Victorola Salvatore

Damarları belli olmuş, zarif ve açık tenli kolundan süzülen incecik kırmızı bir çizgi hayata bağlıyordu beni. Kafamı çevirmek için kendimi zorlasam da yapamıyordum. Yarı açık duran deniz mavisi gözlerinin derinliklerine baktım. Belki o da istiyordu bunu yapmamı. O kadar güçsüz durumdaydım ki kendimi, kendi duygularımı bile kontrol edemez hale gelmiştim. Dudaklarımı yumuşak ve pürüzsüz tenine yavaşça değdirdim. Damağımda hoş bir tat bırakan bu sıvıya ne kadar muhtaç olduğumu o anda anlamıştım…


Gözlerimi yavaşça aralarken içimdeki acıyı hissedebiliyordum. Yüzüme yansıyan güneş ışığı yüzüğüme rağmen bir anlık bile olsa canımı yaktı. Susuzluğumu gidermek için başucumda duran bardağa uzandım. Birkaç dakika önce içi bembeyaz gözüken yanlarından çiçek işlemeli bardağın içi şimdi kıpkırmızıydı. Hızlı bir hamleyle bardağı geri ittim. Yere düşen bardağın içindeki kırmızılık yavaşça parkeye yayıldı. Bu görüntü kalbimi kontrol edemememe sebep oluyordu. Bir avuç içi kadar olan kan birikintisi yavaşça etrafa kollar oluşturuyor kapıya doğru süzüle süzüle gidiyordu. Kafamı yavaşça kaldırdığımda itici ama bir o kadar karşı konulmaz yeşil gözleri gördüm. Tek görebildiğim şey bana doğru kötü düşüncelerle bakan iki çift yeşil gözdü. Bir anda kırılmış bardağın yanında beliriverdi. Elini yerdeki birikintiye uzattı ve yavaşça parmağıyla kanın tadına baktı. “Taze sanırım?” dedi ukala bir şekilde gülümseyerek. Kafamı öbür tarafa çevirmeme rağmen hala o gözlerin etkisi üstümdeydi. “Ne işin var burada?”


Ağzımdan çıkan her kelimede dikkatli olmalıydım. Karşımdaki yaratık son derece tehlikeliydi. “Seni görmeye geldim. Duydum ki diyetini bozmuşsun…” İğrenç herif. Yüzüne tükürmeyi o kadar istiyorum ki… “Seni ilgilendirmez. Lütfen gider misin artık!” Elini yavaşça çeneme koydu ve yüzümü ona doğru çevirdi. Bu kadar kuvvetli birine direnmem gereksizdi. Tekrar gördüğüm o yeşil, acımasız gözler beni çıldırtıyordu. “Hadi ama biraz eğlen artık. Sen bu işi hiç bilmiyorsun.” Parmağında yere dökülen birikintiden aldığı bir tutam kanla oynaşıyor, beni özendirmek istercesine parmağını bir sağa bir sola götürüyordu. Kendimi geriye çektim. “Çok güçsüzdüm ve Ron bana yardım etmek istedi. Sadece bu!” Yine o sinsi gülümsemesi yayıldı yüzüne. Bakışları keskinleşti ve “Tabi, Ron sen beslenesin diye kendini yaraladı zaten değil mi? Hatta Ron sırf senin için kolundan o kanı akıttı. Hatta dur, dur. Biliyor musun, bence Ron senin için yaşıyor. ” Elimle yakasından kavradığım gibi yattığım yatağa doğru çektim onu. “Dalga geçmeyi bırak! Bir daha Ron’un ağzını adına alırsan seni doğduğuna pişman ederim. ” Aramızda sadece bir adımlık mesafe vardı. Nefesini dudaklarımda hissedebiliyordum. Şu anda bulunduğumuz pozisyon bir daha hiç görülemeyecek türdendi. Ben solgun ve halsiz yatağımda yatıyor, o ise başucumda bana bir adım uzaklıkta, gözleri gözlerime değecek kadar yakın duruyordu.

Elimi yakasından bıraktığımda elimi tuttu ve diğer eliyle önüme düşen perçemimi geriye doğru attı. Ne saçmalıyor bu diye düşünürken kapıdan gelen ayak sesleri arayı açmamıza sebep oldu. Ron elinde bir demet papatyayla -klasik Ron özür dileme modu- kapıda masum gözlerle bize doğru bakıyordu. O zaman anlamıştım bana neden bu kadar yakın davrandığını. Chris’i geriye doğru iterken Ron’a doğru baktım. “Aramızda hiçbir şey yok, biliyorsun!” dercesine bir bakıştı bu. Ama Chris yine tüm iğrençliğiyle yerdeki kanı bir dakikada süpürdükten sonra Ron’un yanında belirdi. “Naber ufaklık? Uzun zamandır görüşemiyoruz…” Ron tüm saflığıyla Chris’e bakarken ben “Yeter artık! Odamdan çıkar mısın?” diye bağırdım. Ron çaresizce bana bakarken Chris önce Ron’a sonra bana imalı bir bakış attı. “Tamam, tamam gidiyorum. Ama unutma ki diyetini bozduğunu biliyorum. Artık hep buralarda olacağım… Bu arada Ron, Vic papatya sevmez.”