Açılış Şöleni~

"Magnolia Josephine Allaire"
Müdür yardımcımızın okuduğu ilk isim olmanın heyecanı ve ait olmadığım bir binaya yerleşme korkusuyla sıyrılmıştım yaşıtlarımın arasından. Minik adımlarla yürüyerek, hiç bitmeyecek sandığım yolun sonuna gelmiş, tabureye oturmuştum. Şapkanın başıma geçişi ve hemen ardından yalnızca benim duyabileceğim bir sesle konuşmasını dün gibi hatırlıyorum.
"Bu yılın merasimi seninle başlıyor ha? Hoşgeldin küçük kız. Korkma; seni ait olduğun binaya, zekanın yuvası Ravenclaw'a yolluyorum. Orada kendin gibilerle başarının kapılarını aralayacağın günler yakındır."
Böyle göndermişti beni binama, seçmen şapka. Üzerimdeki korkuyu ve heyecanı hemen geride bırakmış, kendime olan güvenimi geri kazanmıştım sözleriyle. O andan itibaren katıldığım hiçbir şölende o yılki heyecana rastlamamıştım. Şimdi ise her şey tersine dönüyordu sanki. İlk gün hakim olan heyecanıma, ayrılık hüznü eklenmişti. O gün bitmek bilmez yedi yıl vardı önümde. Şimdi ise göz açıp kapayıncaya kadar sonuna geleceğimiz, kısacık bir yıl. Oysa kimse bana sormamıştı bitmesini acı verip vermeyeceğini. Kimse o cübbeyi sırtıma yeniden geçirmek isteyeceğim ihtimali üzerinde durmamıştı. Yani hayat, her zamanki gibi bana adil olmayı başaramamıştı. Henüz bir bebekken yalnızlık duygusuna alışmıştım nasılsa. Annemin kokusunu duymadan uyumuştum ya da hiç dişsiz damağımı memesine gömüp süt içmek gibi bir arzum olmamıştı. Bu yüzden de yine tam alışmışken veda anı gelmişti. Fakat değişen şeyler vardı hayatımda. Joseph gibi olağanüstü şeyler. Bana mutluluk veren ve korkularımı alandı o. İlk arkadaşım, ilk aşkım, ilk tutkumdu. Duvarlarım arasından ilk gülümsediğimdi. Okuldan ayrılsak da yanımdan ayrılmayacak olandı ve belki de bu yüzden rahatlamama sebebimdi. Şimdi olduğu gibi en karamsar anımda bile, bir odaya koyup üzerine yetmiş kilit vurduğum umudumu geri getirebilirdi her zaman. Böyle yapmasını o kadar çok istiyordum ki tereddüt etmeden, terlemiş ve buz gibi olduğunu sandığım elimi onunkiyle birleştirdim. 'Ne olur bana güç ver!'

Rezerve corç. Yazdığımı ekleyeceğim.
by Fremont Feodorika.

Aceleyle odamdan çıkarak Büyük Salon'a hızlı adımlarla yürümeye başladım. İçerisi çok kalabalıktı ve Açılış Şöleni başlamak üzereydi. Büyük kapıdan içeri girdiğimde bana dönen gözlere aldırmadan yerime geçtim ve beklemeye başladım. Neyseki Seçmen Şapka işine yeni başlamıştı. Bir kaç kişinin binası seçildikten sonra sıra bana geldi. Adımın salonda yankılandığını duydum. Nereye gideceğimden nerdeyse emindim. Ayağa kalkarak ahşap sandalyenin olduğu tarafa yöneldim ve oturdum. Şapkayı kafama taktığında konuşurken hareket ettiğini hissediyordum.
" Hımm... Acımasızlığı ve karanlığı sezebiliyorum sende... Karar vermek zor olmayacak. Slytherin! "
Yüzümde her zamanki o nazik görünen ama bir o kadar da soğuk olan gülümsememle şapkayı çıkardım ve tekrar yerime geçtim. Bu dönem iyi geçeceğe benziyordu. Hem de çok.

Bu seneyi saymazsa 1 senesi kalmıştı bu harabe okulda genç büyücünün. Ravenclaw masasındaki yerini alırken aklından yeni yılın nasıl olacağını geçiriyordu. Umut gökteki yıldızlar kadar uzaktı artık Bartuc için fakat yine de parlak. Güneş ışığından daha etkileyici gözleri solmuştu artık sevgilisinin, onsuz geçen her dakika bir yıl gibiydi sanki. İşkencelerin en büyüğü sevdiğin birinin gözlerinin önünde acı çekmesi derdi Bartuc’un babasının elinde son nefesini veren amcası. Yine de bu kadar acı çekmemişti onun ölümünden sonra, kanı buz gibi batıyordu belki hücrelerine fakat şimdiki gibi sonsuz balyozlar dövmüyordu yüreğini. Bir daha doldurulamayacak bir boşluk oluşmamıştı o zamanlar karnının hemen üstünde. İşte bu yüzdendi belki de fark etmesi bir şeyi yıkılmanın eşiğinde; bir zamanlar rüya saydığı hayat aslında evrenin en acı kâbusuydu ve senaryonun başrolünde “Bartuc” yazıyordu. Korkusuz bir savaşçıyı canlandırmak isterdi aslında, kim yenilmiş, çaresiz, sersefil bir büyücüyü oynamak isterdi ki? Hiç kimse! Bunu idrak etmek mantığın sesini biraz olsun yükseltmişti. Bir alev yanıyordu belki içinde fakat söndürülmesi imkansız değildi. Birçok şekilde sönerdi aslında bir yangın, soğutulursa, üzerine bir şey kapatılırsa. Ya da en basit yollardan biri, yaktığı şeyin tükenmesini beklemektir. Şu an olduğu gibi yavaş yavaş yanar o şey, alevler her bir molekülünü yok ederken acıyla, ıstırapla haykırmaya bile cesareti kalmamıştır bazen. Fakat uzaklardaki o yıldızların ışığı gözlerini alınca ayağa kalkar o yürek. Yeniden atmaya başlarken amacı kendisini yakan ateşi etrafa yaymaktır artık, özellikle o kor parçasını bu bedene serpen kişilere. İntikam. Amacın büyüklüğü, şiddeti ne olursa olsun haklı bir eylem değildir intikam. Fakat bunun bilincinde olmak susturmuyordu o çığlığı. Hiddet dolu bir çığlığı susturmak böyle kolay mıdır? Asla, Bartuc asla durmayacaktı. Sessiz duasını inanmadığı tanrılara yollarken kendi kendine yemin etti. “En alçak şekilde olsa bile intikamımı alacağım”. Güz rüzgarı gök yüzünden yansıtılan tavanda asılı duran bir mumun güçsüz ışığını titretti, aldığı karar, verdiği yemin bu mumun bir anda güçlenen aleviyle mühürlenmişti artık Bartuc için. Diğer mumlardan daha cılız görünse de ifade ettiği anlam büyüktü genç büyücü için. Mantığı girdiği yolun yanlış olduğunu fısıldıyordu, yine de günah çıkartma zamanı gelene kadar bu ses yükselmeyecekti, çünkü kurtuluşun, tek kurtuluşun bu tehlikeli yoldan geçtiğini biliyordu mantık.
Babasına yazacağı mektubun içeriğini düşünmeye başladı, geride bıraktığı 5 sene boyunca bekleyişte kalan babasının suskunluğu iyi bir alamet değildi bunu biliyordu fakat aktif göreve istekli olduğuna karar verene kadar yazmamasını babası Bartuc’a şahsen söylemişti. Okulun baykuşlarından birini kullanarak göndereceği mektup, okulun içinde kullanabilecekleri öğrenciler arayan kişilere yönlendirilecekti babası tarafından. En geç 1 hafta içinde yeşil kurdeleli parşömen eline ulaşırdı, safkan bir Fausttan hiç ama hiç kimse şüphe etmezdi.
Şölenin onsuz gayet güzel ilerlediğine emin olmak için bakışlarını tabağından kaldırdı ve etrafı kolaçan etti, sol omzundaki yara iyileştirilemeyen cinsten olduğu için acısı hissediliyordu. Aslında kara büyünün iyilik amacıyla üretilmiş bir büyüyle düzeltilemeyeceğini bilmeliydi okuldaki şifacı. Birkaç ton açık olsa da zifiri karanlıktan ayırt edilememeliydi iyileştirme büyüsü. Sözleri ise o gün kulağında yankılanan örümcekvari dil gibi olmalıydı, sert ve gırtlaktan. Hogwarts’dan çıkacağı ilk hafta sonu kara büyü içeren bir kitap edinecekti, “Karanlık sanatlara karşı savunma” gibi bir derste öğreneceği komik büyülerle karşılık verebileceğini sanmıyordu dolunayın bile karşısında sönük kaldığı engin karanlığa.