Gün ağarıyor Isabelle'nin gözlerinden uyku akıyordu.İkizi Rochelle dün gece ateşlenmiş ve nedenini çok geç olduğu için şifacıya soramamışlardı."Ama şimdi gün ağardığına göre arayabilirim.Hem Dakota yabancı değil.Kardeşimin acı ve sıkıntı çekmesinden daha mı önemli?" diye düşündü ve koşarak telefonu eline aldı.Numaraya telefonu aldığı masanın üstüne duran rehberden buldu.Çevirdi ve telefon açıldı.
"Alo...Kimsiniz bu saatte?" sesinden belliydi ki Dakota uyumuyordu.Buna birazcık da olsa sevinen Isabelle ;
"Alo Dak. acilen bize gelmen gerek.Roch hasta.Ateşi yüksek." diye fısıldadı.Rochelle'nin uyanmasını istemiyordu.Dakota birşeyler söylüyordu.Ama düşünceli olduğundan Isabelle kaçırmıştı.
"Pardon canım.Tekrarlar mısın?Duyamadım da!" dedikten sonra Dakota ;
"Anlaşıldı.Demekki bu az hastalanan arkadaşım hastalandığından alışık değilsin.Önemli birşey yoktur.Ama ben hemen geliyorum." dedi ve demesiyle Isabelle'nin yanına gelmesi bir oldu.Isabelle çok üzgündü.Kardeşi hiç hastalanmazdı ve hastalansa bile ateşi bu kadar yüksek olamazdı.Cadı bile olsalar hastalanmaları normaldi sanırım.Ama 10 yılda bir hastalananlar normal karşılanırdı..Hiç konuşmadan Rochelle'nin odasına gittiler.
Rochelle ateşler içinde yatıyordu.Isabelle onu görünce yeniden aynı tüm gece olduğu gibi ağlamaya başlamıştı.Dakota ;
"Sakin ol.Dedim ya bir şeyi yoktur.Lütfen sen kendini topla Isa." dedi.Ama bu şu an Isabelle için imkansız bir durumdu.Bunu anlayan Dakota , hiç sesini çıkarmayan ve konuşmayan Isabelle'ye ;
"Şimdi beni dışarı da bekle.Ben muayenemi yapıp geliyorum." dedi ve eliyle kapıyı gösterdi.Çünkü büyücülerle , muggleların hastalıkları da tedavi yöntemleri de farklıydı.Bu Isabelle'yi ne derece de etkilerdi?Bilmiyordu.
Isabelle odadan dışarı çıkıp bir yardım eline ihtiyacı olduğunu farketti.En yakın arkadaşı,dert ortağı , Evangeline'yi aradı.Evangeline uyuyordu.Aslında bunu anlamak telefonun çalmasından hatta uzun uzun çalmasından da belliydi.Evangeline telefonu açtı ve asabi bir hali vardı.
"Kimsin arkadaşım sabahın bu saatinde.Yani uyandırmasınız olmuyor.Sizi beni uyandırın diyemi tembihlediler.Bu ne düşüncesizlik yahu.Lütfen tekrarlamayın."
"Bitti mi?Evi yani bu ne sıkıntı bu ne kızgınlık...?"
"Eli..Ne oldu?Anlat hemen!" ünlemlerini kendi koymuş , merakından uykusu açılmış ve anlatmasına izin vermeden cisimlenmişti.Kızların evlerinde olup olmadığını bilmiyordu.Ama denemesi gerek diye düşündü.Cisimlendikten sonra Isabelle kahkasını patlattı.Çünkü Evangeline çiçekli diz hizasında geceliği,gözünün üstünde onun takımı gece gözlüğü ve ayağında yine onun takımı pofuduk terlikleri ile gelmişti.
"E..E..Evi süpersin tatlım.Hahaha..Bu kadar güleceğimi bilseydim seni Rochelle hasta olmadan çağırırdım." dedi.Bu kadar uzun zamandır konuşuyorlar ken neden ona hastalıktan bahsedememişti bilmiyordu ama komik görüntüsü herşeyi unutturmuştu.Evangeline hastalığı duyunca irkildi ve ;
"Roch hasta mı?Neyi var?Beni ona götür.!!" demişti.Sonra Isabelle'nin bitkin halini farketti ve "Ah kıyamam tatlım.Tüm gece uyumadın demek ki..Neden beni aramadın be canım?" dedi.Bunun üzerine Isabelle ağlamaya başladı.
"Onu bu haliyle hiç görmedim.Hala bay.." tam bu sırada odanın kapısı açıldı ve içeri den Dakota çıktı.
"Dakota iyi mi?" ... "Dak neyi var?" soruların ardı arkası kesilmezken Dakota ,
"Daha önce geçirmediği hastalıkları geçirdiği için biraz ağır hastaydı.Ağrı kesici vurdum.Şimdi uyandı ve seni görmek istiyor Isa." dedi.Isa koşarak odaya girdi.Kardeşinin yataktaki aciz haline çok üzüldü.Ağlayacakken ;
"Sakın ağlama Isa.Ben iyiyim." dedi.Isabelle ise üzgünlüğünü konuşarak gidermek ister gibi ;
"Tüm gece başında bekledim.Baygındın.Çok korktum.Şimdi iyisin!" dedi.Uzun uzun konuşurlerken içeriden
"Isa ben gidiyorum.Akademi de yönetici kalmadı.Derslerinize diğer profesörleri sokarım."dedi arkasından "Birşey olursa beni arayın" diyen Dakota^dan sonra kapı kapandı ve kızlar sohbet ederken uyuya kaldılar..!
Konu: Natalie Dawson 
Paz Ağus. 02, 2009 12:41 am