"Tanrım, zavallının tekiydim."

Birden bire Diagon Yolu'nda belirdiğimde sanki yıllardır düşünmekten kaçındığım her şey zihnime doluşmuş, geride bıraktığım bütün sorunlar tekrar omuzlarıma binmişti. İki tür yalnızlık vardır; birinde tek başınızasınızdır, belki boş bir odada. Ya da geniş mi geniş bir ormanda. Diğerindeyse kalabalığın içinde bir tek siz varsınızdır. Hangisi daha çok koyar insana? Her zaman ikincinin daha kötü olduğunu düşünmüşümdür. İşte yine öyle düşünüyordum.

Çaresizlikle sırtımı çatlak sayılabilecek beyaz bir duvara dayadım. Derin bir iç çektim. Ve ardından bir tane daha. Cebimden son sigaramı çıkardım. İstemiyordum içmek, ama ihtiyacım vardı. Bırakmaya çalışıyordum. Boşuna bir çabaydı benimkisi. Hayatımda umutsuzluk, yalnızlık ve bitkinlik var oldukça sigaraya da bir yer mutlaka olacaktı. Ve tabii ki havada hoş bir şekilde kıvrılarak, dans edermişcesine yükselen dumanına ve geride bıraktığı bir kaç kuru öksürüğe de. Ben bunları kabullenmiştim; ben kendimi kabullenmiştim.

Son sigaramı iki dudağımın arasına yerleştirip güçlükle yaktım. İlk nefes, sanki dakikalarca suyun altında kalmış birinin ilk nefesi gibiydi. İkinci nefes, yine aynı etki. Üçüncü nefes, yine aynı. Ta ki kendimi kalabalık sokaktan çıkmış, karanlık ve ıssız bir sokakta yürürken bulana kadar. Ondan sonrası tatsız gelmeye başlamıştı. Sanki acımı bastırmış, o yüzden de etkisini kaybetmiş gibiydi. Ve bu ıssız sokaktan da çıkınca, gürültüleri dışarıdan duyulan sarhoşların olduğu Çatlak Kazan belirmişti karşımda. Son nefesimi de çektikten sonra, sigarayı taş yola attım ve üzerine iyice basarak söndüğünden emin oldum. Üşümüş ellerimi ceplerimden çıkardım. Biriyle saçımı düzelttim, biriyleyse nefret ettiğim ama yine de kendimi sık sık bulduğum bu yerin kapısını araladım. Lanet olasıca büyücülerin sık sık takıldığı başka bir yer yoktu ki?

İçeri girdiğimde ilk yaptığım şey, bütün masaları kontrol etmek olmuştu. Tabii kapıyı kapadıktan sonra. İnanın bana, bir kaç sarhoştan ve sizden daha zayıf büyücülerden küfür, lanet ve sitem işitmek hoş bir şey değil. Ve kapıyı açık bırakırsanız, bir kaç saniye sonra esinti bütün mekana hakim olduğunda olacak şey budur. Yapabileceğiniz diğer hata ise kapının önünde dikilip kalmaktır, biri kapıyı itip sırtınıza vurana kadar farketmezsiniz bunu. İşte, başıma gelen şey buydu. Sırtıma aldığım sert bir darbe beni kendime getirmişti. Dolu iki ya da üç masanın yanından geçip bara yerleştim. Yanımdaki sandalyeye ise kimsenin oturmamasını amaçlayarak cübbemi koydum. "Hah, Jantis! Sen bir klasiksin. Neyse, bu sefer kimseden tehdit işitmedin. Ya da küfür, yanılıyor muyum?" Yüzüme çarpık bir gülümseme yerleştirdim, bazı konularda ne kadar saf ve deneyimsiz olduğum her halimden belliydi. Tanrım, zavallının tekiydim. "Tanrı aşkına, sadece bir ateş viskisi ver, olur mu? Yorumlarını kendine sakla." Bu söylediklerimi genç ama bir o kadar da yorulmuş bir kahkaha takip etti. Önüme konan içkiyi biraz bekleterek etrafı incelemeye koyuldum. Kısa bir süre sonraysa bu "hobimin" yerini, her açılan kapıya dönüp bakmak aldı. Ta ki beklediğim kişiyi görene kadar.