Cennet Değil, Cehennem Değil, Hele Araf Hiç Değil

Neden yapıyorum bilmiyorum. Hayatımda ilk defa birine gücümü hissettiriyorum. Israr ediyorum ve onun üzerinde baskın çıkmaya çalışıyorum. Ve içten içe bunun aslında olması gereken olduğunu biliyorum ama aklım reddediyor bunu. Saçmaladığımı söylüyorum kendi kendime. Ra'asiel'in elini kavrarken bir an duraksamamın nedeni bu işte. ''Benimle gel. Sığınaktakileri savunabiliriz. Beşinci sınıflardan sadece sekiz sınıf başkanı, dört adet profesör olacak sadece. Ayrıca geri kalanlar kıyamet kadar çok ve kendilerini savunacak kadar büyü bilmiyorlar. Karanlık büyücüleri alt edebilirlerdi ama bir vampir ordusuna karşı bir şey yapamazlar. Eğer diğerleri ölürse son umutları biz olacağız ufaklıkların.'' İkna etme çabalarım onun dikkatini dağıtma amaçlı. Onu çekiştirmeye başlıyorum, ister istemez yürümek zorunda kalıyor benimle. Sonra geneli ufaklıklardan oluşan bu gruba daldırıyorum onu. Söylenip duruyorlar onları ittirerek aralarına geçmeme. ''Hadi, kaçmıyoruz savaştan, sadece en zayıf noktasını savunmaya gidiyoruz. Güçlü efsunları, büyüleri bozdular. Sığınakta alel acele yapılmış olanlar onlara karşı durabilir mi? Ayrıca biraz da biz korumayı güçlendiririz, ben bir kaç muska biliyorum. Ayrıca KSKS dersini bir Slytherin'den iyi bilen var mıdır sence?'' Benim düşüncelerime hak veren bir iki öğrenci daha geliyor. Daniel ve Asana mı bunlardan bazıları? Ah, Asana bundan pek memnun değil gibi. Sonra aceleyle sığınağa, zindanlara doğru ilerliyoruz. Kalabalık grupla beraber ilerlemek zorunda kalıyoruz Ra'asiel ile beraber. Onun bir kolunu tutuyorum, kaçmasın diye. Bana büyü yapma ihtimaline karşı iki elini de kavrıyorum. Neden bunu yaptığımı bilmiyorum ama arkamda kalması fikrine dayanamıyorum. ''Senin de gelmeni istiyorum çünkü...'' Yutkunuyorum ve kulaklarına yaklaşıyorum. O curcunada bizi duymazlar ama gene de önlem olarak kısık sesle konuşuyorum. ''Bizi sevgili sanıyorlar, Aidan sevgilisini ardında bırakıp, saklandı, dedirtmem hakkımda.'' Ah, tamam, güzel bahane. Sevgili olma rolü oynayan köle ve efendi. Sonunda sığınağa vardığımızda derin bir nefes alıyorum. Kapı arkamızdan kapandığında daha da iyiyim. Gene de gerginim. Bu sefer ya gitmeye kalkarsa? Onun ellerini ve kollarını hiç bırakmıyorum. İçeriye bakıyorum, bir sürü öğrenci var, korkuyorlar ve ağlıyorlar bazıları. Bazıları da yaşlarına bakmadan savaşta olmak istiyorlar. Ne salakça, aslında bırakılmalılar, ölmeyi bu kadar istiyorlarsa istediklerini alsınlar pekala. Ve içerisi fazla loş, vampirleri çekmemek adına karartıldığını sanmıyorum, zira birazdan burayı bulunmaz yapacaklar, arkada kalan ya da son anda kararını değiştiren öğrenciler de geldikten sonra. Birden, aklıma bir şey geliyor. Bugünün curcunasında unuttuğum bir şey. O hiç söylememişti ama ben öğrenmiştim, onun hakkında öğrendiğim diğer şeyler gibi. ''Şey, bir de, doğum günün kutlu olsun. Eğer biraz rahat durursan hediyeni vereceğim şimdi.''

Neydi bu, kızları çekiştirip zorla sığınağa götürme günü müydü? Daniel beni çekiştirip götürürken ben yüksek sesle söyleniyorum. ''Yahu onu da başkaları düşünsün, biz Gryffindorlarız Dan, pasif kalıp, perde arkasından savaşacak kişiler değiliz. Bırak beni, o görevi Slytherinliler yapsın, zaten çok hevesliler.'' Gene de onun fiziksel gücünün farkındayım ve direnip kendi canımı yakmıyorum. O gene bildiğini okuyor öff. Şimdi kalkıp da sanki onu yoksaymışım gibi direnmeye kalkarsam da kalbi kırılacak. Belki farkında değil ama çok kırılgan. Ona bazen samimiyetimize güvenip hakaretimsi sözler etsem de kıracak bir şey yapmaktan kaçınıyorum. Garip bir his bu, deja vu gibi ama sanki daha önce yaşamıştım bunu. Onda olan bir şey, ona ters davrandığım zamanlarda bile hassas olmama, dikkatli olmama neden oluyor. İşte bu da o anlardan biri. Kafileyle beraber ilerlerken, gariptir ki kendimi onun yanında güvende hissediyordum. Ben, ne kadar cellallenip duran, sürekli sorun çıkaran bir tip olsam da içten içe küçük bir kızdım ve beni koruyan, kollayan birilerinin olması hoşuma gidiyordu. Bir ara başbaşa kalırsak şayet, Daniel'i kıstırıp yanağına en salyalı öpücüğümü bırakmayı planlıyorum. Tabi şu sinirim geçtikten sonra. Ve sığınağa vardığımda, o etrafı incelerken ben sinirle ayaklarımdan birini vuruyorum. Gerçi fikrimi değiştirdiğimi söyleyip dışarı çıkabilirim ama dedim ya, şu an hassas bir anında Daniel ve onun kalbini kırmak, onu incitmek istemiyorum. O da sonuçta benim için bir çok huyunu değiştirdi öyle değil mi? Ben neden onun için daha az heyecanlı birine dönüşmeyeyim. Gene de etrafıma baktığımda, aslında haklı olduğunu düşünüyorum. Ben de biraz koruma efsunu yapmalıyım odaya. Asamı sallayarak sihirli sözcükleri mırıldanıyorum, bir de hayalbozan büyüleri yapmaya başlıyorum. Vampirler içeri dalarsa en azından bizleri göremezler böylece. Sonra sıkılıyorum ve Daniel bana döndüğünde ona sarılıyorum. ''Peki, seni de koruyacağım ama. Çünkü sana bir şey olursa ben zaten ölü sayılırım. Beni tanıyorsun Daniel. Bir de, seni seviyorum Daniel, tüm kalbimle. Bunan inansan da, inanmasan da.'' Sonra onun yanağına ufak bir öpücük kondurarak sarılmayı bırakıyorum ve yakındaki duvarın dibine çöküyorum yavaşça. Daniel'e de tam yanımı işaret ediyorum oturması için. Sonra cebimi karıştırıyorum biraz. Köstekli bir saat çıkarıyorum. ''Şey, bu haftasonu Hogsmeade'ye gidemedim üşüttüğümden, biliyorsun. Bu yüzden sana bunu veriyorum. Babam bana vermişti, evlendiğinde eşine hediye edersin diyerek. Evlendiğim günü beklemeye pek gerek görmüyorum ben şahsen.'' diyorum yüzümde buruk bir gülümsemeyle. Sonra onun yanağını öpüyorum. ''Doğum günün kutlu olsun, aşkım.''

Out: Gryffindor'a 10 Puan! Slytherin'e 5 Puan!