Bir kabusun içine hapis olmuştu, sadece kepek gibi bedenini ruhuna satmış göz kapakları onu gerçek hayata, yanındaki güzel kadına döndürebilirdi. Kabusun son perdesinde bütün bilinç altını çığlıkla uyanmamak için programlamıştı. Ne uykuda ne de bir şişe içkide kendine verilen emin komutlarda açılırdı mühürlenmiş bir bilinçaltı. Bu yüzden zina yapılan bir genelev gibi mühürlemişti çeşitli dövmelerle bedenini, şimdi tanrıya değil, sadece kendisine ait olan bedene bir hüküm daha veriyordu. Her gece ayrı bir dünyaya geçiyordu sanki, fakat ruhu içinde bulunduğu dünyadan daha büyük ve daha pisti. Belki de bunu gizlemek için her uyanışta dişlerini sımsıkı kenetlenmiş bir şekilde buluyordu. Dünyadaki sorular belki çözümlenebilirdi, bir ruhun isteklerini ve korkularını ayrıştırmaksa neredeyse imkansızdı. Her gece bu kendini ezen imkansızlık sözcüğüne kadar gelen iç hesaplaşmalarla dolu kabusun sonuna bir kez daha geldiğini fark etti, istediğini elde etmeye o kadar alışmıştı ki bu sözcükten sıyırdı kendisini.
Ufak bir inilti duyuldu neredeyse boş odada, terlemişti ve bir kez daha kabustan sessizce uyanmıştı. Nereye kadar saklayacaktı cesur bir büyücü değil de salağın teki olduğunu? Belki de karşısına kusurlarını kız tavlama unsuru olmadan alaya alan bir insan çıkana kadar sürecekti bu maskeli balo. O güne kadar zevk aldığını sandığı şeyleri yapacaktı. İçki, kadınlar biraz da kahkaha. Zaten hayat bunlardan ibaret değil miydi? Erkekler ancak bu cennetin arasındaki canavarlar olabilirdi. Görünmez Canavarlar. Yalnızca istenilince görünür olan ve arzu ettiğini alıp teşekkür etmeden silinen. Bir kadının açtığı yara kolay silinemezdi fakat bir erkek kolay unutuldu, bu yüzden yanında yatan güzel ve birazda keş kızın üzerine geçirdiği jartiyere biraz para sıkıştırdı. O bir fahişe değildi. Fakat karanlık ve sıcak geçen bir geceden sonra hemen giyinen bir kadın gözünde bir sokak fahişesine eşitti. İş bitince sırf parasını almak için bekliyor gibi görünüyordu. Bir bu durumdaki kadın bir de öpüşürken gözünün içine bakamayan sevgili kadar samimiyetsizi bulunamazdı. Tenler duyguyu alıp karşısındakinin bedenine sürüklerdi. El ele tutuşmak bu yüzden romantikti, bu yüzden kınanırdı bazı kişilerce. Yanındaki kadınsa üzerine bir kaç yalan yerleştirmişti, dünyaya geldiği şekli, belki de anlattığı hayatında atladığı bir kaç satırlık kökeni değiştirmeye çalışıyordu parlak giysilerle, pahalı Victoria Screet markalarıyla. Bir ruha tutulana kadar gezdiği kendini güzel sanan kızları sadece parayla avutacaktı.
Siyah çarşafların arasında yarı çıplak bir şekilde uzanmış duran taş bebeğin vücudunda gezdirdi bakışlarını. Beklide şimdiye kadar birlikte olduğu kızların hiçbiri Dorian’ı bu kadar etkilememişti. Onun koyu kestane saçlarında parmaklarını gezdirdi. Oksijeni azalmış bodrum katının sıcak havasından çatlamış dudaklarını öpmek için eğilirken, o dudaklardan gece dökülen sözleri hatırladı. Çok içtiğinden yakınmamıştı, onu sorgulamamıştı, tanımaya çalışmamıştı. Sadece neden bu kadar çok içtiğini sormuştu. Cevap vermemişti Dorian, çalışmadığı yerden çıkmıştı bu soru. Şimdiyse dürüst olmak istiyordu. Dudaklarını onunkilerle birleştirip nazik bir öpücük kondurdu adını bilmediği kızın dudaklarına. Yüzüne çarpan çikolata kokulu nefesle birlikte döküldü gerçek. “ Tek bir kadın bana yetmiyor da ondan? ”
İlk defa arkasında yüzü beynine kazınan bir kız bırakmıştı. Bu aşk değildi, bu tutku değildi, bu arzu değildi. Bütün gece yaşanmıştı bu birbirini kovalayan bitter çikolata yoğunluğundaki duygular. Bir fahişe gibi görüp, üzerine para attığı kıza bağlanmıştı. Hep ilk yapılan hamlenin doğru olduğuna inandığı için geri dönüp almadı parayı. Pantolonunu ve gömleğini kendisinden beklenmeyecek bir hızla giyip kol düğmelerini komidinden aldı. İnce bir ışığın içine süzülmesini sağlayan, küçük bordum penceresinden dışarıdaki insanların ayaklarına bakarken taktı koluna. Belki geri dönüp hayatında ilk defa yaptıkları için özür dilerdi bu kızdan. Fakat ruhuyla fazla çarpışmıştı, uyanmadan gitmeliydi bu rutubetli odadan. Son bir kez baktı insanların sadece ayaklarının sabah güneşiyle parlamasına.
Arkasına döndüğünde suratına yeşil renkte birkaç kağıt çarptı. Yüzünü yalayıp yere düşerken onların kendisine neden tanıdık geldiğini anladı. Bu kızın üzerinde bıraktığı dolarlardı. Hayatında gördüğü tüm yeşillerden daha güzel olan güzel kızın gözleri şimdi görünmez bir kırmızılıkla parlıyordu. Parayı yerden almak gibi bir hamlede bulunmadı. Bir cevap vermeye tenezzül etmedi. Kaç yaşında olduğunu bile unutmuştu bir anda, sadece ruhunu hissediyordu. Ruhu yorgundu. Kapıya doğru yöneldi, zaten gittiğinde kız yerdeki dolarları alıp birkaç kadeh şarap içmek için bara gidecekti. Döndüğündeyse yanında başka bir zengin olacaktı. İlk defa kendi cümlelerinden emin olamıyordu. Arkasında bir keşke bırakarak çıktı evden, birkaç adımdan sonra geri döneceğini bile bile.
Konu: Dorian* 
Salı Mayıs 19, 2009 5:33 pm