Kompartıman 3

Ayrılmak kolay olmuştu ne kadar temizlerse temizlesin sinmiş küf kokusundan kurtulamadığı küçük barakasından. Tren önünde belirdiğinde kimse yoktu ona veda edecek, yine de az önce içinden geçtiği duvara dönüp bakmadan edemedi. Genç büyücü arkasında sandığını sürükleyerek trene girdi ilk gördüğü girişten ve birkaç saniye bekledi orada. Neden beklediğini düşündü ve mantıklı bir cevap bulamayınca yürümeye devam etti ve karşısına çıkan ilk kompartımana girdi. Kendi kendine mırıldanan bir kız görmek Hogwartsa giden trenin içindeyken pek alışılmamış değildi, bu yüzden olsa gerek nezaket kurallarını hiçe sayıp adımını attı kompartımana. Gözlerini olabildiğince başka yerlere odaklıyordu Bartuc, kişinin mahremiyeti ona göre kutsaldı ve izin almadan ihlal etmek istemedi o çizgiyi. Sessiz ilerleyişi tavana dikilen gözler ve sakar ayakların bir anlık koordinasyon bozukluğu ile son buldu ve hafifçe tökezledi. Kızın bu sesi duymamış olması imkansızdı, yine de o tarafa bakmayıp arkasını döndü genç büyücü kıza. Belki yüzüne baksa aynı binadan bir üst sınıfta olduğunu anlayacaktı ve farklı davranacaktı fakat sandığını büyük bir gürültüyle yerleştirmek o an için daha çekici gelmişti Bartuc'a. Kızın çaprazına yani kompartıman girişine oturdu ve yanından pek ender ayırdığı defterini çıkarttı cebinden, bu deftere unutmak istemediği olayları kaydederdi genç büyücü. Yazmaya başlamadan önce kıza dönüp “Selam, ben Bartuc” dedi. Bina veya sınıf gibi ayrıntılar yalnızca önyargının gücünü arttırırdı ona göre.

Görünüşe göre iki yakın dostun yeniden bir araya gelişine tanık oluyordu genç büyücü, görü ya da kehanet gibi hediyeler almış olabilmeyi diledi bir an için tanrıdan. Şu dakikadan sonra kalkıp gitmesi de iyi bir izlenim bırakmazdı. Kapıya bakıp duruyordu Bartuc, hava sanki bir anda sıcaklaşmıştı. İki arkadaşın muhabbeti derinleştikçe kafası ve sırtı daha da eğiliyordu ve biraz daha uğraşsa top şeklini alıp yuvarlanacak gibiydi oturduğu yerden. Defterine gömüldü ve bir önceki sayfayı açtı, elindeki kalemin kuzguni karasında bile onun adı sanki parlıyor gibiydi bir gökkuşağının içindeki renklerle. Geçen sene tanışmışlardı fakat okulun kapanmasına birkaç gün kalmış olduğu için ne arkadaşlıktan öte bir şey yaşamışlardı ne de yalnız kalabilmişlerdi doğru düzgün. Hayallere dalmak üzereydi ki izlendiğine dair bir hisle karşısındakilere kişilere çevirdi kafasını. Odaya en son giren kız ona bakıyordu, konuşması gerektiğini anlayan genç büyücünün dudakları kıpırdadı ve “Merhaba, Bartuc ben. Elindeki yaratık çok hoş” dedi. Sesinde çok inceden hissedilebilecek bir korku vardı fakat karşısındaki kişilerle alakalı değildi bu korku. Şu an Cassandra'nın içeri girip onu burada görebileceğinden ve belki de yanlış şeyler düşüneceğinden korkuyordu genç büyücü.

“Bu sene IV. Sınıfa geçtim” diye yanıtladı kendisine yöneltilen soruyu, sessiz tiplerle alakalı sözleri ise duymamazlıktan geldi. Ardından devam etti konuşmaya “Memnun oldum.” yüzü biraz olsun gülüyordu genç büyücünün, fakat gözlerine bakan kişi aklının bu odada değil çok ama çok uzaklarda olduğunu anlayabilirdi. Belli belirsiz bir ışıkla için için parlıyordu gözleri, eski dinlerden birinde buna ruh denirdi. Muggle dininde geçiyordu tabii ki bu söz, onlar büyücüler gibi hayalet vs. şeyler göremezlerdi fakat bir insanın gözünde böyle eşsiz bir parıltı gördüklerinde ona ruh derlerdi işte. “Ben de size biricik Aewynimi tanıştırayım” diyerek elini iç cebine attı, 7-8 cm boyundaki salamander büyülenmişti ve suyun dışında da rahatça yaşayabiliyordu. Zaten tomurcuğa benzeyen ayakları yerde yürümek için çok uygun idi. Yeşil-kırmızı salamander yavaşça omzuna doğru tırmandı genç büyücünün ve oraya kuruldu. Keskin bir sesle çığlık atmadan hemen önce kızlara doğru-daha doğrusu köpeğe doğru- dönüp tısladı.