Kompartıman 8

"Bryn! Lanet olsun! Nereye kayboldun yine?"
Telaşlı kalabalığın içinden sıyrılmaya çalışıyordu. İnsanlara çarpmamak için ince bedeniyle esnek hareketler yapıyor, bir yandan da ilerlemek için çaba sarfediyordu. Gerilen dudaklarından dökülen yüksek sözcükler çileden çıktığını anlatmaya yeterdi.
Havanın bunaltıcı sıcağı, beyaz teninin üstündeki gözenekleri harekete geçirmiş, küçük su tanecikleri salgılamalarına neden oluyordu. Vücudunun her santimetrekaresi yapış yapıştı. Başındaki deri de nasibini almıştı sıcaktan. Saçlarının dipleri ter damlalarıyla ıslanmıştı.
"Bryn!"
Olabildiğince bağırdı. Hatta öyle çok bağırdı ki, istasyondakilerin yarısı gözlerini Diamondia'nın üstüne çevirdi. Onların bakışlarına umursamaz gözbebekleriyle karşılık verdi. Tam bir kez daha bağırmak için dudaklarını aralamıştı ki, ikizinin kalkmak üzere olan ekspresin kapısından kendisini içeri attığını gördü. 'Ne yaptığını sanıyorsun, sersem!'
Aklı sıra Diamondia'yla oyun oynuyordu. Onun bu tavırlarından sıkılmıştı artık. Sıkılmış mıydı? Aslında hayır. İkizinin ona takılması, sataşması, laf sokmaya çalışması hoşuna gidiyordu. Aralarındaki incecik rekabet, sevgi ve hoşgörüyle örülüydü.
Daha fazla oyalanmadan eksprese bindi. Kırmızı deri koltukların kokusu, gelişmiş koku algılarına takıldı içeriye adımını atar atmaz. Kalabalığın içinde koşturmaktan yorulmuştu. Kendisini pis ve yapışkan hissetmesine neden olan sıcak da cabası. Aralık bir pencerenin yanında sessiz bir kompartıman arayışına çıktı. Koridorda ilerlerken, ekspres huysuzca gıcırdadı ve hareket etmeye başladı. Küçük bir sallantıyla sarsılan Diamondia, gözlerini oradan oraya kaydırıyor, aradığı şeyi bulmak için odaklanıyordu. Sonunda boş gözüken bir bölüm gözüne çarptı. Yalnızca ekspresin tekerlek sesleri arasında geçen bir yolculuk... Eğlenceli olabilirdi.

Ro Dışı * Çekinmeyin, dalın. ^^

Yüzündeki gülümseme çoktan silinmiş bir biçimde koridorda yürümeye başladı. Çoğu kompartıman doluydu. Olabildiğince sessz bir yolculuk istiyordu, DJ. İnsanların aptal yaz tatili anılarını dinlemek istemiyordu. Sadece ve sadece düşünmek istiyordu. Bu senenin nasıl geçebileceğini hayal etmek istiyordu. Hatta şimdiden bir plan bile çıkarabilirdi. Okula döndüğünde yapacağı ilk şey ölümcül derecede düşmanı olan Marshall ve tayfasını uyuz etmek olacaktı. Fakat okula gitmeyi beklemesine gerek kalamıştı. Çünkü Marshall ve tayfası zaten koridorun sonunda kendilerine bir yer bulmuşlardı bile. Her zamanki gibi sorumsuzca şakalaşıyorlardı. "Hah! Dikkat edin de Marshall'ın bulanık kanı yere dökülmesin. Marshall gibi bir kanı bozuk fazlasıyla yetiyor. Bir de vampirlerle uğraşmayalım!". Marshall, DJ'in bu lafları karşısında şakalaşmayı bırakmış ve düşmanının sinsice sırıtan yüzüne dönmüştü. Sanki bütün yaz boyunca herkes tatil yaparken o DJ'i nasıl bozguna uğratabileceğini planlamıştı. Hazır cevaplığından belli oluyordu bu. "Diyene de bakın çocuklar! Sen nesin DJ? Bipolar bozuklukla mücadele ederken şizofreniyi de omuzlamış bir manyak değil misin sanki? ". Dedikleri tamamiyle doğru olabilirdi ama Marshall'ın laflarının altında kalmaktansa Katolik olmayı tercih edebilirdi. Bu yüzden hiç bozuntuya vermeyerek Marshall'ı baştan aşağıya süzdü. "Bulanık kanın kaynadı galiba Marshall. Ama benim seninle kaybedecek vaktim yok. Bu yüzden şimdilik çeneni kapat ve kendinden büyüklere saygılı olmayı dene." Düşmanının kahkahalarına kulak tıkayarak gördüğü ilk kompartımana daldı. İçeride bir Hufflepuff ve bir Ravenclaw oturuyordu. Marshall'ın lafları altında kalmak, Katolik olmak ve bir bulanıkla herhangi bir iletişimde bulunmaktan sonra gelen felaket bir Hufflepuff ile aynı ortamda bulunkatı DJ'e göre. Tabi artık böyle düşünmüyordu. Çünkü çoğu insanı umursamaz olmuştu. Ona zararı olamayana zararı olmayacaktı. Bu yüzden susup kızların karşısındaki cam kenarına oturdu. Hava oldukça sıcaktı, cam kenarında yolculuk etmek hep harika olurdu bu gibi durumlarda.

Kızlara bakmamak için elinden geleni yapıyordu. Marshall haklı mıydı? Cidden şizofren miydi ki? Manik depresif olduğu konusunda yanıldığına da emin değildi. Sonuçta bazı belirtiler uyuyordu. Ama sürekli konuşup durduğu da söylenemezdi. Konuşsa da boş konuşmazdı. Hayır, DJ hasta değildi. Gayet sağlıklıydı. Şimdi on beş yaş sendromları yaşayan bir velet gibi düşünmesinin de bir anlamı yoktu. Bu yüzden kafasındaki sesleri susturdu ve kızlara kaçamak birer bakış attı. Karşısındakiler birer insandı. Onunla konuşmak ne kadar kötü olabilirdi ki?

"Merhaba. Eğer konuşmak istemezseniz saygı duyarım." Gözlerini camın dışındaki dünyaya çevirdi. Sanki tren değil de geçtikleri yollar hareket ediyormuş gibiydi. Camın dışındaki renkler sürekli değişiyordu ve zamanla göz yorucu bir niteliğe sahip oluyordu. DJ'i rahatsız ettiği söylenemezdi. Kızlara bakarsa eğer daha çok rahatsız olacağını biliyordu.

Ro Dışı: Karakterime uyan birilerini gördüm, dalayım dedim x) İstemezseniz silerim ro'yu

"Bilemiyorum. Aslında insanlarla pek iletişim kurduğum söylenemez."
Demek bu yüzden bu kadar yabancıydı karşısındaki yüz Diamondia'ya. Kendisi gibi sessiz ve arka planda kalmaya çalışan bir tipti belki de. Gözlerini kısıp, karşısındakini incelemeye koyuldu. Bir bilinmezlik ve gizem hakimdi sanki çocuğun yüzündeki her çizgiye. Gizemli şeylere duyduğu ilgiyle, biraz daha şevkle bakmaya başladı. Gözbebeklerinin ardına saklanan buğu, nedenini bilmediği bir şekilde Diamondia'yı ona çekiyordu. Sanki kendisinden bir parça vardı onda. Daha önce hiç kimseyi incelerken hissetmemişti bu duyguyu. Anlayamamanın verdiği buruklukla dudakları büküldü. Kimdi bu çocuk?
"Ben Daniel Jacob Benjamin Black, DJ diyebilirsiniz. Slytherin beşinci sınıfım."
Sanki Diamondia'nın düşüncelerine yanıt vermek istercesine söylemişti bunu. Rozetinden Slytherin olduğunu anlamak mümkündü aslında. 'Evet, görebiliyorum. Bir Slytherin'sin.' Tahmin ettiği gibi kendisinin yaşıtıydı. Slytherin binasıyla arası fena sayılmazdı hani. Yine de az önce isminin Daniel Jacob Benjamin Black olduğunu öğrendiği çocuğu ilk kez hissetme fırsatını buluyordu. 'Jacob... Ne güzel bir isim.'
"Memnun olduk DJ. İsmim Diamondia." Karşılıklı oturan ve tuhaf bir şekilde bakışan bu iki kişiyi izleyen, aslında aralarındaki tek normal olan London'ı eliyle işaret etti. "Ve bu da London. Benim en yakın arkadaşım. İkimiz de seninle yaşıtız."

Diamondia, güzel isim. Diamond gibi. Hemen sonra Diamondia, yanındaki Ravenclaw kızı tanıştırdı. London, vay canına. Tutkuyu çağrıştırıyor. DJ'in en sevdiği şehirlerden birinin ismini taşıyordu, London. Yüzüne yine tuhaf bir gülümseme yayıldı. Uzun zamandır ilk defa bu kadar çok gülümsüyordu, gülümsemeyi sevmesine rağmen pek başarabildiği söylenemezdi. "Ben de memnun oldum. İyi anlaşacağımızdan eminim." Nasıl bu kadar emin olduğunu bilmiyordu ama daha ilk andan itibaren onlara bir yakınlık hissetmişti. Diamondia, DJ gibi tuhaftı; London DJ'e tutkuyu çağrıştırıyordu. Ayrıca ona bakınca hep gülüyordu nedense.
Normal olan birkaç kızla takılmayalı o kadar uzun zaman olmuştu ki onlara karşı nasıl davranabileceğini bile unutmuştu. Takıldığı diğer kızlara nasıl davranması gerektiğini düşünmesine gerek olmuyordu. Onlar hiçbir şeyi aldırmazlardı. Ama London gibi normal kızlar, normal hareketlere layıktılar. İyi de London'la ne alakası vardı ki? Daha tam olarak arkadaş bile değillerdi. Onun üstüne hayaller kurmasının hiçbir anlamı yoktu. Ama olmalıydı. Kafasındaki sesler oradan oraya uçuşup rahatsız edici derecede çınlarken DJ haykırmamak için kendini zor tuttu. Pencereden dışarı bakıp sinirli bir hal almış olan ifadesini eski haline gelmeye zorladı. Edindiği iki arkadaşı da kaybetmek istemiyordu.