Kehanet Dersi;Geleceğin Aynası..

Ortak salonda dışarıdaki gökyüzünü yansıtan tavanı izleyerek zaman geçiriyordu Bartuc. Güneş kale duvarlarını rahatça aşamıyordu fakat görüntüsü bile yeterince ısıtıyordu genç büyücünün tenini. Dışarı çıkmak için ortak salonu okulun geri kalan kısmıyla ayıran yegane şey olan o ilginç heykelin üreteceği yeni soruya cevap vermeliydi, şimdiye kadar Ravenclaw’a seçilip de heykelin sorduğu soruyu cevaplayamayan biri olmamıştı fakat yarım saatten fazla bir süre düşünen bir çocuk görmüştü ortak salondaki koltuğunda rahatça otururken.
”İyi günler genç zeka fırtınam, bakalım bilebilecekmisin ahah şöyle ilginç kelimeleri nereden buluyorum. Dörtnala giden ve dört nalindan biri altin olan alti altin nalli atin kaç nali altindir?” bu kadim heykel aptal kelime oyunlarından bıkmayacaktı anlaşılan, Bartuc “6” dedi ve geçmesi için açılan heykel arkasından her zamanki övgülerine başladı “Seçmen şapkanın Ravenclaw’a gönderdiği en büyük zeka parıltısısın sen, daha önce böyle zeki birini görmemiştim vs.” bu övgülere karnı tok olan Bartuc dördüncü kattaki kehanet dersliğine doğru yola çıktı, alt kata inen merdivenlerde okul tarihinin en azılı yaratığı olan Hortlak Peeves onu fark edip en azından beş tane tebeşiri yollamıştı kafasına, Bartuc aceleyle dersliğe girdi. Sınıfı tarayan bakışları birkaç dakika önce tavanı izlerken dalıp gittiği engin gökyüzünün mavilikleriyle yeniden buluştu. Onu ortak salonunun önüne bıraktığı o berbat günden beri göremiyordu, ondan yüzlerce kez özür dilese ve affedilse bile ona zarar verdiği için kendini affetmeyecekti. Sevgilisinin yüzünde sanki tüm bu loş ortamlı kehanet dersliğini aydınlatan, ferahlatan bir gülümseme belirdi, Bartuc’un yanına oturmasını ister gibi yanındaki sandalyeyi gösteriyordu parmağıyla. Daha fazla davet gerekmiyordu Bartuc için, onun kokusunu, vücudundan yayılan tarif edilemez sıcaklığı yeniden hissetmek için hızlıca yanına oturdu ve kızın gözlerine dalmadan önce birkaç saniye küresine baktı kızın, sanki içinde birkaç şekil belirmiş gibiydi.

Küredeki garip şekiller Bartuc’u gerçekten şüphelendirmişti, kendisinde ya da ailesinde Görücü kanı olmadığından emin olsa bile daha önce bu aptal derste hiç böyle belirgin şekiller görmemişti. Küredeki şekilleri yorumlayabileceği umuduyla Profesöre seslendi. Yaşlı Profesör her zamanki gibi bir sümüklüböcek misali yavaş ama kendinden emin adımlarla yaklaşırken şişe dibi gözlüklerinin arkasındaki mavi gözler kısılmıştı. Dulcie’nin elinin kendisininkiyle buluştuğunu hissetti, sevgi dolu bir dokunuş değildi fakat Bartuc yanındaki genç cadının yüzüne bakınca dehşete düşmüş ifadesini gördü. Profesör yanlarına ulaştı ve küreye çevirdi gözlerini, bir saniye kadar baktıktan sonra onlara dönüp konuşmaya başladı ama göz bebeklerinin maviliği tamamen yok olmuştu beyaz bir bulutun içinde “Gelecek çok yakında. Korkunç olaylar seni bekliyor küçüğüm. Karanlık üzerine çökeceği sırada bu genç çocuk sadece yanında olacak. Ona iyi bak küçüğüm. Eğer onu da ellerin arasından kaçırıverirsen bir daha bu yolun dönüşü olmaz ve o nefret ettiğin karanlığın içine sonsuza dek kısılı kalırsın.”

Her zamanki zırvalarından biri değildi bu kehanet ve kürenin içindeki şekiller daha da belirginleşirken, profesör buruş buruş elinin işaret parmağını Bartuc’a uzatıp esrarengiz bir şekilde tamamladı sözlerini ve boş olan bir sandalyeye çöktü. Söylediği sözcüklerin ciddiyetini anladığında Bartuc ne yapacağından kesinlikle emin olamadı. Birbirine kenetlenmiş eller Dulcie’nin vücudunun ürperdiğini hissettiriyordu Bartuc’a, dehşete düşmüş haldeki cadı ayağa kalktı ve küreyi yaşlarla bulanıklaşmış gözleriyle daha da dikkatli seyretmeye başladı. Kehanetin sonrasında yaşadığı şaşkınlıktan sıyrılan Bartuc da ayağa kalkıp korumacı bir şekilde yakınlaşmıştı sevdiği kıza ve sınıftan gelen meraklı bakışların tamamını tek başına engelleyebilecek gibi her bir öğrenciye ayrı ayrı dikiyordu gözlerini. Dulcie’ye çevirdi bakışlarını ve kızın küreyi hararetli hararetli izleyen göz bebeklerini gördü, mavinin en saf tonları şimdi öfkeye benzer bir duyguyla çarpılmıştı. Dulcie, Bartuc’un bir şeye benzetemediği şekilleri sanki hayatının en önemli sahnesiymişçesine izliyordu, sonunda tuttuğu el sanki daha fazla dayanamayacak gibi boşaldı ve yanındaki vücut az önce üzerinde oturduğu sandalyeye bakışları hala kürede sabitlenmiş bir şekilde çöktü. Profesörün dile döktüğü kehanet bundan sonra Bartuc’la Dulcie’nin hayatlarının kopmaz bir şekilde zincirlendiğini anlatıyordu ve zincirin kopması ikisinin Dulcie’nin karanlığın kucağına savrulması demek olacaktı. Gereken şey ışığa adım atmak bile olsa Bartuc, Dulcie için ailesinin tüm fertlerine meydan okumaya hazırdı ve kehanet dersliğinde yanında dünyada değer verdiği tek insanın-kardeşinin yeri apayrıydı- elini yeniden tutup ilgisini kaybetmemiş birkaç öğrencinin huzurunda konuştu “Beni yanında istediğin sürece sana asla sırtımı dönmeyeceğim Dulcie’m. Yemin ederim!”

Söylediği şey onu sonraki yaşamı boyunca bu güzel varlığa bağlayacaktı bunun heyecanıyla zaten ilgisini çekmeyen dersi tamamen boş verip gözlerini Dulcie’ye dikti. Odanın loş atmosferinde kızın yanaklarının aldığı kırmızı ton ve gözlerinin aldığı güzel şekil Bartuc’un aklını başından alıyordu. Onunla baş başa kalabileceği bir yerde olmak için neler vermezdi, güzel gözlü sevgilisi şimdi tehditkar bakışlarını onları izleyen öğrencilere yöneltmişti, böyle bakarken gerçekten etkileyici olduğunu düşünüyordu. Profesör onlardan uzaklaşırken, Dulcie’nin eli kendi elini hafifçe sıktı, gözlerinden aşağıya doğru süzülen gözyaşını silip o insanın içine işleyen gülümsemesini yeniden gösterdi Bartuc’a. Dulcie kendini masaya biraz daha yaklaştırdı, çıkardığı kehanet kitabına diktiği bakışları şimdi ayrılmıştı Bartuc’un gözlerinden, yeniden dikkatini kendine yöneltmek uğruna sınıfta bulunan onlarca öğrenciyi ve bir profesörü görmezden gelip onun biçimli parmaklarını dudağına götürüp tutku dolu bir öpücük kondurdu, gözleri ise bir saniye bile ayrılmamıştı gökyüzünün en saf tonundaki gözlerden. Hafifçe kızarmış olsa da Dulcie de hoşlandığını belli ediyordu bu öpücükten, derste olduklarını hatırlatan bir bakış atınca Bartuc yeniden dikkatini derse-Dulcie’yi izlemeye- verdi ve zil çalana kadar onun kokusunda hapsolmuş bir şekilde oturdu yuvarlak masayı çevreleyen sandalyelerden birinde.