Svetlana Ivashkov

Başlamadan önce kısa bir not:
Moroi: Vampir. Ama sadece kanla değil, insanlar gibi de yiyeceklerle de beslenebilir.
Dampir: İnsanların ve moroilerin olumlu özelliklerini almış melezler. İnsanlardan tek farkı hızlı ve çevik olabilmek gibi fiziki özellikler. Kanla değil sadece normal besinlerle beslenirler.
Strigoi: Sadece kan ile beslenir. İnsan, dampir, moroi… Avının hangi ırktan olduğunun bir önemi yok aslında. Ama tercihleri genelde moroilerden yana. Çünkü moroilerin çoğu kraliyetten ve strigoiler kraliyetten olanları öldürebilirlerse soylu olmayan moroilerin hiç şansları olmadığını düşünerek telaşa kapılacaklarını düşünüyorlar. Telaşa kapılmak insanlara kötü şeyler yaptırır, değil mi?


Çok değil. Daha birkaç hafta önce en yakın arkadaşımı akademide bırakıp, canavara -strigoiye- dönüşmüş sevdiğim adamı öldürmek için yola çıktım ve şimdi buradayım. Ormanın derinliklerinde, strigoi inleri olabileceğini tahmin ettiğim yerde. Neden bu yerde Dimitri’yi bulacağımı düşündüğümü bilmiyorum. Ama bu ülke onun eskiden yaşadığı yer. Sanırım en iyi tahminim burada olacağı. Onu nerede bulabileceğimi bilemesem de bulduğumda nasıl olacağını tahmin edebiliyorum.Gözlerinin çevresindeki kızarıklık, sivri köpek dişleri, güneşte kömür olabilecek açık renk ten, köşeli çenesini çevreleyen koyu renk uzun, dalgalı saçlar…Bir anda gözümde bir görüntü canlandı. Dimitri, sivri parlak dişleriyle boynuma eğilirken en tiz sesimle çığlık atıyorum. Zihnimde canlanan görüntüden kurtulabilmek için başımı iki yana sallıyorum ve sessiz ormanda yürümeye devam ediyorum.

Çevremi kaplayan sığ ağaçların arasında, yağmur sonrası yumuşaklaşmış hatta çamura dönüşmüş toprak üzerinde yürüyorum. Kuş ya da herhangi bir hayvan sesi yok. Zaten bu denli soğuk olan yer yeterince ürkütücüyken, hiçbir yaşam belirtisi olmaması her şeyi daha beter kılıyor. Olabildiğince sessiz olmaya çalışıyorum ama daha önce hiç böyle hissetmemiştim. Sanırım bu kadar tutarsız davranmamın nedeni bu. Ormanın derinliklerinden yüzüme çarpan rüzgâr, saçlarımın arasından geçiyor. Titriyorum. Bir anda ağaçların arasında bir figür beliriyor. Karanlık, tıpkı gölge gibi. Ben olduğum yerde kalıp başka kimsenin olmadığından emin olurken, o bana doğru yaklaşıyor. Titriyorum. Ama bu sefer rüzgâr yüzünden değil. Şiddetle titrediğimi fark etmiş olmalı ki küçük bir kahkaha atıp bana doğru birkaç adım atıyor. Sonra birkaç adım daha. Şimdi benden sadece birkaç metre uzakta.

Suratını inceliyorum. Tipik strigoi özellikleri; karanlıkta parlayan gözler, gözlerin çevresinde anormal kızarıklık ve sivri dişler… Deri ceketinin ardında kaslı vücudunu fark ediyorum. Kaslı bir vücudu olabilir ama o genç, yeni uyanmış bir strigoi. Daha önce gördüm. İnanın bunu anlayabilirim. Onu incelediğimi fark ediyor ve bana sinsice gülümsüyor. Genç bir strigoi olabilir ama yine de güçlü. Hem de bir ağacı yerinden oynatabilecek kadar. Belki daha fazla. Ben bir dampirim. Hızlı ve insanlardan daha güçlü olabilirim ama sadece bir dampirim. Daha fazlası değil ve mucizeler yaratamam. Her şeyin bir an önce bitmesi istiyorum. Acı çekmeden ölmeyi. Ama pes edemem. Etmemeliyim. Hiç mücadele etmeden arayışımı sonlandıramam. Dimitri ve Lissa için devam etmeliyim.

Ben bunları düşünürken, strigoi sırıtarak bana yaklaşmaya devam ediyor. Ah, Tanrım! Gerçekten de yeni uyanmış. Başka kim sivri dişlerini sergilemek için bu kadar hevesli olabilir ki?Bir anda karşımda beliriyor. Sadece geriye bir adım atıp sıktığım yumruğumu suratına savurmak için vaktim oluyor ama yumruğum suratıyla temas edemeden beni engelliyor. Tuttuğu yumruğumu sıkarak beni geriye doğru itiyor. Sendeleyip çamura düşüyorum ve onu bir anda üzerimde buluyorum. Ellerimi iki yana, çamurun içine saplıyor. İşimi çabuk bitirmek istiyor, fazlasıyla aç olmalı. Bu benim için iyi. Her şeyin bittiği noktadayım. Kısa süre içinde öleceğimin farkındayım ve hala fazlasıyla şaşkınım. Nasıl bu kadar çabuk yenilirim? Tanrı’ya içimden sessiz bir yalvarış yolluyorum. Tanrım, lütfen kısa ve acısız olsun.

Tuttuğum nefesimi bırakıyorum. Bu işten kurtulmalıyım. Strigoi gülümseyerek ağır hareketlerle boğazıma yaklaşırken, gözlerimi sıkıca yumuyorum. Deri ceketi suratıma sürtünüyor. O kadar çok korkuyorum ki kendimi tutamadan inliyorum. Dudaklarını boynuma gömüyor ve sapıkça öpücükler bırakıyor. Strigoi bana odaklanmışken, bileklerimi tutan sıkı elleri gevşiyor. Bundan yararlanıyorum ve dizimle karnına sıkı bir tekme atıyorum. Sanırım Akademi'de olsam bu tekmeden iyi puan alırdım. Yanıma düşüyor. Hızlıca ayağa kalkıyorum ve o daha kalmaya fırsat bulamadan kafasına tekme atıyorum. Defalarca. Şu anda yapabileceğim tek şey kaçmak. Çamura batan ayakkabılarımla oradan olabildiğince hızlı uzaklaşmaya çalışıyorum. Koşarken Dimitri’nin bana zorla yaptırdığı koşu antrenmanlarına şükrediyorum. Arkamda sesler duyuyorum. Daha çok hırlama. Çok uzakta değil. Diğer dampirlerden bile yeterince hızlıyım. Onu alt edebilirim. Ama strigoi inlerinin olduğu yerde? Pek şansım yok gibi.