Ghostbusters

Konu: Ghostbusters Perş. Eyl. 15, 2011 2:38 am

&

Eudor & Armina

Konu: Geri: Ghostbusters Perş. Eyl. 15, 2011 2:39 am

Bir yol... Nereden başladığı ve nereye gittiği belli olmayan bir yol. Nedir bir yol? Neye benzer bir yol? Bir yol, uç uca dizilmiş katarlar gibidir, geriye koyu bir duman bırakır. İnsanın içini inceden doldurup da yakan bir duman. Yollar ve yolculuklar insanın duygularının birdenbire çeşitlenebildiği nadir zamanlardır. Bazen neşeyi omuzlayan bir yol, birdenbire hüznü de yük edinebilir kendine. Kişi bazen yalnız başladığı yoldan 'kalabalık' bir kişi olarak dönebilir de. Bunlar, bir yol üstünde her an olabilir; anlamadan, duymadan, düşünmeye fırsat dahi bulamadan. Her yol bunu sağlayamayabilir de; kederli başladığımız bir yol, hep öyle de sürebilir. Yahut mutlu olduğumuz bir yoldayken, coşkumuz artık bizden dahi taşırabilir kendini. Ama işte bazı yollar vardır ki, içimizde bindir duyguyu götürür, getirir. Güçtür küçük bir çocuğun güçsüz kalbinde acıları sıkıştırabilmesi, birbirinden farklı durumları ve duyguları... İşte, içinde taşıdığı o 'yoldan çıkmışlardan'dı Eudor. Armina'nın ölümünü bir türlü kabul edemiyordu, sürekli olarak kendisini suçluyordu. Ne olmuştu o gece? Tüm inancını kaybetmiş ve büyük bir hata yapmıştı. Eğer onu tutabilseydi, bebekleri için vazgeçirebilseydi, sana yenilerini alırım diyebilseydi... Ama yapamamıştı. Kalabalık arasından çıkamamamıştı bir türlü. Ona uzanmaya çalışmış, seslenişti ama sığnaklara giden kalabalık öğrenci grubunun arasında çıkamamıştı, onlarla birlikte kendisini sığınakta buluvermişti. Sorumlu profesörü bulup durumu ona anlatmaya da çalışmıştı. Armina'nın dışarıda kaldığını söylemişti ama savaş anında pek kaale alınmamıştı işte. Ve olan olmuştu; Armina artık yoktu. Aslında tam olarak 'yok' denilemezdi. Sığınakta endişe ile ordan oraya yürürken olmuştu her şey. İçeriye bir 'şey' girmişti ve o 'şey' yavaş yavaş Armina'nın silüetine dönerek bembeyaz olmuştu. Armina'nın ölmüş olması mı daha acı vericiydi yoksa ruhunun huzur bulup gitmesi gereken yere gidememesi miydi, asla emin olamadı. Ağlamamak için kendisini tutmadı. Yanına gelen profesöre sıkı sıkı sarılarak ağladığını ve herkesin bunu gördüğünü biliyordu. Henüz ikinci sınıfa giden ufacık bir çocuktu. Tatilin kendisine iyi geleceğini düşünmüştü ama daha sonraları yanıldığını fark etti. Armina'nın hayaletinin sürekli kendisi ile gelmesinden miydi bilinmez, daha da kötü hissetmeye başladı. Ailesine okula gitmek istemediğini söyledi defalarca, ama elbet bu konuda pek ikna edici olamadığından olsa gerek, işte yine buradaydı. Bu okul onda kötü bir etki bırakıyordu. Üstelik tuhaflaşmıştı da. Başlarda görmek bile istememişti Armina'yı, sonra alışmıştı ama hiç konuşmuyordu. Sadece Armina ile değil, kimse ile. Armina'ya sarılmak istediğinde, saçlarına dokunmak istediğinde artık bunu yapamayacak olacağını bilmek acıtıyordu. Bu yüzden neredeyse herkes Büyük Salon'da iken Eudor okulun uzak bir köşesindeydi.

Konu: Geri: Ghostbusters Perş. Eyl. 22, 2011 3:19 pm

Küçük kız, anlam veremiyordu artık neden sevilmediğine. Neden herkes eskiden ona bakınca gülümseyip tatlı davranırken, şimdi bakıp, sanki korkunç bir şeymiş gibi ağlamaya başlıyordu? Alınıyordu küçük kız, üzülüyordu bu tavırlara. Eudor, arkadaşları ve diğerlerini sadece üzüyordu. Ancak bırakamıyordu sevgilisinin peşini. Bir türlü kopamıyordu ondan. Bu bir bağdı, kendini onun yanından bir an bile ayıramıyordu küçük kız. Gene de onun kendisiyle konuşmaması yüzünden uzak bir köşede duruyordu çekinerek. Bir köşeye oturuyor, yüzünü kapatıyor, daha da ağlamasın diye Eudor'a gözyaşlarını göstermeden sessizce ağlıyordu. İlk başlarda uluduğunu fark ettiğinden, artık ses çıkarmamaya alışmak zorunda kalmıştı. Bu acıtıyordu, hatta acıtan tek şeydi. En ufak şey canını yakıyordu, sanki parmağı kesilmiş gibi, sanki yanmış gibi. Anlamıyordu gene de, ölmüştü, bir yere gitmesi ya da cennette olması gerekmiyor muydu? Neden hala buradaydı? Belki de can acısından ve korkudan kaçmak istemişti. Eudor, tek düşündüğü oydu ölürken. Aslında, belki de bu yüzden, öldüğünün bile farkına varmamıştı. Ve şimdi Eudor, okulun kalabalık salonunda eğlenmek ve birinci sınıfların seçimini izlemek yerine ücra yerlere saklanıyordu. Mecburen Armina da geliyordu onunla beraber. Aslında onun gözüne gözükmemek, hepten saklanmak istiyordu ama korkuyordu. Ya Eudr onu görmezken yok olursa? Yokluktan iyiydi en azından acı çekmek ve çektirmek. Yok oluşa hazır değildi henüz. Eudor'dan kopmaya hazır değildi. Bir bedeni bile yokken, yabancı şeylerle karşılaşmaya tahammül edemezdi bir de. Kütüphanede, masanın üstüne uçarak kondu Armina. Maddeler belki onun için fazla dağılıyordu, ya da fazla yoğundu, bilmiyordu. Ancak dinlenmeye ihtiyacı yoktu ölünün. İçinden dilek diledi, keşke eski günler gelse, keşke Eudor'un o gülümseyen yüzünü görebilseydi yeniden. Bunun için neler yapmazdı ki. Ansızın bir hıçkırık geldi, yüzünü kapattı saydam, beyaz elleriyle. Onun kendisini görmemesini, görünmez olabilmeyi isterdi ama yapamıyordu. Sonra ağlamayı kesti en başından, kendini zorlayarak. Bir kaleme dokunmak için elini uzattı. Biraz dokununca, kalem hafifçe hareket etti. Belki de Eudor'a da dokunabilirdi bu kaleme dokunduğu gibi.