Yazdan Kalma Bir Gün

Konu: Yazdan Kalma Bir Gün Perş. Ağus. 25, 2011 3:27 pm

Caroline Klein & Keith Matt McMillen

-Geçmişten gelenleri sonbahar rüzgarları birbirine savurdu..-

Ilık sonbahar rüzgarı kulaklarında uğulduyor, ardından tatlı fısıltılara dönüşerek ruhunu okşuyorlardı adeta. Sarı saçları birbirine karışmış, tıpkı yere düşen sonbahar yaprakları gibi rüzgarla savruluyorlardı. Usulca arnavut kaldırımlı yolda ilerlerken etrafı sevdiği bir müzikmişçesine dinliyordu. Yürürken üstüne bastığı kuru sonbahar yapraklarının çatırtısı ona huzur veren tek şey sayılmazdı. Hogsmeade'nin sakin kalabalığı, ıslık gibi kulağına çalan rüzgarın uğultusu ve kimisi telaşlı, kimisi onun kadar sakin ayak sesleri.. Sonbaharın insanlara çağrısıydı bu. Kafasını kaldırıp gökyüzüne baktı yavaş bir hareketle. Erken batan güneşten geriye tek kalan gökte bıraktığı kızıllıklardı. Mavi gözlerini sanki kaçıracağı bir film karesiymiş gibi dikkatle göklere dikmişti Caroline. O sırada derin bir şekilde içini çekmişti. Kızılın en güzel tonları gökyüzündeydi sanki.. Kırmızının turuncuyla buluştuğu o en güzel renkler olur ya, öyleydi işte. Özgürlük hep en büyük arzusu olmuştu, öğrenmek dışında. Müthiş renklere ve yeryüzüne sahiplik eden o göklerde uçmayı küçüklüğünden beri isterdi. Yazdan kalma bir gündü, yaklaşan sonbahar yağmurlarıyla birlikte güneşin sıcaklığı da iliklere kadar hissediliyordu. Gökleri izlediği sırada burnuna müthiş bir koku çalındığını fark etmişti Caroline. Hızla kokunun geldiği yöne doğru başını çevirdiğinde, çok tanıdık bir yerin önünde olduğunu hissetmişti. Bu muhteşem.. Madam Puddifoot'un Çay Dükkanı.. O kelimeleri sevinçle içinden geçirmişti Caroline. Hoş ve hüzünlü bir sonbahar akşamında gidilecek en güzel yerdi belki de orası. Aslında oraya çok sık giderdi, özellikle Hogwarts'ın açık olduğu zamanlarda. Fakat daha önce hiç tek başına o cıvıl cıvıl yerde oturmamıştı. Yalnızlığa alışkın olmasına rağmen, mutlu çiftlerin sıklıkla bulunduğu bu ortamda tek başına olmak onun gibi mantığından başka hiçbir şeye önem vermeyen birisini bile zorluyordu. Dükkanın buğulu camlarına dikkat kesildiği anda kararını vermişti. Tek başına keyif yapacaktı. Düşüncelerini sıyırarak, yavaş adımlarla dükkana doğru ilerledi Caroline. Kapıyı usulca açarak içeri girdiğinde, adeta büyülenmişti. Madam Puddifoot'un Çay Dükkanı'na her daim hakim olan taze bitki çaylarının kokusu burnuna dolmuş ve içinde tarif edemediği iyi hisleri uyandırmıştı. Kendini zar zor toparlayarak, içeri doğru ilerleyip boş yer bulmaya çalışırken, belki de uzun zamandır beklediği birisi vardı gözlerinin önünde. Hüznün, yazdan kalma sevinçlerle birlikte hakim olduğu bu sonbahar akşamında, karşında yıllarca her türlü hisleri onda uyandıran ve şimdilerde dostu olan oğlan duruyordu. Kahverenginin en tatlı tonlarındaki saçları her zamanki gibi dağınıkken, pürüzsüz beyaz tenine gölge düşürüyorlardı. Her zaman bakışları içine işleyen kahverengi gözleriyse, üzerine dikilmişti. ''Keith ?..'' Caroline, inanmakta zorlanıyordu o an.

Konu: Geri: Yazdan Kalma Bir Gün Perş. Ağus. 25, 2011 7:40 pm

Rahatlatıcı sonbahar rüzgarı iliklerime işlerken açıyorum kollarımı iki yana. ‘‘Daha fazla, daha fazla…’’ diye mırıldanıyorum yavaşça. Rüzgar ilk kez kendimi bu kadar iyi hissettiriyor bana. Kanatlanıp uçacakmış gibi hissediyorum, rüzgarın hafifliği ve ılıklığıyla. Kanatlarım, fevkalade rüzgarla birlikte sonsuzluğa uzanacakmış, sonsuza dek bu hissi yaşayacakmışım gibi geliyor bana. Yavaşça gülümsüyorum kendi kendime. Ufuğa bakıyorum gülümserken. Güneş parlaklığını gecenin koynundan saklamaya çalışıyor sanki, yavaşça gözden kayboluyor. Güneşin batışını izliyorum bir süre, ardından yürümeye başlıyorum yavaş adımlarla. Ayaklarımın altından kayıp gidiyor sanki sararıp solmuş yapraklar. Yürüyorum uzun süre Hogsmeade sokaklarında, şikayet etmiyorum ama. Sevdiğim rüzgarla birlikte yürümek haz veriyor sanki bana. Yürüdüğüm kalabalık sokakların sessizliği ve sakinliği rahatlatıyor beni. Yanımdan kayıp giden mağazalara bakıyorum göz ucuyla. İlgimi çekmiyor çoğu fakat usulca bakınmaya devam ediyorum. Bir bardak çay içmek istiyorum nedense. Gideceğim yer aklımda beliriyor böylece. Madam Puddifoot’un Çay Dükkanı... Çok sevdiğim bir yer olan Madam Puddifoot’un Çay Dükkanı’na Hogwarts’ın açık oldu dönemlerde sıklıkla uğradığım için onu bulmak zor olmuyor. Yönümü değiştiriyor ve dükkanın bulunduğu yöne ilerliyorum. Muhteşem çay kokularını içime çekmeye başladığımda dükkana vardığımı anlıyorum. Basamakları çıkıyor ve yavaşça kapıyı aralıyorum. İçeriye göz gezdiriyorum ilk olarak, bunun ardından ise içeriye giriyorum ve kapıyı ardımdan yavaşça kapatıyorum. Çayımı aldıktan sonra boş bir yer bulmak için bakınıyorum etrafıma. İlk gördüğüm yere geçiyorum ve sıcacık çayımı yudumlamaya başlıyorum. Bir kez daha tebessüm ediyorum hafifçe. Sevdiğim şeyler keyif veriyor bana, aynı şimdi yaptığım gibi. Bir süre sadece oturuyorum ve çayımı içiyorum dalgınlıkla. Bu sırada kapının açıldığını duysam da aldırış etmiyorum, düşüncelere dalmış bir halde devam ediyorum çayımı yudumlamaya. Yanı başımdan gelen, muazzam güzellikteki bir kız sesiyle düşüncelerimden sıyrılıyorum. ‘‘Keith?..’’ diyor kız şaşkın bir edayla. Başımı yavaşça sesin geldiği yöne çeviriyorum. Karşımda sapsarı saçlı, saçlarına mükemmel bir şekilde uyum sağlayan, adeta bir denizi andıran masmavi gözleriyle çok yakından tanıdığım bir kız duruyor. Şaşırıyorum bir an için. ‘‘Selam.’’ Demeye çalışıyorum ama söylemeye çalıştığım sözcük ağzımdan kesik kesik çıkıyor. Hemen kendimi toparlıyorum ve bu sefer söylemek istediğim sözcük tek seferde ve net bir sesle çıkıyor ağzımdan. ‘‘Nasılsın?’’

Konu: Geri: Yazdan Kalma Bir Gün Cuma Ağus. 26, 2011 12:14 pm

Karşı karşıya kaldıklarında, ikisinin de aklından aynı şeylerin geçtiği bir gerçekti. Daha çok küçükken onlara toplumun uygun gördüğü düşman ilişkisini, ardından bunun zamanla karşılıklı aşka dönmesini.. Sonrasında nasıl olduysa dost kalmalarını. Ve ardından arkadaşça bir sürü tehlikeli maceralara atılıp, birlikte kurtulmalarını. Arasından su sızmayan iki yakın dost olsalar da, bir zamanlar birbirlerini nasıl etkiledikleri asla akıllarından çıkmamış, hatta birbirlerini kaybetme korkusu baş göstermişti. Geçmiş etkisini her yerde gösterir. Birisinin gözlerine baktığınızda, onunla ilgili hatırlayacak bir şeyiniz dahi yoksa, o gözlere bakmamalısınız. Çünkü gözler, yaşanmışlıkları anlatır. Bir yabancıdan farkı yoksa karşınızdakinin, gözlerine bakmak kendinizi kandırmaktır aslında. Caroline, bütün yaşanmışlıkları gözlerinde toplamıştı sanki, en sevdiği filmi izlermiş gibi ona bakan Keith'e karşı. Kelimeler o anda işkence gibi geliyordu sanki. Keith'in zorlukla selam verebildiğini hissediyordu Caroline. En sonunda, kendini toparlayabilmişti. ''Nasılsın ?'' İçinde anlam veremediği hisler yeniden uyanışa geçmiş gibiydi. Keith'in sesini o kadar çok özlemişti ki.. Belki de duyduğu en güzel sesti o. Hayır, melodik olduğundan değil. Bazen çok sevdiğiniz birisinin sesini duymak, en güzel şarkıların melodisini bile unutturabilir. Keith konuştuğunda Caroline daima bunları hissederdi. Uzaklarda bir yerde yaşanan güzel hayatları, yeryüzünün en güzel sahillerinde gitarla çalınan huzurlu fısıltıların eşlik ettiği şarkıları, huzurun ve sevgi denen şeyin varlığını iliklerine kadar hissettiren en sevdiği sesti bu. İçine dolan huzur, Caroline'i rahatlatmış ve hiç düşünmeden Keith'in yanına oturmasını sağlamıştı. Çekingen bir kız olmamıştı hiç, bu onun doğasında yoktu. Ancak, Keith'in yanına bu rahatlıkla oturmak bile büyük bir şeydi onun için. ''Keith, değişmişsin.'' Hatrını sorduğunu unutmuş, ona hafif bir gülümsemeyle bakarken en ufak değişikliği bile anında fark etmişti. Dıştan bakan birisine o kadar değişmiş gibi görünmüyordu, fakat Caroline onu küçüklüğünden beri bilirdi. Hoş, en çok dikkat ettiği kişiydi zaten. Keith'in kaybolan çocuksu hatlarını aramıştı, ancak üzerinden çok geçtiğini fark etmesi uzun sürmemişti. Keith'in gergin hali yavaşça giderken, ikisini de gülme tutmuştu. Tıpkı daha Hogwarts'ın bahçelerinde birbirlerinin peşinden asalarıyla koşan iki küçük çocukken oldukları gibi..