~5. Sınıf KSKS Ortak Dersi

Zaman : Kahvaltıdan Sonra /KSKS Dersliği
Kişiler : Tüm Beşinci Sınıflar Katılabilir
* Bunların dışında herşey doğaçlama olacaktır.

Bu zengin kahvaltının birkaç saat sonra midesindeki asit sayesinde hücrelerini besleyecek olan temel taşlara dönüşecek olması Faust’u her zaman garip bir merak içinde bırakırdı. Bu sabah yine bunları düşünürken aynı zamanda birinci katta bulunan KSKS dersliğine doğru insan selinde sürükleniyordu. Kimin ona çarptığı yada ayağıma basanın kim olduğu gerçekten de önemsizdi çünkü kendisi bile adımını kimin ayakkabısının üstüne attığının yada kimin üstüne bindirdiğinin farkında değildi bu curcunada. KSKS sınıfından içeri girdiğinde zaten içeride bulunan birkaç kişinin bakışları Faust’a çevrildi. Profesörün içeri girmesine daha dakikalar olduğunu tahmin ediyordu. Kardeşiyle yaptıkları deneyin hakkından gelen iki geri zekalı Ravenclaw da içerideydi, Faust gerçekten bu ikisine uyuz oluyordu kendi binasından olmalarına rağmen. Boş insanlar olduklarını düşünürken onlardan uzağa boş görünen bir köşeye oturdu, birkaç tanıdık yüz görmeyi umarak yeniden süzdü sınıfı ve sanki bu isteği dünyayı ekseninde döndüren yüce güç tarafından algılanmış gibi içeri bir tanıdık yüz girdi. Giselle cadısının yüzü onu rahatlatmaktan öte ortak yapılacak bu derse lanet etmesine neden olsa da tanıdıktı. Arkasından her zamanki gibi hiç ayrılmadığı arkadaşı geliyordu ve birkaç tanımadığı yüz içeri hep beraber süzüldüler. Birkaç dakika içerisinde aralıklarla gelen öğrenci grupları sınıfı doldurmuştu. Aslında herkes girdiğinde içeri şöyle bir bakıyordu tanıdıkları kişilerin yakınına oturup hoşlanmadıkları kişilere uzak olabilmek için. Sıraların aralarındaki boşluklarda iki kişi beraber rahatça büyü yapabilir gibiydi. Faust gözlerini incelediği sınıftan ayırıp yeniden kapıya çevirince masmavi derinliklere kilitlendi yeniden, onun sevgilisiydi içeri giren ve kendisine doğru yöneliyordu. Yolu yarılamışken durdu ve Slytherinlerin çok oldukları köşeye doğru baktı, Bartuc mesajı almıştı, şimdiye kadar düşman kazanmadığı Slytherinlerin grubuna doğru geçti kitabını, parşömeninin ve mürekkep okkasını alıp. Dulcie’de memnun olduğunu belirten bir gülümsemeyle tam yanındaki sıraya oturup Bartuc’la Slytherinli öğrenciler arasına girmiş oldu. Artık içeri girenleri önemsemeyen Bartuc, profesörün birkaç kıymetli dakika daha gecikmesini dileyip yanındaki güzelliğe dikti gözlerini. Aralarında sözlerden öte şeyler vardı ve bu güzel anı bozmak istemiyordu konuşarak. Onun kokusu yayılırken sınıfın atmosferine, Bartuc bir şey düşünemez olmuştu yine. Sınıftaki gürültü bile sanki o kokuyla perdeleniyor gibiydi kulaklarında.

Profesörün sınıfa girmesiyle kesilen gürültünün yarattığı sessizlik kendine getirdi Faust’u. Gözlerini sevgilisinden ayırmayı başarıp içeri giren profesöre çevirdi. Her zamanki gibi ciddi bir edayla süzüyordu profesör sınıfı, her bir öğrenciyi tek tek tarayıp boğazını temizledi ve konuşmaya başladı. “İmpedimenta, evet bugünkü dersimizde size bu büyüyü öğreteceğim.” Dedi ve asasını çıkartıp bilek hareketlerini tekrarladı. Kolay görünüyordu büyü ama çoğu büyünün yapılışı benzerdi ve aslında onları karıştırma nedeni de bu oluyordu. Faust bunları düşünürken profesör yeniden konuşmaya başladı. “im-ped-ih-MEN-tah diye heceleyeceksiniz, ve bu büyünün kuvveti ne kadar konsantre olduğunuza bağlı ve eşli çalışacağınız için çok kuvvetli bir büyü yapmamanızı rica ediyorum. Herkes yanındakiyle eşleşsin ve bir boşluk bulup çalışsın”. Son kelimeler Faust’un kulaklarında çınlıyordu, yanında Dulcie vardı ve böyle tehlikeli bir büyüyü kesinlikle ona karşı denemek istemiyordu. Eşleşen onca öğrencinin arasında profesör aval aval karşıya bakan Faust’u fark etti ve “Sen, yanındaki şirin kızdan korktun mu yoksa? Bir Slytherinle eşleşemeyecek kadar korkak mısın ?” dedi, Slytherin yanlısı olduğu aşikar olan profesöre nefret dolu bir bakış gönderdi Faust fakat bunu bir meydan okuma olarak alan profesör, Faust’un yanına gelip asasını tutan elini Dulcie’ye çevirip “hadi, devam et” dedi. Sevgilisinin mavinin en güzel tonundaki gözlerine çevirdi bakışlarını ve birazdan olacaklar için özür dilediğini anlatmaya çalıştı bakışlarıyla.

EDİT (JDC): Kişilere yazdığın " Tüm Beşinci Sınıflar " ifadesini sistemin yanlış anlaşılmaması açısından " Tüm Beşinci Sınıflar Katılabilir " olarak değiştirdim . Diğer üyeler de kendi başlıklarını açıp RP yapabilir .

“Biraz dikkat edemez misin tanrı aşkına?” Rosalynn, kahvaltısını bitirmiş ve elinde kitaplarıyla KSKS dersliğine yürürken ondan iki, belki de üç yaş küçük bir çocuk ona çarpmıştı ve Rosalynn’in kitapları yere düşmüştü. Çocuk, korkuyla kitapları Rosalynn’e verdi ve kekeleyerek bir şeyler söyledi.
“Toz ol.” dedi Rosalynn. Kendinden küçük çocukları ezmek, doğasında vardı. Bir tek küçük olanları değil, safkan olmayanları ve Gryffindor ya da Hufflepuff olanları… Yüzünde tatmin olmamış bir gülümsemeyle KSKS sınıfına geldi. Sarı saçlarını savurarak içeri girdi. İçeride fazlasıyla tanıdık yüz vardı. Hemen tanıdık yüzlerden birinin yanına geçti ve kendimi beğenmiş bir tavırla kitaplarını sıraya koydu. Yanında oturan kızıl saçlı kıza baktı. Imm, Aranel miydi acaba? diye düşünmeye başladı. Rosalynn kızla konuşmaya başladı. Göz ucuyla kapıya bakıyordu. Profesörün ne zaman geleceğini düşünürken, kızın söylediği her şeye başını sallıyordu. Arkasından bir ses geldi.
“Öhö öhö.” Rosa arkasını dönerek kızı süzdü. Kahverengi, uzun ve dalgalı saçları vardı kızın. Kahverengi gözlüydü, gözleri parlıyordu. Uzun ve inceydi. Fiziği gayet yerindeydi. Rosalynn için dış görünüş de önemliydi. Kız yeterince güzeldi. Hatta fazla güzeldi.
“Merhaba. Ben Trixie.” Rosalynn ince bir gülümsemeyle
“Ben de Rosalynn.” dedi. Yüzüne koyduğu gülümsemede özel bir şeyler yoktu. Her zamanki sıcak gülümsemesiydi, ama o gülümsemeye hak edenlerin özel olduğu su götürmez bir gerçekti. Arkasındaki kızın çatladığını düşünerek yüzüne gülümsemesini yaydı.
“Hangi binadasın?” diye sordu Trixie. Slytherin’den başka bir bina düşünemiyorum, diye içinden geçirdi Rosa. Sade bir şekilde
“Slytherin.” dedi. Trixie’nin bir oh çektiğini duydu. Gülümsemesini daha da yüzüne yaydı. Trixie’nin Slytherin olduğunu öğrenmeseydi, Rosalynn onu oradan hemen kaldırırdı. Slytherin olmasaydı Ravenclaw olsaydı yine oturabilirdi ama diğer binalar… diye içinden geçirdi Rosa.
“Binalara duyarlısın galiba.” dedi kendini bilmiş bir şekilde. Aynı benim gibi… diye mırıldandı sonra da. Bir cevap da beklemiyordu. Zaten kız da bir cevap vermedi. Herkesin gözleri kapıya kilitlenince, Rosa başını kapıya çevirdi. Profesör içeri girmişti.
“İmpedimenta, evet bugünkü dersimizde size bu büyüyü öğreteceğim.” dedi profesör boğazını temizledikten sonra. Asasını çıkarttı ve bilek hareketlerini tekrarladı.
“im-ped-ih-MEN-tah diye heceleyeceksiniz ve bu büyünün kuvveti ne kadar konsantre olduğunuza bağlı ve eşli çalışacağınız için çok kuvvetli bir büyü yapmamanızı rica ediyorum. Herkes yanındakiyle eşleşsin ve bir boşluk bulup çalışsın.” Engelleme büyüsü… Rosalynn bir iç çekti. Trixie’ye döndü yavaş ve sakince… Trixie de ona döndü. Gülümsedi Rosa.
“Başlayalım?” diye bir soru yöneltti gülümseyerek. Trixie’nin de ona gülümsediğini gördü. Trixie, aslında biraz ateşli bir kızdı. Gülümsemesi, erkekleri eritebilecek türdendi.
“Başlayalım.” diye Rosalynn'i tekrar etti Trixie...

Kendisine çevrilen asanın hareketleri profesörün büyüyü anlatırken yaptığı hareketlerle birebir aynıydı sonucu bilmesine rağmen gerçekten büyünün yapılıyor olup olmadığını anlamak için Dulcie’nin gözlerine baktı ve kıpırdayan dudaklardan çıkan sözcükler onu yere serecek sözcüklerdi “İm-ped-ih-men-tah .”. Konuşmasının etkileyiciliğine kapılamadan büyü ona ulaştı ve havada atılan bir taklanın sonrasında yere yapıştı. Zihninde ve göğsündeki o kırmızı renkli organda, vücudunda hüküm süren acıyı bile bastıran bir soru vardı ve öksürüklerinden kurtulup ayağa kalktığında sevgilisinin gözlerinde cevabı buldu. Belli ki kendini yanına gelip yardım etmemek için tutabiliyordu fakat bu kararlılığı gözlerindeki bakışta yoktu. Aslında profesörün karşısında dimdik durabilecek gücü de o bakışlar vermişti Faust’a, kendisine alaycı gelen ses tonuyla profesör yeniden tısladı “Aferin Dulcie, sanırım bu büyüye daha önceden hazırlıklısın.” . Bir Slytherin övme fırsatını hiç kaçırmazdı zaten ve Dulcie ona bu zevki tattırdığı için profesörün gözündeki yerini yükseltmişti. Dışarıdan bakacak birinin gördüğü manzara bir Slytherin taraftarı profesöre yalakalık yapan bir Slytherin olurdu fakat Faust, genç cadının profesörün gitmesini sabırsızlıkla beklediğini görüyordu. Profesör Dulcie’nin gerisinde yapılan büyüyle ilgilenerek uzaklaşırken Faust karşısında onun yapacağı hamleyi bekleyen cadıyı izliyordu. Mavinin en insanın içine işleyen tonundaki gözlerinde hapsolduğunda cılız bir şekilde geveledi “İmpedimenta” beklenilenin üstünde bir performans sergilemiş olacak ki birazcık geriletti Dulcie’yi fakat konsantrasyonunda bir gedik açılmayan genç cadı dimdik karşısında duruyordu ve hamle sırasının yeniden ona geçtiğini anlayıp gülümsemeye başladı. Faust başına geleceklerin bilinciyle kollarını iki yana açıp gelecek darbeyi beklemeye başladı. Kız yeniden asasını ona çevirdiğinde gözlerini sevgilisine dikip fısıldadı "Gönder bakalım."

Faust, karşısındaki güzel varlığın tüm azametiyle geriye dönüp, genç büyücünün tüm nefretini kazanmış olan Slytherin sever profesöre doğru yürüdüğünü gördü. Beklediği bu değildi, ilk saldırının ardından ikinci şansını kullanıp onu sınıfın öteki ucuna yollamasını bekliyordu Dulcie’nin fakat göründüğü kadarıyla farklı planları vardı genç cadının. Bu planlar onun hayrına olacağa benzemiyordu, çünkü Dulcie işin içine profesörü katacak gibiydi, Profesörün dikkatini çektiğinde Dulcie’ye dönen yeşil gözlerin ışıltısını Faust bile görebiliyordu. Dulcie her ne dediyse Profesörün bakışlarındaki düşünceli ifadeden onun karşısındaki genç cadının her ne istediyse buna layık bir öğrenci olup olmadığını anlamaya çalıştığını düşündü. Profesörün oynayan dudakları Dulcie’nin arkasını dönüp Faust’a doğru gelmesine neden olmuştu, az da olsa tatmin olduğu belliydi genç cadının, şimdi o derin maviliklerde yeni bir seyahate çıkma heyecanıyla tüm organları buruluyordu. Yakınlaştıkça ondan yayılan koku vücuduna ve zihnine etki eden bir uyuşturucu gibi buğulandırıyordu düşüncelerini. Yanına vardığını kendisine temas eden zarif eller sayesinde hissetti, göğsünde cübbesini delip geçen bir karıncalanma hissi büyüyordu. Zihnindeki buğu kız konuşmaya başlayınca hafifçe aralandı, dediklerini anladığındaysa yok tamamen yok oldu ''Acıdı mı? '',
Neyi sorduğunu düşünüyordu Faust, şu an elini üstünde tuttuğu göğsümü yoksa yerinden çıkıp onu da yok etmek uğruna pencereden kendini atmak ister gibi tepinen kalbini mi? Tedirgin bir şekilde göğsünde gezinen el soruyu yanıtlar gibiydi ama yine de belirsiz bir cevap vermeyi tercih etti Faust, sesinden de bir duygu anlaşılmasın istiyordu konuşurken ''Umrunda mı?''.
Ağzından daha harfler çıkmadan pişman olmuştu fakat cümleyi tamamlamanın gereği onu devam etmeye zorlamıştı, şimdi hayatta değer verdiği tek varlığı (kardeşine de değer verirdi ama onun yeri çok ayrıydı) üzmüştü, gözleri gözyaşı bezlerinin salgıladığı sıvıyla parlamaya başlamıştı. ''Özür dilerim.'' Derken Dulcie, Faust’un içinden bir yerlerde sanki yakıcı bir patlama olmuştu, tüm bedeni hissettiği duyguların ağırlığında çırpınıyor gibiydi. Daha alçak bir sesle yeniden konuşmaya başladı karşısındaki genç cadı, ''Seni seviyorum.''
Profesörün veya sınıftaki diğer öğrencilerin ilgisini çekmemek için alçaltmıştı sesini, şu an Faust Dulcie’ye bu denli yakın olup ona dokunamamanın verdiği buruklukla ona sevgisini ifade etmenin başka yollarını aradı, sesi fısıldasa bile birinin duymasına neden olabilecek kadar kalındı. Yüzüne yerleştirdiği maskeyi kendi elleriyle paramparça etti ve kızın yüzüne yansıyan huzurlu ifadenin mutluluğuyla söylemek istediği şeylerin anlaşıldığını hissetti.

Karşısındaki cadının elini Faust’un göğsünden çekmesi hissettiği karıncalanmayı yok etti, geriye doğru yürüyen kız konuşmaya başladı ''Pekala, profesörlerden izin aldım. Ben bu büyüyü daha önceden biliyorum. Seninde bu büyüyü tekrarlaman gerekiyor. Ben denemeyeceğim. Sen sürekli olarak bana saldıracaksın. Böylece benimde savunmam gelişecek.''. Karşılıklı denemeleri sevdiği kıza saldırmaya yeğliyordu fakat bu büyüde ondan ileri olduğu belli olan Dulcie’nin, canına okuması gerçekten hoş değildi. Dulcie’nin kendi üzerinde protego uyguladığını tahmin ediyordu, o güzel dudakların kıpırdayış biçimlerinden yola çıkarak yapıyordu bu tahmini. Mor asanın birkaç dakika önce kendisine gönderdiği büyüyü hatırlayıp kendi asasını, biricik, kıymetli “ölüm değneği”ni daha sıkı kavradı. Kendi sırasında yaptığı “impedimenta” yeterli bir konsantrasyonla yapılmamıştı ama şimdi karşısında bir “protego” ile korunan güçlü, kendine denk sayabileceği bir Slytherin duruyordu ve konsantrasyonunu bozabilecek tek şey ona karşı hissettiği karşı konulamaz sevgiydi. Bunun önüne geçebilmek için aklını başka bir şeye odaklamaya karar verdi ve odaklanmaya başlamadan önce şu kelimeleri duydu ''Hadi, başla. Bakalım ne kadar güçlüsün.''.

Evini düşünmeye başladı Faust, mezarlığın karşısındaki kasvet dolu yuvasını, kasasındaki onca Galleon’a rağmen evlense bile o evden ayrılamazdı, genişletebilirdi fakat ayrılamazdı. Onunla kimsenin evleneceğini düşünmüyordu ya, yine de aklından geçirmek bile hoş gelmişti ona, fakat bunları düşünmenin ona bir faydası olmayacağını anlamıştı çünkü çok yumuşak hisler yayıyordu bu hayaller, mezarlığı düşünmeye başladı, sonra gece Hogwards etrafındaki kayalıklarda karşısına çıkan amcasını düşündü ve ona söylediklerinin yarattığı nefrete odaklanıp yine dudaklarını araladı, kendinden emin bir sesle “İmpedimenta” dedi. Odaklandığı nefreti çok güzel yansıtmış olacak ki “Protego” nun yarattığı kalkanı kararlı bir şekilde zorlayıp aşan lanet güzel kızın sol omzuna çarptı. O an zaman sanki durmuştu Faust için, eğer kız ciddi bir zarar görürse kendini gerçekten çok, çok kötü hissedecekti olacakları görmemek için gözlerini yumdu ve kulak kesildi.

Dönemin ilk dersine hatta ilk Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersine aç karınla gitmek istemiyordu. Bu yüzden hızla Gryffindor masasına geçti. Gülümseyen tanıdık yüzlere selam verdi. Daha ilk lokmayı ağzına atar atmaz o adi mide bulantısı su yüzüne çıkmıştı. Heyecanlı sayılmazdı aslında. Bu, okuldaki beşinci senesiydi ve bir sürü derse girmişti. Ama neden şimdi böyle bir şey oluyordu ki? Mide bulantısını bastırmak için birkaç derin nefes alıp verdi. Yararı olmuş gibiydi. Ama kıtlıktan çıkmış gibi tıkınan insanlar pek yardımcı olmuyordu bu durumda. Önündeki su dolu bardağı aldı. Birkaç saniye içinde bardak boşalmıştı. Yeniden doldurup içti. Tok hissetmesini ve mide bulandırmasının geçmesini sağlayabileceğini düşünüyordu. Masadan olanca hızıyla kalkmak istiyordu, kaçmak. Neden olduğunu bilmediği bu uyarılar belki de derse girmemesi gerektiğini söylüyordu. Ne kadar çok gitmek istese de şu anda kalbini ve midesini dinleyemezdi. Yeniden etrafındakilere baktı. Kendini yemek yemeye kaptırmış onlarca insan onun ne yaptığıyla ilgilenmiyorlardı bile. Ama izlendiğini hissedebiliyordu. Birkaç gözün üzerinde olduğunu hissedebiliyordu. Kendi binası olmadığına göre en yakındaki masaya baktı. İnsanın ‘ iğrenç sürüngenler ’ diyesi geliyordu Slytherin züppelerini görünce. Bakışlarını birkaç potansiyel tehlike üzerinde dolaştırdıktan sonra Ravenclaw masasına baktı. Bartuc’ u hızlı hızlı tıkınmaya ve kardeşiyle uğraşmaya çalışırken gördüğünde gülümsemişti. Şu anda ne düşünüyor olduğunu tahmin edebilirdi. ‘ Dulcie… Aşkım… ‘ bu düşünce bile sıkıntı basmasını sağlıyordu. ‘ Peh! ‘ derken masadan kalktı hışımla. Birkaç kişi dönüp bakınca “ Doydum! “ diye yalan söyleyiverdi. Hepsi birden kafasını sallamıştı. Kimse Gabriel’ ın ne yediğine bakmamıştı ki zaten. Halinden memnun bir şekilde merdivenlere açılan çıkış kapısına yürüdü. Yemeğini erken bitiren insanlar arasında göze batmıyordu.

Kapıdan çıkar çıkmaz merdivenlere yönelmişti. Hızlı ve dikkatsiz yürüyüşü birisine fena halde çarpmasına neden olmuştu. Kendisinde pek bir zarar yoktu. Çarpan kişi – Gabriel görmemişti ama zayıf cüssesinden bir kız olduğunu anlamıştı – poposunun üzerinde yere düşmüştü. Gabriel daha eğilip kıza yardım etmeye kalkmadan kız sinirli bir şekilde ayağa fırlamıştı. Ani hareketlerinin sonucunda mükemmel güzellikteki kokusu daha hızlı bir şekilde Gabriel’ a geliyordu. Gözlerini siyah saçlarından ayırıp cübbesinin armasına baktı. Ve o anda içinden kocaman bir ‘ Lanet olsun! ‘ geçirdi. Slytherin’ in o iğrenç yeşilinin üzerindeki yılan göz kırpıyordu ona, rahatsız bir şekilde. Aklında birçok cümle dönüp dolaşıyordu. Bu durum için en uygununu bulmak için biraz beklemesi gerekiyordu. Onlardan en belirgin ilk ikisi; ‘ Keşke daha şiddetli çarpsaydım! ‘ ve ‘ Özür dile! Özür dile! Özür dile! ‘ ydi. Kız da hiçbir şey söylemiyordu. Sadece kaşlarını çatmış Gabriel’ a bakıyordu. “ Affedersin. Özür dilerim. Gerçekten. Bilerek olmadı. Daha dikkatli olmalıydım. Üzgünüm. “ bir Slytherin’ den özür dilemek bu kadar kötüyken kızın onu terslemesi durumu daha da kötüleştirebilirdi. Bu özür dileme çabalarını birisinin kayda almadığını umuyordu. Hatta almamasını şiddetle diliyordu. Elini uzattı. “ Gabriel. Umarım özürlerimi kabul etmişsindir. “ kız bir Gabriel eline bir de suratına bakıyordu. “ Seni tanıyorum, Neithan. Ve, hayır, özürlerini kabul etmiyorum. Bundan sonra daha dikkatli ol! “ kız yavaşça Gabriel omzuna çarptı. Kazandığı zaferin verdiği mutlulukla gülümsüyordu. Gabriel arkasından bakakalırken kız omuzlarını dikleştirmiş, yemekhaneye yürüyordu. “ Lanet olsun! “ dedi bir karış açık ağzını kapattıktan sonra. Ve hızla birinci kata, Karanlık Sanatlara Karşı Savunma Sınıfı’ na çıktı.

Koridorlara terkedilmişlik havası çökmüştü. Adımları uzun koridor boyunca yankılanıyordu. Yeteri kadar vakti olmasının da yeri geldiğinde güzel olduğunu anlamıştı. Daha yarım saatinin olması sıkıntıdan patlamasına neden olacaktı. Karanlık Sanatlara Karşı Savunma Sınıfı’ nın iç karartıcı, siyah, çift kapılı girişinin önünde durdu. Derin bir nefes aldı ve içeri girdi emin adımlarla.

İçeride kimselerin olmaması garip bir durum değildi aslında. Parmaklarını eski sıraların üzerinde gezdiriyordu. Güzel bir histi, bu sıralarda binlerce insan yaşamış olduğunu bilmek. Yavaş adımlarının verdiği güvenle en arkadaki sıralardan birine geçti. Oturduğu andan itibaren zaman sanki hızlı sarılıyor gibi gelmişti. Sınıf yavaş yavaş dolmaya başlamıştı ki kapıdan giren Giselle’ i gördü. Beş senedir birbirlerini tanırlardı. Selam verircesine elini kaldırdı. Kız adımlarını hızlandırarak en arkadaki sıraya, Gabriel’ ın yanına geldi. Sıraya bırakırken kendisini ” Selam! “ dedi Gabriel kıza doğru sırıtarak.

Derslik dolmuştu. Herkes durmaksızın konuşuyordu. Tanıdık birisiyle ders işlemenin daha kolay olacağını düşünüyordu. Profesör uzun topuklularını taş zemine sertçe vurarak masasına oturdu. Sesleri duvarda yankılanıyordu. Derslikteki herkes sesini kesmişti bir anda. Profesör masasından kalktı ve dersliğin ortasına gelip bugünkü büyüyü anlatmaya başladı. “ İmpedimenta, evet bugünkü dersimizde size bu büyüyü öğreteceğim. ” İmpedimenta. Gabriel bu büyüyü biliyordu. Değişik bir büyüydü aslında. Farklı birçok etkisi vardı aslında. “ im-ped-ih-MEN-tah diye heceleyeceksiniz ve bu büyünün kuvveti ne kadar konsantre olduğunuza bağlı. Ve eşli çalışacağınız için çok kuvvetli bir büyü yapmamanızı rica ediyorum. Herkes yanındakiyle eşleşsin ve bir boşluk bulup çalışsın. ” Bunları da biliyordu, evet. Ne kadar konsantre olursanız büyünün etkisi de o kadar kuvvetli olurdu. Sessizce yanındaki Giselle’ e baktı. Büyüye hazır gibiydi. Profesörün Bartuc ve Dulcie’ nin yanına gittiğini gördü, göz ucuyla bakarken. Kadın gerçekten de bir Slytherin düşkünüydü. Bartuc’ a aşağılayıcı gözlerle bakıyordu. Ne dediğini duyamıyordu ama kesinlikle küçük düşürmekle ilgili bir şeyler olduğuna emindi. ” İstersen sen başla. “ dedi gözlerini sıradan sıraya geçen profesörden ayırarak. Kendi masalarına gelmesi biraz zaman alacaktı. Bu kadın güzeldi güzel olmasına ama bir Gryffindor’ luya ne kadar kötü davranacağını da biliyordu Gabriel. Cübbesinin cebindeki asasını çıkarttı yavaşça. Birçok dersin yanında Karanlık Sanatlara Karşı Savunma için de en uygun asalar arasındaydı Gücün Tanrısı. 12 inç uzunluğundaki asa elinde dengede duruyordu.

Sevgilisine isabet eden lanet kızı geriye doğru savurmuştu, düşmeden önce omzunu araları rahat çalışma için açılmış sıralardan birinin kenarına çarptı, gözlerini açmak zorunda hissetti kendini Faust ve karşılaştığı manzaranın şokuyla yanındaki sıraya çöktü. Nasıl bu kadar kontrolden çıktığına şaşıyordu ve asayı tutan sağ elini vücudundan sonsuza dek koparıp atabilmek istiyordu. Profesör kızın omzuna bir şey sürdü ve ardından Dulcie’nin bakışları Faust’un gözlerini buldu ve gözyaşlarıyla parıldayan gözler Faust’un yüreğini dağladı. Her zamanki gibi korktuğu başına gelen Faust, ellerinin arasında sıktığı kafasının içi çeşitli düşüncelerle dolmuştu, acaba bu salaklığı Dulcie ile aralarındaki şeyi yok mu edecekti? Düşüncelerden sıyrılmasına kızın ayaklanması neden oldu, etraftaki neredeyse tüm öğrenciler onları izliyordu, birkaç Ravenclaw’ın başarı olarak gördükleri şeyi kutlamaya çalışması Faust’un gerçekten sinirini bozmuştu ama aralarındaki ilişkiden haberdar oldukları anlaşılan Slytherin’ler yalnızca profesörün vereceği tepkiyi bekliyor gibiydiler. Profesör ayağa kalkan Dulcie’nin sağlam omzunu tutup daha fazla hareket etmesini engelledi ve karamsar bir edayla konuştu “Seni revire götürsem iyi olacak.”.
Bakışları Faust’un üzerinde sabitlenmişti Dulcie’nin, Profesörü duyduğunu ise konuşana kadar anlayamamıştı genç büyücü, “Acımıyor bile.”.
Kulaklarında Dulcie’nin sesini yeniden duymak ona kaybettiği özgüveni yeniden kazandırmıştı, bir meleğin ses tonuyla konuşuyordu her zamanki gibi ama bu sefer sözler ağzından acımasız bir tınıyla çıkıyor gibiydi, gözlerinden yansıyan acı ise Faust’tan başka herhangi biri tarafından algılanamayacak kadar derinliklerinde gizliydi o maviliğin. Faust’a doğru gelen Dulcie’nin kokusu şimdi omzunda açılmış yaradan sızan kanın metalik kokusuyla harmanlanmış, ona doğal halinden daha cezp edici bir hava katmıştı. Sesindeki soğukluk yok olmuş gibiydi yeniden konuşurken ama onu dinleyecek kadar, yüzüne yeniden bakacak kadar affedememişti kendini, Profesöre dönüp konuşmaya başladı Faust “Onu revire ben götürebilirim.”. Profesör pekte umursamadığını belirten bir havayla omuz silkti, çektiği acıya rağmen ayakta duran kızı bir saniye hayranlıkla süzüp sağ elini tuttu ve sarsmamaya özen göstererek fakat gayet hızlı adımlarla dışarı doğru sürükledi. Onun teninin sıcaklığı birleşen ellerinden kendi vücuduna yayılırken sadece onu affetmesini umuyordu. Kızın dudakları yeniden aralandı ve “Beni yatakhaneme götür. Revire gitmeyeceğim” dedi. Bartuc için onunla geçireceği her fazladan saniye değerliydi ve gitmek istediği yere doğru dönüp sevgilisiyle el ele bir sahilde yürüdüklerini hayal etmeye başladı.

“Başlayalım.” diye tekrar etti Trixie gülümseyerek. Veranôva, gözleriyle Trixie’yi izliyordu. Trixie, asasını masanın üzerinden aldı ve Veranôva’ya doğru döndü.
“İlk kim başlasın?” Veranôva, asasını çoktan eline almıştı ve hazır bir şekilde bekliyordu. Veranôva tam cevap verecekken birinin yere ani bir şekilde çarpma sesi duyuldu. Veranôva, istemsiz bir biçimde o tarafa döndü ve olanları izlemeye başladı. Yere düşeni az çok biliyordu. Adını biliyordu, çünkü Dulcie’yi önceden de tanıyordu. İkisinin sevgili olduklarını da anımsıyordu. ‘Dulcie bunu nasıl yaptı?’ diye düşündü Veranôva. İçinde hiç vicdan olmamasına rağmen sevgilisine bunu yapabilir miydi? Tabi ki. Ama Dulcie’nin yapamayacağını düşünmüştü belki de. ‘O da bir Slytherin, neden yapamasın?’ diye düşündükten sonra Trixie’ye çevirdi bakışlarını. Onların ne yaptığı önemli değildi. Önemli olan Trixie’nin ne yapacağıydı. Ya da kendisinin. Veranôva
“Sen başlayabilirsin, benim için sorun olmaz.” dedi. Veranôva sadece büyüye konsantre oldu. Yere düşünce canının acıyacağı korkusuyla bir anlık bir sarsılma yaşadı. Hemen üzerinden attığı korkunun yerini zevk aldı. Acı çekmekten zevk alan birisi gibi hissediyordu kendini. Trixie fısıldarcasına
“Im-ped-ih-men-tah.” dedi. Fısıldamıştı, ama sesi çok güçlü çıkmıştı. Veranôva asanın ucundan çıkan beyazımsı kuvvetli ışığa gözlerini sabitledi ve kendisine çarpmasını bekledi. Beyaz ışık Veranôva’ya çarpınca Veranôva birkaç adım geriledi ve boş bakışlarla Trixie’ye baktı. Sanki az önce olanları hatırlamıyormuş gibi görünüyordu. Hemen özgüvenini topladı ve kendini beğenmiş bir şekilde gülümsedi. Konstrasyonu iyiydi, en azından düşmemişti.
“Sıra bende.” dedi şakıyarak ve kendinden emin bir edayla. Bu duyguyu başkasına yaşatmanın daha zevkli olacağını düşünüyordu. Her ne kadar Trixie’yi gerçekten çok sevmiş olsa da, Nova da bir Slytherin’di ve acı vermekten zevk alıyordu. Konsantrasyonunu topladı. Trixie’nin yere düşmesini istemiyordu aslında.
“Im-ped-ih-men-tah.” Asasının ucundan çıkan güçlü büyü, Trixie’ye çarpınca Trixie birkaç adım geriye doğru gitti. Nova, tam düşmediği için sevinecekti, ama yerdeki suyu gördü. Trixie’nin kayıp düşmesi an meselesiydi. Trixie ayağının altında bir kayganlık hissedince bir sıraya tutundu ve ayakta durmayı başardı. Nova gülümseyerek
“Güzel deneyimdi. İyi misin?” diye sordu yanına doğru ilerlerken.
“İyiyim, peki ya sen?” dedi Trixie kocaman bir gülümsemeyle.
“Ah, tabi ki iyiyim.” dedi. Trixie’ye arkası döndü ve elleri terlediği için birkaç saniyeliğine asasını sıraya bıraktı. Ellerinden boşalan terler durmak bilmiyordu. Nova pes ederek asasını eline geri aldı. Trixie’nin gözlerine baktığı an kendini ona acayip bağlı hissetmeye başladı. Aynı ruh ikizi gibi. Etrafında olup biten onca olayı hiç umursamayarak Trixie’ye
“Ee, hadi devam.” dedi. Trixie’den biraz uzaklaşarak hamle yapmasını bekledi.

Kız Gabriel’ a sıcak bir gülümseme gönderirken “ Pekala. ” demişti. Konsantre oluyor gibi görünüyordu. Giselle’ in biraz şaşırması için savunmak namına bir şey yapmayacaktı Gabriel. İmpedimenta çok değişik bir büyü olmasına karşın verebileceği en büyük zarar, az önce Bartuc’ un Dulcie’ ye yaptığı gibi bir yerlere çarpması olacaktı. Giselle hazır görünmüyordu. Gabriel gözlerini Giselle’ in gözlerinden bir an bile ayırmıyordu. Ne zaman saldırıya geçeceğini anlamak kolaydı Gabriel için. Fakat anlaması, en başta karar verdiği şey için etkili değildi. Bekleyecekti. Giselle, büyüyü yaparken Gabriel’ a ne yapmak istiyorsa onu bekleyecekti.

Kız aniden asasını çekip büyüyü savurdu Gabriel’ a doğru. “ İmpedihmentah! ” Gözlerini açıp kapayıncaya kadar beyaz dalgalar tam göğsünden vurmuş, sırasından birkaç metre öteye savurmuştu Gabriel’ ı. Profesörün Bartuc’ a yaptığı gibi tepesine dikilip Gryffindor öğrencileri hakkında atıp tutacağını düşünüyordu. Ama profesör olduğu yerden kıpırdamamıştı bile. Sırtındaki ağrıyı yok sayıp yatıyordu taş zeminde. Giselle yanına gelmişti. Gülümsemesini belli etmemeye çalışarak kıza bakıyordu. “ Ben, sen de odaklanırsın diye… ” aslında odaklanmıştı. Ama odaklandığı şey savunmak değil, aksine dersliğin bir diğer tarafına savrulmaktı. “ Özür dilerim. ” özür dilemesi gerekmiyordu aslında ama kızın gözlerinde üzgün olduğunu görmek Gabriel’ ın da yaptığı salaklıktan dolayı üzgün olmasını sağlıyordu. “ Devam edecek miyiz? ” diye sordu Gabriel ayağa fırlarken. “ Evet, devam ediyoruz. ” dedi Giselle’ e göz kırpıp yerlerine geçerken.

Asasını eline aldı. Gerçektende gücü hissedebiliyordu. Heceler zihninde dolaşırken asanın ucundan çıkacak beyaz ışığa odakladı kendisini. Giselle hazır olduğunu belli eden bir bakış attığında dudaklarını araladı Gabriel. “ İmpedimenta! ” asasının ucunda parlayan ışık hızla Giselle’ i vurmaya gidiyordu.