Kompartıman 13#

Konu: Kompartıman 13# Cuma Mayıs 20, 2011 1:45 pm

Nerede ki şimdi bu? Cam gibi parlak gözler ifadesiz bir şekilde etrafı tarıyordu. Cadı kopyasının nerede olduğu hakkında en ufak bir fikre bile sahip değildi. Az önce yanında olduğundan emindi ama. Şimdi ise, yoktu. Aslında çok da umurunda olduğu söylenemezdi ama sonuç olarak aynı yere gideceklerdi ve yok olması sinir bozucuydu. Quentin’i arıyordur. Ya da onunladır. İkizinin sevgilisine acıyordu. O’nu seviyordu ama ondan nefret de ediyordu. Acıyordu; çünkü sevgilinden dört tane olması hiç de kolay bir şey olmamalıydı. Kafanı çevirsen gördüğün kişi sevgilin olabilir. Oldukça can sıkıcı bir durumdu. Çocuğu seviyordu; çünkü her ne kadar mükemmel bir şekilde anlaşmasalar da ikizinin onunla mutlu olması hoşuna gidiyordu. Ve ondan nefret ediyordu; çünkü kendisinin satanist olduğunu bilen tek kişiydi. Daha doğrusu bunu bilip yaşayan tek kişiydi. Düşündükçe sinirleri zıplıyordu cadının. Kimsenin bilmesini istediği bir şey değildi satanist olması. Aslında bununla gurur duyması gerektiğini düşünüyordu, hem Büyücü Dünyası’nda din çok da önemli bir kavram değildi ama sonuç olarak ‘Tanrı inancı’ yok değildi. Kendi Tanrı’sının kötülük abidesi olarak görülmesi çevresine olan nefretini biraz daha arttırsa da sessiz kalmak zorundaydı. Bunları düşünürken sağ bileğindeki göze baktı. Yüce Lucifer… Düşüncelerini sesli olarak söyleyememesi canını yakan bir şeydi. Derin bir iç çekti ve bavullarının üzerinde duran siyah kedisine baktı. ‘İnsanlar sizi kestiğimizi nasıl düşünebilirler ki? Hiçbir anlam veremiyorum, hala.’ Kedisi yosun yeşili gözlerini uykulu bir edayla kırpıştırdı ve kısa bir miyavlamanın ardından başını kızın göğsüne sürtüp mırladı. Cadı kedinin başını okşadıktan sonra bavullarını çekmeye başladı. Yeni senenin başlamasını çok istese de istemiyordu aynı zamanda. Nedense tuhaf bir sıkıntı vardı içinde bu seneyle ilgili. Her şeye rağmen ilk günün iyi geçeceğini biliyordu. Büyük Şölen her sene daha da mükemmel oluyordu çünkü. Trene zorla da olsa binebilmişti. Bir daha bu kadar eşya getirmemeyi aklına not ettikten sonra hemen, hemen her sene yaptığı gibi aynı numaralı kompartımana girdi. On üç. En sevdiği sayıydı bu. Kedisini koltuklarından birinin üzerine bıraktıktan sonra bavullarını kompartımana yerleştirdi. İkizinin kendisini bulacağını biliyordu, bu yüzden içi rahattı. Derin bir iç çekti ve kendini sol taraftaki koltuklara adeta attı. Birinci sınıflara bakarken aklına ilk günü gelmişti. Heyecan, neşe ve korkunun bir arada yaşandığı sayılı anlardan biriydi ilk günü. Aileleriyle vedalaşan çocuklara bakarken derin bir iç çekti. Yolculukları pek sevmiyordu aslında. İçerde çok daralıyordu çünkü. Bundan nefret ediyordu. Kapalı alan korkusu çok aptal bir şeydi ama yapabileceği bir şey olduğundan emin değildi. ‘Sadece sakin ol.’ Kendini her seferinde aynı şekilde telkin ediyordu. Genelde de işe yarıyordu. Lucifer seninle. Kucağına yatmış olan kedisini fark ettiğinde hafif bir şekilde gülümsedi ve dalgın, dalgın kedisini okşamaya başladı. Gözünün ne kadar daldığından emin değildi ama kompartımanın kapısı hızlı bir şekilde açılmasıyla kendisine geldi. Girenin kim olduğunu camda gördüğü yansımadan tanımıştı. Quentin. Etta yanında değil. Başını çocuğa çevirmemişti ama kendisine doğru emin olmayan adımlarla geldiğini görebiliyordu. Her zamanki gibi aynı şeyi yapacaktı. ‘Senin adına üzgünüm Spens, yanlış Etta’ya yaklaşıyorsun. Hiç tavsiye etmem.’

Konu: Geri: Kompartıman 13# Cuma Mayıs 20, 2011 2:21 pm

“Kendine iyi bak evlat.”

Dayısının sesi büyücünün yüzünde minik bir tebessüm yaratırken yaklaştıkları hogwarts Peron’u geçiş duvarına doğru sürüyordu elindeki birkaç bavulunu. Evcil hayvanın olmaması yükünü hafifletiyordu büyücünün. Yanında sadece dayısı vardı. Beş senedir kendisini kendi oğluymuş gibi sahiplenen ve değer veren dayısı… Dayısının yanında güvende hissediyordu kendini; ama onun yuvası Hogwarts’tı. Ne kadar karanlık tarafta da olsa eviydi orası. Gençliğinin geçtiği evi… Yolculuk başlayacaktı işte yine evine her yılki gibi. Bu dönem onların neleri beklediğini gerçekten merak ediyordu. Neler yaşanacağını neler yaşayacağını… En iyi dostlarının nasıl olduğu, sevgilisinin… Değer verdiği kişilerle yaz boyunca mektuplaşsa da bu özlemini gidermesine yetmiyordu büyücünün. Bunu dışa duygusal mana da vurmamak için de zor tutmuştu zaten kendini. Kendine daha ikinci sınıfta yemin ettirmişti soğukkanlılığından taviz vermeyeceğine dair. Sözünden dönmemesi büyük bir mucizeydi üstelik… Düşüncelerle boğulurken varmıştı geçiş duvarına. Sırtı dik bir şekilde duvarın birkaç santimetre gerisinde durmuş ve dayısına dönmüştü.

“Tatilde görüşürüz.”

Bu sefer yüzü gülen taraf dayısı olmuştu. Sıkıca sarıldığı dayısından ayrılırken elleri dayısı ciddiyetle fısıldamıştı kulağına…

“Karanlık seninle olsun…”

Kafasını arkaya çevirmeden sallamıştı sağ ol şeklinde. Ardından ilerlediği duvardan geçmiş ve öğrencilerle dolu trenin önüne gelmişti. Etrafın her yıl böyle kalabalık olmasından hiçbir zaman hoşlanmamıştı. Hatta daha ilk seneden birinin ayağına bastığını ve zincirleme birkaç kişinin yere serildiğini anımsatmıştı burası tekrardan büyücüye. Kendinden emin bir şekilde ilerlerken bir yandan da zeytin yeşili gözleri yakın dostunu ve sevgilisini arıyordu. Boyunun yaşıtlarının boylarından birkaç santim uzun olması işine yarıyordu. Birkaç kişiye çarpması sinir düzeyini arttırırken özür yağmurunun altında peronun kapısına varmıştı. Bavullarını bıraktıktan sonra kapıdan içeri girerek sevgilisinin ve yakın dostlarının içerde olduğunu umarak ilerlemeye başlamıştı peronun içinde. Kompartımanların arasındaki koridorda ilerlerken bazılarının gözlerinin onu izlediğini görünce yine sinirlenmişti. Sevgilisinin nerede olduğuna odaklanmaya çalışması zorlaşıyordu böyle. Biraz daha ilerledikten sonra bir kompartımanın önünde durmuş ve fısıldamıştı kendine.

“Tabi ya.”

On üçüncü kompartımanın içine girdiğinde cam kenarında oturan kişinin sevgilisi olduğunu ummuştu ki bunu engelleyen kızın sözcükleri olmuştu. Sinirli cadının sözleri kim olduğunu hemen belli ettirmişti. Jacquetta’ydı bu. Dördüzlerden biri. Sevgilisinin dördüzlerinin olmasını yine kendine şansız bakarken cadının yanına oturmuştu. Cadı hayretli bir şekilde yüzünü döndürmüştü bu sefer.

“Niye öyle bakıyorsun? Pieretta nerede uzatmadan söyle gideyim.”

Konu: Geri: Kompartıman 13# Cuma Mayıs 20, 2011 3:23 pm

Büyücü, kaşınıyordu. Kendisine yaklaşmamasını söyleyeli çok uzun zaman olmuştu, nedense çocuk bunu pek takmıyordu. Ayak sesleri kesildiğinde vücuduna akan bir sıcaklık dalgasını hissetti. Yüzünü büyük bir hayret ve sinirle büyücüye döndürdüğünde yanına oturmuş olduğunu görmüştü. Sinirleri daha da zıplamıştı. Aklına Quentin’in kendisinin satanist olduğunu öğrendiği gün gelmişti bir anda. Yine böyle yanına oturmuştu böyle. Ama o an yüzü şaşkın olan Quentin’di, kendisi değil. Cadı burnundan solurken büyücünün sesini işitti. ‘Niye öyle bakıyorsun? Pierretta nerede uzatmadan söyle, gideyim.’ Sabırsız bir sesi vardı büyücünün. Herhalde çok özlemişti sevgilisini. Aşka inanıyor olsaydı belki özleyebileceği bir sevgilisi olabilirdi cadının. Ama kendisinin tek sevgilisi vardı; Lucifer. Tanrı’ya ‘aşık’ rahibeleri bu yüzden anlayabiliyordu zaten. Bu yüzden de saygı duyuyordu onlara. Ama sadece onlara saygı duyabiliyordu. Cadı, büyücünün gözlerine buz gözlerini kilitlerken kedisinin tısladığını duyabiliyordu. Elinin altında hızla atan küçük kalbin ne kadar sinirli olduğunu anlayabiliyordu. ‘Gördüğün gibi, burada değil.’ Sözlerinin ardından kedisini kucaklayarak ayağa kalktı ve karşı koltuğa geçti. Çocuğa yakın olmak istemiyordu, sinirleri bozuluyordu. Çok sinirlendiğinde ise atak geçirebiliyordu ve bu hiç hoş olmuyordu. Spencer’ın yanında olmak kendisine nedensiz bir rahatsızlık veriyordu. ‘Kalabalıkta kaybettim onu. Burada olacağımı bildiğinden gelir ama.’ Derin bir iç çekti ve devam etti. ‘Burada olmandan hoşnut olmasak da istersen bekle.’ Sözlerinin ardından gözlerini tekrar cama dikti ve kedisinin boynunu okşamaya başladı. İzlendiğini bilmek hoş bir duygu değildi. Kedisinin hırıltılarıyla sakinleşmeye çalışıyordu. Pek de sakinleşecek gibi değildi ya, neyse. Trenin bir an önce kalkıp gitmesini istiyordu ama nedense zaman geçmiyordu. Bu sırada ikizini de merak etmeye başlamıştı. Canı da sıkılmıştı. Canı büyücüyle uğraşmak istiyordu aslında ama tutuyordu kendini. Yolculuk kısa sayılmazdı, uzun bir zamanı vardı. Belki uyuyabilirdi; ama bunu yapmazdı. Büyücü de kendisi gibi düşünüp kendisine bir şey yapabilirdi. Sırtını deri koltuğa yasladı ve yatarmış gibi biraz aşağı kaydırdı bedenini. Gözlerini dışarıdaki öğrencilerden büyücüye kaydırmıştı. Boş, boş bakıyordu büyücüye. Bunu saatlerce yapabilirdi; çok meditasyon yaptığı için bakıp görmemeyi öğrenmişti. Bir süre sonra Quentin’in bedeni gözlerinin önünden kaybolacaktı, eğer hareket etmezse tabi…

Konu: Geri: Kompartıman 13# Cuma Mayıs 20, 2011 10:01 pm

Sözlerinin ardından sinir bozucu bakışlarını yöneltmişti cadıya bir kez daha. Ama aşkının getirdiği özlem ile de yerini bilip ona ulaşmak istiyordu. Dudaklarının sevgilisine değmeyişinin üzerinden uzun zaman geçmişti ve özlem tutkusu artmıştı büyücüde. Fakat sevgilisine kavuşmasına karşılık cadının imrenici bakışlarına maruz kalmak zorundaydı şu durumda. Sevgilisi olmayan bilemez bu hissi gibisinden bir düşünce geçse de aklından karşısındaki cadının da bir sevgilisi olduğunu hatırlamıştı hemen. Lucifer… Tanrı’ya karşı çıkan bu meleğe âşık olmuştu cadı. Bu bilgiler zihninde dalgalanırken bir yandan da Jacq’nın satanist olduğunu öğrendiği gün berraklaşmıştı zihninde. Zeytin yeşili gözlerindeki şaşkınlığın yavaşça tüm bedenine yayılmasını hissetmişti bir kez daha naçiz bedeninde. Gerçek dünyaya dönmesini cadının sesi sağlamıştı. Beklediği cevabı alamadığı için rahatsız olmuştu büyücü. Neredeydi ki bu kız? Cadının rahatsız bedeninin verdiği negatif enerjiyi teninde hissetmeye başlamıştı büyücü ki cadı tekrar aralamıştı dudaklarını. Cadının bu dediklerinin üzerinde düşünmeye başlamıştı. Kalabalıkta kaybolmuştu sevgilisi. Ya başına bir şey geldiyse? Ve Peron birazdan kalkacaktı. Ya yetişemezse? Aklında birbirini kovalayan sorular oluşmaya başlamıştı büyücünün. Bunlara cevap ararken cadının negatif enerjiden rahatsız olduğunu karşısına geçip kedisiyle ilgilenmeye başlamasından da anlamış olmuştu. Cadının bekleyebilirsin demesinin ardından birkaç saniye düşünmüştü büyücü. Acaba Cherie ve Lucian naptılar? Arkadaşlarının da getirdiği özlemle sevgilisinin neden Quentin’i bulmadığını merak ediyordu. Cadıya çevirdiğinde gözlerini cadının da kendisine dayanamayıp çevirdiğini görünce konuşmuştu soğuk tonuyla.

“Dostlarıma baksam iyi olacak. Eğer gelirse onu aradığımı iletirsin.”

Konu: Geri: Kompartıman 13# C.tesi Mayıs 21, 2011 4:53 pm

Dostların. Tabi ya… İç sesi düşüncelerinden bağımsız olarak, sinirli bir tonla konuşuyordu zihninin içinde. Derin bir iç çekti ve ‘dostuna’ baktı. Gerçekler öğrenildiğinden beri aralarında şeffaf ama çok kalın bir duvar örülüydü. Bunu da aşabileceklerini hiç sanmıyordu cadı. Kendisini saklamak zorunda kalmadığı tek insan Quentin’di. Ne olursa olsun bu durumdan hoşnut olamıyordu işte. İkizinin duyması halinde nasıl bir tepki verebileceğini bilmiyordu. Onlar böyle yetiştirilmemişlerdi. Kendisi geçmişiyle büyük bir zıtlık içindeydi çünkü. Yaptığı tercihten pişman değildi; yine de saklaması kendisi için daha iyi bir durumdu. Dikkatini kendisinden cevap aldıktan sonra bir an önce gitmek isteyen büyücüye verdi. Bir süre boş, boş baktı büyücüye. O’nu biraz daha sabırsızlaştırmak istiyordu. Sinir etmek. ‘Dostların, tabii. Git sen.’ Quentin sesinin tonunda bir şeyler daha diyeceğini anlamış olmalıydı ki, gitmiyordu. Sadece kendisine bakıyordu ‘Hadi söyle,’ bakışlarıyla. Cadı buz gözlerini camdan dışarıya çevirdi. Hareket etmeye başlamışlardı bile. Etta yoktu. Trende olduğundan emindi ama cadı; ikizinin treni kaçırmayacağını biliyordu. Sağ elini bir süre camın soğuk, pürüzsüz yüzeyinde gezdirdi. Sonra bakışlarını tekrar Quentin’e çevirdi. ‘Ama geldiğini Etta’ya söylemeyeceğim, dostum.’ Sesinde bir yılan edası vardı. Yolculuk uzun olunca, bir de üzerindeki sinir fazlalaşınca genelde insanlara sarıyordu. Onun ötesinde, Quentin’i sinir etmek tam bir eğlenceydi kendisi için. Gözlerini tekrar cama çevirdi. Çocuğun gözlerinde gördüğü anlık öfke kendisine biraz da olsa yetebilmişti. O’nu daha fazla kızdırabilirdi ama bunu yapmayacaktı, Etta bunu istemezdi. ‘Sen gitmiyor muydun? Dostların seni bekliyor olmalılar.’ Çocuğa resmen saldırıyordu. İğnelemek konusunda bazen iyi olduğunu düşünüyordu ama bunu çok sık yapmazdı. Ama karşısındaki bunun için çok uygun bir kişiydi ve bunu kullanmak istiyordu. İnancından dolayı aralarına örülen duvardan dolayı uzaklaşmışlardı ve bu süre içinde Quentin çoktan başkalarını bulmuştu bile. Gözlerini son kez büyücüye çevirdi. Siyah kedisi Nostradamus’u koltuğa bıraktı ve ayağa kalktı. Büyücü kapının ağzında öfkeyle kendisine bakıyordu. Cadı iri büyücüye yaklaştı ve ellerini çocuğun göğsüne dayayarak hızla kompartımanın kapısını kapattı. Sinsice gülümserken büyücüye ‘Sana git demiştim,’ bakışı atarken kapının kilidini takmayı da ihmal etmemişti.

Konu: Geri: Kompartıman 13# C.tesi Mayıs 21, 2011 8:28 pm

Cadıdan bir cevap aldıktan sonra arkadaşlarını bulmayı planlıyordu büyücü. Özellikle Mental Darkness hakkında konuşmaları gerekiyordu. Bu gizli topluluğun kurucularından olmak daha fazla iş gerektiriyordu. Örneğin; toplanma yeri. Okulda böyle bir yeri seçmek gerçekten zordu bu yüzden yeni bir yer yaratmayı planlıyordu ve planladığı şeyleri anlatmalıydı bir şekilde arkadaşlarına. Örneğin; profesörüler gibi bir kapıdan cisimlenebilir ya da sadece Mental Darkness üyelerinin girebileceği bir yer yaratabilirlerdi. Neredeyse bütün yaz bunun üzerinde çalışmıştı büyücü. Ama bunlardan önce sevgilisi ile de konuşmalıydı… Cadının boş, boş bakışlarından cidden sinir olmaya başlamıştı ki cadının dudakları aralanmıştı. Sözcüklerin tınısı hafif ve narindi. Onlaraysa devamı gelecek anlamındaki vurgu gelmişti. Quentin ne diyecekse demesini beklerken cadının da bunu fark ettiğine sevinmiş, uygulamamasına ise kızmıştı. Fakat cadı halen inadından vazgeçmemiş bir şekilde gözlerini cama çevirmişti. Tren hareket etmeye başlamasına rağmen sevgilisinin ortalarda olmamasına meraklanıyor; fakat treni kaçırmadığını da biliyordu. Birkaç Quentin’e göre saçma hareketin ardından cadı Quentin’e dönmüş ve sinir düzeyini artırıcı şeyler söylemişti. Şu durumda hiçbir şeyden haberi yokmuş gibi cama dönen cadıyı boğmak istiyordu. Dostlarının onu beklediğini ve merak ettiğini de tahmin edebiliyordu. Halen duvara çivi geçiren cadıya iyice kızdı; ama sevgilisinin cadıdan akıllı olduğunu bildiği için gitmeyi ve Etta’nın onu bulabileceğini düşünüyordu. Kapıda duran büyücüye tekrar bakış atarak ayağa kalkan cadı ellerini büyücünün göğsüne koyduktan sonra itmiş ve kapıyı sertçe kapatmıştı. Ve ardından bakışları…

“Lanet olsun!”

Cama bir iki yumruk attıktan sonra cadının tepki vermediğini görünce daha da sinirlenmiş olsa da oradan uzaklaşmıştı. Dostlarının olduğunu düşündüğü kompartımana ilerliyordu şimdi birinci kompartımana…

Konu: Geri: Kompartıman 13# Paz Mayıs 29, 2011 2:42 pm

Hufflepuff'a 30 Puan! KİLİT!

» Kompartıman 5
» Kompartıman 3
» Kompartıman 7
» Kompartıman 28.
» Kompartıman 22~