Kompartıman 31

Konu: Kompartıman 31 Cuma Ocak 22, 2010 1:35 pm

"Ah, bir yıl daha? İşte tatilin bitmiş olmasını bu yüzden istemiyordum."
Genç bayan yataktan doğrulduğunda, isteksizlik onu tekrar yatmaya götürecek kadar fazlaydı. Okulun başlayacak olması yeterince kötü değilmiş gibi baharın en güzel gününün tren içinde yitip gidecek olması canını sıkmıştı. Perdenin aralığından içeriye süzülen ışık, çok geçmeden incecik tülün kenara çekilmesiyle tüm odaya dolmuştu ve daima sıcak olan oda, yumurta pişecek kıvama gelmişti. Alnından kaşına ve oradan da yanağına süzülen terin tuzluluk oranı herzamankinden fazlaydı. Pencerenin önünde dikilmek ve maskesini takmak için hazırlanmak son üç aydır yaptığı bir şeydi. Ancak bu monotonlukta yerini bir yıl boyunca sürecek diğer monotonluğa bırakacaktı. Ve bu da son altı yıldır yaptığı bir monotonluktu.
"Donuk gözlerin içindeki aydınlığı arıyorum. Onu bulduğumda maskeyi çöpe atabilirim. Böyle olmayı ben istemedim ki... Doğuştan donuğum!"
Odanın içinde volta atarken söyledikleri anlamlarını yitiriyordu. Neticede böyle olmayı kendi seçmişti. Ancak seçtiği andan itibaren geri adım atmanın imkansız olduğunu bilmiyordu. Yine de Annika'nın olması ona hayatı yaşanılır kılıyordu. Onsuz asla mutlu olamayacağını fark ettiği günün üzerinden beş yıl geçti. Magnolia, birine koşulsuz güvenmeyi onunla öğrendi. Duvarları arasından ilk kez Annika'ya güldü. Bu yüzden en değerlisi oldu Caï. Bu yüzden onlar kardeşten öte oldular. Mutluluklarında birbirlerine koştular. Mutsuzluklarında omuzlarında ağladılar ve ne mutlu olduklarını ne de ağladıklarını onlardan başka kimse görmedi. Düşünceler birbirlerini kovalıyordu genç kızın beyninde. Neler yaşadıysa okulda, sanki hepsi gözünün önünden geçiyordu.
Sıkıcı evlerinin kapısını kapatırken düşünceleri ardında bıraktı. Yalnızca gelecek vardı yanında. Ve tabi trenden itibaren Annika.

Konu: Geri: Kompartıman 31 Cuma Ocak 22, 2010 2:08 pm

"Caï! Hazırlanmadın mı daha, geç kalıyorum daha seni King's Cross'a bırakacağım." Annika, annesinin sanki bir yıl görüşmeyeceklermiş gibi değilde -tatillerde genelde Hogwarts'ta kalırdı- sanki çarşıya çıkıyormuş gibi konuşmasına gözlerini devirip odaya döndü. Gerçi farklı bir şey beklediğinden değildi ya. Hogwarts'a ilk defa başlarken bile yalnızca babası oradaydı. Bir dahaki yıl ise annesi. Üçüncü yılında ise istasyona bırakıp yollarına devam etmekle yetinmişlerdi. Annika onları ilgisiz olmakla suçlayamazdı doğrusu, eğitimi ve mükemmel(!) olması için ellerinden geleni yapıyorlardı. İç çekerek başını salladı bu cehennemden uzaklaşmak için can atıyordu. Gerçi odasına haksızlık edemezdi, istediği gibi olabildiği yegane ortamdı burası. Unuttuğu herhangi bir şey yok gibiydi, böylece sandığını kapatığ aşağıya indi. Saçları ve gözleriyle tam bir kopyası olduğu annesi sabırsz bir biçimde girişte bekliyordu. "Hadi gidelim." dedi gereksiz bir şekilde çünkü annesi çoktan harekete geçmişti bile. Adımlarını hızlandırarak ona yetişti, arabaya bindiğinde ise başını cama dayayarak etrafı izledi. 'En azından sonunda Magnolia'yı göreceğim.' Bu düşünce onun biraz canlanmasını sağladı. Magnolia en yakın arkadaşıydı, hatta arkadaştan daha da öteydi. Hogwarts'a ilk başladığında tanışmışlardı onunla. Aynı dönemdeydiler, Magnolia'nın Slytherin'e, Caï'nin ise Ravenclaw'a seçilmesi bir şey değiştirmemişti. Yine de birbirleri için kardeşten farksızlardı. Caï'nin sert kabuğunu Magnolia kolayca kırıvermişti. Dudaklarında hafif bir gülümseme oluştu. Araba yavaşlarken dikleşti ve durduğunda annesinin iyi yolculuklar dileğine hafif bir "Görüşürüz."'le karşılık verdikten sonra çabucak sandığını sürükleyerek perona yöneldi. Yıllar süren pratikten sonra fazla zorlanmadan sandığıyla beraber perona girdi ve etrafına baktı. Magnolia gelmiş olmalıydı çünkü o kadar da erken gelmiş sayılmazdı. Kızın trene girip girmediğini düşünüyordu ki arkasından gelen tanıdık sesle hızla döndü.

Konu: Geri: Kompartıman 31 C.tesi Ocak 23, 2010 8:51 am

"Ben dokuz veriyorum."
"Yapma anne, ona beş puan bile vermem. Ayağındakileri gördün mü? Ayı ayağı gibi..."
Eğer herkesten sakladığınız, muggle bir anneniz varsa ve hep onunla beraberseniz bunun iyi yönleri olduğunu biliyor olmalısınız. Onunla alışverişe gitmek ve biz büyücülerin aykırı kıyafetlerine inat muggle dünyasında mugglelar gibi giyinmek gerçekten çok hoş oluyor. Bir de onunla yolculuk etmek var tabi. Caddede gördüğümüz her genç kızın üzerindekilere puan vermek bizim olağan eğlencemiz. Hele anneniz bir modacıysa her şey daha güzel oluyor şüphesiz. Yine de Annika ile olmak annemin insanların tarzını eleştirmesinden iyi. Onunla olunca dünyevi sorunları unutuyorum. Onunla bambaşka olmuyor muyum zaten? Duvarlarım anneme karşı bile örülüyken ona karşı yalnızca Magnoliaysam bu tüm nedenler için yeterli bir açıklama. Neyse ki yolculuk daha fazla uzamıyor. Annemin yanağına soğuk bir öpücük kondurup arabadan iniyorum.
Geç kalmanın verdiği huzursuzluk ile oradan oraya koştururken buldum kendimi kısa zaman sonra. Annika'nın gelmeme ihtimalinden dolayı bir kompartıman kapmalıydım. Eğer başkalarıyla oturacaksak bu hiç eğlenceli bir seyahat olmayacaktı. Zaten güzel bir günü burada geçirecek olmamız yeterince sinir bozucuydu ve ben hala trenin içine atamamıştım kendimi. Bir kaç yapmacık yüzün verdiği selamı alıp karşıladım aynı yapmacıklıkla. Kimse fark etmiyordu ancak yapmacıklığımı. Maskem onlara karşı kullandığım en etkili silahımdı. Başka bir silahımda yoktu zaten. Buna gerek bile yoktu. Karşımdaki son derece zayıf bir düşmandı. Ve ben düşüncelere dalmışken gözlerim aradığını bulmuş gibi bir noktada kilitlendi. Onu görmek gerçekten çok güzeldi. Sonunda içimden geldiği gibi davranacağım, sonsuz sevgi ile bağlandığım arkadaşımı, arkadaştan öte kardeşimi bulmuştum. Cılız bir tonda, aslında daha çok inlemeye benziyordu, "Annika!" diye haykırdım. Gerçek anlamda gün yeni başlıyordu.

Ps: Yaşasın üçüncü tekilden, birinci tekile geçme. Smile

Konu: Geri: Kompartıman 31 Ptsi Ocak 25, 2010 12:09 pm

"Annika!" Annika döndüğü an en yakın arkadaşının hızla kendisine doğru geldiğini görüp, yüzünde tatil başladığından beri görülmeyen, parlak bir gülümseme oluştu. Magnolia'yla sıkıca sarıldılar, çevredekilerin garip bakışlarına maruz kalıyor olabilirlerdi ama ikisi de önemsemedi. Ayrıldıklarında Annika "Tanrım, ne kadar özlemişim!" dedi coşkuyla. Konuşacakları bir sürü şey vardı ama ikisi de pek erken gelebilmiş sayılmazlardı perona, muhtemelen kendilerine ayrı bir kompartıman bulamayacaklardı. Annika yine başka insanların yanında olma düşüncesinden hiç hoşlanmayıp hızlı bir şekilde konuştu. "Bir an önce trene binsek iyi olacak, yoksa yer bulamayacağız." dedi ve arkadaşının elini sıktı. Onun da ne kadar mutlu olduğunu görebiliyordu. Sandıklarını çekiştirerek trene binerlerken ne kadar rahatladığını hissetti Annika. Nihayet evden ve anne babasını garip tavırlarından uzaklaşabiliyordu! Bütün yaz tam anlamıyla bir beyin yıkama seansı gibi geçmişti ve işin en kötü yanıda ne annesi, ne de babası bunun farkında değil gibiydiler. İkisi de özel bir çaba harcamamışlardı! Magnolia'nın yazının nasıl geçtiğini merak ederek arkadaşına baktı. Birazdan konuşmak için bol bol vakitleri olacaktı.

Konu: Geri: Kompartıman 31 Perş. Ocak 28, 2010 8:00 am

Annika'yı görmek çok ama çok susadığım bir anda Magdalena'nın elinde buz gibi bir suyla içeri gelip Su istediğini düşünmüştüm demesi kadar güzeldi. Dört yıldır duvarlarım arasından sakladığım her şeyi gören kişiydi o. Tatil boyunca bu anı, bu günü ve bundan sonraki koca yılı düşündüm. Evde asla kendim gibi olamadığımdan gerçekten zorlandığım bir tatil olmuştu. Yine de Magdalena vardı. Duvarlarımla tanısa da beni, seviyordum. Ailemde tek sevdiğim kişi diyebilirdim onun için. Trene binmek ardından kompartımana yerleşmek gerçekten tam anlamıyla eziyetti. Ama Annika olduğu için eğlenceli bile gelmişti bana. Başka biri çoktan sıkıntı içinde bir of çekmişti ama ben sıkıldığım halde eğlendiğimi hissediyordum. Garip ve çok çelişkili bir durum olduğunu da kabul ediyorum. İç ses gerçekten haklı, ben Caï ile bambaşka biri oluyorum. Eski döşemeli koltuklara oturduktan sonra, nihayetle başlayan bir cümle kurmak istedim. Ama duvar bana engel oldu. Nihayet uygun bir kelime değilmiş, sıkılma belirtisiymiş gibi hissettirirmişim karşı tarafa... Düşününce hak verdim ve tamamen duvara uygun bir cümleyle sohbetimizi başlattım; " Tatilin nasıl geçti? " Ne soğuk bir cümleydi ne de duvarım olduğunu hissettiriyordu. İçimdeki sevginin duvarla birleşimine şahit oluyordum.

» Kompartıman 5
» Kompartıman 3
» Kompartıman 7
» Kompartıman 28.
» Kompartıman 22~