Sinirden öfkeye bürünmüş bir baba onu rahatlatmaya çalışan anne! Onun suçu değildi ki, tüm organizasyonu onlara bırakmamış mıydı? Babası ben seni trene götürürüm deyişini inkar edemezdi. Ama bu aralar unutkanlığı tutmuştu. Niye hatırlatmamıştı ki Diondre! Biraz da kendi suçuydu babasına güvenmekte hata yapmıştı. Gerçi tren garına gideceği gün nasıl da uyanamamıştı. Eğer o gün erken kalkabilseydi, kendi işini de kendi görüp garın yolunu tutardı. Yine de keşke sözcükleri ile yaşamamayı öğrenmişti. Diondre çekiştirdiği sandığı ile merdivenlerden aşağıya inerken bir gün geç kalmış olduğu yere, Hogwarts’a artık gidiyordu. Önemli olan sonuçtu. Sıkıcı ev ortamından da artık kurtulmuş oluyordu. Babasının kapıda dikilmiş kızgın ifadesine aldırmadan son basamağı da indi ve kapıya doğru yüzüne bile bakmadan ilerledi. Annesinin dünden beri geçirdiği sinir krizlerine dayanamayıp sandığa sinirle tıktığı eşyalar kapağından taşıyordu. Babasının kinaye dolu sözcükleri çok geçmeden kulağına çalındı.
“ Bir sandığı dahi toplayamamışsın!”
Cevap vermeye ne gerek vardı. Susmak onu delirten şey değil miydi? Bakışlarını yavaşça babasına kaldırdı ve çekil der gibi baktı. Babası mesajı almışçasına kenara çekildi. ‘ İşte böyle!’ Onun için nedense hiç önemli olmayan biriydi, zorunlu yaşadığı aynı ortamda bulunduğu biriydi, o kadar! Diondre elini kapının tokmağına götürdü ve saniyeler sonra kapının dışına adımını atmıştı. Gidecekleri yolun heyecanı içindeydi. Belki de bu trenden daha eğlenceli hal alacaktı. Tabi yanında ki kişi babası olmasaydı. Kayalıklara doğru uçmak en istediği şeydi. Babası müdürden nihayet aldığı özel izinle oraya varmayı uygun bulmuşlardı. Cazip tarafı kayalıkların öğrencilere yasak olmasıydı. Onu sağ salim Tılsım profesörüne bıraktığı zaman geri dönecek ve okula girmemiş olacaktı. Profesörün gelmesi hoşuna gitmese de bu durumu kabullenmek zorunda kalmıştı. Bahçenin çitlerine dayalı süpürgelere doğru yavaşça ilerledi ve ikisini de alarak sandığın yanına geldiğinde babası asasını çıkarmıştı. Ufak bir sihirle sandığı uçuş için hazır hale getirmişti. Ne zamandır yükselme isteğini zor kırıyordu. Yasağın delindiği anı sabırsızlıkla bekledi. Bu yaz başında yaşadığı talihsiz bir olay sonucu babası süpürgesini ona yasaklamış, yasaklamakla kalmamış yok etmişti. Şimdi tekrar kavuştuğu süpürgeyi yeni almışçasına büyük bir heyecanla elinde tutuyordu. Eskimiş süpürge onu ilk göz ağrısıydı ve hala onu fazlasıyla hızlı uçurabiliyordu. Derin bir nefes aldı ve yukarı diye haykırdı. Babasının ondan hızlı davrandığına bir an şaşırdı. Sandığı taktığı süpürgenin ucunda onunla hareket etmesi çok garipti. Kapının eşiğinde duran annesine kısa bir bakış attı ve kısa bir el hareketinin ardından daha da yükseldi.
Süpürge ile gitmek uzun zamanlarını alacağını bildiği için babası birde anahtar ayarlamıştı. Bir saate yakın bir zamanın ardından yüksek bir tepeye iniş yaptılar. Anahtarın bulunduğu yerin burası olduğunu annesi ile konuşmalarında duymuştu. Okulu bölen gölün diğer tarafında oldukça uzak bir yerine cisimleneceklerdi ve geri kalan kısmı yine süpürge ile kat edeceklerdi. Anahtarın Muggle’ların bulmaması için absürt bir şey olacağını biliyordu. İlk gözüne takılan sepetin koluna benzer çalı yumağını keşfettiğinde babası çoktan o yöne doğru adımını atmıştı. Aralarında hiçbir konuşma geçmiyordu. Diondre babası ile artık konuşacak hiçbir muhabbetlerinin olmadığını anlayalı çok olmuştu. Bu yüzden kendini kasmasına gerek yoktu. Bu sessizliğe babası da alışmışa benziyordu. Anahtar olduğunu beklediklere şeye tutunmak için babası Diondre’nin yakasına yapıştı. Oğlunu pekte haz etmediği bu davranışından da belli oluyordu. Diondre alıştığı tepkiyi fark etmedi bile. Babası hızla tuttuğu çalı parçasıyla diğer tarafa geçecekleri yolu başlatmıştı. Üzerine yığılan yük ve sıkıntı, hoşlanmadığı baş dönmesi onu çileden çıkarmaya yetti. Uçmanın güzelliğini şimdi yerini felakete bırakmış olmalıydı. Bir anda yere sert bir iniş yaptı. İşte çalılar arasındaki yerini almıştı. Gölün kenarından karşıya doğru bakmak kalkarken ki ilk işiydi. Hogwarts kuleleri ve binası bütün ihtişamıyla yine karşısındaydı. Artık oraya varmak için üçüncü evreye geçiş yapıyorlardı.
İkinci kez süpürgesine bindiğinde anahtarın bedenine verdiği geçici hasar hala üzerindeydi. Alışık olmadığı bu etki onu iki kez bu şekilde sarsmıştı. İşte buda üçüncüsü olmuştu ama o çileyi hala kavrayamamış, ona karşı çare üretememişti. Yine de babasından kurtulacağı ve okula varacağı az zaman kalmıştı. Kayalıklara doğru yönelen iki figürü karşılayan belirsiz siluet yerinde bekliyordu. Yavaşça aşağıya doğru süpürgesini indirdi ve o tarafa doğru hızlandı. Kayalıklarda inebileceği yeri sabitledi ve tam da istediği yerde indi. Tılsım profesörü yavaş adımlarla onlara doğru ilerlediğinde bakışları kısa bir an Diondre’den geçmiş ardından babasında kilitlenmişti.
“ Çok teşekkürler Bay Leroux, Artık Diondre okulda sayılır! Bir daha böyle bir şey olmazsa seviniriz!
“ Ah, elbette olmayacak!”
Lafa karışmak için neler vermezdi. Sadece içinden geçen kelimelerle eğlendi. ‘ Ah tabi, bir daha olmaz!’ Babası seslenirken yükselmiş, uçmaya hazırlanmıştı. Ona bakmadan en sonda uçup gitmişti. Süpürgesinin ucundan sandığını aldı ve Tılsım Profesörünün peşi sıra sandığını çekiştirmeye başladı. Arada çıkan oflamalarına kulak asmayan profesör onun yükünü de hafifletmeye niyeti yoktu. Cezasının sadece bu olması onun için kafiydi, fazlasını istemiyordu. Varsın o zar zor okula varsındı.
Konu: Azıcık Yardım ve Sonunda Dönüş... 
Cuma Haz. 05, 2009 4:50 pm