Sen sakla, ben bulurum

Diagon Yolu’nda biri görüldü. Siyah cüppeliydi, kapüşonunu
burnuna kadar çekmişti. Etrafına sürekli tedirgin bakışlar atıyor, zarif
hareketlerle yürüyordu. Kol kola yürüyen iki cadıyı, sert bir şekilde çarparak
ikiye ayırdı ve arkasından söylenmelerini duymazdan gelerek hızla yürümeye
devam etti. Kalabalık daha seyrekti artık. Sık adımlarını önünü görmeden
atıyordu; cüppesinden dolayı görüş alanı çok dardı. Aniden büyük bir darbe ile birine çarptı.
“Önüne baksana ucube,” dedi karşısındaki büyücü. Bu sesi tanımıştı. Hayır, bu olanaksızdı, hemen buradan kaçması gerekiyordu. Hemen yapmalıydı bunu, hemen… Adeta koşarak gitmeye çalışırken biri kolundan yakaladı onu ve kendisine çekti. Kız adamın hızlı hareketinden dolayı şiddetle savruldu ve kapüşonu açıldı. Kırmızı saçları omuzlarına dökülürken zümrüt yeşili gözlerini adama dikti.
“Sen…” dedi adam öfkeyle. Sesi öyle nefret ve tiksinti doluydu ki, Ayleyda hemen oradan kaçmak istedi.
“Baba…” dedi açıklamaya çalışarak.
“Bana. Sakın. Baba. Deme.” Her bir kelimeyi vurgulayarak söylemişti. Dişlerini sıkıyordu şimdi de. Kız onun elinden kurtularak koşmaya
başladı. Hızlı olmaya çalışıyordu. Merlin bana yardım et, diye yalvardı gözlerini kapatırken. Babası kalabalığı yararak daha da yaklaşıyordu her saniye. Ayleyda en sonunda arkasını dönerek,
“Crucio!” diye bağırdı. Ama ıskalamıştı, babası daha da hırslı gözüküyordu şimdi. Asasını arıyordu cüppesinde.
“Imperio!” diye bağırdı babası- asasını bulmuştu anlaşılan.
Etraftaki kalabalık hızla kaçıştı ve çığlıklar yankılandı yol boyunca. Ayleyda arkasına baktı, babasının aynı kendisi gibi yeşil gözlerini gördü. Adam ilerledi, bir cadıya takıldı ve düştü.
Dört saniye… Sadece dört saniyesi vardı kaçmak için. Asa dükkânının ileride olduğunu biliyordu- Ollivander’s.
Üç saniye… Babası kalkıyor olmalıydı şu anda. Çok az samanı kalmıştı Ollivander’s’a.
İki saniye… Bir adım daha attı ileriye ve hızla sağa döndü –Knocturn Yolu’na-
Bir saniye… Ayleyda hızla bir dükkân ile sokağın oluşturduğu aralığa sindi ve nefesini tuttu. Babası koşarak yola baktı. Altı saniye geçti böylece. Kız sadece karanlığa bakıyordu. O sırada babası bir küfür savurdu ve
koşarak geri döndü. Kız nefesini verdi ve hıçkırarak soğuk duvarın dibine
çöktü. Göz yaşlarına engel olamamıştı, neredeyse yakalanıyordu ama eğer babası onu yakaladığında onu öldürürse, kız bunu tamamen kabullenecekti.
Yaşadıklarının her zerresini hak etmişti. O anda bir siluetin yaklaştığını fark
etti. İnce ve narindi bu siluet. Bir kız olmalıydı. Onun bulunduğu yere doğru
telaşla yaklaşınca Ayleyda hemen kalktı ve gözlerini sert bir şekilde sildi.
Kızı tanımıştı. Şu Gryffindor değil miydi? Lauretta Chambers. Kız onu hemen
yanına çekti. Lauretta onu görmemişti anlaşılan, neredeyse bir çığlık atacaktı.
Ayleyda parmağını dudaklarına götürerek sessiz olması için yalvardı. Ondan
korkmuş olması garipti. Lauretta cesur bir kızdı, bunu kabul edebilirdi.
“Tanrım, burada ne işin var senin?” diye tısladı Carmén. Kız hızla Ayleyda’nın şaşkın bakışlarından kurtuldu ve derin bir nefes aldı.
“Berbat görünüyorsun,” diye ekledi Ayleyda kızı süzerken.

Nefes nefeseydi ve saçları birbirine girmişti.
“Senin de harika gözüktüğün söylenemez,” dedi. “Gözlerinin haline bir baksana, ne oldu? Kıpkırmızılar.”
“Hiç- hiçbir şey olmadı,” dedi Ayleyda hızla.
“Bir adam gördüm,” dedi Chambers. “Geldiğim yöne doğru gidiyordu.”
“Seni ilgilendirmeyen konulara burnunu sokma!” diye bağırdı aniden. Daha sonra gözlerini kapattı ve elini alnına koydu. Lauretta’nın bütün
olanları öğrenmesini istemiyordu.
“Sadece söyledim, fazla abartıyorsun. Bak- ne diyeceğim, seninle uğraşamam tamam mı?” dedi ve etrafına bakındı. “Pisliğin teki asamı
çaldı.” Ayleyda’nın soluk yüzüne belli belirsiz bir gülümseme yayıldı.
“Bak Chambers, seninle bir anlaşma yapalım. Burada beni gördüğünü unut ve beni sakla, ben de sana asanı çalan herifi bulmanda yardımcı
olayım.” Lauretta uzun bir süre tereddütle baktı kıza.
“Yemin etmelisin,” dedi ve elini uzattı. Ayleyda yavaşça
onun elini kavradı. “Yemin ederim,” dedi yavaşça. “Artık öbür dünyada olan
annem Awerna Jane Carmén üzerine…” Elini çekti ve göz temasından kaçındı.
“Şey… Sanırım seni bu saçlarla sakalamak zor olacak,” dedi. “Özellikle
kim olduğunu bilmediğim birinden. Ayrıca şunu da bilmelisin ki, sana hiç güvenmiyoru.” Herhalde Ayleyda’nın hükümetten kaçtığını
falan düşünüyordu. Ayleyda son cümledeki imayı anlamazdan gelmeye çalıştı.O da çok mutlu değildi bir Gryffindor ile birlikte olmaktan.

“Şu mesele,” dedi ve cüppesinden bir iksir şişesi çıkardı. “Yazık,
bunu kullanmak istemezdim,” dedi ve şişeyi kafasına dikti. Yüzü aniden buruştu, saçı siyaha döndü, daha sonra içine hafif bir mavi karışarak laciverte döndü.
“Bu lanet karışıma alerjim var,” dedi ve kollarını dirseğine
kadar sıvadı. Dirsekleri de mavimsi olmuştu saçları gibi. “Alerjik bir tepkime
işte.”