Röportaj

Yalnızlığı içinde bazı arayışlara girmişti. Belki de uzaylılara olan inancı da bundan kaynaklanıyordu. Hatta ve hatta paranoyasının ana kaynağına inersek, yalnızlıktan sıkılmasının bir sonucuydu bu. Hep birileri olduğu sanrısına kapılıyordu, hep tuhaf şeyler bekliyordu çevresinden, zira bundan hoşlanıyordu. Bundan hoşlanmanın da ötesinde, kafasında direk yaratıyordu genç adam. Muggle dünyasındaki işi bitip de cübbesini üzerine geçirdiğinde daha iyi hissetti genç büyücü. Elinde koca bir tomar kağıt ve kendiliğinden yazı yazan sihirli kalemle beraber son bir kez gazetede çalışan editörün yanına gitti. Gözleri yerde, onun masasına yanaştı ve soruları uzattı. ''Onu kızdıracak bir şey yok değil mi?'' dedi. Belki de son nefesini vermeye az kalmıştı. Editör yazıları ve yazım hatalarını incelerken sınıtıyla bekledi. Sonra gözlüğünü indirerek yüzüne baktı muhabirin. ''Asan?'' dedi sadece. Asa mı? Nasıl yani? Elini uzatış şeklinden onu istediği belliydi. Aklına bin türlü kötü şey geldiğinden güçlükle asasını çıkardı Henrich, masaya koydu. ''Anlaşılan paranoyaklığın da bir yere kadar.'' dedi yaşlı büyücü, ona. Yüzüne sırıtma yayıldı Henrich'in. Anlamamıştı. ''Efendim?'' dedi cılız bir sesle. Editörün iri, mavi gözlerine bakmaya cesaret bulabilmişti böylece. Yaşlı büyücü oldukça iyi ve temiz giyimliydi. Onu derginin sahibiyle fena halde benzetirdi Henrich. Tabi onun yaşlı cadıdan farkı daha dominant ve anlaşılmaz olmasıydı. ''Asanı yanında götürürsen onu da alır, tabi canınla beraber.'' dedi sakinca. Henrich'in yüzüne gergin ve tuhaf gülümseme iyice yayıldı. ''Ha!'' dedi sadece. Sonra sayfaları ve kalemleri çantasına yükledi elleri titreyerek. Asaları kontrol etti vefat etmiş bir kaç büyücünün asasını çalan bir levazımatçıdan temin ettikleri. Bazen, gazete ve haber için, doğru ve gerçekçi, okurların dikkatini cezbedecek yazılar için ahlakı bile satabiliyorlardı. Her neyse, içi gene de rahatlayamamıştı. Hızlı ama güvensiz adımlarla dışarı çıktı. Aklında bin bir olasılık uçuşuyordu, öyle ki yüzüne dik dik bakanları görmüyordu şu anda.

Domuz kafasına vardığında bir ateş viskisi istedi hemen, kapıda, pis görünümlü barmenden. Sonra masa buldu kendine. Telaşlı hareketlerle oturdu. Çantasından kağıtları çıkardı. Sorularını yeniden gözden geçirdi, deirn bir nefes aldı, yeniden gözden geçirdi. ''Ben çok korkunç, karanlık mı karanlık bir cadıyım, ota boka kızarım, hangi sorulardan hoşlanmam, çok da caniyim.'' diye mırıldandı kendini Amethyst'in yerine koymak adına. Sonra gülümsemeye çalıştı, onu asık ya da gergin bir suratla karşılamayacaktı. Sorularını okudu teker teker, yüksek sesle. Sesinin tınısını kontrol etti teker teker. Bu habere en kuşkucu, güvenliğine en çok önem veren birisi olduğundna seçilmişti. Hem kalabalık olmayacak, hem de göz önünde olacağı yer olarak burayı, Domuz Kafası'nı seçmişti. Ateş viskisi yanına konunca pis mi pis bardakları bile kontrol etmeden bir dikişte hepsini bitirdi. Belki alkol onu bir parça gevşetirdi. Biraz daha önlem almıştı tabi, kendine, elini cebine attığı halde ofise ulaşmasını sağlayacak bir anahtar yapmıştı. O telaşta cisimlenirken, septirebilirdi pek ala. Etrafın tozlu, pis havasını içine çekti, derin nefes alarak. Sonra olduğu yerde doğruldu, sonunda gelmişti. Çantasını açtı ve asaları çıkartıp masaya koydu. İstediği kadar asa olup olmadığını görmek için son bir kez daha saydı asaları. ''Ah, asalar söz konusu olmuşken.'' diyorum ve sahte bir çabayla cebini karıştırdı. ''Ben asamı evde unutmuşum. Ne dalgınım.'' dedi ürkek bir gülümsemeyle. Savunmasız değildi gene de, asla da olmazdı. Denetim için bir seherbaz az ileride, arka tarafta duruyordu zaten. ''Bu arada hoş geldiniz, bunlar istedikleriniz, hemen işe mi koyulalım yoksa önce bir içki mi istersiniz?'' diyorum gayet nazik ve resmi bir şekilde.

Hayır, hayır, kesinlikle hayır. Sevmemişti bu cadıyı. Çok aksiydi bir kere, her halta bir şey buluyordu. Sonracığına son derece kötü davranıyordu kendisine. Daha bir şey yapmamıştı ki ona. En azından normal insanlar tanımadıklarına nasıl davranıyorsa öyle davaranamaz mıydı? ''Seherbaz, şey, daha önce bildirmiştik size, yani ben öyle sanıyordum. Sadece, benim güvenliğim için orada.'' dedi alelacele kağıtları toparlarken. Off, bildirilmemişse kesinlikle çok kızacaktı bu cadı. Neyse, en azından fazla abartılı tepki vermemişti. Mavi gözlerimi iri iri açarak ilk soruyu okudu. Masumane bir soru, onun ilgi alanı hakkında. ''Öncelikle size, özel bir iki soracağım, okurlarımızın sizi tanıması için. Daha sonra savaşla ilgili sorulara geçiyorum. Nele...'' Sustu onun bakışlarını görüp. Anlaşılan özet için bile vakti yoktu. Dudaklarımı büzdü ve ona yeniden getirilen viskiden kocaman bir yudum aldu. Boğazı çok pis kurumuştu. Acaba, bu kadının uzaylılarla bir bağlantısı var mıydı? Yoksa bu yüzden mi ona böyle davranıyordu. Kuşkulu bakışlarını yazıya saklayarak ilk sorusunu okudu. Aslında ezbere biliyordu ama cadının gözlerini görmemek işine geliyordu Henrich'in. ''Anladığımız kadarıyla asa toplamaktan hoşlanıyorsunuz. Şimdiye kadar da yüzlerce, binlerce toplamışsınızdır. İnsanlar genelde daha makul koleksiyonlar yaparlar. Sizin bu ilginç hobinizin sebebi ne acaba?'' dedi sakin bir sesle. Onun cevabını beklerken de bir boş parşömeni önüme çektive tüy kalemini üstüne bıraktı. Asa gerektirmeyen bir şekilde büyülenmiş olması iyi. Aksi halde şu koleksiyon yapan cadıdan bir tane ödünç istemek zorunda kalacaktı. Ateş visksinden kocaman bir kaç yudum daha aldı. Kalem, Henrich'in düşüncelerine göre, hareket ediyor, usturuplu yazılar yazıyordu. O de bu esnada istediği kadar rahat hareket edebiliyordu. Şu uzaylılarla işbirliği eden cadı nın ona saldırmayacağını umuyordu. Aksi halde tüm röpotaj rezil rüsva olurdu. Cadı yanıtını bitirdikten sonra bir iki aynı ayarda soru daha sordu Henrich. Ve sıra savaşla ilgili sorulara geldi. Kardeşi Eudor'un yaşadığı travma aklına geldi. Ağlamasını, o donukluğunu, geceleri Armina adındaki küçük kızı sayıklamasını... İçi acıdı. Biraz da içkinin etkisiyle gevşedi, artık gergin değildi. Gene de yüzünde profesyonellikten uzak bir hüzün vardı. Mavi gözlerinde besbelliydi hele ki bu. Bu soruları sorarken kardeşinin yüzünü gözünün önüne getirmemek için bir an gözlerini kapatıp imgeleri kaybetmeye çalıştı.

İçerideki tozlu hava nefes almasını engelliyordu. Bu yüzden cebinden ''Daima Islak ve Kendini Temizleyen Mendil SilSakla'' çıkardı bir adet. Ağzına ve burnuna doğru tuttu tek eliyle. Epey rahatlatmıştı biraz nem nefes alışını. Diğer eliyle de savaşla ilgili soruları okuyordu. Acaba Hogwarts'ın güvenliğini kırarak nasıl gitmişti oraya,vampirlerin ihaneti doğru muydu, Widmore'lar neden birden vampirlere saldırmaya başlamıştı, savaş esnasında öldürdüğü kaç kişi vardı? Sonra viskiyi alarak mendilin altından içti. Peçe altından bir şeyler yiyip içen arapları andırıyordu bu haliyle. Ciğerleri biraz da alkol sayesinde rahatladı, bu yüzden mendili indirdi. Aklında bin türlü şey dolaşıyordu. Bu kadın neden bazı sorulara yanıt vermek istemiyordu? Ne saklıyordu ki? Halbuki bu sorularda sorun yok gibiydi. Genelde röportaj sırasında yazılmasını istemedikleri ek şeyler de anlatırdılar. Ancak elindeki sorulara doğru düzgün yanıt alamıyordu Henrich. İç çekti sıkıntıyla. Bu röportajı sevmemişti. Tüy kaleminin yazdığı yazıları okurken göz ucuyla onun kendisine gözünü pörtlete pörtlete baktığını gördü. ''Hıa! Ne yapıyorsun? Zihnime mi gireceksin? Beni hipnoz mu edeceksin?'' dedi bir an ayağa fırlama girişiminde bulunarak. Sonra refleks olarak seherbazla göz göze geldi. O sadece kendisini korumak için değil, Henrich'i kontrol etmek için de buradaydı. Derin bir nefes aldı. Gergin olunca paranoya ve panik nöbetleri artıyordu. Asasının olmamasına şükretti. Aksi halde bu cadının kendisini öldüreceği bir hamle yapabilirdi. Kadının bir sürü asası vardı. Bir tane asa düşürme büyüsü yapmak işe yaramazdı kesinlikle. Ellerini kaldırdı silahsız olduğunu belirtmek için. ''Ea, kabalık ettim, gerçekten çok üzgünüm ve özür dilerim, benim biraz aklımda var da. Sizinle alakası yok, her zaman böyleyim. Biraz da alkolün yüzünden sanırım. Ama daha fazla içmeyeceğim, söz.'' diye açıklama yaptı içtenlikle. Gerçekten çok utanmıştı, bir haber kaynağının karşısında böyle yapması utanç vericiydi. Kulaklarına kadar kızarmıştı, doğal olarak. ''Tabi bundan sonra sorulara devam etmemizi istemezseniz, gitmek isterseniz sizi anlarım. Gene de üzgün olduğumu bilin.'' dedi içini kederle çekerek. Başını hafifçe eğmişti ve omuzları hafifçe düşmüştü. Bu tarz röportajlarda kesinlikle içine ediyordu her şeyin.

Dünyada iyi ve kötü yok aslında. Faydalı ya da faydasız olan var. Kötüymüş gibi algılanan çoğu şey aslında faydasız. Bencillik mesela, kime ne faydası var? Kendi çevrene, kendi içine topladığın her şey sadece zarar veriyor çevreye. Oysa fayda toplumsaldır. Ve öldürmek, ta kendisinin zarar olmasının yanında, bir başka zararları da vardı. Onca deneyim, onca bilgi, onca beceri bir anda pat diye çöpe gidiyordu. Büyük bir zarardı birinin ölümü, en ufak çocuğun, bebeğin ölümü bile potansiyelin zararına giriyordu. Önemli olan kişi değildi, hiç bir zaman olmamıştı bunun yanında, kişi sadece genel yararın bütünlemesinin bir parçasıydı. Hal böyleyken tek başına eld ettikleri değerli olamazdı, ancak sahip olduğu değerler kat be kat önem kazanırdı.

Gülümseme yayıldı dudaklarına, ilk defa. Derin bir nefes aldı. Aslında ölmekten daha çok korkuyordu bu röportajın kötü sonuçlanmasından. Gelecek Postası'ndan kovulduğunda tüm dünyası yıkılmıştı. Oysa oraya ait hissediyordu kendini yıllardır. En iyi muhabirlerden olarak görüldüğünü sanıyordu. Ama sonra, hesap vermek zorunda kalmıştı, sonra ağır bir bedel ödemişti. Anlıyordu bu yüzden Amethyst'i. Başını salladı hafifçe. ''Sizin için daha rahat bir yer seçmek isterdim doğrusu ama kendi güvenliğimi de düşünmem gerekirdi. Neyse, sizi daha fazla tutmayayım, sorulara devam.'' dedi heyecanlı bir sesle. Sonunda bu röportajı zaferle bitirecekti. Haber kaynağı için en önemli şey nasıl asa toplamaktıysa, Henrich için işini iyi bir neticeyle bitirmek o denli önemliydi. Bir tane bakanlık ve affedilme ile ilgili sordu, bir tane başka sordu, en son hayranlarıyla olan ilişkilerini ilgilendiren bir soruyu sordu. Ve röportaj bitmişti. İçi rahatladı tüy kalemi akıcı bir şekilde söylenenleri yazarken. Aslında sandığından daha iyiydi karanlık cadı. Tek farkı taraflarıydı, yoksa temelde ikisi de aynı olabilirlerdi. Delilikleri vardı, hiddetleri vardı, hırsları vardı ve koleksiyonları vardı. Cadının asa, Henrich'in de haber koleksiyonu vardı. Biri insanların hayatlarını alırken, diğeri anılarını alıyordu, ortalığa saçıyordu. Belki ileride kitap falan yazarsa buna da değinirdi, temelde tüm insanların aynı olduğuna, faydalı olsun, zararlı olsun. Gene de fazla gevşememeliydi. Buradan sağ salim çıkmalıydı cadı fikrini değiştirmeden. Ayağa kalktı yavaşça, sivri tepeli şapkasını başından çıkarak nazik bir reverans yaptı. ''Sizinle tanıştığıma memnun oldum, inmayacaksınız belki ama, gerçekten.'' dedi ona. ''Hesap vermek zorunda olmanın ne kadar zor bir şey olduğunu iyi biliyorum. İşin ucunda Azkaban olması daha da kötü olurdu ama herkesin kendine ait farklı Azkabanları var. Hoş, onlar aynı zamanda göze aldığımız engeller değil mi?'' Sonuçta bu kadın Azkaban'dan gerçekten korksaydı en başından, bu işe girişmezdi. ''Aynı tarafta olmasak da size saygı duyuyorum, korktuğumdan değil, kendi yolunuzdaki istikrarınıza.'' Bunlar veda sözcükleriydi. Birazdan bu kadını belki de bir daha hiç görmemek üzere, buradan gidecekti.