Bu benim trajedim.

Ysebel Moore & Eugene Malistaire
Akşam üzeri, hava kapalı, hava soğuk ve başlarda çiseleyen yağmur gittikçe şiddetini arttırıyor.

Korku bütün bedenini sarmıştı genç cadının. Mutluluğa olan inancını seneler öncesinden yitirmiş olmasına rağmen, hayal kırıklıklarıyla dolu bir gün yaşamıştı. Gözlerinden süzülen yaşlar, geçmişin acısının asla unutulamayacağının kanıtıydı. Gözlerini ne zaman kapatsa annesinin acı dolu çığlıkları ve babasının yüzündeki o korkunç gülümseme geliyordu gözleri önüne. O gece, sanki annesi olacaklardan haberi varmış gibi saklanmasını söylemişti küçük Ysebel'e. Her zamanki saklambaç oyunlarından biriymiş gibi düşünmesini, ancak sobelemenin yasak olduğunu söylemişti. O zamanlar minik kalbinin temizliği ile kabul etmişti ve hemen saklanmıştı yatağının altına. Sonra alt kattan annesinin bağırışları, babasının söylediği pek hoş olmayan sözler, ona anlamsız geliyordu. Kırılma sesleri geldiğinde yavaş yavaş endişelenmeye başlamıştı minik bedeni. Alt kattan yukarıya çıkan birilerinin seslerini duydu. "Nerede o? Onu da başkasından peydahladın değil mi seni lanet olası sürtük." diye bağırarak içeri girmişti babası. Annesinin yalvarmasına tanık olmuştu. Yine de iyice saklandı minik cadı. Tek düşünebildiği babasının her zamanki korkutma şakalarından birini yaptığıydı. Annesinin yere düştüğünü gördü. Şaşkın gözlerle onu izledi. Yanağında kocaman bir kırmızı el izi ile ağlaması şiddetlenmişti. Minik cadı hareketlenince annesi olumsuz anlamda başını salladı. Sonrası ise Ysebel'in hatırlamak istemediği korkunç ayrıntılardı. Annesinin her darbeyle sarsılan bedeni geliyordu gözleri önüne. Yine böyle yağmurlu bir günde olmuştu bu lanetli olay. Annesi güzel bir cadıydı. Ysebel ile ne zaman Londra'nın sokaklarında dolaşsalar herkes annesine bakardı. Güzelliğinin de farkındaydı annesi. Babası ise annesinin anlattığına göre gençken çok yakışıklıymış. Zaman geçip, annesi güzelliğini koruyup babası kaybedince, sorunlar da ortaya çıkmış tabi. Annesinin arkadaşı olarak gösterdiği kişilerin neredeyse hepsinin erkek olması ve birçok gece bu arkadaşlarında kalması Ysebel'in o zamanlarda anlayamayacağı şeylerdi. O gece ise, annesinin o güzel bayandan, çığlıklar atarak acıyla yardım dilenen kurbana dönüşmesini izledi masum gözleriyle. Babasının zevk dolu kahkahalarını duyabiliyordu. Yine de o masum düşünceleriyle babasından korktuğu için kendi ağzını kapattı sıkıca. Çünkü artık o da ağlamaya başlamıştı. Annesinin gözleri boşluğa daldı bir an. Yüzündeki bütün kaslar gevşedi. Sonrasında ise büyük bir patlama sesi duydu minik Ysebel. Babasının da kanlar içinde yere düştüğünü gördü. Anlamamıştı ne olduğunu. Babasının kalkmasından korkup saatlerce yatağının altında, ağzı kapalı bir şekilde ağladı minik Ysebel. Sonra kanların yatağın altına kadar ulaşmasıyla, sürünerek oradan çıktı. Her yeri kan olmuştu. Ağlayarak annesinin yanına gitti. Hemen yanına yatıp kolunu kendi üzerine çekti ve ağlamaya devam etti. İçerideki koku kötüleşmeye başlamıştı ancak umursamadı Ysebel. Annesinin bedeni soğuyana kadar orada ağlamaya devam etti.

Birinin ona seslendiğini duyduğunda ağlamaya devam ediyordu minik cadı. Ses dışarıdan geliyordu. Alt kattan teyzesinin ona seslendiğini fark etti. Ancak minik bedeni bunca acıya dayanamadığından, bayıldı. Bütün bunlar Ysebel'in birkaç sene önceki bugüne ait anılarıydı. Şimdi ise annesi ve onun katili olan babasının ölüm yıldönümleriydi. En sonunda dayanamayıp dışarıya çıkmaya karar verdi. Ortak salonu koşarak terk ettiğinde çarptığı öğrencileri umursamıyordu. Tek istediği bu lanet olası hayattan kurtulmaktı. Kimsesi kalmamıştı. Tabi kendini düşünen teyzesi dışında. Nereye gideceğine karar vermemişti. Merdivenlerden inerken birkaç kez düştü de. En sonunda yağmuru teninde hissettiğinde gözyaşlarının yeniden farkında varabildi. Kalabalık olmayan bir yol seçip oradan gitmeye başladı. Nereye çıkacağını bilmiyordu, bunu umursamıyordu da. Tek yapabildiği o gece hissettiklerini saçma bir deja vu ile hissetmekti. Aynı korkuyu, hatta daha fazlasını hissetmekti. Güveneceği kimsesi yokmuş gibi hissediyordu. Korkuyordu. Yalnızlık iliklerine kadar işlemişti. Her adımda içindeki karanlık büyüyor gibiydi. Gözyaşları onu dinlemiyordu. Yağmurun ıslattığı saçları yüzüne yapışmış ve yağmur damlaları yüzünden görüşü bulanıklaşmıştı. Ağaçların arasından hızla geçerken kolunu çizen dalları umursamıyordu. Hissetmiyordu bile. Tek hissettiği kalbindeki acıydı. Yolun sonuna geldiğini karşısına çıkan devasa göl ile anladı. İşte o an bir düşünce ile acılarının sonlanacağını aldı. Gerçekten böylesine acı verici bir hayattı yaşamak istiyor muydu? Cevap vermesi gereken tek soru, sonrası ise acıların yok olduğu büyük bir karanlık. Burada sevdiği insanlar vardı. Ancak etrafına baktığında kimseyi göremedi. Hak ettiği sevgiyi gösteren yoktu ona. Belki de böyle bir sevgiyi hak etmiyordu. Yine de yalnızlığının farkındaydı. Bu dünyada da yaşamak için sebebi kalmamıştı. Tutunacak mutlu bir hatırası bile yoktu. Zaten böylesine trajik bir hayatın trajik sonunun olması gerekirdi. Gözyaşlarını sildi genç cadı. Yavaş yavaş göle doğru ilerledi. Suyun üzerine değen yağmur damlalarını görebiliyordu. Yağmurlu bir havada göle girmek zaten tek hayaliydi. Bu hayalini de gerçekleştirirken ölecek olmak üzüntüsünü biraz azaltmıştı. Suya girdiğinde kotunun paçalarından yukarıya doğru ilerledi ıslaklık. İlerledikçe ağlaması şiddetlendi. Elveda. diye düşündü. İlerledikçe su derinleşiyor ve ölüme yaklaşıyordu genç cadı. Elveda hayat.