Aile Bağları

Her zaman yaptığı gibi kollarını birleştirip sinirli bir şekilde beklemeye başladı küçük kardeşi. Bartuc asasını çekti Walerion’un ensesinden ve gülümsemeleri birbirine karışırken Walerion "Tebrikler abi. Yıllardır sıkılmadın!" dedi, yeniden kardeşiyle vakit geçirmek ona iyi gelecekti, emindi bunda Faust. Battaniyenin üzerine yayılırken kardeşini endişeyle süzdü, tam bir “Bibliofil” dedi içinden, kolları kas denen şeyden olabildiğince arınmış, fakat gözlerinde bilgiçliğini bir bakışta anlayabileceğiniz keskinlikte bir parıltı. Ne kadar farklılardı birbirlerinden Bartuc Ravenclawda olmasına rağmen asla kitaplara gömülecek kadar motive edememişti kendisini, parlak zekasının farkındaydı tabiî ki tüm öğretmenleri fakat bu zekayı yeterince aktif kullanmıyordu Bartuc, onun tam aksine Walerion zekasında abisinden hiçbir eksik tarafı olmamakla birlikte kitaplara harcadığı vaktin karşılığını derslerinde alıyordu, ama birkaç ortak yönleri vardı iki kardeşin. Asosyallik, aileden miras kalan bir lanet gibi görünüyordu Faust’un gözüne. Kardeşinin bundan memnun olup olmadığını ise hiç merak etmemişti. “Nasıl gidiyor?” diye sorarken ayrı geçen 5 seneden bahsediyordu Bartuc, okula başlayan bir Faust'a küçük bir kulübeden bozma ev verilirdi ve babaları onları farklı okula yollama konusunda nedensiz bir inatçılık etmişti, şimdiye kadar… Ani karar değişimine neyin sebep olduğunu sormak gereksiz gelmişti Bartuc’a, Baba’sı ne zaman ona yaptığı bir eylemin nedenini yada doğuracağı sonucun onlara olacak etkisini söylemişti ki?

"Beş yıl önce yaptığını yaptım geçen sene abi. Bende kendi yerime taşındım. Sen olmadan zor oldu tabii. Taşındığımda asam olmadığı için herşeyi kendim taşıdım. Silencio'da yardım etti haliyle. Bütün planlarım, projelerim ve birlikte yaptığımız eşyaları oraya doldurdum. Tabii biraz küçük bir yer ama güvenli. Hem küçük olması sıcak bir hava veriyor. Bu arada gelince yapmanı rica ettiğim bir kaç büyü var. Senin için pekte zor değil ben gereken kitapları veririm. Aslında birlikte takılmak fena olmaz yani. Pekte arkadaş sahibi değilim..." dedi küçük kardeşi. Bartuc duyduklarını hazmetmeye çalışıyordu, demek küçük kardeşi “Sınav” ı geçememişti, eğer geçmiş olsaydı şimdi karşısında kendi “Ölüm Değneği” ile duruyor olurdu, o lanet olasıca sınav hakkında hiç bir şey söylenmemişti tabiî ki adetler usulünce, bir insandan nasıl hazırlanmadan girdiği bir sınavı geçmesi beklenirdi ki? Ama Bartuc geçebilmişti, okulda asası olmadan okuyamazdı bir öğrenci, çocuğun belinden görünen bir asa vardı fakat onun “Ölüm Değneği” olmadığını Bartuc dokunmadan söyleyebilirdi, içinden yayılması gereken karanlık auradan eser yoktu çünkü. Bu senenin sonunda yeniden “Sınav” a girecekti demekki çünkü ilk sınavı kazanamazsan bir daha girme şansını ancak iki sene sonra elde edebilirdin eğer bunda da başarısız olursa ancak 4 sene sonra girebilecekti yeniden. Bunları düşünürken kardeşinin az önce söylediği şeyleri gözden geçirmeye devam etti, “Pekte arkadaş sahibi değilim…” demişti, bunu söylerken yüzünde yayılmış hüzün yeniden canlandı Bartuc’un zihninde. Asosyallik hoşuna gitmiyordu demek.

Bartuc bunları düşünürken Walerion sessizliğini bozdu, "Durmsrang Enstitüsündeydim. Yanan Kara Kaplumbağalar binasında. Ama babam beni aldı. Sanırım bir şeyden korkuyordu çünkü beni o kadar hızlı aldı ki okuldan daha çok kaçırıldım diyebilirim." Bunun nedenini biliyor olabilecek gibi abisine bakıyordu Walerion, Bartuc sadece birkaç tahmin yürütebilirdi, ama kesin nedeni bulmak çok uzak bir ihtimaldi. Belki okulda yeterince karanlık eleman yoktu ve babaları bunu fark edip geç olmadan önce Walerion’u aydınlıktan çekip almıştı. Tabii bu sadece bir olasılıktı. “Babamızın neden seni okuldan aldığını bilmiyorum fakat gerçekten umurumda değil, yeniden aynı mekanı paylaşacak olmamız gerçekten heyecan verici.” Sesindeki heyecan tınısı sahte olmaktan çok uzaktı, söylediği şeyleri gerçekten hissederek söylüyordu. “Şimdi bırak şu kitapları da ortak salona akalım” dedi Bartuc aklında yapabilecekleri sonsuz gibi görünen etkinliklerle ayağa kalktı. Arkasına bakmasına gerek yoktu çünkü kardeşi onun söylediği şeyleri harfiyen yapardı bu onu bu kadar çok sevmesinin nedenlerinden biriydi.