İntikam Acıdır

Konu: İntikam Acıdır Paz Haz. 13, 2010 7:09 pm

Yavaş yavaş yürürken aynı zamanda burnumda soluyordum. Şölen bittikten sonra herkesin yatakhanelerde olması gerekiyordu ama elimde değildi. Eğer onu bulursam bir kaşık suda boğabilirdim. Onun yüzünden neredeyse evsiz kalıyordum! Neyse ki Sonia bana kapılarını açmıştı. Hem onun malikânesi eğlenceliydi. Herkes istediği gibi davranabiliyordu. Ama ben ailemin o büyük malikânesini özlemiştim. En büyük odanın benim olmasını, sadece beş çift ayakkabı dolabımın olduğu günleri özlemiştim. Hepsi o salak kızın yüzündendi. Sevgilisinden ayırmışım. Ne olmuş yani? Hem zaten birbirlerine hiç yakışmıyorlardı. Bunun intikamını benden almalıydı. Kendini bir şey sanan ve ailesine hiçbir şey olmasını istemeyen o aptal havasıyla annemi kandırmıştı. Üvey babam da beni evden kovmuştu. Sanki onların sevgisine çok ihtiyacım varmış gibi. Ben kendime yetiyorum bir kere.

Yavaşça bir banka oturdum. Derin bir nefes aldım ve kafamı şöyle bir salladım. Gerçekten Hogwarts’ı özlemiştim. Buranın katı kurallarını ve hiçbir zaman gerçekte dost olamayacağımız, çıkarlar üzerine kurulu olan dostluklarımı özlemiştim. Ve şimdi daha büyüktüm. Sözüm daha çok geçiyordu. Yeni planlar kurmalı ve şu salak kız gibilerinden intikam almalıydım. O zaman intikam ne demekmiş görecekti! Aslında şu an hiç plan kuracak gücüm yoktu. Yorgundum ve ne yapacağımı bilemiyordum. Giydiğim saçma formaya baktım. Ben de herkes gibi yeşili seviyordum ama şimdi midemi bulandırıyordu. Belki de tam yanımdaki birinci sınıf küçük siyahımsı kız yerken ağzından yeşil şeyler çıkarttığı içindi. Aklıma gelince tekrardan karnımı tuttum. Ve midemden garip bir şey çıkmaması için dua ettim. Ardından arkama yaslanıp, sıcak rüzgârın omuzlarıma uzanan saçlarımı havalandırmasına izin verdim. Şimdi en çok sevdiğim şehir Paris’te olmayı ne kadar isterdim. Ama nafileydi. O hayallerim çoktan suya düşmüştü. Bırak Paris’e gitmeyi, beni eve bile alacaklarını düşünmüyordum. Sinirli bir şekilde etrafa bakınmaya başladım.

Sonunda görmüştüm onu. Ve şimdi ne yapacağımı bilemiyordum. Sinir damarlarıma o kadar baskı yapıyordu ki. Basınçtan öleceğimi sandım. Ama bu yaptığı yanına kalmamalıydı. Yoksa beni aciz bırakmayı seven paranoyak yanım zevkten kudururdu. Ve ben bu kıza Vandalizm yapmayı aklıma koymuştum.

Mesaj Sayısı : 92 Kayıt tarihi : 17/04/10

Şölenin bitmesine karşın ben hâlâ bahçede dolanıp duruyordum. Sessizlik yaşadığım onca acıdan sonra bir armağan gibi geliyordu şu yaralı kalbime. Rüzgar usulca esiyor ve yaşlarla ıslanmış yüzümü okşuyordu. Saçlarım omuzlarımın arkasına doğru savrulurken incecik parmaklarımla sildim yüzümü. Herhangi birisinin bu acıyı dindirebileceği kadar bir süre geçmişti ayrılmamızdan ama alışamamıştı ruhum onun yokluğuna. O Slytherinli cadının benimle ne zoru olduğunu hâlâ anlayamamıştım. Attığı her adım hayatımı mahvetmek üzere kurgulanmış bir planın basamaklarıydı sanki. Sessizce banklara doğru ilerlerken çoktan susturmuştum ağlamamı. Aklımda gezinen tek şey ise Tiffany'den aldığım intikamdı. Onun açığını bulmuştum. Ailesinden korkuyordu, ayrıca rahat bir hayat yaşamayı seviyordu fakat ben onu ispiyonlayınca- her ne kadar bunu sevmesemde- evden atıldığını duymuştum. Bu gerçekten müthiş bir haberdi. O benim hayatımı zehir ediyorsa bende karşılık vermeden duramazdım. Birkaç adım ötemdeki baka oturdum ve yüzümdeki neşeli gülümseme ile anın tadını çıkarmaya başladık taki o ana dek. Gözlerim etrafı tarafken onun da beni süzen yeşil gözleriyle karşılaşmak bedenimin nefretle kaplanmasını sağlamıştı.

Konu: Geri: İntikam Acıdır Paz Haz. 13, 2010 7:48 pm

Zorlukla yutkundum ve bana doğru bakan gözlerini oymamak için kendimi tutmaya çalıştım. Yine de engel olamamıştım. Beni incitmişti. Şimdi o bebek suratını incitme sırası bendeydi. Ayaklarımı yağmurla dolmuş çukurlara sert sert çarparak ona doğru ilerledim. O kadar sinirliydim ki. Gerçi bu benim her zamanki halimdi. Hızlıca onun üstüne doğru yürüdüm ve üzerine kusarmışçasına bağırmaya başladım. “Sen kendini ne zannediyorsun ha?” Ellerimi belimin üstüne yerleştirdim ve ondan daha uzun görünmek için omuzlarımı iyice dikleştirdim. İşte şimdi gerçek bir profesör gibi duruyordum. Hızlıca devam ettim. “Ne cüretle beni aileme şikâyet edersin? Se-sen hayatımda gördüğüm en aptal Hufflepuff kızısın!” diye böğürdüm. Ardından kızarmış gözlerini görünce hiç aklıma gelmeyecek bir kahkaha attım. “Vincent’ı mı düşünüyorsun tatlım? O seni çoktan unuttu!” Sözleri bıçak gibi söylemiştim. Ben bile acımıştım Alysess’e. Ama hiç pişman değildim. İşte bu sözlerim ardından iyice kızmaya başlıyordu. Eh, intikam acıydı. Ve o beni sinir etmeye yetiyordu. Bir Hufflepuff kızıydı işte. Benimle ne kadar boy ölçüşebilirdi ki?

Mesaj Sayısı : 92 Kayıt tarihi : 17/04/10

Bana doğru sıkılı yumruk yapmış elleriyle ilerledi. Yüzünden anladığım kadarıyla yaptığım şeyden dolayı bir hayli kızmıştı. Neşeyle gülümsemeye devam ettim. Elimde değildi gülmeden duramıyordum. Omuzlarını dikleştirdi ve tüm kinini kusarcasına bağırmaya başladı.
“Sen kendini ne zannediyorsun ha?”Evet, intikam acıdır değil mi? Aslında intikamdan hoşlanmam hatta nefret ederim. Fakat Tifanny bunları hakediyordu. Kıpkırmızı olmuş suratıyla sözlerne devam etti.
“Ne cüretle beni aileme şikâyet edersin? Se-sen hayatımda gördüğüm en aptal Hufflepuff kızısın!”Evet, gördüğü en aptal Huff bensem eğer neden bir aptala böyle kızıyordu ki? Ayrıca bir aptal onu nasıl alt edebilirdi? Bana dikkatle baktığı sırada cübbemin içindeki asamı iyice kavradım.
“Vincent’ı mı düşünüyorsun tatlım? O seni çoktan unuttu!” İşte bu çok acımasızcaydı. Duygularımı kenara ittim ve ona odaklandım. Asamı kolayca kavrayabileceğim bir yere yerleştirdim.
'' Ben Vincent'ı unutalı çok oldu canım. Ayrıca o benim çok iyi anlaştığım arkadaşlarımdan birisidir. Bir şey daha bunun acısını çekeceksin.''
Yumruk yaptığım elimi hızla kaldırdım ve tam yüzünün ortasına burun kemiğine sıkıca vurdum. Birkaç adım geri gitti ve burnunu tutmaya başladı. Başının zonkladığını anlayabiliyordum.

Konu: Geri: İntikam Acıdır Ptsi Haz. 14, 2010 9:49 am

Ne?! Şimdi de bana yumruk mu atmıştı? Ne cüretle? Bana ha? Acı içinde burnumu tuttum ve başımın zonkladığını hissettim. Bu saçma kızın bana dokunmuş muydu? Hatta vurmuştu. Iyy iğrenç. Bir Hufflepuff elinin yüzüme dokunması bile benim onun üstüne saldırmama yeterdi. Ama o bırak dokunmayı, yumruk atmıştı! Resmen burnumdan soluyordum. Vincent'i unutmamıştı. Ve o arkadaşız diyordu. Ne yalan ama! Ben onları ayırmıştım ve şimdi de yaptığım şeyden hiç pişman değildim. Yine de şoktaydım. Ne cüretle bana vurabilirdi? Bu iğrenç bir şeydi. Hem de çok iğreç. Yaşadığım şkun hala etkisindeyken onun o bebek suratının sinsi bir ifadeyle gülümsediğini görebiliyordum. Ne kadar saçma! Burda kavga edemezdim ama o benim sınırlarımı zorluyordu. Gerekirse o çok hoşlandığım tırnak avuçlamasını bile yapardım. Haaa çok mu kaşındı? İşte o zaman cebimde duran asam işime yarayacaktı. Hem neredeyse duello kulübündeki tüm erkekleri yenmiştim. Başkaları bunun sebebinin başka bir şeyde yatıyor olduğunu düşünse de sonuçta onları yenmiştim. Ve o an hayatımda unutamayacağım anılarımdan biri olmuştu. Yüzümü buruşturarak ona baktım. "Sen kendini ne sanıyorsun? Kavga mı istiyorsun!" Şimdi yumruk atma sırası bendeydi. Yüzüne o kadar kocaman bir yumruk atmıştım ki bir anda burnu kanayacak sanmıştım. O da bir adım geri çıktı ve acı çekiyormuşçasına aptal bir ses çıkardış. Vay canına! Bu kadar iyi olduğumu bilmiyordum. O tiz kahkahamla devam ettim. "Gel ve kavgayı gör seni budala!"

Mesaj Sayısı : 92 Kayıt tarihi : 17/04/10

Sinirden burnundan soluyordu. Birden görediğim bir anda elini kaldırdı ve az önce ona yaptığım gibi bir yumruk çaktı yüzümün ortasına. Gerilememe engel olamamştım. Yüzüm zonkluyordu. Kulaklarımda uğultular duydum. Sanırım konuşuyordu ama ne dediğini anlayamıyordum. Asasını çıkardığını gözlerimi açtığımda gördüm. Ani hızla asamı açığa çıkardım. Bir taktik belirlemeliydim. Önce Expelliarmus ile asasını uzağa fırlatmalı daha sonra da hızla üstne atlayığ o saçlarını yerinden koparmalıydım. Bunları yapacak türde birisi olmama rağmen beni o kadar sinirlendirmişti ki.
''Seni kaltak, bana nasıl yumruk atarsın. O lanet olasıca koca k.çına tekmeyi basmasını bilirim ben!''
Asamı kıvrak hareketlerle salladım.
''Expelliarmus.''

Konu: Geri: İntikam Acıdır Ptsi Haz. 14, 2010 5:37 pm

Ne? Ah, lütfen ama. Kaltak olmadığımı herkes biliyordu. Aslında sadece ben biliyordum. Ne direniş ama! Sıradan bir büyünün bana ne faydası olabilir ki? "Confundus!" diye tiz bir çığlık attım ve büyü şaşırıp beni ıskaladı. Zaten asama çarpsa bile elimden düşüreceğini pek sanmıyordum. Zayıf, küçük bir hufflepuff çabası işte. Ezikler! Bulanıklardan sonra en saçma bina bu olmalıydı. Ve ben bu aptal, bebek yüzlü yaratığa gününü göstermeliydim. Ancak ben onun kadar aptal değildim. Bunu onlar cesaret olarak nitelendirse de okulda saldırı amaçla büyüler yapmak düpedüz aptallıktı. Hem eğer bir duello olsa ne yapacağımı biliyordum. Her zamanki gibi ağlamaya başla ve o ceza alsın. Bana aptal aptal yüzünü görmezden gelerek vurduğu darbenin etkisi altında tekrardan konuşmaya başladım. "Bak. Bunu o aptal asanla çözmeye çalışmayacağım. Senin gibi cezalara kalamam ben." Ellerimi tekrardan belime koydum ve gururlu bir şekilde, "Şu ana kadar hiç cezalara kalmadım. Ve senin gibi bir ezik için kalmak istemiyorum hayatım." Sonra onun yüzüne tükürürmüşçesine devam ettim. "Bunu medeni yollardan çözelim. Şimdi doğruyu söyle. Onu özlüyorsun değil mi?"

O kadar çok sırıtmıştım ki kaslarım acımıştı. Ama buna değerdi. Onu sinir etmenin her anına değerdi.

Mesaj Sayısı : 92 Kayıt tarihi : 17/04/10

Sinirlerim tepeme çıkmıştı. Aptal birSlytherin'n oyuncağı olacak değildim. Madem asa kullanmayacaktı bende kullanmayarak adil olanı yapacaktım. Sinirle yanına yaklaştım. Saçları arasından kulağına doğru eğilerek fısıldadım.
'' Sana bir sır veriyim mi? Benim artık başka bir sevgilim var.''
Ellerimi tekrar yumruk yaptım. Fakat bu sefer ona yumruk atmayacaktım. Bacağımı hızla kaldırdım ve tam dizine bir tekme attım. Anında yere düştü. Bense gülümsemeden edemiyordum. Tanrım, ne kadar da rahatlamıştım.
'' Bana bak küçük cadı, eğer benimle dans etmek istiyorsan ayağını denk almalısın. Ben diğer Hufflepufflara benzemem anladın mı?''
Yere çömeldim ve yanına doğru kaydım. Yumruk yaptığım elimle tekrar burnunun tam ortasına bir yumruk attım. Bana attığı öfke dolu bakışlara karşı gülümsedim. Ardından tekrar söze başladım.
'' Ayrıca Oswald 'ı unutup unutmamam bir şyleri değiştirmez. O beni unuttuysa bende onu unuttum demektir.''
Tam ayağa kalkarken arkamdan gelen ayak sesleriyle irkildim. Küçük omuzlarımda hissettiğim sıcak bir elle arkamı döner dönmez karşımda gördüğüm siluete çarpmamaya dikkat ettim. Oswald işte buradaydı. Tanrım, gelmişti. Ama neden?

Konu: Geri: İntikam Acıdır Çarş. Haz. 16, 2010 6:07 pm

Zorlukla yürüyebiliyordum. Kafam o kadar karışıktı ki. Ne yapacağımın farkında bile değildim. Ah, şu kızlar. Gerçekten kafamı meşgul ediyorlardı. Kime aşık olduğum konusunda hiçbir fikrim yoktu. Sadece artık kimi sevdiğimi biliyordum. Ama önemli olan geride bırakmış olduğum kızların kalbini tekrar kazanmakta. Arkadaşça tabi. Kimseyle düşman olmak istemiyordum. Neredeyse herkes kendi salonlarına çekilmişti ancak ben gidersem Alysess ile karşılaşacaktım Bunun benim için iyi olmadığını biliyordum. Sanırım onu görmek istemiyordum. Belki beni unutmuştu ama birinin kalbini kırıp vicdan azabı çekmek benim için çok zordu. Tam ilk kattaki erkekler tuvaletine gidecekken bahçeden gelen bağrışmaları duydum. Kız kavgası? İşte bu çok zevkli olabilirdi. Sırıtmama engel olamadım ve ellerimi cebime sokarak aylak aylak oraya doğru gittim.

Lanet olsun. Pekala, düşünebileceğim tek şey buydu. iraz önce kız kavgasından hoşlandığımı mı düşünmüştüm? Yoo, hayır. İşte bu olmazdı. Çünkü eski sevgilim Alysess ile okulun en fettan kızlarından Lucinda kavga ediyorlardı. Bundan kötü ne olabilirdi ki? Lucinda yerdeydi ve Alysess'in gözleri bana kilitlenmişti. Lucinda yerinden kalkıp tam da lafı gediğine konduracakken huzursuzca bana baktı.

Ah, ne güzel. Şimdi iki çift pörtlek gözle karşı karşıyaydım. Durumdan hiç etkilenmiyormuş gibi yapmaya çalışmayacaktım. Bu benim için çok zordu. Başımı ellerimin arasına alarak hayretler içerisinde, "Siz ne saçmalıyorsunuz böyle?" dedim.