Yine camdan vuran güneş rahatsız edici boyutları ulaşmış, yine uyandırma yeteneğini göstermeye başarmıştı. Sabahın 07.14’e göre çok fazla güneş vardı. Bu kör saatlerde güneşin böyle kendini savurması öğle vakitlerine doğru çok aşırılaşacağının göstergesiydi. Hele sıcağı hiç sevmeyen bir insan için bunu düşünmek bile içini kasvetle dolduruyordu. Daha çok güneşin bulutlar arkasına saklanması hoş oluyordu Elisha için. Soğuğu severdi fakat sıcağa tahammülü yoktu. Yatağından kalktı ve güneşi engellemek için perdeyi hızla çekti. Yine ışık vuruyordu, ama, en azından deminkinden daha iyiydi. Yatağına geri döndü. Uyumaya çalışsa da sıcakta yine bu mümkün olmadı. Biraz daha kıvrandıktan sonra dayanamayıp yatağından kalktı. Belinden aşağı sarkan saçları onu rahatsız etmeye başlamıştı. Hemen bir tokayla onları yukarıdan bağladı. Bir süre kitap okuduktan sonra ders çalışmaya oturdu. Ders çalışırken yine kendini kaybettiği için zaman hızla akıp gitti. Derslerinde başarılı olmasının nedeni buydu zaten; severek, isteyerek ders çalışıyordu. Yatakhane onu boğmaya başlamadan hemen kendini dışarı atmalıydı. Bugün boş günlerinden biriydi. Yalnız kalmak için mükemmel bir gün olabilirdi. Hava ise şaşırtıp git gide sıcaklığını yitirmeye başlamıştı. Bu sevindiriciydi. En azından Elisha için. Üstüne rahat bir şeyler giydikten sonra yatakhaneden çıktı. Yatakhaneden çıkmadan düşüncelerin içinde boğuldu.
Gözünde canlanıyordu hala o eski lanet okuduğu anılar. Neden onu seçmişti sanki tanrı? Neden milyonlarca insan arasından onu? Bu onu nefrete zorluyordu adeta. Herkesten her şeyden nefret eder oldu zamanla. Canının yanması günden güne artıyordu. Her şey yolunda giderken birden bunların olup her şeyin mahvolması yalnızca onun başına mı gelmişti? Yine aklında kafasını karıştıran milyon tane soruyla geziyordu. Etrafında çok insan olmasına rağmen korkuyordu. Yine aynı duruma düşerim diye yanaşamıyordu kimseye. Hep tek kalmayı tercih etti. Kimsede yanaşamazdı zaten bu soğuk tavırları yüzünden. Aslında içini kim bilebilirdi ki? Ne acılar çektiğini kim bilebilirdi? Kendini yine alıkoyamıyordu bunları düşünmekten. Ama ne yararı vardı ki yalnızca acıları tazelemekten başka. Birden bir hışırtıyla kendine geldi. Hemen etrafına bakmaya başladı. Tam arkasında bir çocuk gülümseyerek Elisha’ya bakıyordu. İrkilmişti. Ama bir yandan da iyi olmuştu ya. Düşünceler yine beynini kemirmeye başlamıştı. Çocuk hızlı adımlarla yanına kadar gelmişti. ‘’ Korkutmak istemezdim. Özür dilerim.’’ ‘’Önemi yok.’’ diye hızlı bir cevap verip adımlarını hızlandırdı. Elisha hızlandıkça çocukta hızını arttırıyordu. ‘’ Neden seni hep gördüğüm zaman yalnız oluyorsun?’’ ‘’ Seni ilgilendirmez!’’ ‘’Yalnızca soruyorum.’’ ‘’Sorma!’’Buraya geldiği günden beri kimse onunla konuşmaya cesaret edememişti. Nefret dolu gözleri .. Çocuk yine düşüncelerini yarıda bırakmasına neden olmuştu Elisha’nın ‘’ Dikkatimi çekiyorsun. Ne zamandan beri izliyorum seni. Sende bir şeyler var. Kimsenin bilmediği ve anlamadığı, anlayamadığı bir şeyler buda ilgimi çekmeme neden oluyor.’’ Ne yani Elisha’yı mı izliyordu. Bu laf onu çileden çıkartmaya yetmişti. Adımlarını yavaşlattı ve arkasını döndü ‘’ Defol!’’ önüne dönüp koşar adımlarla yürümeye başlamıştı. Buda nerden çıktı ki ? ‘’Nefret ediyorum herkesten!’’ diye söylenirken çok hızlı adımlarla yürümeye devam ediyordu. Tek istediği çocuğu bir daha hiç ama hiç görmemekti. Biraz daha yürüdükten sonra arkasına usulca dönüp baktı. Çocuk görünmüyordu. Bomboş sokakta bir o birde yine o düşünceleri vardı yalnızca. Demin olanları düşünüyordu. Birisinin onu izlemesi çok saçmaydı. Umrumda bile değil kestirip asta da içi aynı şeyleri söylemiyordu tabii. Yine yalnızdı. Kader denilen şey saçmalıktan ibaretti ama yoksa kaderi bu muydu? Nasıl bu kadar soğuk nevale olmuştu ki? Yaşananlardan başka onu soğuk olmaya iten neydi? İçinden hiç mi gelmiyordu sıcak davranmak. Sevmek sevilmek. Elbet geliyordu. Hep yarım kaldı sevmeleri. Ne zaman güvense hep üzüldü. Yıprandı. Çok ders aldı yaşadıklarından. Hayat onu soğuk davranmaya mı itiyordu ki? Yada Tanrı böyle mi istiyordu? Ama artık bunalmıştı bu durumdan. Her şey kendi elinde olmasına rağmen yapamıyordu. Belki de cesaretsizdi. Yapamıyordu işte. Herkesin belirli bir cesareti vardı ve onunki burada tükeniyordu.
Artık dikkatini başka yerlerde toparlamaya çalışırken gözüne saatin ne kadar hızlı akıp geçtiği takılmıştı. Yalnız kalmak için dışarı çıktığında zamanın nasıl geçtiğini anlamıyordu. Hep yalnız olsada insanların yanından uzaklaşmak daha iyi-çok daha iyi- geliyordu. Onun ruhuna iyi gelen terapi gibiydi adeta. Etrafın temiz kokusunu içine çekiyordu. Etrafına bakınıp güzellikleri görmeyi ihmal etmiyordu elbette. Artık yatakhaneye dönme vakti gelmişti. Bugün de iyice düşünmek için fırsatı da olmuştu zaten. Ne kadar düşündüklerinin cevabını veremese de. Yatakhanenin yolunu tutarken rahattı…
Konu: Elisha Stefenia Andie. 
Cuma Haz. 11, 2010 8:16 pm
