başımı yavaşça omzuna dayayarak bir süre nefes alışverişlerini dinledim. Kalbi hafifçe inip kalkan göğsü ardında bir kuşun kanatları misali hızla çarpıyordu. Sonunda biraz olsun enerji depoladığımı hissettiğimde onu kollarından çekmeye başladım. Yanağına küçük bir öpücük kondurmayı da ihmal etmemiştim elbette ki. Ağır adımlarla Hufflepuff ortak salonuna ilerledik. Salona girdiğimizde ilk işimiz kendimizi şömine önündeki koltuğa atmak oldu. Yanına uzandım ve başımı boynuna gömdüm. Günün yoruculuğu ne olursa olsun onunla vakit geçirecektim. Bedenim ve ruhum özlemişti Damien'i her şeyiyle.

Konu: Geri: Açılış Şöleni~ C.tesi Haz. 26, 2010 11:48 am

~ Açılış şöleni bitmiştir. Tüm öğrencilerimiz öncelikle bu başlığı okuyarak ders RP'lerine başlayabilir. İyi RP'ler.

» Açılış Şöleni"