Umut.

O gün hayatımda ilk defa içinde umut olmayan bir dünyaya baktım.
Gökyüzü kül rengiydi. Yağmur şiirlerdeki gibi, şık bir hüzünle yağıyordu kalbime. İlkbahar en şiirli haline bürünmüştü, kalbimdeki sonbaharı uğurlamak için.
Bense sudan çıkmış balık gibiydim. Baktığım dünyanın içinde artık sonbahar yoktu. Başka bir dünya, başka bir gezegendi karşımdaki. Onu şiire dönüştürecek büyük güçten mahrumdu.
Hogwarts’ın manzarasına baktım mesela. Ne kadar uçarı, nasıl görkemliydi. Hem bir hayal, hem de ulaşılması güç gerçeğin ta kendisini vuruyordu yüzüme. Öğrencilere baktım. Daniel’a baktım. Ona baktığımı görmediğinden emin olacağım bir yere geçtim. Cüppesi ve rüzgârın savurduğu saçlarıyla şiirin ta kendisiydi. En küçük hareketinde mısralar dökülüyordu yere.
Ağaçlara baktım sonra. Bir zamanlar dünyanın özsuyunu emip şiire dönüştüren ağaçlara. İlkbaharı iyi kötü kabullenmişlerdi. Kızılyaprakları yoktu ortalarda. Sonbahar yoktu çünkü.
İlk defa kendimi yabancı hissettiğim bir dünyaya bakıyordum. Bu benim için korkunç bir deneyimdi. İlk defa içki içtiğim ya da bir erkeğin koynuna ilk kez girdiğimdeki gibi yabancı bir histi. İlkbahar bile farklılaşmıştı; daha önce gördüklerime benzemiyordu hiç.
Anladım ki ben bu mevsimin yabancısıydım.
İçinde bana ait hiçbir hüzün, tanıdık tek koku yoktu. İnsanlar uzaydan gelmiş gibi, tuhaf bakıyordu bana. Belki de lanet olası kızıl saçlarımı, üstümü başımı beğenmiyorlardı. Başka bir ilkbaharın çocuğuydum belli ki.
Belli ki beni tanımıyorlardı. Ben de onları tanımıyordum. Yabancıydık birbirimize.
İnsanın yabancısı olduğu bir mevsimin içinde kaybolması, yabancı bir şehirde kaybolmaya benzemiyor. Adres soracak aydınlık bir yüz, tanıdık bir iz arıyorsunuz, ama boşuna. Ne haritam ne de yolumu gösterecek bir pusulam vardı yaprakları birer birer dökülen ağaçların her dalı başka yönü gösteriyordu. Hangisini izlesem yolum bir çıkmaz sokak.
Hele yeni yazılmış acı dolu bir mektup varsa elimde. Kâğıt her değdiğinde etimi yakıyorsa… Hain bir ayrılık ilkbaharı fırsat bilip yuvalanmaya çalışıyorsa yüreğinizde. Gözyaşınızı sizden başka umursayan yoksa. İçinde umut olmayan bir dünyaya ilk defa bakıyorsam, dünya ilkbahara kayıtsız şartsız teslim olmuşsa...
O zaman anlarım; ilkbaharın yabancısı olmanın başka bir mevsime yabancı olmaya benzemediğini. Uzun ve titrek mısralar halinde akıp gittiğini acıların yüreğimden. Her nefes alışımda içime batan cam kırıklarını toplayacak dost elinin kalmadığını.
Hatta ilkbaharın yabancısı olanların bile tanımadığını birbirini. Birbirlerini fark etmeden, ürkek gölgeler halinde yürüdüklerini kaldırımlardan. Sayılarının hiç de az olmadığını. Çoğunun cebinde dörde katlanmış birer ayrılık mektubu taşıdığını.
İlk defa içinde umut olmayan bir dünyaya baktım. Sanki cebimde yeni yazılmış bir ayrılık mektubu vardı. İlk defa terk ediliyor, ilk defa terk ediyordum sanki. Aynı anda hem giden birinin arkasından bakıyor hem de arkama bakmamak için kendimi zorluyordum.
İlkbaharın yabancısıydım. Beni bu çok zorluyordu.
Kalmak zor, gitmek ağır, anlamak imkânsızdı artık. Baktığım her şey daha önce görmediğim, koyu bir gölgeyle kaplanmış gibiydi. Kül rengi gökyüzünün altında çene çalan dostlarım vardı. Ani ölüm hepsini yabancı kılmıştı bana.
Koridorlarda yükselen kahkahaları dinledim, gülen yüzlere baktım. O an anladım, aslında umuda baktığımı.
Sonra sisler dağıldı ve tanıdığım ilkbahar dönüverdi birden. Her yaprağını ezbere bildiğim bir kitap gibi açılıverdi önüme…