Rezil Gençler

Konu: Rezil Gençler Çarş. Ağus. 17, 2011 5:53 pm

Hava:Yağmurlu, nemli
Zaman:Cumartesi, alacakaranlık

Siyah, kara cüppemin içinde, yüzüme akmış siyah boya ile çok mükemmel gözüküyordum. Dünyanın en kalleş adamıydım. Zorlukla yutkundum ve yağan yağmurda gökyüzüne bakıp küfrettim. Neyse ki telefon kulübesine gelmiştim. İçine girip perdeyi çektim. Ve üzerime her zaman giydiklerimden ipek bir gömlek ile, kadife pantolon geçirdim. Yüzümü de mendille temizledikten sonra eski, temiz halime dönmüştüm. Şemsiyemi çıkarıp kulübeden çıktım. O korkunç giyinimli moronlar bana bakıyordu. Hem de aç gözlerle. Burnumu kırıştırdım. İğrenç görünümlüydüler. Buradan nefret ediyorum. Ama babamın bana verdiği işi yerine getirmem gerekirdi. Saatime baktım geç olmuştu. Zaten görevi de yerine getirmiştim. Onların iğrenç kılığına girip bardaki barmenden ejderha yumurtasını almıştım. Siyah çantamdan ejderhanın sesleri geliyordu. Sanırım zamanı gelmişti. Birkaç saat sonra yumurtadan çıkacaktı. Onu çabucak yetiştirmem gerekiyordu.

Tam Diagon Yoluna çıkacakken bir kızın çığlığı kulağıma geldi. Ve o sesi tanıyordum. Kulağıma kazınmıştı. Sebebi belliydi. İğrendiğim, bir moron daha. Belki biraz güzeldi. Tamam, fazla güzeldi. Onun yanında konuşamıyordum. Daha doğrusu gayet güzel konşuyordum ama tavırlarım dingil gibiydi. Evet, ben dingilin önde gideniydim. Ama bir hufflepuff kızından hoşlanmayı kendime yediremiyordum. Bu iğrenç bir şeydi. Babam duyarsa kesin beni inferius dolu bir çukura atar, üzerime de türk malı çimentolardan dökerdi. Ah, Türk diyince. Canım baklava çekmişti. Bir de lokum. Sanki ramazanda oruç tutan müslümanlar gibi olmuştum. Her neyse. Şimdi bunu niye düşünmüştüm ki? Tereddüt etmeden kızın yanına koştum. Çıkmaz sokakta sıkışıp kalmıştı ve koca şişko adam ondan bir şeyler istiyordu. Bu adamı tanıyordum. Bu en az benim kadar dingil Georgu'du. "Hey! Dingil George. Bırak onu yoksa seni tezek çukuruna atarım. Hey, duydun mu beni koca kafa?" Bu yarı dev adam bana yöneldiğinde tüm cesaretim gitmişti. Kükreyerek bir şeyler geveledi. Ve çöp tenekesini üzerime fırlattı. Neyse ki ucuz kurtulmuştum. Sonra bir şey aklıma geldi. Ben bir büyücüydüm. Tabi ya! Sanki müslümanlar gibi oruç tutuyordum da kafam durmuştu. Tanrım! Bu konuyu niye düşünüyordum ki? Asamı çıkartarak deve göz kırptım.

Konu: Geri: Rezil Gençler Perş. Ağus. 18, 2011 12:23 pm

Hava kararıyordu. Sesler duyuyordum. Etrafımda dolaşan hiç sevmediğim insanların sesleri... Buraya nerden sapmıştım. Kaybolmak konusunda üstün bir yeteneğe sahipdim. Diagon Yolu'ndan buraya bir anda nasıl gelmiştim. Sağa dönmüştüm sanki. Birkaç adım sağa gittim. Başımı sokaklardan birine çevirdim. Çıkmaz sokak karşımda dalga geçercesine duruyordu. Ya buranın da sokakları Hogwarts'ın merdivenleri gibi değişiyordu, yada bende gerçekten unutkanlık başlamıştım. Genede vazgeçmedim. Sarıi dolgu topuk ayakkabılarımı yere vura vura yürümeye başladım. Birkaç kişinin dikkatini çektiğimdeyse bunun kötü bir fikir olduğunu anladım. Sırt çantama sıkıca sarıldım ve biraz daha hızlandım. Sokaklardan birine daldım, artık nereye gittiğimi gerçekten bilmiyordum. Bu durumu yolun ortasından yanıma yaklaşan adam da farkında gibiydi. Gözlerini baka dikmişti. Kirli sakallarının arasında bozulmuş dişleriyle sırıttığında bir an kusmak isteği geldi. İçimdeki her şeyi dışarı çıkartabileceğimi hissediyordum. Genede adamın sesiyle dikkatimi oraya vermem gerektiğini anladım.
"Yolunu mu kaybettin güzelim?"
"Ben... Hayı..."
"Ah... Evet, yolunu kaybettin. Buradan geçen senin gibi güzel kadınlar yalnızca yolunu kaybetmiş olabilir. Ne yazık."
"..." Artık sırtım duvara dayanmıştı. Adam üstüme üstüme gelmese kirli duvara dayandığım için bir güzel çığlık basardım; ama şimdi korkudan ağzım kurumuştu. Tek kelime edemiyordum. Sonunda kendimi iyice geri çektim ve korkuyla titremeye başladım. Bir kriz geçiriyordum sanki. Kendimi kontrol edemeden titremeye devam ediyordum. Bu kesinlikle bir krizdi. Gözlerim büyümüştü. Bu yüzden gelen kurtarıcımın ne dediğini bile anlamamıştım. Sadece adamın önümden çekildiğini ve benim yere yığıldığımı hatrlıyordum. Duvara dayanıp oturmuştum. Gözlerim yerde tek bir noktaya sabitlenmişti ve korkuyla oraya bakıyordum. Kriz yüzünden hala bedenim titriyordu.

Konu: Geri: Rezil Gençler Cuma Ağus. 19, 2011 11:53 am

İri yarı adam daha ben büyüyü söylemeden uzaklaştı. Onlardan nefret ediyordum. Sümsük beyinliler. Gün geçtikçe çoğalıyorlardı. Derin bir nefes aldım. Tehlike geçmişti. Ama her ihtimale karşı asamı cebime koymamıştım. Kendi derdime düşmüşken asıl amacımı farkettim. Aurelia yere çömelmiş, kısık kısık nefes alıyordu. Sanırım bir tür şok geçiriyrdu. Biraz çekinerek yanına çömeldim. Genelde onun yanından geçerken bile tartışırdık. Ama şimdi benim burda olduğumun farkında değil gibiydi. Hafifçe öksürdüm. Belki beni farkeder diye. Oh, hayır. Sanırım durumu çok kötüydü. Elimdeki ejderha yumurtalı çantayı yere fırlattım ve Aurelia'nın omuzlarından tutup hafifçe sarstım. "Aurelia, sen..." Gerisini getiremedim. Durumu yeni yeni farkına varırmış gibi hafifçe doğruldu ve sonra ağlamaya başladı. Onu bu halde görünce o şişkonun peşinden neden gitmediğime pişman oldum. Şimdi onu bir görsem tüm lanetlerimi üstüne salardım. Hafifçe onu ayağa kaldırdım. Zayıftı. Aynı zamanda narindi de. Sanki ona dokununca kırılacak gibiydi. Ve garip bir şekilde ona ilk defa dokunuyordum. Hala ağlarken onu eski, kapısı kırılmış ve içinde kimse olmayan bir dükkana getirdim. Yoksa böyle çok dikkat çekiyorduk. Ve tüm aç gözlüler bize bakıyordu. Ben olmasaydım kim bilir Aurelia'ya neler yapacaklardı? Onu bir sandalyeye oturttum ve karşısına da ben geçtim. Kendine gelip gözlerini sildiğinde beni yeni fark etmiş gibiydi. Karşısında beni görünce önce şaşırdı. Ardından da her zamanki gibi sinirlenip alnı kırıştı. Ben de gözlerimi kaçırdım. Ona iyi olduğunu, onu kurtardığımı ve o adamı parçalamak istediğimi söylemek istiyordum. Ama her zmanki gibi aptalın teki olarak yine kabaca konuştum. "Biraz daha dikkat etsen ne olurdu yani? Asanı çıkarman aklına gelmedi mi?" Yine huysuz bir ev cini gibi davranıyordum.

Konu: Geri: Rezil Gençler Paz Ağus. 21, 2011 1:54 pm

Değişmiyordu. Tek bir noktaya sabitlenmesem çıldıracakmış gibi hissediyordum. Nefesm kesiliyor, sonra tekrar nefes almaya çalışıyordum. Yanıma yaklaşan biri olduğunu biliyordum, kurtarıcım vardı. Evet, yanıma kurtarıcım yaklaşmıştı. Ben ona kim olursa olsun bu adı takmak istemiştim. Genede ona bakamıyordum. Teşekkür etmek istiyordum belki ama kıpırdayamıyordu. Yanıma çöktüğünü hissettim. Sadece hissedebilmiştim çünkü bunu düşünecek halim yoktu. Adımı mı söylemişti? Hayır, beni tanıyan biriydi. Ona bakmalıydım! Neden bu kadar korkaktım ama o adam... Birden yer ayaklarımın altında kaymaya başladı. Biraz ilerlemiştik ve sonradan altımda bir şey hissettim. Oturmuştum. Atık biraz olsun kendime gelmeliydim. Beynim ellerime emir verirken yavaşça hareket ettiler. Gözlerimi kapattım, birkaç damla yaşı sildim.

Oradaydı. Gözlerim yanlış görmüyorsa -ki bu imkansızdı- kurtarıcım dediğim kişi Paris'di. Bana bakıyordu, bense bu tabloya inanamıyordum. O kimseye günahını bile vermeyen bir domuzdur. Şimdiyse beni kurtarmış, benimle ilgilenmişti. Bu komik miydi, yoksa trajik miydi? Gerçekten düşünemiyor gibiydi. Genede ağzından çıkan sözlerle eski Paris'in hiç değişmediğini anlayabildim. Bu yüzden hızla yerimden fırladım. Hızın etkisiyle başım döndü ve biraz tökezledim. Ona iki adım kala sabit durmayı başarabildim. Gözlerimi ona dikerek "Aklımı sorgulama. Hem kim senden yardım istedi?" diye köpürdüm. Genede minnettardım. Sonuçta o olmasa sokakata kaybolacaktım. Aslında hala kayıp sayılırdım çünkü nerede olduğum hakkında en ufak bir fiktim yoktu. Hava kararmıştı ve dışarıda erkes bana bakıyor gibiydi. Burada dikilemeyeceğimi düşünerek kapıya yöneldim. Aslında tek başıma gitmek filan istemiyordum. Paris'in arkamdan gelmesi için dua ediyordum. Ama bunu yapar mıydı? Ah... Tabii ki yapmazdı. Oysa peşimden gelmesini öyle istiyordum ki. Çünkü korkuyordum, hem de ölesiye.

Konu: Geri: Rezil Gençler Paz Ağus. 21, 2011 6:43 pm

İşte yine benim hatam yüzünden gidiyordu. Hem de saçma bir cesaret gösterisi ile. Gerçekten sokağa tek başına çıkmasına izin vermemi falan mı bekliyordu? Belki tüm kızlar böyle düşünebilirdi. Ama gerçek beni bilseler her şey farklı olurdu. Gözlerimi devirdim ve hızla yanına sokuldum. " Eğer yardım etmeseydim o ahmak seni çiğ çiğ yerdi. Bana teşekkür etmelisin. " Cevap olarak yüzünü buruşturup gözlerini başka yöne çevirince asla bana teşekkür etmeyeceğini anladım ve dudağımı ısırdım. Belli etmemeye çalışıyordu ama korkuyordu ve tedirgindi. Aynı zamanda onun yanına gelmeyeyim diye hızlı hızlı yürüyordu. Yine de ona yetiştim ve kolunu yakaladım. Hızla bana döndü ve ilk defa birbirimizle göz teması kurduk. Onun gözlerinde benimkilerin yansıması, benim gözlerimdeki nazik bakışların şaşkınlığı vardı. Bu yarım saniyede hangimizin gözlerini daha çabuk kaçırdığını tahmin edemedim. Burun burunaydık ve ikimiz de otomatik olarak bir adım geriledik. Ama hala kolunu tutuyordum ve elimin buz ve kaskatı kesilmesine bakılırsa uzun süre tutmaya devam edecektim. Ne zamandır bir kıza karşı böyle şeyler hissetmemiştim. Yani hoşlandığım kızlar oluyordu. Ama genelde onlara kaba ve korkunç davranmazdım. Aslında Aurelia'nın bana lanet okuyup hızla koşmadığına şükretmeliydim. Ama gerçek kimliğimi, gerçek Paris'i belli etmeye başlamıştım. Belki de o da bir saniyelik bakışmamızda, gözlerimde görmüştü beni. İşte bu yüzden hemen kendimi toparladım ve bulutlu bakışlar yerine geldi. " Kavga ediyor gibi görünmemeliyiz. Eğer seninle aramın bozuk olduğunu düşünürlerse, yani yanlış anlama bozuk zaten. Her neyse. Eğer seninle aramın bozuk olduğunu düşünürlerse hepsi birden üstümüze atlar. Bir tanesiyle baş edebilirim. Ama burada büyü yapabilen pislikler de olduğunu varsayarsak kimse bizi buradan kurtaramaz. Şimdi gülümse ve sarıl bana."

Sarıl bana mı? Bu mu yani? Daha romantik bir şeyler söyleyemez miydim? Tanrım! Ben ne diyordum böyle? Romantik mi? O porsuktu. Bir porsukla birlikte olmam kesinlikle imkansızdı. Gözlerimi hemen yere diktim. Babamın oynak perilerini şu anki duruma tercih ederdim. Veya İskoçya'da son anda kurtulduğum at adamı. Pis melez. Asam olsaydı şu ana kadar yarı beygir adam ölmüş olurdu. Ben de katil olurdum. Ne güzel. Babam gibi. Bunları düşünmek bile midemi bulandırıyordu. Belki iyi rol yapan bir adam olmasam sevimli bir köpek yavrusu gibi görünebilirdim. Ama şimdi çıkıntılık yapan bir serseri gibi göründüğümün farkındaydım. Aurelia kesin utanmaz ve aklı başında biri olmadığımı düşünüyordu. Ve belki de...

Boynuma attığı kolları ile irkildim. Aynı zamanda içimi müthiş bir mutluluk kapladı. Sayıca az olduğum bir savaşa girmiştim ve riski göze alıp kazanmıştım. Zaferin coşkusu ile gülmek istiyordum ama kendimi tuttum. Son anda aklıma kollarımı onun beline dolamak geldi. Ve kısa bir kucaklaşmadan sonra geri çekildik. Şimdi yüzümde keskin bir sırıtış vardı. Aurelia ise kızarmıştı ve oldu mu der gibi bakıyordu. Gözlerimi ayırmadan hafifçe yutkundum ve sesimi çıkarmaya çalışarak "Şimdi daha iyi. Seni şu kşeye kadar götüreyim. Zaten yolun sonunda Diagon Yolu var. Böylece ben de işimi tamamlamış olurum." Çantamı göstermek için sol elimi kaldırdım. Ama boştu! Onu nerde bırakmış olabilirdim ki? Onun içinde ejderha vardı! Ve bir saat içinde çıkacaktı. Eğer çıkarsa ortalık duman olurdu. Ve daha da kötüsü onu biri çalmış olabilirdi. Bir anda ter döktüğümün farkına vardım. Ne yapacaktım? Aurelia'yı yalnız bırakamazdım. Panik içinde bir o yana bir bu yana bakmaya başladım. Aurelia da şaşırmıştı ve soran gözlerle bana bakıyordu.