Kompartıman 7.

"Tatlım, treninin saat 11'de kalktığını biliyoruz ama 11'de bizim de Mısır'a giden uçağımız kalkıyor. O yüzden burada hemen vedalaşalım, sonra havaalanına gitmemiz gerek. Ne kadar erken yola çıkarsak o kadar iyi olacak." Annem bunları söylerken hüzünlü bir ifade ile yüzüme bakıyordu. Oysa ben hiç hüzünlü hissetmiyordum. Bu gibi gezilere bayılırdım. Keşke Mısar'a ben de gidebilseydim, diye düşünüyordum şu anda! Annemin hznü muhtemelen ya ayrılacağımız için ya da böyle göçebe gibi yaşamak zoorunda olduğu içindi. Aslında zorunda değildi, ne de olsa bir cadıydı o! Bir gece babam uyurken asasını ve valizini kaptığı gibi çekip gidebilirdi ve babamın ruhu bile duymazdı. Tabii anneme daha önce hiç böyle bir şey önermemiştim. Çünkü şu anda yaşamakta olduğum hayatı seviyordum ve bunun bozulmasını istemiyordum.

Onun yerine yüzüme her zamanki çocuksu gülümsemelerimden birini oturtup konuştum. "Anne, üzülme, ne de olsa bir yıl kısa bir süredir. Gelir geçer. Sayılı zaman çabuk geçermiş. O yüzden sen beni burada bırak, ben buradan devam ederim. Hem King's Cross'un girişine geldik neredeyse." Gerçekten de annemle tam önümüzde koskoca King's Cross istasyonu vardı. Konuşa konuşa buralara gelmiştik.

Annem bu kadar anlayışlı(!) olduğum için bana teşekkür ederek gitti. Ben de King's Cross'un girişinde tek başıma kaldım ama önemli değildi. Hem burada tamamen yalnız sayılmazdım. Hogwarts sandığım yanımdaydı. Ondan da ne tür bir yol arkadaşı olursa.

Bu düşünceleri kafamdan silip King's Cross istasyonundan içeriye girdim. Etraf çoğu zaman olduğu gibi kalabalıktı. Bazı Muggle'lar bana bakıyordu - öyle ya, her zaman bir istasyonda tek başına bir sandıkla dolaşan küçük bir kıza rastlayamazsın. Ama benim niyetim dolaşmak değildi, o ayrı bir konu.

Peron 9 ve 10'u bulduğumda yanımda sandığımı koyduğum alışveriş arabasıyla o duvarın tam içinden geçebilecek bir pozisyon aldım ve koşmaya başladım. O duvardan koşarak geçmeyi çok seviyordum. Duvara iyice yaklaştığımda gözlerimi kapattım. Gözlerimi açtığımda Peron 9,3/4'teydim. Treni görebiliyordum. Bir sürü Hogwarts öğencisi vızır vızır trene biniyorlardı. Burada ne bekliyorum dercesine kendime bir baktım ve ben de o vızır vızır binen öğrencilerin arasından trene sıvıştım. Şimdi sıra boş bir kompartıman bulmaya gelmişti ama kompartımanların, -şimdiye kadar gördüğüm kompartımanlar- hepsi doluydu. Tam boş bir kompartıman bulamayacağım diye düşünüp bundan sonra karşıma çıkan ilk kompartımana boş ya da dolu binecekken karşıma çıkan kompartımanın boş olduğunu görmem mi?

Boş bir kompartıman bulduğuma sevinerek cam kenarını kaptım. Cam kenarı yerleri kimseye verilemeyecek kadar kıymetliydi benim gözümde. Üstelik kompartımanımda kimse olmadığı için karşımdaki koltuğa bacaklarımı uzatarak yolculuk edebilecektim! Yaşasın!