Kompartıman 11.

Konu: Kompartıman 11. Cuma Haz. 11, 2010 7:51 pm

Yeni bir yıl, yeni bir sınıf, yeni öğrenciler ve yedinci yılına basacak olan dostluklar... Eğlenceli bir yaz tatilinin ardından Hogwarts'taki son yılına başlayacağı için mutluydu Anya. Hem de her zamankinden daha mutluydu. Çünkü bir daha okul açılıyor diye sevinemeyecekti. Sevinemeyeceği yıllar için de mutluydu bugün. Yaz onu çok değiştirmişti. Artık bir sürtük gibi davranmak gelmiyordu içinden ve geçen yıllar boyunca yaptığı hataları düzeltmek istiyordu. Her ne kadar birçok kişiye karşı affedilemeyecek hatalar yapsa da, bir şekilde aralarını düzeltebileceklerini umuyordu. Ve garip bir şekilde bunu gerçekten çok istiyordu, her ne kadar bunun için biraz geç kalsa da.
Gülümsemesine karşı ona yönelen garip bakışlara, gülümsemesini ikiye katlayarak cevap veriyordu. İlk defa King's Cross'a tek başına gelmişti ve bu yüzden bavullarını taşımakta biraz zorlansa da, bunu bir şekilde başarıyordu. Tekerlekli bavulunun üzerine, birkaç küçük çanta yerleştirmişti. Makyaj malzemeleri, küçük aksesuarlar vb. Sol elinde ise kedisi Daisy'nin kafesi vardı. Üzerineyse sıradan bir tişört ve kot şort giymişti. Değiştiğini kıyafetleriyle bile belli etmek istiyordu. Yeterince de belli ediyor gibiydi ha?
Gülümsemesini hiç bozmadan trene adımını attığında, hâlâ öğrencilerin garip bakışlarını üzerinde hissediyordu. Hepsine teker teker bakıp selam verdikten sonra, boş bir kompartıman aramaya başladı. Aslında birisinin kompartımanına atlayabilir ve ona değiştiğini ispatlamak için binbir türlü yola başvurabilirdi. Ama henüz bu kadarına hazır değildi. Bu 'değiştiğini ispatlama' olayını Hogwarts'a vardıktan sonra uygulamaya karar vermişti. Bu yüzden boş bir kompartıman bulma çabasıyla dar koridoru arşınlamaya başladı. Her yer doluydu. Hatta bir ara birkaç tanıdık gördüğünü sandı fakat arkasından gelen 'ilerle' feryatları yüzünden devam etmek zorunda kaldı. Sonunda boş bir kompartıman bulduğundaysa sevinçten ağlayacak duruma gelmişti. Hemen bavulunu yerleştirdi ve kendini eskimiş koltuğa attı. Ferah bir yerdi. Pencereleri çoktan açılmış, koltuklarının rengi solmuştu. Fakat bunu o kadar da umursamadı. Hemen yanında getirdiği kitabını çıkardı ve okumaya başladı. Bu kitap okuma alışkanlığını -ders kitapları dışında- yazın kazanmıştı. Eğlenceli bir şeydi sanki?

berbat olduğunu biliyorum, sana söyledim. alışamadım daha. dkljfkd. evet, bahanem hazır.

Konu: Geri: Kompartıman 11. Cuma Haz. 11, 2010 8:14 pm

Ablam ve teyzem bana son nasihatlerini sıralarlarken, kendimi küçük ve savunmasız bir çocuk gibi hissediyordum. Sanki Hogwarts'ta geçirdiğim beş yıl boyunca bu okul hakkında hiçbir şey öğrenememiştim ve birilerinin tavsiyelerine ihtiyacım vardı, sanki on altı yaşında değil de altı yaşındaydım. En azından ablamla teyzemin ortak görüşü buydu. Bu yüzden, teyzem belki de bir milyonuncu kez merdivenlerin sürekli hareket hâlinde olmalarına dikkat etmemi söylerken gözlerimi devirdim ve trenin biraz sonra harekete geçeceğine delalet eden çuf çuf seslerini işittiğimde dudaklarımın gerçek bir tebessümle aydınlanmasına izin verdim. Bavulumu sıkı sıkı kavradım ve ablamla teyzeme veda ettikten sonra çocuklarını uğurlayan yetişkinlerin arasından sıyrılıp trene girdim. Ben girer girmez, zemin ayaklarımın altında titremeye başladı, tren harekete geçmeden ve yere yapışmadan önce bir kompartımana girmek için acele etmek zorundaydım, ama gelin görün ki bunu son derece ağır bir bavulu ardımda sürükleyerek ve dengede durmaya çalışarak yapmak zordu. Bu yüzden tanıdık birileriyle dolu olan bir kompartıman aramaktan vazgeçip sağımdaki kapıdan içeriye dalıverdim.
İçeride, dış görünüşü tanıdık olan bir kız vardı. Onun kim olduğunu anımsaya çalıştım, eğer içeriye girip de yalnızlığını bölüşüme sinirlenecek tipten birisiyse oturmadan önce izin isteyecektim. Gelin görün ki kitap okuyordu, bu yüzden yüzünü tamamıyla göremiyordum. Orada öylece beklemenin bir manası olmadığını fark etmem birkaç saniyemi almıştı, bu yüzden ben de yapılacak başka bir şey olmadığına kanaat getirip karşısındaki koltuğa oturdum. Elbisemin etek kısmını düzeltirken, kızın yüzünü daha iyi görmeye çalışıyordum. Tam o sırada benimkine benzer o vakur ve dik duruşun, kahverengi saçların sahibini tanıdım! Anya Vasiliyev! Okulda onun arkasından neler söylenirdi neler, ama umrunda bile değildi... Tüm Hogwarts'ta - özellikle erkekler arasında - hatırı sayılır bir şöhrete sahip olan bu kız, acaba kompartımanına gelişimi nasıl karşılayacaktı?
"Selam," dedim biraz sıkıntılı bir tavırla. "Ben Jewelle ve umarım buraya gelmem senin için problem değildir."

Konu: Geri: Kompartıman 11. Cuma Haz. 11, 2010 8:41 pm

"Selam," Duyduğu bu sesle birlikte gelenin kim olduğunu anlamak için başını kaldırdı Anya. Karşısında saçlarının boya olmadığından emin olduğu bir sarışın duruyordu. Fiziği Rus mankenlerini aratmayacak kadar düzgündü. Okuldaki birçok kızdan uzun olduğu, her hâlinden belli oluyordu. Ki bu boyuna uygun sevgili bulmak açısından pek de olumlu bir yön sayılmazdı. Fakat karşısındaki kızın pek de sevgiliye ihtiyacı var gibi durmuyordu. Kendinden emin bakışları, kendi ayakları üzerinde durabileceğini belli ediyordu. Bu kızı bir yerlerden tanıdığını fark etmişti Anya. Düşündü. Fakat aklına sadece aynı binada oldukları ve ondan küçük olduğu geldi. "Ben Jewelle ve umarım buraya gelmem senin için
problem değildir." Ah Jewelle. Bu ismi bir yerlerden duyduğunu hatırlıyordu. Ama şimdiye kadar hep kendi arkadaş grubuyla takıldığından dolayı onunla tanışma zahmetine bile girmemişti. Oysa şimdi tanışmayı her şeyden çok istiyordu. Bu kız, yani Jewelle, değişiminin ilk adımı olabilirdi. Anya ondan beklenenin aksine, oldukça doğal bir gülümsemeyle Jewelle'a cevap verdi. "Selam, ben de Anya. Anya Vasiliyev." Hey, o kadar da zor değildi bu. Yeni birileriyle tanışmanın bu kadar kolay olabileceğini düşünmezdi hiç. Hele ki Hogwarts üzerinde bu kadar kötü bir ünü varken. Gerçi şunu da unutmamak gerekirdi. Tanıştığı kendi seviyesindeki aşırı özgüvenli bir sosyete değil, sıradan, hiçbir ün isteyemen biriydi. Kendi seviyesi demişken, geçen seneki arkadaşlarının onun bu yeni hâlini kabullenebileceklerinden hiç mi hiç emin değildi. Fakat onu kabullenmelerini umuyordu. Eğer onu aralarında istemezlerse de, bir şekilde eski ününe kavuşacağına inanıyordu. Fakat bu seferki yaptığı pisliklerden dolayı değil, oldukça sevecen tavırlarından dolayı olacaktı. Evet, bunu gerçekten istiyordu. Kitabını yanına koydu ve kıza elini uzattı. "Aynı binadayız, değil mi?"

Konu: Geri: Kompartıman 11. Cuma Haz. 11, 2010 9:56 pm

Anya'nın cevabı gecikmedi: "Selam, ben de Anya. Anya Vasiliyev." Kızın mimiklerini ve sesinin tınısını hemen ele alıp incelemiştim tabii ve Hogwarts'ta münakaşa sanatını icra etmekte gerçekten usta olan çok sayıda dedikoducunun varlığından bir kez daha emin olmuştum. Herkes Anya Vasiliyev'in kibirli ve soğuk tavırlarıyla tanındığının altını çizerdi, oysa karşımdaki kız bırakın kibirli görünmeyi, soğuk olmaktan bile çok uzaktı. Sadece yeni birisiyle tanışıyor olmanın getirdiği rahatsızlık varmış gibiydi üzerinde, tıpkı benim gibi. Genelde yeni birisiyle tanışırken kendimi baskı altında gibi hissederdim, sanki canlı bir analiz makinesi tarafından inceleniyormuş gibi. Ve aynı şeyi ben de yapardım, karşımdakinin nasıl biri olduğunu anlamak için her hareketini, her sözünü hatta soluk alış veriş biçimini bile incelerdim. Böyle davranıyor olmak, bana nelere maruz kaldığımı anımsatır ve karşımdakinin bir açığımı bulmaması için yalvarırdım içten içe.
Anya, kitabını kapattı ve elini uzattı. "Aynı binadayız, değil mi?" Yanıtlamadan önce, uzattığı elini tereddüt etmeden sıktım. "Evet. Ve sanırım sen, benden bir dönem büyüksün?" 'Sanırım' sözcüğünün gereksizliğine güldüm içten içe, Anya'nın benden bir dönem büyük olduğunu tabii ki biliyordum. Ah, şu toplum içerisinde geçerli olan ve yazılı olmayan nezaket kuralları... Hepsinin canı cehenneme! Keşke herkesin istediği gibi konuşabildiği bir dünya olsaydı diye düşledim, belki o zaman saçma sapan nedenlerden doğan anlaşmazlıklar, küskünlükler olmazdı. Keşke.

Konu: Geri: Kompartıman 11. C.tesi Haz. 12, 2010 3:36 pm

Uzattığı elini duraksamadan sıkmıştı Anya'nın. Şimdi daha da cana yakın gözüküyordu. "Evet. Ve sanırım sen, benden bir dönem büyüksün?" Aslında kaç dönem büyük olduğunu bilmiyordu, çünkü Jewelle'ın kaçıncı sınıfta olduğunu da bilmiyordu. Ama bu o kadar da önemli değildi şu an. O yüzden gülümseyerek karşısındaki kıza cevap verdi. "Evet, sanırım öyleyim." Kararsızlığı cevabına da yansımıştı 'sanırım'. Hadi ama. Bütün okulun kaçıncı sınıfta olduğunu bilemezdi, değil mi? Yüzündeki gülümsemeyi bozmadan arkasına yaslandı ve derin bir nefes aldı. Eğer okula gittiğinde de böyle davranırsa, birçok kişiye ne kadar değiştiğini kanıtlayabilirdi. Eh, umursamaz, sadece kendi çevresiyle takılan kibirli bir kız olarak anılmak istemiyordu. Ve bu onun doğal hakkıydı. Sonuçta kimse bunu istemezdi. Düşüncelerinin arasında koşuştururken pencereye çevirdiği bakışlarını tekrardan karşısındaki kıza çevirdi. Daha fazla konuşmak, Jewelle'ı tanımak istiyordu. "Safkansın değil mi?" O anda bunun ne kadar yanlış, ancak eski Anya'nın sorabileceği türde bir soru olduğunu fark ederek kendine lanet etti. "Yani yanlış anlama. Sadece konuşmak için konu arıyordum." Ağız alışkanlığı.

Konu: Geri: Kompartıman 11. C.tesi Haz. 12, 2010 5:18 pm

Cevap vermeden önce gülümsedi: "Evet, sanırım öyleyim." Bu yanıttan sonra Anya Vasiliyev, yeni dönemin başında tanıştığım ilk yedinci sınıf Ravenclaw olma şerefine yükseldi. Acaba son senede olmak nasıl bir duyguydu? Kolay olmamalıydı, en azından benim düşüncem buydu. Yani... Yedi yıl boyunca yuvanız bellediğiniz yerden ayrılacak olmanız çok kötüydü bence. Ama bir an önce okuldan ayrılmayı dört gözle bekleyenler de vardı, onları hiçbir zaman anlayamayacaktım. Derslerin zor olduğu doğruydu, ancak kim böyle mükemmel bir mekânı bir an önce terk etmeyi düşlerdi ki? Hah, sadece aptallar!
Anya'nın sesini tekrar işitmek, düşüncelerimin arasından sıyrılıp yeniden gerçeğe dönmemi sağlamıştı. "Safkansın değil mi?" Sorunun getirdiği şaşkınlığı henüz üzerimden atabilmiştim ki, Anya konuşmaya devam etti: "Yani yanlış anlama. Sadece konuşmak için konu arıyordum." Güzel. Şu safkan takıntısı en çok nefret ettiğim şeylerden biriydi, Slytherinlerin çoğundan bu yüzden tiksinirdim. Ben de bir safkandım ama asla bununla gurur duyduğum olmazdı. Aksine, annemle aynı kanı paylaştığım için kendimden tiksindiğim bile olurdu. "Hayır, problem değil. Ve evet, safkanım. Ya sen?" Muhabbetin gidişatına bakılacak olduğunda, fazla dayanacağı söylenemezdi, yine de belki birbirimize böyle sorular yöneltmeye devam edersek uzayabilirdi. Merak dolu bir bakışla yüzüne baktım ve yanıtını bekledim ancak şüphem yoktu ki o da bir safkandı.

» Kompartıman 5
» Kompartıman 33.
» Kompartıman 32
» Kompartıman 21
» Kompartıman 7#