Soğuk ve yağmurlu bir kış gününde Beatrix ayakkabıların çıkardığı sesleri dinliyordu. Çünkü treni daha gelmemişti. Bavulu yanında bir bankta oturuyordu. Gözlerinin altında bulunan mor halkalar uzaktan bile belli oluyorlardı. Elleriyle gözlerini ovuşturdu. Dıştan sanki tren bekliyormuş gibi görünse de içinde fırtınalar kopuyordu.
Her şey dün eve gelmesiyle başlamıştı. Beatrix evin kapısını açtığı anda içerisinin çok sessiz olduğunu fark etti. Hem de bugün Hogwarts’a kaldığı yerden devam edecekti yani annesinin biraz sinirli olması gerekirdi. Bu annesinin yapısıydı eğer bir şeyi isteyerek yapmıyorsa agresif ve sinirli olurdu. Ama bugün farklıydı. İçeriden ne ses geliyordu ne başka bir şey. Kapıyı sert bir şekilde bıraktı böylece annesi onun geldiğini duyabilecekti. Ama yine ses gelmedi. Aile resimlerinin olduğu duvardan geçip uzun ve yumuşak koltuğa baktı. Burası annesinin en çok sevdiği yerdi. Resimlere bakıp eğer babasıyla evlenmemiş olsaydı nasıl biri olurdu diye düşünüp dururdu. Beatrix annesinin ne babasını ne de kendisini sevmediğini biliyordu. O da onları sevmiyordu. Kuzeni Sweelyn’a çok özenirdi. Bazen onun gibi güçlü olmak en yararlısı olurdu ama Beatrix her zaman mantıklı olmayı seçerdi. Bunları düşünerek tahta merdivenlerin gıcırtıları arasında yukarıya çıktı. Ve annesine seslendi.
‘Cynthia? ‘
Ses gelmemişti. Beatrix yine içerken uykuya dalmış olabileceğini düşündü. Çünkü çoğu zaman böyle olurdu. Sessiz bir şeklide annesi ve babasının yatak odasının kapısını açtı. Ama içerisi boştu. Ve o anda Beatrix’in başına bir ağrı girdi. Çünkü annesi yıllardır söylediği sözü yerine getirmişti. Onları bırakıp gitmişti. Onun Beatrix’i ve babasını bir gün bırakıcağını biliyordu ama bu kadar çabuk olabileceğini bilmiyordu. Yine sessizce odadan çıktı. Kendi odasına girdi. Her şey bıraktığı gibiydi. Bavulu masanın yanında cüppesi dolaba asılı… Babasının olanları öğrenince ne kadar üzüleceğini biliyordu bu yüzden bugün gitmemeliydi. İki acıya dayanamazdı. Aslında bu Beatrix’in çokta umurunda değildi ama yinede o onun babasıydı. Her ne kadar aralarında istenmeyen çocuk-baba ilişkisi olsa da ona iyi davranmalıydı. Aslında o bir kaza yüzünden dünya’ya gelmişti. Ama babası onu seviyordu. Beatrix bunun nedenini bilmiyordu. O tam bunları düşünürken kapının kapanma sesini duydu. Babası gelmişti. Aşağıya inmek istemiyordu ama inmek zorundaydı çünkü babası ona sesleniyordu. Hızlı bir şekilde aşağıya indi. Babası elinde muggle birası ile aşağıdaki masada öylece duruyordu. Onun geldiğini fark etmemişti. Beatrix:
‘Demek ki haberi var. ’
Diye geçirdi. Babası çökmüştü. Gözleri ve burnu kıpkırmızıydı. Ve bir şeyler söylemekteydi. Beatrix mutfağa gidip içebileceği bir şeyler bulmaya çalıştı. Bu sırada babası annesinin fotoğrafını almış yüksek sesle bir şeyler söylemeye çalışıyordu. Beatrix bir bardak ve bir şişe muggle birası getirip masaya koydu. Bu sırada babası Beatrix’e dönerek.
‘Beatrix artık annen gittiğine göre bütün her şeyi sana anlatmalıyım. Beni iyi dinle. Şuana kadar seni nasıl kandırdık bende bilmiyorum. Sence ikimiz arasında benzer bir taraf var mı? Boşuna arama yok tabi. Çünkü senin öz baban ben değilim. Bunca sene boşuna baba dedin bana. Sen yeni doğduğunda annen benim barıma gelmişti. Bir şeyler içtikten sonra tam gitmek için kalkmıştı ki oturaklarda bir bebek olduğunu fark ettim. İçeride çok müzik olduğu için sesini duymamıştım. Hemen anneni geri çevirerek bebeğini burada unuttuğunu söyledim. Daha o zaman bana unuttuğumu kim söyledi ben onu oraya bıraktım. Diyerek çıkışmıştı. Annen gitmeye çok hevesliydi. Senin baban olabileceğini söyledim. O da bize yiyecek bir şeyler ve bir ev ver baba ol dedi. Bende mecburen kabul ettim. İşte asıl hikaye bu. Aslında onun seni benden daha çok sevmesi gerekiyordu. Ama ben seni çabuk benimsedim çünkü aynı benim gibi zekiydin. ‘
Dedi. Beatrix ne olduğunu anlamamıştı. İlk başta babasının çok çtiğini düşünmüştü ama bunların hepsinde doğruluk payı vardı. Annesi ona babasıyla bir barda tanıştıklarını söylemişti. Beatrix sessizce masadan kalktı. Bu sırada babası arkadan bir şeyler söylüyordu ama o ne dediğini duymuyordu. Yavaşça odasına gitti. Kapıyı kapadı. Cüppesini katlayıp bavuluna koydu. Masada bulunan annesi ve babasının resmini eline alıp bavuluyla aşağıya indi. Babası masada sızmıştı ama hala bir şeyler söylüyordu. Beatrix şömine ilerledi ve resmi şömineye fırlattı. Kısa bir süre resim yanerken izledi. Ve sonra hiç arkasına bakmadan dışarı çıktı. Bu eve bir daha gelmeyecekti. Ve yıllar sonra bir gün bu evin yanışına tanık olacaktı. Ama bunları daha bilmiyordu.
Trenin keskin düdüğü Beatrix’i düşüncelerden çıkardı. Hogwarts’a giden tren bu saatte asla buradan geçmezdi. Çünkü daha geceydi. Başını yavaşça bavuluna koydu. Ve yeniden düşüncelere daldı. Sabahın ilk ışıkları gökyüzünü aydınlatınca Beatrix oturduğu yerden kalktı. Her yeri uyuşmuştu. Ölü gibi dolanıyordu. Güçlü olmalıydı ama olamıyordu. Başını refleks olarak yana çevirdi. Onun gibi Hogwarts’a geç kalmış birkaç öğrenci daha vardı. Onların yüzünü bir daha hatırlayamayacağını biliyordu. Tren gürültülü bir şekilde durdu. Kapılar açıldı. Herkes içeriye girmek için uğraşıyordu. Beatrix olduğu yerde kalakalmıştı. Bu sırada bir görevli yanına yaklaşarak:
‘Nereye gidiyorsun küçük?’
Diye sordu. Beatrix adama döndü küçük gibi bir hali yoktu. Ne saçmalıyordu bu adam. Beatrix adama umursamaz bir halde bakıp trene bindi. Kompartımanını kolayca buldu. İçeriye girdi. Kapıyı tam kapatmıştı ki bir kız tek eliyle kapıyı yeniden açtı. Beatrix kıza pis pis bakarak yerine oturdu. Uzun bir yolculuk olacaktı. Bavulundan kitabını çıkardı ve okumaya başladı. Tren durduğunda Beatrix hala kitabını okuyordu. Karşısında oturan kız hızlı bir şeilde kompartımandan çıktı. Beatrix yavaş hareketlerle kitabını bavuluna koydu. Sürgülü kapıyı gürültülü bir şekilde açtı. Herkes ona bakmıştı. Beatrix saçlarıyla yüzenü kapamaya çalıştı. Çünkü berbat bir durumdaydı. Trenden indi. İşte gelmişti Hogwarts karşısındaydı. Bütün öğrenciler birer ikişer gruplara ayrılmıştı. Beatrix her zaman ki gibi yalnızdı. Zaten kendi binasından az arkadaşı bulunuyordu ve Beatrix’le gelen öğrencilerin çoğu küçüktü. Beatrix büyük kapıdan içeriye girdi. Artık gerçek evindeydi. Kafasını hiçbir şeye takmıyacaktı. Önünde bir tek dersleri vardı. Yada o öyle sanıyordu.
Konu: Yeni Başlangıç~Hogwarts'a GeLiş 
Salı Haz. 09, 2009 12:12 pm